Καρτσωνάκης Πάν

Να μάθεις να φεύγεις  Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,  μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,  ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια  κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια  όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,  σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις  πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε  θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου  (όλα τα βράδια και τα τραγούδια  δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,  μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία  όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,  με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι ...

Όταν τα βράδια κάθομαι, μόνος στην πολυθρόνα κοιτάζω γύρω το λευκό τοπίο του χειμώνα. Πάνω στα έπιπλα λευκά σεντόνια έχω ρίξει. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι μας δεν πρόκειται ν’ ανοίξει. Ώρες πολλές ακούγοντας μια μουσική να παίζει φωτογραφίες μας παλιές, απλώνω στο τραπέζι κι όταν με βρίσκει το πρωί, τις βάζω σε μια τάξη κάθε φορά και πιο αργά, μην κάτι και αλλάξει. Θέλω να μείνω  μοναχός και να μιλώ με ήχους με τις σκιές του ταβανιού κι αγαπημένους στίχους.                                     Π άν Καρτσωνάκης

El arte no tiene necesidad de obsequios, ni siquiera es una carrera que  alguien cortarà el hilo de la victoria.   El camino del arte no tiene fin.  El camino no tiene necesidad  de los transeùntes sino los transeùntes del camino.  El arte existirà siempre y su camino permanecerà sin fin,  mientras existan personas  que suen̈en y personas  que quieran comunicarse  Como decìa un amigo mìo, las personas que suen̈an, los que quieren comunicarse, las personas que hablan de sus suen̈os  son los Poetas del mundo.            Pan Kartsonakis Απόδοση, στα Ισπανικά,  από την καθηγήτρια Ισπανικών Γεωργία Κόλλια Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου που θα κόψει κάποιος το νήμα της νίκης. Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος. Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο. Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε και ο δρόμος της θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι  σε το...

Κάποιος αρχαίος Έλληνας «αρχή σοφίας», είπε στις λέξεις μέσα κρύβονται πανάρχαιες αλήθειες. Ούτε στην τύχη έγιναν οι λέξεις μίας γλώσσας  ακόμη και τα γράμματα έχουν και μια αιτία. Οι λέξεις κρύβουν μήνυμα που κάποιοι το διαβάζουν και ξεκλειδώνουν μαγικά και κάποια ιστορία. Είναι σαν μύστες, μυστικά, αιώνων τα ξεθάβουν και κάποιους μύθους άγραφους χαρτογραφούν εντέλει. Είναι κλειδάκι χρήσιμο, η ετυμολογία, πως έχουν λέξεις δομηθεί πως έγινε η γλώσσα.                                 Πάν Καρτσωνάκης "Αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψης"   Αντισθένης Iδρυτής της σχολής των Κυνικών Φιλοσόφων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 444 π.Χ.  Υπήρξε αρχικά μαθητής του Γοργία και στην συνέχεια του Σωκράτη. Στις διαλεκτικές συζητήσεις δοκίμαζε να ανατρέψει τον ορισμό του Σωκράτη  για τις γενικές έννοιες.  Καταπολεμούσε, δηλαδή, την περί ιδεών θεωρία του Πλάτωνα,  και παραδεχόταν σαν πραγματικό μόνο ...

Στα όνειρά σου όταν δεις κάτι που σε τρομάζει μην ξενυχτάς ως το πρωί, τίποτα δεν αλλάζει ούτε  να πιεις ελπίζοντας η ζάλη να ξορκίσει όλες τις σκέψεις, ξωτικά που σ έχουν βασανίσει. Είναι στοιχειά που κουβαλάς και μνήμες κάποιων άλλων στους σκοτεινούς λαβύρινθους στα βάθη του μυαλού σου και των κυττάρων σου ξυπνούν, μνήμες που έχουν ζήσει χρονιές πολλές πριν γεννηθείς άγνωστοι πρόγονοί σου. Στα όνειρά σου έρχονται και προσπαθούν να ζήσουν και να τολμήσεις πράγματα να κάνεις να σε πείσουν. Η μόνη λύση προφανώς, ξυπνάς και τ' αποφεύγεις. Το μόνο φάρμακο σ αυτό είναι να τους γνωρίσεις και η ζωή σου είναι μια και πρέπει να τη ζήσεις.                                      Πάν Καρτσωνάκης

  Τα λόγια μας, ο άνεμος τα πήρε και χαθήκαν Δεν ξέρω αν τα ξέχασες, εγώ δεν τα ξεχνάω και με πονάει πιο πολύ που τα ΄χαμε πιστέψει όπως συνήθως γίνεται με τους ερωτευμένους. Σαν φύλλα του φθινόπωρου, σαν της βροχής σταγόνες Δεν έμεινε πια τίποτε εκτός απ΄ τα ενθύμια Φωτογραφίες, γράμματα κι εκείνο το πορτρέτο με μία αφιέρωση, αγάπης, που ΄χες κάνει. Οι πιο μεγάλοι έρωτες, θυμάμαι συμφωνούσες είναι οι ανεκπλήρωτοι, που έμειναν, εν τέλει.                         Πάν Καρτσωνάκης

