Καρτσωνάκης Πάν

Όπως οι γέροι ναυτικοί π' αναθυμούνται χρόνια όταν παιδιά με σφριγηλά κορμιά είχαν μπαρκάρει στη θάλασσα, π' ατέλειωτη πολλά τους υποσχόταν κι αν κάπου ξεγελάστηκαν την αγαπούν ακόμα. Έτσι κι εγώ την αγαπώ κι ας νοιώθω προδομένος. γιατί κακίες δεν κρατώ και νόημα δεν έχει στο κάτω-κάτω της γραφής έχω κι εγώ ευθύνη δεν τόλμησα να αφεθώ και ότι θέλει ας γίνει. Δε φταίει που με γέλασε αλλά ή φαντασία που ναι τροφή των ποιητών παρηγοριά τ' ανθρώπου.                                        Καρτσωνάκης Πάν

Como un vagabundo,la mente,no da cuentas Se descarrila a menudo y libre galopea. No obedece ni órdenes,ni normas ,ni mandatos ni a razones que riendas y lìmites le ponen. Caen las vallas que sujetan los instintos, las memorias Estas que estàn en las cèlulas muy bien ocultas. Mas sobre todo en los suen̈os abren de par  en par las puertas y con ìmpetu sin lìmites celebran. Ojalà un suen̈o fuera tambièn nuestra vida  y que al despertar,este,fuera nuestra muerte.                                   Pan Kartsonakis Την απόδοση, στην Ισπανική γλώσσα έκανε η καθηγήτρια φιλόλογος των Ισπανικών.                                 Γεωργία  Κόλλια Σαν τον αλήτη, το μυαλό, λογαριασμό δεν δίνει Εκτροχιάζεται συχνά και λεύτερο καλπάζει. Δεν υπακούει σ’ εντολές, σε νόρμες και κανόνες σε λογικές που χαλινό και όρια του βάζουν. Πέφ...

Μιλούν στα δέντρα τα πουλιά, τα κύματα στα βράχια εσύ μιλάς με όνειρα κι εγώ μιλώ για σένα στον ουρανό, στα σύννεφα και στο χαρτί ματαίως αφού εσύ δεν πρόκειται ποτέ να τα διαβάσεις. Ακούω τώρα την βροχή τραγούδια να μου λέει  λυπητερά, χαρούμενα, δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς μονάχος μου τ’ ακούω τέτοια ώρα ήχος που μπαίνει μέσα μου και ύπουλα με τρώει.   Οι ποιητές λένε πολλοί, ισορροπούν με λέξεις κι ακροβατούν βαδίζοντας, σε κόσμους ουτοπίας.                                          Πάν Καρτσωνάκης  

Σε ποιους θεούς τους φόβους τους οι άνθρωποι ξορκίζουν  επένδυσαν τα όνειρα στήριξαν τις ελπίδες απ την αρχή σαν ένιωσαν πως έχουν την ανάγκη σε κάτι άλλο άφαντο και θείο να πιστέψουν. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ζούσανε μες τον φόβο μια φυσική ανθρώπινη κι αυτή αδυναμία. Ωστόσο κάποιοι πονηροί το πήρανε χαμπάρι πως έχει μπόλικο ψωμί αυτή η ιστορία. Έτσι οι μάγοι της φυλής έστησαν τους βωμούς τους και άρχισαν οι προσευχές,τάματα και θαύματα.                                 Πάν Καρτσωνάκης

Πολλές φορές προφήτευσαν πως έρχεται το τέλος πότε με ολοκαύτωμα πυρηνικό και πότε σε πανδημία με ιό που ξέφυγε τυχαία ή και επίτηδες μπορεί σε κάποιο εργαστήρι.  Από παιδί πολλές φορές έχω πολλά ακούσει ακόμη και πως ο Θεός, Δευτέρα Παρουσία θα κάνει πολύ σύντομα από τις αμαρτίες που πλήθυναν στις μέρες μας και θα μας τιμωρήσει.  Πάντα υπάρχουν πρόθυμα μυαλά να τους πιστεύουν αυτούς που τάχα χάρισμα, έχουν για να προβλέπουν.                                                Πάν Καρτσωνάκης  

