Καρτσωνάκης Πάν

ΔΕΙΛΙΝΟ Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις  και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,  μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -  αλλά κι εγώ ποιός ήμουν;  ένας πρίγκηπας του τίποτα  ένας τρελός για επαναστάσεις  κι άλλα πράγματα χαμένα  και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα  κι έτρεχα να τη σώσω.  Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,  είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.  Τάσος Λειβαδίτης  

Στους ανοιχτούς ορίζοντες το βλέμμα σου πετάει σαν το πουλί που λεύτερο απ’ το κλουβί ξεφεύγει. Στην όποια σου «δραπέτευση» απ το κλουβί της πόλης σαν γιατρικό και βάλσαμο, για το μυαλό, το νοιώθεις.  Τους ανοιχτούς ορίζοντες οσάκις αντικρίζουν, οι άνθρωποι των πόλεων, αισθάνονται περίπου σαν μαθητές στο σχόλασμα που διακοπές αρχίζουν σαν τον φαντάρο, άδεια που του ‘δωσαν και φεύγει.  Τους ανοιχτούς ορίζοντες λατρεύει το μυαλό μας γιατί εκεί ελεύτερο ανθίζει και θεριεύει.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Σεφέρης "Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια  τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει,  και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,  δεν θα τραγούδαγε". Πωλ Βαλερύ Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Στήβενς Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων        Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης,  αλλά απόδραση από τη συγκίνηση.  Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας,  αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Έλιοτ Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο,  αν και θα ήταν υπερβολή  να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό. Ζεζλάβ Μίλοζ Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Καρυωτάκης

Ένα ταξίδι στο κενό, είναι ο θάνατός μας κι εμείς δίχως το σώμα μας, σαν άρωμα μονάχα που «ταξιδεύει» διαρκώς να σμίξει με το σύμπαν. Κάποιοι το λένε και ψυχή και ίσως έχουν δίκιο. Με δίχως σώμα και σκιά, σαν άρωμα μονάχα Αλλά και δίχως όνειρα, φοβάμαι πως θα είναι. Απ το σκοτάδι προς το φως και πάλι στο σκοτάδι. Απ το μηδέν στο άπειρο, στη μέση η ζωή μας. Σαν αστραπή που μια στιγμή φεγγοβολά και σβήνει όση ζωή, πάνω στην γη, μας έλαχε μονάχα.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Αὐτοβιογραφία (ἀπόσπασμα) Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό. Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα. Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς  τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.  Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!... ...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη». Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»... ...Σᾶς παρακαλοῦμε: Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε. Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους. Νικηφόρος Βρεττάκος  

Στα μονοπάτια του μυαλού γεννούν τα όνειρά μας κάνουν ταξίδια που κανείς παραμυθάς δεν είπε.  Αλλόκοτες, περίπλοκες, προσωπικές πορείες σπάζουν φραγμούς και σύνορα με γνώμονα τ αστέρια. Εικόνες που αδυνατούν να περιγράψουν λόγια έχουν σε χρόνους άρρυθμους μια λογική δική τους. Αδυνατούν οι ποιητές να ζήσουν στην αλήθεια,  έτσι κι αλλιώς το ξέρουνε αλήθεια δεν υπάρχει.  Αγανακτούν και πνίγονται να σπάσουνε τους φράχτες κι απ το υπόγειο τραγουδούν τις κορυφές του κόσμου.  Χαρτογραφούν οι ποιητές τα ίχνη τους αφήνουν κι αν προχωρήσουν χάνονται βυθίζονται στο μέλλον.                                            Πάν Καρτσωνάκης

Πολλές φορές προφήτευσαν πως έρχεται το τέλος πότε με ολοκαύτωμα πυρηνικό και πότε με πανδημία που μπορεί να έχει διαφύγει τυχαία ή επίτηδες σε κάποιο εργαστήρι.  Από παιδί πολλές φορές έχω πολλά ακούσει ακόμη και πως ο Θεός Δευτέρα Παρουσία θα κάνει πολύ σύντομα από τις αμαρτίες που πλήθυναν στις μέρες μας και θα μας τιμωρήσει.  Πάντα υπάρχουν πρόθυμα μυαλά να τους πιστεύουν πως έχουν τάχα χάρισμα να βλέπουν και το μέλλον.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Να μάθεις να φεύγεις  Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,  μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,  ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια  κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια  όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,  σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις  πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε  θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου  (όλα τα βράδια και τα τραγούδια  δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,  μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία  όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,  με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι ...

