Καρτσωνάκης Πάν

Κουράστηκα, κάθε χρονιά, ενώ την περιμένω αυτή να φτάνει ξαφνικά στον ύπνο να με πιάνει. Έτσι απλά κι αθόρυβα οι μυγδαλιές ν’ ανθίζουν κι ολόγυρα οι μέλισσες τρελό χορό να στήνουν.  Κάθε χρονιά την καρτερώ, μετρώντας τις ημέρες κι αυτή μπουκάρει ξαφνικά και μας τρελαίνει όλους φορώντας ένα άρωμα, μεθυστικό που φτάνει ακόμη και στ΄  ανήλιαγα  υπόγεια μες τις πόλεις. Την άνοιξη δεν γίνεται κανείς να εμποδίσει εκτός κι αν έχει δύναμη την γη να σταματήσει.                               Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Η άνοιξη είναι το ποίημα της φύσης. Η Ποίηση θυμάται ότι ήταν μια προφορική τέχνη,  προτού γίνει γραπτή τέχνη. Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 1899-1986,  Αργεντινός συγγραφέας Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο ποιητής είναι ένας  φυλακισμένος του εαυτού του, αλλά αυτός  καταφέρνει να πετάει με το κλουβί του. Grégoire Lacroix, 1933-,  Γάλλος ποιητής & συγγραφέας

Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα του επάνω τη φλόγα βλέπω μα εγώ το κάψιμο δε νοιώθω. Είναι με δίχως όνομα δεν ξέρω αν υπάρχει κι εγώ μόνο τη λάμψη του ακόμη τώρα βλέπω.  Είναι αλήθεια πως πολλούς τους έχει εγκλωβίσει τους δίνει, λένε, σιγουριά με ψεύτικες ελπίδες. Μα είναι και ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους. Ναι, όλα είναι στο μυαλό, αυτό ΄ναι ο αφέντης.... ...μα του αρέσει, θρέφεται, κι αυτό με παραμύθια.                                                  Πάν Καρτσωνάκης

Υπάρχει μία περίεργη λογική στους διαγωνισμούς  που έχουν να κάνουν με τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου που θα κόψει κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον ως αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο αλλά το τρίτο βραβείο τότε που πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Μήδεια  που "ευτύχισε" κι αυτή το τρίτο βραβείο. Θα μπορούσα να αναφέρω πάρα ...

Πάρα πολλοί άνθρωποι με ρωτούν  - Είναι η φωτογραφία τέχνη;  -Όχι, τους απαντώ.  Η φωτογραφία δεν είναι τέχνη είναι τεχνική.  Πότε η φωτογραφία είναι τέχνη,  πρέπει να ρωτάτε. Η φωτογραφία είναι μία τεχνική, όπως και τόσες άλλες,  που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος, και για να εκφραστεί.  Με αυτό το σκεπτικό οι ζωγράφοι όπως και οι ποιητές θα έπρεπε να αναρωτιόνται κάθε φορά αν η γραφή και η ζωγραφική είναι τέχνη,  γιατί όποιος χρησιμοποιεί πινέλα και χρώματα, λέξεις και γραφίδα δε σημαίνει ότι πάντοτε κάνει τέχνη. Οι λέξεις, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι το εργαλείο της ποίησης.  Αλλά και οι ποιητές, όποτε γράφουν, γράφουν πάντοτε ποίηση; Η φωτογραφία άλλωστε, έχει πάρα πολλές εφαρμογές. Εργαλείο είναι λοιπόν η φωτογραφική μηχανή που αιώνες και πριν ανακαλύψουν τη μόνιμη αποτύπωση του ειδώλου χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι. Τι μεγαλύτερη τιμή υπάρχει για έναν καλλιτέχνη,  για παράδειγμα ζωγράφο ή μουσικό,   γλύπτη ή φωτογράφο,...

Επιθυμίες Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904)  Desires Like beautiful bodies of the dead  who had not grown old and they shut them, with tears,  in a magnificent mausoleum, with roses at the head and jasmine at the feet -- this is what desires resemble that have passed without fulfillment; with none of them having achieved a night of sensual delight, or a bright morning. Konstantinos P. Kavafis (1904)   

Η νύχτα δεν μας πρόδωσε,  σκιές μόνο χορεύουν στα όνειρά μας που ξεψυχούν στο πρώτο φως της μέρας. Ισορροπούν και ταλαντεύονται  στην κόχη του μυαλού μας ανάμεσα στον άυλο,τον κόσμο της ελπίδας και των ενστίκτων του κορμιού  και της επιθυμίας. Παραπατούν τρεκλίζουνε σηκώνονται και πέφτουν μα προσπαθούν να προχωρούν ωστόσο κύκλους κάνουν μόνο  ώσπου το νήμα ξαφνικά  κόβει η Αριάδνη  κι αρχίζουν τα αδιέξοδα, ο φόβος σε κυκλώνει   Λαβύρινθο θυμίζει. ………………...................... Αν δεν το φάω το θεριό,  εκείνο θα με φάει.                 Πάν Καρτσωνάκης