Παρά θίν’ αλός. Όμηρος Αρχαίος Έλληνας ποιητής   (περ. 800-750 π.Χ.) – Ιλιάδα Α’ 316 (δηλαδή, παραλιακά) Ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας  αρχίζει από θήτα: θάλασσα, Θεός, θάνατος… Θυμόσοφη Ρήση Ελεύθερε άνθρωπε,  πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα! Σαρλ Μπωντλαίρ Γάλλος ποιητής  (1821-1867) Θάλασσα, απ’ όλα τα νερά  και τα ποτάμια πίνεις, και τα δικά μου δάκρυα πιε,  πλατύτερη να γίνεις. Λιανοτράγουδο Η θάλασσα είναι γαλανή  μα ο αγέρας τη μαυρίζει. Παροιμία

Όλα τα σχέδια, στα χαρτιά, που έκανα θα μείνουν και οι προθέσεις, στο μυαλό και μόνο θα υπάρχουν σαν κείνες τις ψαρόβαρκες στην αμμουδιά ριγμένες που σαν παιδιά νομίζαμε, τον κόσμο πως γυρίσαν. Γοργόνες, Κύκλωπες, θεριά, σειρήνες, Λαιστρυγόνες τέτοια ταξίδια σ'όνειρα και μόνο έχω κάνει. Παρηγορούμαι, σκέφτομαι, ακόμη κι o Οδυσσέας την Καλυψώ παράτησε, την Ναυσικά στο τέλος για να γυρίσει, θαλπωρή να βρει στο σπιτικό του έστω κι αν αναγκάστηκε μνηστήρες να σκοτώσει. Ίσως και να μετάνιωσε, που πήγε ως την Τροία μα είμαι σχεδόν σίγουρος πως πρέπει να ‘χε τύψεις για τους αθώους, τους απλούς, τους Τρώες, τους γερόντους τα γυναικόπαιδα κι αυτήν, που έκαψαν την πόλη.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω. Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι.   Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι» αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν.    Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός….μα μόνος δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους.                    Πάν Καρτσωνάκης

Μας τραγουδά, ο άνεμος κι εμείς δεν λέμε λέξη μόνο κοιτάζεις  μ’ απλανές, το βλέμμα, το φλιτζάνι λες και διαβάζεις στον καφέ τι λεν τα κατακάθια για το παρόν, το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Ήθελα τότε να σου πω, τι ένοιωθα κι ωστόσο θα ‘ταν ανόητο γι αυτό κουβέντα δεν σου είπα. Όσες λεξούλες όμορφες να σου ‘λεγα εις μάτην σαν σύννεφα στον άνεμο, θα σκόρπιζαν εντέλει. Σαν έτοιμος από καιρό που ‘γραψε κι ο Κ αβάφης σ’ αποχαιρέτησα βουβά και δίχως να δακρύσω.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Εγώ δεν έχω ζωγραφιές στους τοίχους του σπιτιού μου αλλά φαντάσματα, σκιές που έχω μες το νου μου. Και δεν υπάρχουνε απλώς, αμίλητες εικόνες μα μου μιλούν και απαντούν, κάποιες φορές και μόνες. Είναι φαντάσματα παλιά ανθρώπων π΄ όταν ζούσαν είπαν και έγραψαν πολλά για όσους αγαπούσαν Εγώ δεν έχω ακριβά έπιπλα κι ούτε ρούχα εκείνο πού ήταν ακριβό είν η αγάπες πού χα Γι αυτό με τα φαντάσματα μιλώ την ίδια γλώσσα κι όσα κι αν πούμε πράγματα, θα χουμε κι άλλα τόσα.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Κρήνη της Άνω Πειρήνης Ακροκόρινθος Από τον Ακροκόρινθο που είχε το παλάτι, ο Σίσυφος, την Αίγινα του Ασωπού την κόρη είδε μπροστά του να περνά στην αγκαλιά του Δία. Σαν ομοτράπεζος θεών κατάλαβε τι «τρέχει». Όμως ρουφιάνος δωρεάν δεν ήθελε να γίνει και ζήτησε του Ασωπού αντάλλαγμα να δώσει. Έτσι στο κάστρο έφερε ο ποταμός νεράκι. Πειρήνη λένε την πηγή κι ακόμη αναβλύζει. Λένε σοφός ο Σίσυφος και κατεργάρης ήταν άρα θα γνώριζε καλά και ποια η τιμωρία.                                    Πάν Καρτσωνάκης Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία  ιδιοκτήτης της Περιοχής ήταν ο θεός Ήλιος. Τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο  (όπου αργότερα κτίστηκε η Κόρινθος)  τα παραχώρησε στον γιο του Αιήτη, αλλά τον Ακροκόρινθο  που ήταν  το προνομιούχο σημείο της περιοχής,  240 στρέμματα τον χάρισε στην θεά Αφροδίτη.  Η Αφροδίτη δεν συγκινήθηκε καθόλου από αυτό το δώρο,  αφού ...