Καρτσωνάκης Πάν

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα βγω στους δρόμους    όπως και χτες.    Και δεν θα συλλογιέμαι παρά    ένα κομμάτι από τον πατέρα    κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα    -αυτά που μ' άφησαν-    και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.    Και τους φίλους μας που χάθηκαν.    Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα    ίσα ολόισα στη φωτιά    και θα μπω όπως και χτες    φωνάζοντας "φασίστες!!"    στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες    μ' ένα κόκκινο λάβαρο    ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.    Θ' ανοίξω την πόρτα    και είναι -όχι πως φοβάμαι-    μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα    και πως εσύ πρέπει να μάθεις    να μην κατεβαίνεις στο δρόμο    χωρίς όπλα όπως εγώ    - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-    γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ    "έτσι"  "αόριστα"    σπασμένη σε κομματάκια    από θάλασσα, χρόνια παιδικά    και κόκκινα λάβαρα.    Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα χαθώ    με τ΄όνειρο της επανάστασης    μες την απέραντη μοναξιά    των δρόμω

Σαν τραγωδία που θεοί στο τέλος δίνουν λύση και ήρωες που «σφάζονται» εκεί στα παρασκήνια ήθος διδάσκοντας απλά το κάνουν προκαλώντας αξίες πανανθρώπινες που η φυλή μας έχει. Μονάχα έτσι να τα δεις όλα τα γεγονότα σ’ ότι συμβαίνει σήμερα μήπως και καταλάβεις ποια λύση πρέπει να δοθεί εδώ που ‘χουμε φτάσει και σφάζει όντως τα παιδιά η Μήδεια πατρίδα. Υπάρχει όμως εκδοχή και ο Οιδίπους να δεχτεί έστω κι απλώς εξοριστεί δίνοντας μία λύση.                                        Πάν Καρτσωνάκης 2018

Δεν ανασαίνουν, δεν μιλούν, ούτε και μάτια έχουν σκόρπια, θαμμένα ‘δω και ‘κει αιώνες περιμένουν να ‘ρθουν στο φως, τεκμήρια πολιτισμού ανθρώπων στον ίδιο τόπο που ‘ζησαν, την γλώσσα μας μιλούσαν. Σαν τα διαμάντια, σαν χρυσός, δεν χάνουν την αξία σαν σπόροι ανασταίνονται δίνουν καρπούς της γνώσης παρόλο που προσπάθησαν να μην υπάρχουν διόλου  να ξεχαστούν και δομικά τα έκαναν κι ασβέστη. Φως, απ’ το φως και μόνο φως, δεν γίνεται σκοτάδι, τόνους την λάσπη πάνω τους να ρίξεις, δεν πεθαίνουν.                                Καρτσωνάκης Πάν  

Ερημία Καμιά φορά έγραφα ποιήματα για να διασώσω κάποιους σκιώδεις λογισμούς όπως το ρυάκι που επιμένει στον λόγο του . Είχα αγαπήσει την ερημία. Τώρα μ αγάπησε κι αυτή.                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ «Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»        Μ. Αναγνωστάκης «Σώπασε μες στην ερημιά που όμως δεν είναι μοναξιά: τα πνεύματα των πεθαμένων που γνώρισες μες στη ζωή γύρω σου στέκουν και σε σκιάζουν με τη δική τους προσταγή»                                          ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ Gutenberg Το σπάρτο ή Το λουλούδι της ερημιάς Λιγότερο ανάπηρο απ’ τον άνθρωπο Όσο δεν νιώθεις τους εύθραυστους μίσχους σου Είτε απ’ τη μοίρα, είτε από εσένα Πλασμένους για την αθανασία. Τζιάκομο Λεοπάρντι  Η νύχτα απομένει, μτφρ. Λένα Καλλέργη ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Ο κόσμος ερήμωσε, σε ποιον ν’ απευθυνθείς;  Όλοι πού θα μπορούσαμε να ’χουμε  μια μικρή αλληλογραφία μαζί τους πέθαναν. Και πρώτοι εμείς. Τάσος Λειβαδίτης   Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Πολλές φορές ουράνιο έχεις θαυμάσει τόξο όταν το φως στους υδρατμούς ιριδισμούς χαρίζει. Λένε πως το ουράνιο το τόξο συμβολίζει ειρήνη, συμφιλίωση και άρα ευτυχία. Υπάρχει θρύλος που παλιά είχα ακούσει, λέγαν πως στο σημείο που στη γη το τόξο κατεβαίνει υπάρχει ένας θησαυρός που κάντζαροι φυλάνε κι αν είναι κάποιος έξυπνος μπορεί να ξεγελάσει. Νομίζω πως οι άνθρωποι, επίστεψαν στους θρύλους γιατί τους ξάνοιγαν, στο νου, πόρτα στην φαντασία.                                           Καρτσωνάκης Πάν