  Όταν λέμε την απλή συνηθισμένη φράση: -Ένα κιλό ζυμωτό ψωμί δεν κυριολεκτούμε. Ζητώντας να αγοράσουμε αυτό το βασικό αγαθό,  λέμε ένα σωρό ψέματα. Ούτε κιλό είναι πια, το ένα κιλό ψωμί,  ούτε φυσικά ζυμωτό, με την κυριολεκτική έννοια  του όρου, αφού δεν είναι προϊόν φυσιολογικής ζύμωσης. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι,  λέω εγώ τώρα, ούτε ψωμί από Έλληνες. Θα μου πείτε όμως ότι υπερβάλω. Ίσως και να το έκανα, για να γίνει πιο εντυπωσιακός  ο πρόλογος και να τραβήξω την προσοχή σας  κάτι που επιθυμώ. Αυτοί που ξέρουν όμως το μέγεθος της υποκρισίας,  και για να σπάσουν πλάκα μαζί μας,  δίνουν και ονομασίες όπως χωριάτικο  ή ολικής άλεσης στα διάφορα (πολλές φορές από εισαγόμενη κατεψυγμένη ζύμη)  αρτοσκευάσματα.  Κάπως έτσι ονοματίζουμε, άλλοτε από συνήθεια  και άλλοτε από σκοπιμότητα, πολλά και διάφορα  στην καθημερινή μας ζωή  κουτσουρεύοντάς τα ανελέητα και τελικά  κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας  α...

  “Βροχή” Βροχή, βροχή — εξακολουθεί πάντα ραγδαία να βρέχει. Μα τώρα πια δεν βλέπω. Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά του παραθύρου το γυαλί. Στην επιφάνειά του τρέχουν, γλιστρούν,  κι απλώνονται κι ανεβοκατεβαίνουν ρανίδες σκορπισμένες και κάθε μια λεκιάζει και κάθε μια θαμπώνει. Και μόλις πλέον φαίνεται θολά-θολά ο δρόμος και μες σε πάχνη νερουλή τα σπίτια και τ’ αμάξια. Κ. Π. Καβάφης   “Βροχή”  Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη,  αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά  (είναι η μόνη δικαιοσύνη),  ύστερα θα βγούμε στους δρόμους,  θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη  την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε,  θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο,  μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί  γνωρίζουν την αθωότητά μας,  τέλος, όπως θα ξημερώνει,  θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,  αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει  – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.  Αντίο, λοιπόν.  Ας ανοίξου...

Λεύτεροι είναι οι τρελοί, οι ποιητές, που γράφουν  με λέξεις σκόρπιες που ειρμό δεν έχουν μεταξύ τους.  ή απαγγέλλουν μοναχά διάφορα στιχάκια δίχως καμία λογική και άποψη να έχουν; Ατρόμητους τους θεωρείς, με δαίμονες παλεύουν  με δράκους ανεμόμυλους, με σύννεφα μαλώνουν  μιλάνε με τον άνεμο, με ξωτικά, γοργόνες  αλλά και με φαντάσματα, φίλους που ‘χουν πεθάνει. Αλαφροΐσκιωτοι, ποτέ, συμβιβασμούς δεν κάνουν Αιθεροβάμονες που ζουν, «λαθραίοι» στο ταξίδι.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Ζούμε ταξιδεύοντας, σαν τα ποτάμια, το πολύ-πολύ έως τη θάλασσα. Αυτό έγραφε, με καλλιγραφική πολυτονική γραφή  και με τη μέθοδο της πυρογραφίας,  πάνω σε μια πινακίδα από ξύλο που κρεμόταν  σε περίοπτη θέση στο μικρό δωμάτιό του και το οποίο  μάλλον θύμιζε κελί μοναχού παρά δωμάτιο εργένη. Ήταν λίγο μεγαλύτερος από πενήντα και ωστόσο  η όψη του θύμιζε άνθρωπο εξήντα, τουλάχιστον χρονών. Εργαζόταν από μικρό παιδί, αυτοσυντήρητος  και η ζωή του όλη απλή και συνηθισμένη και δίχως  καμία έξαρση, όπως χαρακτηριστικά μου εξομολογήθηκε. -Άχρωμη, θα έλεγα, συμπλήρωσε την στιγμή που με είδε  να μαζεύω τρίποδα, φακούς και φλας  και κατάλαβε πως θα έφευγα. -Tέλειωσες με την φωτογράφηση, με ρώτησε,  να κεράσω κι άλλον ένα καφέ ή μήπως προτιμάς  να παραγγείλω σουβλάκια και να πιούμε  και μπύρα που έχω στο ψυγείο; -Να, λέω να προλάβω να τα εμφανίσω σήμερα.  Ήταν φανερό ότι διψούσε για λίγη ανθρώπινη παρουσία  και τώρα που βρήκε κά...