Καρτσωνάκης Πάν

Όταν πεθαίνουν οι φίλοι μου μετακομίζουν στο σπίτι μου,  απολαμβάνοντας τα ίδια προνόμια που είχαν όταν βρίσκονταν στη ζωή.  Μοιραζόμαστε τα πάντα:  βιβλία, ρούχα, φαγητά, κολόνιες,  ακόμη και τα χάπια μου που δεν πρέπει να αμελώ να παίρνω τρεις φορές την ημέρα. Όσο ζω, θα ζούνε κι αυτοί και μάλιστα πολύ καλύτερα  απ' όταν ήταν ζωντανοί. Το ξέρουν καλά (καθώς και πολλά άλλα πράγματα που εγώ αγνοώ). Με φροντίζουν υποδειγματικά, δεν λέω,  αλλά περισσότερο από υστεροβουλία  και συμφέρον μην τυχόν συμβεί το κακό και σ' εμένα,  οπότε θα βυθιστούν δια παντός στην οδυνηρή λησμονιά και θα χαθούν ολοκληρωτικά  στ' άγρια σκοτάδια. Φαίδων Πατρικαλάκις  

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,  που χρόνια επιμένουν κι αρνούνται να προσαρμοστούν και λογικοί να γίνουν. Συνήθως, μοιάζουν άστεγοι, αερικά στους δρόμους. Δεν είναι συνεργάσιμοι,  να ενταχθούν, που λένε και παραμένουν ξέχωροι, πρίγκιπες μες τους βάλτους κι αν μοιάζουν σαν τους βάτραχους, ένα φιλί προσμένουν. Αχτένιστοι κάποιες φορές, κακοντυμένοι πάντα Συνήθως και αξύριστοι, νομίζεις στα παγκάκια παρέα με τους άστεγους την νύχτα θα την βγάλουν. ……………………....................................................... Είναι κι αυτοί οι φίλοι μου που χρόνια έχω χάσει. Δεν έχουν ούτε κινητό και  ζουν σ’ αυτήν την φάση.                                              Καρτσωνάκης Πάν  

Το φτερωτό μου άλογο Θα πάρω να πετάξω Πάνω στον έναστρο ουρανό  Και δώρα να μοιράσω  Στα ορφανά μια αγκαλιά φαι στα πεινασμένα αγάπη  και δώρα πολλά  Στα ταλαιπωρημένα  Υγεία θα προσφέρω  εγώ  σε όλους όσους πονάνε στέγη στον άστεγο θα βρω Θέλω όλοι να γελάνε  Στο σακκο μου θα χω τροφή  και για τα αδεσποτάκια γιατί τα αγαπώ πολύ Θα στείλω και σπιτάκια  Χρυσόσκονη θα ραίνω εγώ Ότι ποθεί η ψυχή σας  Χαρούμενα πρόσωπα να δω να αλλάξω την ζωή σας. ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

Υπάρχει μία περίεργη λογική  στους διάφορους διαγωνισμούς  που έχουν να  κάνουν με την τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου  που θα κόψει  κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό  αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων  χρόνων ήταν  και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και  με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες  να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν  τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον  ως  αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία  της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν  αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει το πρώτο  αλλά το τρίτο βραβείο τότε που  πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα εί...

Όταν τα λούζει με το φως, τις νύχτες το φεγγάρι ξυπνούν από τον λήθαργο τ’ αγάλματα για λίγο. Ρίχνουν ματιές ολόγυρα στους κήπους, στις πλατείες. Κάτι σαν θαύμα γίνεται το νοιώθουν όμως λίγοι.  Οι ποιητές το νοιώθουνε και οι ερωτευμένοι. Μα πιο πολύ εκστατικοί νοιώθουν την παρουσία, την συντροφιά τους και πολλοί που άστεγοι κοιμούνται και νυχτοπούλια που ποτέ πάνω τους θα καθίσουν.  Τις νύχτες με πανσέληνο αν έχει ησυχία μπορεί, αν είσαι τυχερός, ν’ ακούσεις και τι λένε.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Σαν όνειρο, στον ύπνο μου, πεθαίνεις και πονάω  σκορπίζεσαι σαν σύννεφο στ’ αγέρι σαν ξυπνάω κι όταν στη μνήμη μου σβηστείς σαν κύμα σ’ ακρογιάλι, να μην μου λες παρήγορα πως ξαναζούμε πάλι. Το έχω πια αποδεχτεί όλα πως έχουν τέλος  πως ήμουν, ήσουν στ’ άπειρο ένα μικρούλι μέλος που μια στιγμή ξεχωριστή πήραμε κι ένα σχήμα κι ύστερα πάλι στ’ άπειρο, στο τίποτα, στο μνήμα. Ένα μοντέλο ήμαστε που τη ζωή εκφράζει  κι όποτε φθείρεται αυτό, απλά μορφή αλλάζει.                           Πάν Καρτσωνάκης

Κάποιες φορές παράξενα αισθάνομαι, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη. Έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                           Πάν Καρτσωνάκης

Που έχεις σκοτεινό το βλέμμα Σκούπισε τα δάκρυα σου Πάρε πίσω την χαρά σου Σήκωσε το ανάστημα σου δες την ανατολή του ήλιου Νοιώσε αγκαλιά του φίλου Πείσμωσε και μην λυπάσαι Αλλά θα έρθουν μην φοβάσαι Σε προσμένουν ομορφιές Όλου του κόσμου οι χαρές Έχεις δύναμη στα χέρια Πέτα....πέτα. ..πέτα... σαν τα περιστέρια Κοίτα το αύριο στα μάτια  Και μην γίνεσαι κομμάτια Μόνο πάλεψε για σένα Τα δικά σου κ όχι τα ξένα Εμπιστεύσου τον εαυτό σου Κοίτα ΜΟΝΟ το καλό σου       Γεωργία Κόλλια

