Καρτσωνάκης Πάν

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα βγω στους δρόμους    όπως και χτες.    Και δεν θα συλλογιέμαι παρά    ένα κομμάτι από τον πατέρα    κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα    -αυτά που μ' άφησαν-    και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.    Και τους φίλους μας που χάθηκαν.    Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα    ίσα ολόισα στη φωτιά    και θα μπω όπως και χτες    φωνάζοντας "φασίστες!!"    στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες    μ' ένα κόκκινο λάβαρο    ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.    Θ' ανοίξω την πόρτα    και είναι -όχι πως φοβάμαι-    μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα    και πως εσύ πρέπει να μάθεις    να μην κατεβαίνεις στο δρόμο    χωρίς όπλα όπως εγώ    - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-    γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ    "έτσι"  "αόριστα"    σπασμένη σε κομματάκια    από θάλασσα, χρόνια παιδικά    και κόκκινα λάβαρα.    Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα χαθώ    με τ΄όνειρο της επανάστασης    μες την απέραντη μοναξιά    των δρόμω

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του  και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο  στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι  από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς  στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα  τέσσερα όπως  κάναμε

Ακόμη κι όταν σύννεφα, τον ουρανό, μας κρύβουν Όλοι γνωρίζουν πως εκεί, αστέρια πως υπάρχουν. Από την γη σχηματισμούς τα βλέπουμε πως κάνουν και κάποιοι  άνθρωποι μετά, ερμήνευσαν σαν ζώδια.  Ανέκαθεν «διαβάζαμε» με στοχασμούς τ΄ αστέρια. Κάποιοι καριέρα έκαναν προλέγοντας τη μοίρα. Ακόμη τώρα αφελείς πιστεύουν καιροσκόπους απατεώνες δηλαδή που πείθουν κάποιους άλλους.  Αστέρια όμως σίγουρα υπήρχαν πριν υπάρξουν ζώα, φυτά και άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη.                                              Πάν Καρτσωνάκης  

Ανυπομονώ να βυθιστώ στα όνειρα………. Σε αυτήν την χώρα που όλα μπορούν να συμβούν. Στην χώρα που ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας και η πεντάμορφη ερωτεύεται το «τέρας» Στην χώρα που και οι νεκροί μας ανασταίνονται. Στην χώρα όπου μπορούμε να συνομιλούμε με όλους, ακόμη και με κάποιους που έζησαν πολύ πριν από εμάς.  Έτσι σαν αύρα δροσερή την νύχτα αυτή  με μια τρυφερή καληνύχτα θα σε αποχαιρετίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Κάποιες φορές αισθάνομαι, παράξενα, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη κι έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                 Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάποια υπέροχη ύπαρξη. Μια παράξενη πανέμορφη γοργόνα που ήλθε ξαφνικά,  από άλλο γαλαξία, στην ζωή μου όπως μου έλεγε,  κι έφυγε το ίδιο ξαφνικά αφού ήμουν κι εγώ από άλλον γαλαξία. Συμπτωματικά  βρεθήκαμε, μου έλεγε, εμείς οι δυο στην γη  και από κάποιες συμπτώσεις θα χαθούμε και πάλι στο αχανές Σύμπαν. Ποίηση είναι το ημερολόγιο που κρατάει  ένα θαλάσσιο πλάσμα που ζει στη στεριά  και που θα ήθελε να μπορούσε να πετάξει. Carl Sandburg Αμερικανός

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Λατρεύω νύχτες σαν κι αυτές με φώτα και στολίδια με μουσικές και τελετές, γιορταστικές βιτρίνες. Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται, χαζεύει ή ψωνίζει σκορπίζοντας χαμόγελα, δείχνουν ευτυχισμένοι. Αλλά υπάρχει και πλευρά σε μια γωνιά που μένει μια σκοτεινή κι αθέατη, ωστόσο που υπάρχει κι όχι μονάχα τις γιορτές, μα πάντοτε υπήρχε και δεν προβλέπεται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Ευχόμαστε διάφορα, υγεία και ειρήνη κι ας ξέρουμε πως οι ευχές, ευχές είναι και μόνο.                       Πάν Καρτσωνάκης

Στήνει παιχνίδια το μυαλό, αλλιώς δεν εξηγείται που τόσο ανελέητα συνέχεια  μ εκδικείται  και μου σκαρώνει όνειρα με κάποια που ακόμα έχει αφήσει άρωμα σε όλο μου το σώμα. Όσο ελέγχω το μυαλό πάω και παραπέρα….. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς μονάχα την ημέρα. Μα έρχονται στον ύπνο μου, τα όνειρα σαν κόλα κι έτσι το ασυνείδητο ευθύς τ αλλάζει όλα.  Λαβύρινθος κατάσταση, αρρώστησα που μπήκα δεν σκότωσα Μινώταυρο ούτε κι εκείνη βρήκα σκιές μόνο κι αρώματα, λεξούλες, τραγουδάκια να ξεγελιέμαι φτιάχνοντας στην άμμο παλατάκια. Η ποίηση σαν άρωμα μπορεί να ομορφαίνει  μα σε στοιχειώνει, σε πονά κι αυτό θα με τρελαίνει.                                           Πάν Καρτσωνάκης 

Στα δέντρα που ‘χουν τους καρπούς στα χαμηλά κλωνάρια κι όλοι τους φτάνουν εύκολα κανείς δε ρίχνει πέτρες. Μόνο τα δέντρα που ψηλά θα δέσουν τους καρπούς τους και θέλουν κόπο να γευτούν, αυτά πετροβολάνε. Πολλές φορές μου έτυχε κι εγώ να ρίξω «πέτρες» μα τώρα που μεγάλωσα το έχω μετανιώσει. Πρέπει να φτάνεις τους καρπούς με σεβασμό και κόπο για να γευτείς τη νοστιμιά του ώριμου του φρούτου. Αλλά υπάρχουν χρήσιμα και δέντρα, που μονάχα προσφέρουν την πολύτιμη δροσιά τους κι οξυγόνο.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχο

Για την ψυχή έχουν γραφτεί πάρα πολλές απόψεις κάποιοι την θέλουν σαν πουλί κι άλλοι σαν πεταλούδα. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε δεν υπάρχει, είναι απλά των έμψυχων ενέργεια της ύλης . Εγώ δεν είμαι φυσικός και ούτε επιστήμων με υποθέσεις συνεχώς το συζητώ με φίλους να βρούμε μιαν απάντηση σ’ αυτήν την απορία αν η ζωή μας δηλαδή μοναδική δεν είναι. Ωραίο θα ταν όνειρο πολύ απλά να ήταν κι όπως ξυπνάμε ν’ άρχιζε και η ζωή μας πάλι.                                         Καρτσωνάκης Πάν