El arte no tiene necesidad de obsequios, ni siquiera es una carrera que  alguien cortarà el hilo de la victoria.   El camino del arte no tiene fin.  El camino no tiene necesidad  de los transeùntes sino los transeùntes del camino.  El arte existirà siempre y su camino permanecerà sin fin,  mientras existan personas  que suen̈en y personas  que quieran comunicarse  Como decìa un amigo mìo, las personas que suen̈an, los que quieren comunicarse, las personas que hablan de sus suen̈os  son los Poetas del mundo.            Pan Kartsonakis Απόδοση, στα Ισπανικά,  από την καθηγήτρια Ισπανικών Γεωργία Κόλλια Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου που θα κόψει κάποιος το νήμα της νίκης. Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος. Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο. Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε και ο δρόμος της θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι  σε το...

Pinté con letras y todos los colores de la tierra plasmando un mundo de palabras, sueños y deseos. Te invité allí para vivir juntos mirando el mar, el cielo, las gaviotas, los ocasos  los atardeceres hasta el fin del tiempo. Que nadie màs exista en nuestro mundo  excepto de nuestros amigos. Un mundo de papel que lo perciban sólo  los que nos aman y los que amamos.  Un mundo como una isla viajera  en la inmensidad del tiempo.  Un mundo sin muerte, sin mañanas ni ayeres.  Un mundo que exista sólo el ahora.  Un mundo del presente. Compartí mis sueños  contigo y te reíste.Estos son fantasmas  infantiles y utopías poéticas me dijiste  sin  embargo aceptaste. Desde entonces cada noche retiras  mis sàbanas descubriendo mi cuerpo desnudo.                                            Pan Kartsonakis Ζωγράφισα με γράμματα κι ό...

ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΝΟ ΤΟ "Σ'ΑΓΑΠΩ" Δεν θέλω θησαυρούς  μόνο ένα σ αγαπώ σαν καθαρό νερό  κάτω από το χρυσαφένιο ολόγεμο φεγγάρι. Δύο φιγούρες αχνοφαίνονται φωτισμένες  από την φλόγα του αληθινού έρωτα τους. Με συνεπαιρνει η ηχώ δύο καρδιών σε μία. Με ταξιδεύει το θρόισμα των φύλλων  και το αεράκι που χαϊδεύει τα μαλλιά μου  και τα χείλη που ψυθιρίζουν το ονομά μου.  Πρώτη φορά ακούω το ονομά μου σαν από αγγελικό στόμα βγαλμένο. Γιατί είναι το πιο αγνό το σ αγαπώ. Και εγώ πρόλαβα να σου πω πριν πάρεις το φιλί μου.                                   Γεωργία Κόλλια

Μέσα στο φως θριαμβευτής, ο ήλιος βασιλεύει και λούζει χρώμα ουρανό και θάλασσα συγχρόνως. Εκστατικός, ο άνθρωπος, ανέκαθεν κοιτούσε  τον ήλιο, που σαν βασιλιά και σαν θεό θαρρούσε. Πολλά τραγούδια έγραψαν, τον ύμνησαν τον ήλιο Ζωγράφοι αποτύπωσαν ανατολή και δύση Ερωτευμένοι δίνουνε τους όρκους της αγάπης αλλά οι περισσότεροι επίορκοι θα γίνουν. Ήλιος, για μένα, να χαθώ, τα όμορφά σου μάτια σαν μέσα σε λαβύρινθο με δίχως έναν μίτο.                                Πάν Καρτσωνάκης

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΊ  Οι όρκοι που δώσαμε απέραντης αγάπης. Τα χάδια που δώσαμε σε κάμποσα κορμιά υποσχόμενοι αιώνια πίστη. Οι φρούδες ελπίδες για ένα λάμπρο μέλλον. Το μέλλον που λύγισε  από την αβάσταχτη πορεία της ζωής. Τα πιο ευαίσθητα όνειρα που κάναμε  και καταπατήσαμε εν τέλει  και αυτά τα απατηλά σ αγαπώ που σχεδιάσαμε πάνω στα τετράδια  των παιδικών μας χρόνων. Ήρθαν ξαφνικά σαν άγγελοι ψυχής  και έτσι αστραπιαία εξαφανίστηκαν.  Μια αύρα ήταν,δρόσισαν την ψυχή μας. Λαθρεπηβάτες της ζωής, σύντροφοι φευγάτοι. Φύγανε ανεπιστρεπτί. Μείναμε εμείς να τα αναπολούμε ίσως ακόμη να τα καρτερούμε  γιατί όπως λέει ο λαός:  "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ".                          Γεωργία Κό λλια