Καρτσωνάκης Πάν

Ο πονηρός ο άνθρωπος είναι σαν ένα δέμα με όμορφο περίβλημα που μέσα έχει βόμβα. Είναι δικό σου πρόβλημα πόσο κοντά του θα ‘σαι και πόσα περιθώρια, εσύ, θα του χεις δώσει. Υπάρχει και περίπτωση να είναι συγγενής σου οπότε αναπόφευκτα θα έρχεται κοντά σου. Ακόμη πιο χειρότερα, να σ’ έχει ξεγελάσει, μ’ αυτόν τον άνθρωπο, μαζί, ο έρωτας να δένει. Ο πονηρός, ο άνθρωπος, πάντοτε καιροσκόπος Με μία βδέλλα, θα ‘λεγα, απόλυτα πως μοιάζει.                                             Πάν Καρτσωνάκης

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου) θεσπίστηκε  και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη το 1992.  Εορτάζεται σε όλον τον Πλανήτη προωθώντας την κατανόηση  σε θέματα  αναπηρίας και την κινητοποίηση υπέρ των δικαιωμάτων  αξιοπρέπειας και ευημερίας των ατόμων με αναπηρία.  Επιδιώκει την αύξηση του βαθμού ένταξης των ατόμων με αναπηρία  σε κάθε πτυχή της πολιτικής, κοινωνικής,  οικονομικής και πολιτιστικής ζωής.  Η αρχική της ονομασία ήταν  «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες»  Πηγή

Ψάχνω να βρω τον «άνθρωπο», πως έλεγε μας είπαν μα όχι πόσοι σήμερα το ίδιο λένε, ψάχνουν χωρίς ωστόσο να τον βρουν αφού με λάθος τρόπο ψάχνουν τον «άνθρωπο» κι αυτοί όπως κι ο Διογένης. Αν θέλεις «άνθρωπο» να βρεις με άλφα κεφαλαίο θα κάνεις πρώτα κάθαρση, όπως κι ο Διογένης. Τότε μονάχα και μπορεί, δικαίωμα να έχεις  να ψάχνεις, μάταια μπορεί, μα θα ‘χεις την ελπίδα. Αιώνες τώρα τριγυρνά, σκιά ο Διογένης κι ακόμη ψάχνει μάταια, τον «άνθρωπο» να εύρει.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Μέσα στον ύπνο το μυαλό σε κόσμους ταξιδεύει  δίχως κανόνες λογικής, της φυσικής τους νόμους. Μπορείς πετάς σαν τα πουλιά και με θεριά παλεύεις κι όταν στριμώχνεσαι ξυπνάς λίγο προτού πεθάνεις. Όπως ξυπνώντας ξαφνικά ο νους μας δραπετεύει θα ήθελα το σώμα μου το ίδιο να μπορούσε και κάποιοι λένε το μπορεί και σ’ άλλους κόσμους πάει  γιατί το σώμα το φθαρτό, που φαίνεται, δεν είναι ...παρά το όχημα σ’ αυτό το γήινο ταξίδι.  Ακόμη και στον Όμηρο βλέπει κι αναγνωρίζει, στον Άδη, φίλους και γνωστούς τότε ο Οδυσσέας.                                   Πάν Καρτσωνάκης

 

«Και ξαφνικά, άνοιξαν την μπάρα!  Ολοι άρχισαν να τρέχουν! Κι εγώ μαζί».  Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου 1989, ο Αντρέας Φάλγκε ήταν ένας  από τους πρώτους Ανατολικοβερολινέζους που πέρασε στη Δύση  μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Αποσβολωμένος, αυτόπτης μάρτυρας, παρασύρθηκε στη δίνη  της Ιστορίας  και περιγράφει με βερολινέζικο σαρκασμό  το άνοιγμα του πρώτου  σημείου διέλευσης  από τους ανατολικογερμανούς φρουρούς,  παρασυρμένους από μεγάλο πλήθος που φώναζε:  «Ανοίξτε την πύλη!». «Υπήρχε μία ανθρώπινη πλημμυρίδα», που κατευθυνόταν  προς το συνοριακό πέρασμα της Μπορνχόλμερ Στράσε λέγοντας  ο ένας στον άλλο: «Ακουσες τα νέα;», διηγείται ο Αντρέας Φάλγκε  στο σημείο όπου βρισκόταν πριν από 30 χρόνια. «Το νέο» ήταν μία ανακοίνωση που είχε γίνει νωρίς το βράδυ  από έναν αξιωματούχο του κομμουνιστικού καθεστώτος  που έπνεε τα λοίσθια.  Οι Ανατολικογερμανοί είχαν πλέον την άδεια  να ταξιδέψουν ...

Τόσα χρόνια που φλερτάρει, η σελήνη με τη γη ίσως κάποτε θελήσει και μαζί της ενωθεί. Θα κινήσουν και οι δύο ταξιδάκι ερωτικό και ζωή δεν θα υπάρχει  απ’ το πάντρεμα αυτό. Κάποιους μύθους είχα ακούσει πως υπήρξε εποχή που η γη δίχως σελήνη τριγυρνούσε μοναχή. Προφανώς δεν ζούσαν τότε κάιοι άνθρωποι στη γη  συνεπώς δεν ήταν γνώση από γήινους αυτή. Αν οι μύθοι έχουν βάση έστω σ’ ένα ποσοστό και δεν είναι φαντασία…..δεν γνωρίζω να σας πω.                                   Καρτσωνάκης Πάν