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν γιατί αφού τα έσπασαν και τα 'θαψαν στο χώμα από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                   Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης   

Σαν τον αλήτη, το μυαλό, λογαριασμό δεν δίνει Εκτροχιάζεται συχνά και λεύτερο καλπάζει. Δεν υπακούει σ’ εντολές, σε νόρμες και κανόνες σε λογικές που χαλινό και όρια του βάζουν. Πέφτουν οι φράχτες που κρατούν τα ένστικτα, τις μνήμες Αυτές που ‘ναι στα κύτταρα πολύ καλά κρυμμένες. Μα προπαντός στα όνειρα διάπλατες ανοίγουν  οι πύλες και ορμητικά χωρίς φραγμούς γιορτάζουν. Μακάρι ένα όνειρο να ’ταν και η ζωή μας  κι όταν ξυπνούσαμε, αυτό, να ‘ταν ο θάνατός μας.                  Πάν Καρτσωνάκης

Andando en paso ràpido o tambièn lento por el muelle es posible que pensèis en diferentes  cosas.  Aunque considero poco propable, claro, que pensèis  si existìs o no.  Sì el conocido dicho "to be or not to be " o el de nuestro poeta  "Existo ,dices y luego ya no estàs " y puso, allì en Preveza,  fin a su vida. De todos modos, si pensàis en algo  es seguro que existìs  segùn el famoso "Pienso,luego existo" Pan Kartsonakis Την απόδοση, στην Ισπανική γλώσσα έκανε η καθηγήτρια φιλόλογος των Ισπανικών.                               Γεωργία  Κόλλια Περπατώντας γοργά ή και αργά στην προκυμαία ενδέχεται να σκέπτεστε διάφορα. Θεωρώ λίγο απίθανο βέβαια να σκέφτεστε αν υπάρχετε ή όχι. Ναι, το γνωστό "to be or not to be" ή αυτό του δικού μας ποιητή «Υπάρχω, λες κι ύστερα δεν υπάρχεις» κι έβαλε, εκεί στην Πρέβεζα,  τέρμα στην ζωή του.  Εάν πάντως σκέφτεστε οτιδήποτε οφε...

Μια ομορφιά που διαρκεί για λίγο και την ώρα για κάποια δευτερόλεπτα στη δύση ξεψυχώντας με λιγοστό φωτίζοντας τη φύση ένα γύρω τα σύννεφα, στον ουρανό, της θάλασσας το κύμα. Είναι στιγμές που μαγικά, οι άνθρωποι τις νοιώθουν. Κάτι αλλάζει μέσα τους, κάποιους τους συνεπαίρνει τους κάνει λίγο ποιητές και σαν ερωτευμένους και τους βυθίζει σ’ έκσταση ή τους απογειώνει. Ηλιοβασίλεμα, θεοί, σε «ζωγραφίζουν» μόνο που σαν κρασί γλυκόπιοτο μεθούν όταν σε πίνουν.                           Καρτσωνάκης Πάν

