Καρτσωνάκης Πάν

Να μάθεις να φεύγεις  Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,  μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,  ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια  κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια  όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,  σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις  πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε  θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου  (όλα τα βράδια και τα τραγούδια  δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,  μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία  όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,  με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι ...

El arte no tiene necesidad de obsequios, ni siquiera es una carrera que  alguien cortarà el hilo de la victoria.   El camino del arte no tiene fin.  El camino no tiene necesidad  de los transeùntes sino los transeùntes del camino.  El arte existirà siempre y su camino permanecerà sin fin,  mientras existan personas  que suen̈en y personas  que quieran comunicarse  Como decìa un amigo mìo, las personas que suen̈an, los que quieren comunicarse, las personas que hablan de sus suen̈os  son los Poetas del mundo.            Pan Kartsonakis Απόδοση, στα Ισπανικά,  από την καθηγήτρια Ισπανικών Γεωργία Κόλλια Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου που θα κόψει κάποιος το νήμα της νίκης. Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος. Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο. Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε και ο δρόμος της θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι  σε το...

Pinté con letras y todos los colores de la tierra plasmando un mundo de palabras, sueños y deseos. Te invité allí para vivir juntos mirando el mar, el cielo, las gaviotas, los ocasos  los atardeceres hasta el fin del tiempo. Que nadie màs exista en nuestro mundo  excepto de nuestros amigos. Un mundo de papel que lo perciban sólo  los que nos aman y los que amamos.  Un mundo como una isla viajera  en la inmensidad del tiempo.  Un mundo sin muerte, sin mañanas ni ayeres.  Un mundo que exista sólo el ahora.  Un mundo del presente. Compartí mis sueños  contigo y te reíste.Estos son fantasmas  infantiles y utopías poéticas me dijiste  sin  embargo aceptaste. Desde entonces cada noche retiras  mis sàbanas descubriendo mi cuerpo desnudo.                                            Pan Kartsonakis Ζωγράφισα με γράμματα κι ό...

ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΝΟ ΤΟ "Σ'ΑΓΑΠΩ" Δεν θέλω θησαυρούς  μόνο ένα σ αγαπώ σαν καθαρό νερό  κάτω από το χρυσαφένιο ολόγεμο φεγγάρι. Δύο φιγούρες αχνοφαίνονται φωτισμένες  από την φλόγα του αληθινού έρωτα τους. Με συνεπαιρνει η ηχώ δύο καρδιών σε μία. Με ταξιδεύει το θρόισμα των φύλλων  και το αεράκι που χαϊδεύει τα μαλλιά μου  και τα χείλη που ψυθιρίζουν το ονομά μου.  Πρώτη φορά ακούω το ονομά μου σαν από αγγελικό στόμα βγαλμένο. Γιατί είναι το πιο αγνό το σ αγαπώ. Και εγώ πρόλαβα να σου πω πριν πάρεις το φιλί μου.                                   Γεωργία Κόλλια

Μέσα στο φως θριαμβευτής, ο ήλιος βασιλεύει και λούζει χρώμα ουρανό και θάλασσα συγχρόνως. Εκστατικός, ο άνθρωπος, ανέκαθεν κοιτούσε  τον ήλιο, που σαν βασιλιά και σαν θεό θαρρούσε. Πολλά τραγούδια έγραψαν, τον ύμνησαν τον ήλιο Ζωγράφοι αποτύπωσαν ανατολή και δύση Ερωτευμένοι δίνουνε τους όρκους της αγάπης αλλά οι περισσότεροι επίορκοι θα γίνουν. Ήλιος, για μένα, να χαθώ, τα όμορφά σου μάτια σαν μέσα σε λαβύρινθο με δίχως έναν μίτο.                                Πάν Καρτσωνάκης

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΊ  Οι όρκοι που δώσαμε απέραντης αγάπης. Τα χάδια που δώσαμε σε κάμποσα κορμιά υποσχόμενοι αιώνια πίστη. Οι φρούδες ελπίδες για ένα λάμπρο μέλλον. Το μέλλον που λύγισε  από την αβάσταχτη πορεία της ζωής. Τα πιο ευαίσθητα όνειρα που κάναμε  και καταπατήσαμε εν τέλει  και αυτά τα απατηλά σ αγαπώ που σχεδιάσαμε πάνω στα τετράδια  των παιδικών μας χρόνων. Ήρθαν ξαφνικά σαν άγγελοι ψυχής  και έτσι αστραπιαία εξαφανίστηκαν.  Μια αύρα ήταν,δρόσισαν την ψυχή μας. Λαθρεπηβάτες της ζωής, σύντροφοι φευγάτοι. Φύγανε ανεπιστρεπτί. Μείναμε εμείς να τα αναπολούμε ίσως ακόμη να τα καρτερούμε  γιατί όπως λέει ο λαός:  "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ".                          Γεωργία Κό λλια

