Καρτσωνάκης Πάν

«Και ξαφνικά, άνοιξαν την μπάρα!  Ολοι άρχισαν να τρέχουν! Κι εγώ μαζί».  Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989, ο Αντρέας Φάλγκε ήταν ένας  από τους πρώτους Ανατολικοβερολινέζους που πέρασε στη Δύση  μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Αποσβολωμένος, αυτόπτης μάρτυρας, παρασύρθηκε στη δίνη  της Ιστορίας  και περιγράφει με βερολινέζικο σαρκασμό  το άνοιγμα του πρώτου  σημείου διέλευσης  από τους ανατολικογερμανούς φρουρούς,  παρασυρμένους από μεγάλο πλήθος που φώναζε:  «Ανοίξτε την πύλη!». «Υπήρχε μία ανθρώπινη πλημμυρίδα», που κατευθυνόταν  προς το συνοριακό πέρασμα της Μπορνχόλμερ Στράσε λέγοντας  ο ένας στον άλλο: «Ακουσες τα νέα;», διηγείται ο Αντρέας Φάλγκε  στο σημείο όπου βρισκόταν πριν από 30 χρόνια. «Το νέο» ήταν μία ανακοίνωση που είχε γίνει νωρίς το βράδυ  από έναν αξιωματούχο του κομμουνιστικού καθεστώτος  που έπνεε τα λοίσθια.  Οι Ανατολικογερμανοί είχαν πλέον την άδεια  να ταξιδέψουν ...

Τόσα χρόνια που φλερτάρει, η σελήνη με τη γη ίσως κάποτε θελήσει και μαζί της ενωθεί. Θα κινήσουν και οι δύο ταξιδάκι ερωτικό και ζωή δεν θα υπάρχει  απ’ το πάντρεμα αυτό. Κάποιους μύθους είχα ακούσει πως υπήρξε εποχή που η γη δίχως σελήνη τριγυρνούσε μοναχή. Προφανώς δεν ζούσαν τότε κάιοι άνθρωποι στη γη  συνεπώς δεν ήταν γνώση από γήινους αυτή. Αν οι μύθοι έχουν βάση έστω σ’ ένα ποσοστό και δεν είναι φαντασία…..δεν γνωρίζω να σας πω.                                   Καρτσωνάκης Πάν 

Επειδή, προ ολίγου δοκίμασα, στην σαλάτα μου, αυτό  το υπέροχο λάδι το συνιστώ ανεπιφύλακτα.  Υ.Γ: Φυσικά είναι του Δαλαμαρίνη.

Μη σε τρομάζει που το φως της μέρας λιγοστεύει ανάλογα τις εποχές που έρχονται και φεύγουν. Μπορεί να 'ταν φθινόπωρο και τώρα ο χειμώνας μα θα ‘ρθει πάλι άνοιξη και πάλι καλοκαίρι. Μην σε τρομάζουν οι χρονιές που έρχονται και φεύγουν Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό μα κι όλοι το γνωρίζουν  σαν αστραπή, σαν μια βροχή και η ζωή μας είναι σαν σύννεφα στον ουρανό και σαν αφρός στο κύμα. Έτσι απλά οι άνθρωποι, στον χρόνο ταξιδεύουν σαν όπως σπίθες της φωτιάς που καίει μες το σύμπαν.                                                Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν αεράκι δροσερό, σελήνη που φωτίζει άνθος με χρώμα κι ευωδιά ευχάριστη θα μείνεις στη θύμησή μου πάντοτε κι όσον καιρό υπάρχω θα ζεις μέσα στους στίχους μου, που έγραψα για σένα. Μακάρι  να ‘μουν ποιητής σ’ αρχαίο Ιερατείο για σένα μύθο να ‘φτιαχνα αστερισμός να γίνεις, και τ’ όνομά σου πάντοτε οι άνθρωποι να λένε ακόμη κι αν δεν είδανε ποτέ την ομορφιά σου.  Θα έμενες αιώνια να λάμπεις σαν αστέρι έστω κι αν Πούλια βάπτισαν κάποιοι την Αλκυόνη.                                 Πάν Καρτσωνάκης Ο μύθος της Αλκυόνης 1. Στα πολύ παλιά χρόνια, στην αρχαία Ελλάδα  ζούσε μια θεά που την έλεγαν Αλκυόνη.  Η Αλκυόνη ήταν κόρη του θεού των ανέμων Αιόλου και της Αιγιάλης, θεάς της ακτής. 2. Η Αλκυόνη ήταν ένα έξυπνο και χαρούμενο κορίτσι.  Όταν μεγάλωσε πολλά παλικάρια ήθελαν για αυτές τις χάρες να την πάρουν  για γυναίκα τους. 3. Σε μια πόλη της Θεσσαλίας, την όμορφη Τραχίνα, ζούσε ο βασ...

Ρε συ, νομίζω πως μια από τις μεγαλύτερες  δυσκολίες  που αντιμετωπίζει ο επαναστάτης,  είναι πώς μέσα  στη διαδρομή του  δεν θα χάσει την ανθρώπινη  ουσία του,  πώς θα διαφυλάξει την εσωτερική του  πορεία, στην ολοκλήρωσή του ως ανθρώπου,  στο πώς δηλαδή αυτός ο μοναχικός δρόμος  δεν θα μπει μέσα του, δεν θα τον κατακτήσει,  δεν θα τον μετατρέψει από στοχαστικό σε πιστό,  από ευαίσθητο ρομαντικό σε γραφειοκράτη,  από ανθρωπιστή σε εχθρό του ανθρώπου  και της κοινωνίας, από επαναστάτη σε πολιτικό… Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη  για τη ζωή μπορεί να σώσει την ανθρώπινη  ουσία σου, γιατί όπως η επανάσταση δεν είναι  μια πολιτική πράξη αλλά μια βαθιά κοινωνική παιδεία, μια πολύχρωμη ερωτική επικοινωνία  με τους ανθρώπους, τη φύση και τα πράγματα,  έτσι κι ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι  ένας πολιτικός άνθρωπος,  αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος… Χρόνης Μίσσιος,  "Χαμ...