Καρτσωνάκης Πάν

Ποιους αναγνωρίζετε, εκτός από  τον Φάνη Τασίνο και Γιώργο Μαντά;

 

Τον Φάνη τον ήξερα από παιδί. Ποτέ όμως δεν είχαμε κάνει παρέα. Ίσως γιατί ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία. Εκεί, μετά το Γυμνάσιο, τον έχασα. Αυτό όμως μέχρι το 1999 που ξαφνικά τον ξαναείδα. Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα. Αυτός με θυμήθηκε πρώτος. Τον συνάντησα σε μια απόμερη παραλία,  λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη που μένω. Μια παραλία που μόνο αν χάσεις τον δρόμο σου  μπορείς να βρεθείς. Είχε χτίσει μια καλύβα, πάνω στα ερείπια  κάποιου παλιού σπιτιού  (του πατρικού του, όπως μου εξήγησε αργότερα),  από το οποίο και το μόνο που είχε απομείνει όρθιο  ήταν ο ένας τοίχος. Πάνω σαυτόν τον τοίχο, είχε στηρίξει  την όλη του κατασκευή που περισσότερο  έδειχνε με αποθήκη. Ήταν όμως ένα σπίτι, το καλύτερο που είχα ποτέ,  μου έλεγε συχνά ο Φάνης. Για χρόνια ταξίδεψα στα καράβια. Προσπάθησα να μείνω και να δουλέψω  στην Αμερική αλλά τζίφος. Μας είχαν σε ένα υπόγειο και δουλεύαμε,  σκλάβοι στην ουσία, για λογαριασμό  του Έλληνα...

Μιλούν στα δέντρα τα πουλιά, τα κύματα στα βράχια εσύ μιλάς με όνειρα κι εγώ μιλώ για σένα στον ουρανό, στα σύννεφα και στο χαρτί ματαίως αφού εσύ δεν πρόκειται ποτέ να τα διαβάσεις. Ακούω τώρα την βροχή τραγούδια να μου λέει  λυπητερά, χαρούμενα, δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς μονάχος μου τ’ ακούω τέτοια ώρα ήχος που μπαίνει μέσα μου και ύπουλα με τρώει.   Οι ποιητές λένε πολλοί, ισορροπούν με λέξεις κι ακροβατούν βαδίζοντας, σε κόσμους ουτοπίας.                                          Πάν Καρτσωνάκης  

Εύκολα διακρίνω στην άκρη δεξιά τον Νίκο Χρησταρά  και φυσικά τον τερματοφύλακα Βασίλη Θεοδώρου.

Αυτές οι τρεις αγαπημένες φιγούρες  του θεάτρου σκιών,  των παιδικών μας χρόνων,  μάλλον πρέπει  να έχουν μπει για τα καλά  στο υποσυνείδητό μας  και διαμόρφωσαν  τον χαρακτήρα μας ή μπορεί  και ο καλλιτέχνης δημιουργός τους απλά  να είχε  την οξυδέρκεια  να αποτυπώνει τους χαρακτήρες  που έβλεπε ολόγυρα .  Προσωπικά θα έκανα μάλιστα την παρατήρηση  ότι  πάρα πολλές φορές βλέπουμε  και τους τρεις αυτούς χαρακτήρες  (Καραγκιόζη, Μπαρμπαγιώρη και Χατζηαβάτη)  στον ίδιο άνθρωπο.  Μπορούμε, δηλαδή να δούμε  σε πολλές περιπτώσεις  τον ίδιο άνθρωπο  \να συμπεριφέρεται άλλοτε  ως Καραγκιόζης  ή Χατζηαβάτης  και κάποτε ως Μπαρμπαγιώργος.  Σε τι ποσοστό, μάλλον έχει σημασία κα ι  ανάλογα  τι καταστάσεις αντιμετωπίζει  και ποιους έχει απέναντί του.  Φυσικά να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι  σε κάποιους  υπάρχουν και άλλοι  χαρακτήρες ...

Αγάπη μου μοναδική ,αγάπη μου μεγάλη  περπάταγα μες  στην ζωή χαμένη  σε μια  ζάλη Και στο μυαλό μου έρρεαν ένα σωρό εικόνες. Τα λόγια και τα χάδια σου ψάχνανε για κρυψώνες. Κρυψώνες μέσα στην καρδιά να  βρουν για  να φωλιάσουν Και την καρδιά μου την τρελλη βρήκαν για να δαμάσουν. Με ανεξητηλο στυλό έγραψα το όνομα σου Και αιχμάλωτη αφέθηκα σε κάθε άγγιγμα σου.   Δέσμια έγινα με μιας του πόθου και της δίνης  Μάτια κλειστά και ακολουθώ  μην τύχει και  με κρίνεις  Γιατί η καρδιά μου πια  χτυπά ερωτικά για σένα Με γκάζι εγώ σε ακολουθώ και με σπασμένα φρένα.                                            Γεωργία Κόλλια 

Έργο του Νικόλαου Καρτσωνάκη-Νάκη  Ο Ευγένιος Σπαθάρης γεννιέται στην Κηφισιά της Αττικής  στις 2 Ιανουαρίου 1924, ερχόμενος από τις πρώτες στιγμές της ζωής του  σε επαφή με το θέατρο σκιών και τον Καραγκιόζη.  Ο πατέρας του, Σωτήρης, είναι γνωστός καραγκιοζοπαίχτης  και ο έρωτας του μικρού Ευγένιου με τη λαϊκή τέχνη  είναι κεραυνοβόλος.  Αρχίζει λοιπόν να μιμείται τον μπαμπά στο σπίτι, δίνοντας αυτοσχέδιες  παραστάσεις στο δωμάτιό του.  Ο πατέρας όμως είναι κάθετα αντίθετος και δεν αφήνει τον γιο του  να πιάνει στα χέρια του τις φιγούρες.  Έχει όνειρα για εκείνον, θέλει να τον κάνει αρχιτέκτονα,  και ξέρει καλά ότι η περιπλανώμενη ζωή του καραγκιοζοπαίχτη  μόνο εύκολη δεν είναι. Κι αν πρέπει να μνημονεύσουμε το σημαντικότερό του επίτευγμα,  αυτό δεν ήταν άλλο από την εξύψωση του λαϊκού θεάτρου σκιών  σε ένα εξαιρετικό είδος τέχνης και τεχνικής, «διότι η παράδοση  δεν είναι μόνο οι χοροί, τα τραγούδια, αλλά ...