Στα έγχρωμά σου όνειρα, σαν τ’ ουρανού το τόξο που δεν υπάρχει πράγματι παρόλο που το βλέπεις κι έχουν γραφτεί διάφορες όμορφες θεωρίες για θησαυρό που βρίσκεται, στην μιαν του άκρη πάντα. Πολλές φορές, τα όνειρα, φρούδες ελπίδες είναι. Ωστόσο δίχως καν αυτά δεν άξιζε να ζήσεις. Μα κι αν δεν βρεις, τον θησαυρό, στην άκρη των ονείρων μην απελπίζεσαι γιατί, μπορεί να μην υπήρχε. Μα τ’ όνειρο σου πρόσφερε ταξίδια σαν κι εκείνα οι τυχοδιώκτες έκαναν,  ψάχνοντας…....τις Ινδίες.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι συνήθως μόνος. Αν η αγάπη είναι σκλαβιά, τότε δεν είναι αγάπη. Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει την αίσθηση της ειρηνικής σιγουριάς μέσα του. Ο ελεύθερος άνθρωπος αρνείται να παρασυρθεί από τις επιδοκιμασίες ή τις αποδοκιμασίες των άλλων. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από ρόλους που υπαγορεύουν, ουσιαστικά, τρόπους συμπεριφοράς. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι υπεύθυνος, χωρίς να ανησυχεί όμως για τις εγωιστικές ερμηνείες των άλλων, σχετικά με το τι είναι ευθύνη. Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται πολίτης του κόσμου και ταυτόχρονα πολίτης της πιο μικρής κοινότητας χωρίς να νοιάζεται το τι πιστεύουν οι άλλοι για το πώς θα έπρεπε να αισθάνεται. Ο ελεύθερος άνθρωπος αγαπά τους άλλους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα τον βόλευε να είναι. Αγαπά την ελευθερία του το ίδιο ακριβώς όσο και την ελευθερία των άλλων. Άνθρωπος που, με την συμπεριφορά του, υποδουλώνει άλλους και στηρίζει την υποτιθέμενη προσωπική του ελευθερία στην υποδούλωση άλλων ανθρώπων,...

Να ταξιδέψω σ’ άγνωστα λιμάνια, πολιτείες σε χώρες που ‘ναι δύσκολο να βρεις μέσα στον χάρτη να περπατήσω δύσβατα αρχαία μονοπάτια που ορειβάτες περπατούν και κάποιοι κτηνοτρόφοι. Να ταξιδέψω θα ‘θελα μα δυστυχώς θα μείνει επιθυμία κι όνειρο από παιδί που είχα. Των οριζόντων την γραμμή δεν θα τη διασχίσω όπως ο Κόλιας έγραψε, ο ποιητής, σε στίχο. Μα κι αν ταξίδια όνειρα έμειναν στο μυαλό μου ακόμη την Ιθάκη μου ψάχνω να προσεγγίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Το 2010 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια            από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία (Κόλια)

Φτερούγισε ελεύθερος, μια μέρα και δραπέτευσε,  στον ουρανό, του ονείρου σου και φύγε. Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά μα φαίνεται πως μένει και σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές  που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας,  σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές  που τη ζωή φωτίζουν Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφ...

Θα μας δικάσουν οι θεοί, αν πράγματι στο σώμα τους ανάξιοι σταθήκαμε και την που αξιωθήκαμε γενέθλια χώρα βεβηλώσαμε. Μάρτυρες κατηγορίας  θα είναι οι σκιές μας,  οι πιο αξιόπιστοι ρουφιάνοι,  που ύστερα θα μας εγκαταλείψουν  για να γίνουν οι σκιές κάποιων άλλων.  Στην αιωνιότητα δίχως σκιά θα τριγυρνάμε. Πάν Καρτσωνάκης Διόλου δεν έφυγαν Αναπνέουν ακόμη εδώ. Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη. Υπάρχει το άρωμά τους. Αγριολούλουδα που επιμένουν. Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους, βεβήλωσαν τα ιερά τους, έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους κι έκαψαν τα γραφτά τους. Υπάρχουν ακόμη εδώ! Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος  τους ιερούς ναούς τους. Ξερίζωσαν τη θύμησή τους; Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους. Υπάρχουν πάντοτε στη γη που τους ξεγέννησε. Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι. Αναπνέουν ακόμη. Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ. Όσες γενιές και να περάσουν.               Πάν Καρτσωνάκης Enjoy The Trip! Music: Speck of Gold by Afterlife...