Περπατώντας γοργά ή και αργά στην προκυμαία ενδέχεται να σκέπτεστε διάφορα. Θεωρώ λίγο απίθανο βέβαια να σκέφτεστε αν υπάρχετε ή όχι. Ναι, το γνωστό "to be or not to be" ή αυτό του δικού μας ποιητή «Υπάρχω, λες κι ύστερα δεν υπάρχεις» κι έβαλε, εκεί στην Πρέβεζα,  τέρμα στην ζωή του.  Εάν πάντως σκέφτεστε οτιδήποτε οφείλω να σας διαβεβαιώσω  πως εφόσον σκέφτεστε οτιδήποτε είναι σίγουρο πως υπάρχετε σύμφωνα με το πασίγνωστο  «σκέφτομαι, άρα υπάρχω».             Πάν Καρτσωνάκης Ρενέ Ντεκάρτ  (31 Μαρτίου 1596 – Στοκχόλμη, 11 Φεβρουαρίου 1650),  πολύ γνωστός και με το εξελληνισμένο όνομα Καρτέσιος,  ήταν Γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός  και επιστήμονας φυσικών επιστημών. Θεωρείται σταθμός στην ιστορία της φιλοσοφίας,  καθώς φέρεται ως δάσκαλος  και ταυτόχρονα θύμα του Διαφωτισμού. https://el.wikipedia.org/

ΔΕΙΛΙΝΟ Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις  και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,  μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -  αλλά κι εγώ ποιός ήμουν;  ένας πρίγκηπας του τίποτα  ένας τρελός για επαναστάσεις  κι άλλα πράγματα χαμένα  και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα  κι έτρεχα να τη σώσω.  Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,  είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.  Τάσος Λειβαδίτης  

Στους ανοιχτούς ορίζοντες το βλέμμα σου πετάει σαν το πουλί που λεύτερο απ’ το κλουβί ξεφεύγει. Στην όποια σου «δραπέτευση» απ το κλουβί της πόλης σαν γιατρικό και βάλσαμο, για το μυαλό, το νοιώθεις.  Τους ανοιχτούς ορίζοντες οσάκις αντικρίζουν, οι άνθρωποι των πόλεων, αισθάνονται περίπου σαν μαθητές στο σχόλασμα που διακοπές αρχίζουν σαν τον φαντάρο, άδεια που του ‘δωσαν και φεύγει.  Τους ανοιχτούς ορίζοντες λατρεύει το μυαλό μας γιατί εκεί ελεύτερο ανθίζει και θεριεύει.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Σεφέρης "Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια  τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει,  και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,  δεν θα τραγούδαγε". Πωλ Βαλερύ Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Στήβενς Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων        Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης,  αλλά απόδραση από τη συγκίνηση.  Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας,  αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Έλιοτ Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο,  αν και θα ήταν υπερβολή  να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό. Ζεζλάβ Μίλοζ Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Καρυωτάκης

Ένα ταξίδι στο κενό, είναι ο θάνατός μας κι εμείς δίχως το σώμα μας, σαν άρωμα μονάχα που «ταξιδεύει» διαρκώς να σμίξει με το σύμπαν. Κάποιοι το λένε και ψυχή και ίσως έχουν δίκιο. Με δίχως σώμα και σκιά, σαν άρωμα μονάχα Αλλά και δίχως όνειρα, φοβάμαι πως θα είναι. Απ το σκοτάδι προς το φως και πάλι στο σκοτάδι. Απ το μηδέν στο άπειρο, στη μέση η ζωή μας. Σαν αστραπή που μια στιγμή φεγγοβολά και σβήνει όση ζωή, πάνω στην γη, μας έλαχε μονάχα.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Αὐτοβιογραφία (ἀπόσπασμα) Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό. Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα. Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς  τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.  Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!... ...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη». Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»... ...Σᾶς παρακαλοῦμε: Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε. Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους. Νικηφόρος Βρεττάκος  

Στα μονοπάτια του μυαλού γεννούν τα όνειρά μας κάνουν ταξίδια που κανείς παραμυθάς δεν είπε.  Αλλόκοτες, περίπλοκες, προσωπικές πορείες σπάζουν φραγμούς και σύνορα με γνώμονα τ αστέρια. Εικόνες που αδυνατούν να περιγράψουν λόγια έχουν σε χρόνους άρρυθμους μια λογική δική τους. Αδυνατούν οι ποιητές να ζήσουν στην αλήθεια,  έτσι κι αλλιώς το ξέρουνε αλήθεια δεν υπάρχει.  Αγανακτούν και πνίγονται να σπάσουνε τους φράχτες κι απ το υπόγειο τραγουδούν τις κορυφές του κόσμου.  Χαρτογραφούν οι ποιητές τα ίχνη τους αφήνουν κι αν προχωρήσουν χάνονται βυθίζονται στο μέλλον.                                            Πάν Καρτσωνάκης

Πολλές φορές προφήτευσαν πως έρχεται το τέλος πότε με ολοκαύτωμα πυρηνικό και πότε με πανδημία που μπορεί να έχει διαφύγει τυχαία ή επίτηδες σε κάποιο εργαστήρι.  Από παιδί πολλές φορές έχω πολλά ακούσει ακόμη και πως ο Θεός Δευτέρα Παρουσία θα κάνει πολύ σύντομα από τις αμαρτίες που πλήθυναν στις μέρες μας και θα μας τιμωρήσει.  Πάντα υπάρχουν πρόθυμα μυαλά να τους πιστεύουν πως έχουν τάχα χάρισμα να βλέπουν και το μέλλον.                                          Πάν Καρτσωνάκης