Καρτσωνάκης Πάν

Όταν τα λούζει με το φως, τις νύχτες το φεγγάρι ξυπνούν από τον λήθαργο τ’ αγάλματα για λίγο. Ρίχνουν ματιές ολόγυρα στους κήπους, στις πλατείες. Κάτι σαν θαύμα γίνεται το νοιώθουν όμως λίγοι.  Οι ποιητές το νοιώθουνε και οι ερωτευμένοι. Μα πιο πολύ εκστατικοί νοιώθουν την παρουσία, την συντροφιά τους και πολλοί που άστεγοι κοιμούνται και νυχτοπούλια που ποτέ πάνω τους θα καθίσουν.  Τις νύχτες με πανσέληνο αν έχει ησυχία μπορεί, αν είσαι τυχερός, ν’ ακούσεις και τι λένε.                                       Πάν Καρτσωνάκης

*Με μεθοδικότητα και προοδευτικά βήματα  καταστρέφουν την ελληνική γλώσσα  εδώ  και  χρόνια, όλοι αυτοί που θέλουν να σβήσουν  κάθε τι που έχει σχέση  με την ιστορία της Ελλάδας. ΠΑΕΙ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΣΤΑ ΕΒΕΡΕΣΤ ΚΑΙ ΖΗΤΑ ΕΝΑ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΜΕ ΤΥΡΙΝ ΚΑΙ ΝΤΟΜΑΤΑΝ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙΑΝ ΚΑΙ ΚΡΕΜΜΥΔΙΝ. Ο ΕΛΛΑΔΙΤΗΣ ΤΟΥ ΛΕΕΙ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΕΝΟΣ: “ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ, ΟΤΙ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ «Ν»  ΠΡΟΣΘΕΤΕΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ… ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΜΕΣΑ»; ΟΠΟΤΕ, ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ  ΛΕΕΙ ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΑ: » ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΖΑΜΠΟ ΚΑΙ ΜΠΕΙΚΟ. ..» Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. * Το «Ν» συντονίζει τον εγκέφαλο.* Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι ...

Όπως οι γέροι ναυτικοί π' αναθυμούνται χρόνια όταν παιδιά με σφριγηλά κορμιά είχαν μπαρκάρει στη θάλασσα, π' ατέλειωτη πολλά τους υποσχόταν κι αν κάπου ξεγελάστηκαν την αγαπούν ακόμα. Έτσι κι εγώ την αγαπώ κι ας νοιώθω προδομένος. γιατί κακίες δεν κρατώ και νόημα δεν έχει στο κάτω-κάτω της γραφής έχω κι εγώ ευθύνη δεν τόλμησα να αφεθώ και ότι θέλει ας γίνει. Δε φταίει που με γέλασε αλλά ή φαντασία που ναι τροφή των ποιητών παρηγοριά τ' ανθρώπου.                                        Καρτσωνάκης Πάν

Διογένης: Απίστευτο, Αλέξανδρε,  πέθανες και συ όπως κι όλοι εμείς;  Αλέξανδρος: Δεν το βλέπεις Διογένη;  Γιατί σου φαίνεται απίστευτο;  Πέθανα κι εγώ αφού είμαι άνθρωπος.  Διογένης: Δηλαδή ο Άμμων έλεγε ψέματα  πως είσαι γιος του, κι επομένως εσύ  είσαι παιδί του Φιλίππου.  Αλέξανδρος: Φυσικά του Φιλίππου,  γιατί αν ήμουνα του Άμμωνα δεν θα πέθαινα.  Διογένης: Και για την Ολυμπιάδα,  αλήθεια, τα ίδια  κι απαράλλαχτα λέγονταν,  πως τάχα μου  συνουσιάζονταν  με κάποιον δράκοντα,  που τον έβλεπαν  στο κρεβάτι της, και μετά  γέννησε εσένα,  ενώ ο Φίλιππος ξεγελασμένος,  νόμιζε πως ήσουν γιος του...  Αλέξανδρος: Κι εγώ τα ίδια με σένα άκουγα,  αλλά τώρα κατάλαβα ότι ούτε η μάνα μου  ούτε οι ιερείς του Άμμωνα έλεγαν την πάσα αλήθεια.  Διογένης: Όμως, Αλέξανδρε, τα παραμύθια τους αυτά,  δεν βλέπω να σε ζημίωσαν στα κατορθώματά σου.  Γιατί πολλούς τους κυρίεψε ο φόβ...