Παρά θίν’ αλός. Όμηρος Αρχαίος Έλληνας ποιητής   (περ. 800-750 π.Χ.) – Ιλιάδα Α’ 316 (δηλαδή, παραλιακά) Ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας  αρχίζει από θήτα: θάλασσα, Θεός, θάνατος… Θυμόσοφη Ρήση Ελεύθερε άνθρωπε,  πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα! Σαρλ Μπωντλαίρ Γάλλος ποιητής  (1821-1867) Θάλασσα, απ’ όλα τα νερά  και τα ποτάμια πίνεις, και τα δικά μου δάκρυα πιε,  πλατύτερη να γίνεις. Λιανοτράγουδο Η θάλασσα είναι γαλανή  μα ο αγέρας τη μαυρίζει. Παροιμία

Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου που θα κόψει κάποιος το νήμα της νίκης.  Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος. Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο.  Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε και ο δρόμος της  θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι  σε τούτον τον πλανήτη που τον έχουν ανάγκη. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι  που ονειρεύονται και άνθρωποι  που θέλουν να επικοινωνήσουν.  Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου, οι άνθρωποι που ονειρεύονται και θέλουν να επικοινωνήσουν,  οι άνθρωποι που λένε τα όνειρά τους, είναι οι Ποιητές του κόσμου.                 Πάν Καρτσωνάκης

Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα της επάνω βλέπω τη φλόγα μα εγώ το κάψιμο δεν νοιώθω. Αδιαφορώ τι όνομα θα έχει κι αν υπάρχει εγώ μόνο τη λάμψη της να φέγγει πάντα βλέπω.  Είναι αλήθεια πως πολλούς εγκλωβισμένους έχει τους δίνει, λένε, σιγουριά χαρίζοντας ελπίδες. Είναι και η ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους. Ναι, όλα είναι στο μυαλό, σαν γίνεται αφέντης γιατί συχνά αρέσκεται κι αυτό στα παραμύθια.                              Πάν Καρτσωνάκης

Κρήνη της Άνω Πειρήνης Ακροκόρινθος Από τον Ακροκόρινθο που είχε το παλάτι, ο Σίσυφος, την Αίγινα του Ασωπού την κόρη είδε μπροστά του να περνά στην αγκαλιά του Δία. Σαν ομοτράπεζος θεών κατάλαβε τι «τρέχει». Όμως ρουφιάνος δωρεάν δεν ήθελε να γίνει και ζήτησε του Ασωπού αντάλλαγμα να δώσει. Έτσι στο κάστρο έφερε ο ποταμός νεράκι. Πειρήνη λένε την πηγή κι ακόμη αναβλύζει. Λένε σοφός ο Σίσυφος και κατεργάρης ήταν άρα θα γνώριζε καλά και ποια η τιμωρία.                                    Πάν Καρτσωνάκης Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία  ιδιοκτήτης της Περιοχής ήταν ο θεός Ήλιος. Τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο  (όπου αργότερα κτίστηκε η Κόρινθος)  τα παραχώρησε στον γιο του Αιήτη, αλλά τον Ακροκόρινθο  που ήταν  το προνομιούχο σημείο της περιοχής,  240 στρέμματα τον χάρισε στην θεά Αφροδίτη.  Η Αφροδίτη δεν συγκινήθηκε καθόλου από αυτό το δώρο,  αφού ...

Στα όνειρά σου όταν δεις κάτι που σε τρομάζει μην ξενυχτάς ως το πρωί, τίποτα δεν αλλάζει ούτε  να πιεις ελπίζοντας η ζάλη να ξορκίσει όλες τις σκέψεις, ξωτικά που σ έχουν βασανίσει. Είναι στοιχειά που κουβαλάς  και μνήμες κάποιων άλλων στους σκοτεινούς λαβύρινθους  στα βάθη του μυαλού σου και των κυττάρων σου ξυπνούν  μνήμες που έχουν ζήσει χρονιές πολλές πριν γεννηθείς  άγνωστοι πρόγονοί σου. Στα όνειρά σου έρχονται και προσπαθούν να ζήσουν και να τολμήσεις πράγματα να κάνεις να σε πείσουν. Μην προσπαθήσεις μάταια και δεν το αποφεύγεις. Το μόνο φάρμακο σ αυτό είναι να τους γνωρίσεις …………………………………………………… μα η ζωή σου είναι μια και πρέπει να τη ζήσεις.                                Πάν Καρτσωνάκης