Στις έρημες ακρογιαλιές, τις νύχτες του χειμώνα αερικά χορεύουνε στα κύματα επάνω Η θάλασσα κι ο ουρανός είναι το σκηνικό μας Σαν μουσική ακούγεται ο ήχος των κυμάτων. Κι όπως εκεί, στην δύση του, ο ήλιος χαιρετάει κάποια λευκά φαντάσματα στις αμμουδιές χορεύουν Μα δεν τα βλέπουν λογικοί παρά μονάχα όποιος  είτε που πόνεσε πολύ είτε τρελός που είναι. Αλλοπαρμένοι ποιητές που έμαθαν να κόβουν κάθε δεσμό με λογική για λίγο να πετάξουν.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Ένα βαρύ ζεμπέκικο σήκω να το χορέψεις τον χάροντα κατάμουτρα έτσι να κοροϊδέψεις   κι όπως θολώνει, το μυαλό, απ τις στροφές που παίρνεις  τον ουρανό από ψηλά κάτω στη γη τον φέρνεις.  Απρόβλεπτη μα και μικρή, που είναι η ζωή μας ένα τραγούδι, μια στροφή, ξανοίγουν την ψυχή μας. Με βάσανα μα και χαρές είναι ανάθεμα τη έχει ψηλά και χαμηλά, και ζάχαρη κι αλάτι. Μα η ζωή μονόπλευρα πολύ το συνηθίζει κάποιους,  ανθρώπους, μοναχά με πίκρες τους ποτίζει.                                            Πάν Καρτσωνάκης

Στο εργαστήρι φτάνοντας η Θέτις για να πάρει από τον μάστορα θεό τα όπλα για τον γιο της ο ποιητής μην χάνοντας αυτήν την ευκαιρία μας περιγράφει σύντομα και λίγο τ’ αργαστήρι. Εκεί λοιπόν, στα φυσερά, τις εντολές του δίνει, ο Ήφαιστος, με μοναχά τη σκέψη να δουλέψουν. Ακόμη και ανθρώπινα ρομπότ είχε φτιαγμένα γυναίκες και στου έρωτα την τέχνη προικισμένες.  Από παιδί που διάβαζα, σχολείο τέτοιους στίχους μιαν απορία κουβαλώ ακόμη τι μας κρύβουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Νύχτα ξυπνούν τα ένστικτα  που ζούν μες το κορμί μας  και προσπαθούν σαν σύμβολα  να μπούν, με τις εικόνες, μες το μυαλό, σαν όνειρα  υπόσταση να λάβουν  και μια ζωή αυτόνομη  στην τέχνη να κερδίσουν. Στο φως της μέρας, οι σκιές,  δεν έχουν γοητεία  ενώ τις νύχτες μαγικά  τα σχήματα φαντάζουν  και με τα χρώματα φωνή  νομίζεις αποκτούνε. Νύχτα ξυπνούν τα όνειρα,  ο ήλιος τα σκοτώνει. Ονειροβάτες ποιητές  ανοίγουνε τις πόρτες  στα ένστικτά τους διαρκώς  και γίναν έρμαιά τους. Ονειροβάτες ποιητές  που χάσαν τη ζωή τους  στις οπτασίες, στις σκιές  υπόσταση να δίνουν.             Καρτσωνάκης Πάν

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ

Κάποιες φορές παράξενα αισθάνομαι, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη. Έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                                         Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχο