Καρτσωνάκης Πάν

ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»— ένας α...

Η Αντιγόνη τίμησε το σώμα τ’ αδελφού της  πολιτισμού πανάρχαιου στους νόμους πειθαρχώντας. Αυτοί οι νόμοι που πιο πριν οι πόλεις κράτη γίνουν ξεχώρισαν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα. Αντίθετα απ’ την σκοπιά της πόλεως, του κράτους παράνομη την πράξη της, προδοτική θα κρίνεις. Ο Πολυνείκης έφερε στρατό μιας άλλης πόλης ενάντια στον αδελφό επίορκος που ήταν. Ο Τειρεσίας τελικά του Κρέοντα τη γνώμη κατάφερε, την άλλαξε μα καθυστερημένα κι όταν στο τέλος έθαψε το σώμα τ’ ανιψιού του η Αντιγόνη και ο γιος είχαν αυτοκτονήσει.  Τεράστιο το δίλημμα ο ποιητής που θέτει σ’ όλους  εμάς τους θεατές  και ποιος, από μηχανής θεός, θα δώσει λύση;                           Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ:Ο Θάνατος, στο τέλος, δεν δίνει καμία λύση. Πολλοί ακόμη και σήμερα αναρωτιούνται  αν η απόφασή της Αντιγόνης ήταν σωστή ή όχι  και κάποιοι κρίνουν πως ήταν λάθος. Εγώ, όμως θεωρώ πως η Αντιγόνη,  ενός πολιτισμού πανάρ...

Η ομορφιά που διαρκεί την ώρα που η μέρα για κάποια δευτερόλεπτα στη δύση ξεψυχώντας με λιγοστό φωτίζοντας τη φύση ένα γύρω τα σύννεφα στον ουρανό της θάλασσας το κύμα. Είναι στιγμές που μαγικά, οι άνθρωποι τις νοιώθουν. Κάτι αλλάζει μέσα τους, κάποιους τους συνεπαίρνει τους κάνει λίγο ποιητές και σαν ερωτευμένους και τους βυθίζει σ’ έκσταση ή τους απογειώνει. Ηλιοβασίλεμα, θεοί, σε «ζωγραφίζουν» μόνο που σαν κρασί, οι άνθρωποι,  μεθούν όταν σε βλέπουν.                                            Καρτσωνάκης Πάν

Επιθυμίες Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904)  Desires Like beautiful bodies of the dead  who had not grown old and they shut them, with tears,  in a magnificent mausoleum, with roses at the head and jasmine at the feet -- this is what desires resemble that have passed without fulfillment; with none of them having achieved a night of sensual delight, or a bright morning. Konstantinos P. Kavafis (1904)   

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν κάποιος  φροντίζει για τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε που κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Διψούν για αίμα μερικοί μα ούτε καν ιδέα δεν έχουν από πόλεμο, φοβούνται την σκιά τους κι ακόμη τραγικότερο μιλούν για περηφάνια…. μα μόνες μάχες πού ‘δωσαν είναι στο πληκτρολόγιο.  Νομίζουν πως στον πόλεμο υπάρχουν κερδισμένοι απ’ τον λαό των νικητών μα είναι γελασμένοι. Την μάνα που ‘χασε τον γιο να πάνε να ρωτήσουν κι αν θα τολμούσαν τα παιδιά που ‘χασαν τους γονείς τους.   Οι πόλεμοι δεν γίνονται σαν όπως στις ταινίες που οι κομπάρσοι σπίτια τους, γυρνούν όταν τελειώσουν.                                              Πάν Καρτσωνάκης 

The sea does not rush, it has no place to go We only rush, like running water. The sea cannot be drunk, a sound of music only  says it's vibrations, the conscious remembers,  and it floats. The sea promised me mermaids and travelling  but it threw me as a shipwreck on the rocks  with oysters The seagulls here, do not sing to the sea Nor do they embellish the deep blue of the air. The waves do not clash on the seashore  as they go It is because they are dying, they are dying out.                                        Kartsonakis Pan Translating in English from Hellenic by Vasso Δεν βιάζεται η θάλασσα, δεν έχει που να πάει εμείς μόνο βιαζόμαστε, νεράκι που κυλάει. Δεν πίνεται η θάλασσα, μια μουσική μονάχα λέει δονείται τ' ασυνείδητο, θυμάται, επιπλέει. Η θάλασσα μου έταζε γοργόνες και ταξίδια μα ναυαγό με πέταξε στα βράχια με τα στρείδια. Δεν τραγουδούν τη θάλασσα,...

Ανέκαθεν οι Έλληνες, παρά τις διαφορές τους είχαν κοινή συνείδηση πως ήταν ένα έθνος. Μπορεί σαν κράτη πόλεων συχνά να πολεμούσαν η καθεμιά ηγέτιδα, των άλλων για να γίνει. Είχαν γιορτές όμως κοινές θεούς επίσης ίδιους. Πολιτισμός η γλώσσα τους, τα ήθη τους, οι νόμοι μαζί τους τα μετέφεραν όπου κι αν κτίσαν πόλεις όχι μονάχα μια και δυο, πολλές οι αποικίες. Στην πιο μεγάλη τους γιορτή εκεί στην Ολυμπία είχαν τιμή οι Έλληνες και μόνο να μετέχουν.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα της επάνω βλέπω τη φλόγα μα εγώ το κάψιμο δεν νοιώθω. Αδιαφορώ τι όνομα θα έχει κι αν υπάρχει εγώ μόνο τη λάμψη της να φέγγει πάντα βλέπω.  Είναι αλήθεια πως πολλούς εγκλωβισμένους έχει τους δίνει, λένε, σιγουριά χαρίζοντας ελπίδες. Είναι και η ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους. Ναι, όλα είναι στο μυαλό, σαν γίνεται αφέντης γιατί συχνά αρέσκεται κι αυτό στα παραμύθια.                                    Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν τον τροχό, στα Λούνα Παρκ είναι ο κόσμος όλος Οι πιο πολλοί στέκουν κοιτούν, τους άλλους που γυρίζουν και ο τροχός απ τα ψηλά στα χαμηλά τους πάει. Αλλά εκείνοι που κοιτούν πληρώνουν εισιτήριο. Με τον ιδρώτα των πολλών κάνει ακόμα κύκλους για ν ανεβάζει στα ψηλά δημαγωγούς και γλείφτες που τον λαό αφ’ υψηλού, κοιτάζουν και γελάνε μα δημοσίως τρυφερά με γαλιφιές χαϊδεύουν. Αυτά είχε υπ όψιν του ο ποιητής που είπε πως αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄λθει τούμπα ο ντουνιάς.                                           Πάν Καρτσωνάκης "Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει".             Οδυσσέας Ελύτης

Η σιωπή είναι χρυσός, υπάρχει μία ρήση που την ασπάζονται πολλοί ως δείγμα της σοφίας. Ωστόσο λίγοι λένε πως, ο έλεγχος θα πρέπει να είναι πότε να μιλάς και πότε να σωπαίνεις. Μάλλον αυτό θα εννοούν, διάλογο να κάνεις αφού ακούσεις τι θα πουν οι άλλοι σαν μιλούνε κι αυτό γιατί ο άνθρωπος ανέπτυξε τον λόγο που είναι δείγμα του βαθμού, για τον πολιτισμό του.  Βαρβαρισμός, είναι αυτό: όπου δεν πίπτει λόγος, η ράβδος έρχεται μετά, «διάλογο» να κάνει.                                                        Πάν Καρτσωνάκης

Ποιος είπε πως ο Πήγασος τους ποιητές εμπνέει; Ποιος είπε πως ιππεύουνε τον Πήγασο και πάνε σε κόσμους άλλους νοητούς να γράψουνε στιχάκια; Αυτοί δεν είναι ποιητές μα γρίφους, μάλλον, γράφουν. Για να πετάξεις, ουρανό, χρειάζεται να βλέπεις κι ο ουρανός να ‘χει πουλιά και σύννεφα κι αστέρια. Έχει φτερά, ο Πήγασος, μα ουρανό δεν έχεις. τι να τα κάνει τα φτερά κι ας θέλει να πετάξει όπως κι εγώ κρατώ στυλό μα τι μπορώ να γράψω; Έχει νερό η θάλασσα κι ωστόσο δεν το πίνεις.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Πάνω στα βράχια, οι ελιές, ριζώσαν και θεριέψαν κι από αιώνες μυθικούς γενιές Ελλήνων θρέψαν. Δέντρο πολύτιμο γι αυτό και ιερό το λέγαν κι όταν τις καίγαν εισβολείς σαν συγγενείς τις κλαίγαν. Δεν ήταν μόνο ο καρπός που έδινε το λάδι  που ‘ταν εκτός από τροφή και φως για το σκοτάδι αλλά κι ακόμη τα κλαδιά σαν έπαθλο φορούσαν στην Ολυμπία κότινο αυτοί που θα νικούσαν. Ήταν κλαδί αγριελιάς εκεί που ‘χε φυτέψει ο Ηρακλής, σαν έπαθλο, τους νικητές να στέψει.                                          Πάν Καρτσωνάκης