Καρτσωνάκης Πάν

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν δεν αγαπάς κάποιον  δεν σημαίνει αυτόματα ότι τον μισείς κι αυτό γιατί το μίσος  «τρώει τα σωθικά» τελικά, του ανθρώπου που μισεί. Εκτός όμως από αυτό, το μίσος είναι κάτι που θρέφει  ένας κατώτερος άνθρωπος  προς κάποιον που θεωρεί  ψηλότερα από αυτόν και δεν μπορεί να τον βλάψει άμεσα  ή τέλος πάντων εκείνη την στιγμή  και περιμένει καρτερικά…. μισώντας τον. Τώρα να δούμε ποιους θεωρούμε όταν λέμε εχθρούς. Εχθρούς προσωπικά θεωρώ όλους όσους με την συμπεριφορά τους  βλάπτουν  το κοινωνικό σύνολο και φυσικά κι εμένα προσωπικά. Όλους αυτούς που θεωρούν ότι ο δικός τους τρόπος ζωής  είναι ο σωστός  και δια της βίας προσπαθούν να στον επιβάλουν  και μάλιστα στην χώρα σου. Εχθρός, λοιπόν είναι αυτός που πουλάει ναρκωτικά, ο βιαστής και πολύ περισσότερο ο παιδεραστής, ο κλέφτης αλλά περισσότερο  ο κλεπταποδόχος. Αυτός που εξωθεί στην αναγκαστική πορνεία κι εκείνος ο γιατρός  που αν δεν πάρει φακελάκι δεν…..  Εχθρός, ο δικηγόρος που παζαρεύει το δίκιο

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα βγω στους δρόμους    όπως και χτες.    Και δεν θα συλλογιέμαι παρά    ένα κομμάτι από τον πατέρα    κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα    -αυτά που μ' άφησαν-    και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.    Και τους φίλους μας που χάθηκαν.    Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα    ίσα ολόισα στη φωτιά    και θα μπω όπως και χτες    φωνάζοντας "φασίστες!!"    στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες    μ' ένα κόκκινο λάβαρο    ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.    Θ' ανοίξω την πόρτα    και είναι -όχι πως φοβάμαι-    μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα    και πως εσύ πρέπει να μάθεις    να μην κατεβαίνεις στο δρόμο    χωρίς όπλα όπως εγώ    - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-    γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ    "έτσι"  "αόριστα"    σπασμένη σε κομματάκια    από θάλασσα, χρόνια παιδικά    και κόκκινα λάβαρα.    Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα χαθώ    με τ΄όνειρο της επανάστασης    μες την απέραντη μοναξιά    των δρόμω

Να μην μου πεις τα ψέματα που λέγονται συνήθως Δεν σου ζητώ παρηγοριά αντέχω την αλήθεια. Να ξέρεις πως την σιωπή την προτιμώ σαν λύση από τα σαλιαρίσματα, τα λόγια τα μελάτα.   Απρίλης!  Μεγαλύτερες, οι μέρες από τις νύχτες Αρώματα ξεχύνονται γιορτάζουν τα λουλούδια Πολύχρωμα  προκλητικά  μια θάλασσα θυμίζουν κι έντομα πίνουν και μεθούν τριγύρω μας  χορεύουν.   Η άνοιξη, μια εποχή,  ερώτων όπως λένε κι εγώ κοιτώ τις μέλισσες, με τ’άνθη να φιλιούνται.                                              Πάν Καρτσωνάκης

Ανέκαθεν οι Έλληνες, παρά τις διαφορές τους είχαν κοινή συνείδηση πως ήταν ένα έθνος. Μπορεί σαν κράτη πόλεων συχνά να πολεμούσαν η καθεμιά ηγέτιδα, των άλλων για να γίνει. Είχαν γιορτές όμως κοινές θεούς επίσης ίδιους. Πολιτισμός η γλώσσα τους, τα ήθη τους, οι νόμοι μαζί τους τα μετέφεραν όπου κι αν κτίσαν πόλεις όχι μονάχα μια και δυο, πολλές οι αποικίες. Στην πιο μεγάλη τους γιορτή εκεί στην Ολυμπία είχαν τιμή οι Έλληνες και μόνο να μετέχουν.                                 Πάν Καρτσωνάκης Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μία σειρά αθλητικών αγώνων μεταξύ εκπροσώπων  των πόλεων-κρατών και ένας από τους πανελλήνιους αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα.  Oι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας  και διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, από το 776 π.Χ..  Στα Ολύμπια έπαιρναν μέρος αθλητές από όλη την Ελλάδα  (και αργότερα από άλλα μέρη) και σταδιακά απέκτησαν ιδιαίτερη αίγλη.  Η διοργάνωσή τους γινόταν μέχρι το 393  όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσ

Αμείλικτος, θα έλεγα,  ο χρόνος μας γερνάει σαν ποταμός στην θάλασσα, στο τέλος μας πηγαίνει και σαν σταγόνες είμαστε, οι άνθρωποι στο τέλος χανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι. Όπως η θάλασσα μπορεί την γη μας κι αγκαλιάζει κι εμείς σταγόνα μέσα της υπάρχουμε και ζούμε. Σίγουρα πάντα ή ζωή, παλεύει να υπάρχει αδιάφορο σε ποια μορφή, θα σκαρφιστεί να είναι. Εμείς, όμως πιστεύουμε, το σύμπαν όπου ζούμε, κάποιος το δημιούργησε, για χάρη μας και μόνον.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Κάποια πουλιά φτιάχνουν φωλιές στα δέντρα να κλωσήσουν  κάποια μες τα χαλάσματα και κάποια και στα βράχια. Ένα μικρό πανέμορφο πουλί, η Αλκυόνη  φτιάχνει φωλιές στα χαμηλά, στις όχθες, στ’ ακρογιάλια. Ένα πουλί πολύχρωμο, η κόρη του Αιόλου που στο χαμό του άντρα της δεν άντεξε να ζήσει σαν πέθανε ο Κύηκας που τόσο αγαπούσε κι ο Δίας συγκινήθηκε κι αθάνατους τους κάνει. Αιώνια να ζήσουνε έστω θαλασσοπούλια και στου χειμώνα την καρδιά να γίνεται το θαύμα.                                   Πάν Καρτσωνάκης Η Αλκυόνη (αρχαία ελληνική: Αλκυών)  είναι θαλάσσιο αποδημητικό πτηνό,  το κοινώς λεγόμενο ψαροπούλι ή θαλασσοπούλι  ή και ακόμα μπιρμπίλι της θάλασσας. Φθάνει τα 18 εκατοστά σε μήκος.  Το σώμα της είναι ασυνήθιστα μικρό και φέρει κοντά  και λεπτά πόδια. Το κεφάλι της είναι δυσανάλογα  μεγάλο, σε σχέση με το σώμα, με ισχυρό ράμφος  που είναι οξύ στην άκρη.  Αντίθετα προς το κακόσχημο μέγεθός της  το φτέρωμά της παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων  που σπάνια απαντάται σε άλλα πτηνά. Η Αλκυόνη

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.