Καρτσωνάκης Πάν

Γοργόνας γάλα βύζαξαν, οι Έλληνες, πιστεύω κι από παιδιά, της θάλασσας, άκουγαν τις σειρήνες που τους νανούριζαν γλυκά, φούσκωναν το μυαλό τους το μέγα κράτος θαλασσών, μια μέρα να γνωρίσουν.  Πάντα στις φλέβες μας κυλά, αλάτι μες το αίμα που είναι απ την θάλασσα και βγαίνει στον ιδρώτα το βλέπεις και στα δάκρυα, κληρονομιά προγόνων. Ε, όχι δεν απέθαναν, μα ζουν στα κύτταρά μας.  Ωστόσο την Ιθάκη τους ποτέ δεν την ξεχνούσαν μια Πηνελόπη ήθελαν, πιστή, να τους  προσμένει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Ανέκαθεν τη θάλασσα, θύμιζαν τα φιλιά σου κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία κάθε φορά το ένοιωθα  κοβόταν η ανάσα  και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις. Όσα φιλιά κι αν μου ‘δωσες κι αν σώθηκα εντέλει ήταν γιατί αρπάχτηκα σε κάποιο σου κατάρτι μα τώρα μένω ναυαγός σε άξενο νησάκι  μονάχος δίχως συντροφιά εκτός απ’ την ελπίδα. Μηνύματα στη θάλασσα πετάω σε μπουκάλια και πλοία βλέποντας φωτιές ανάβω να με δούνε.                                      Καρτσωνάκης Πάν  

Όταν πεθαίνουν οι φίλοι μου μετακομίζουν στο σπίτι μου,  απολαμβάνοντας τα ίδια προνόμια που είχαν όταν βρίσκονταν στη ζωή.  Μοιραζόμαστε τα πάντα:  βιβλία, ρούχα, φαγητά, κολόνιες,  ακόμη και τα χάπια μου που δεν πρέπει να αμελώ να παίρνω τρεις φορές την ημέρα. Όσο ζω, θα ζούνε κι αυτοί και μάλιστα πολύ καλύτερα  απ' όταν ήταν ζωντανοί. Το ξέρουν καλά (καθώς και πολλά άλλα πράγματα που εγώ αγνοώ). Με φροντίζουν υποδειγματικά, δεν λέω,  αλλά περισσότερο από υστεροβουλία  και συμφέρον μην τυχόν συμβεί το κακό και σ' εμένα,  οπότε θα βυθιστούν δια παντός στην οδυνηρή λησμονιά και θα χαθούν ολοκληρωτικά  στ' άγρια σκοτάδια. Φαίδων Πατρικαλάκις  

Δεν είναι ένα όνειρο κι απλά μια οπτασία, είναι με σάρκα και οστά και όχι φαντασία. Πάντα φυλάω πράγματα, κάποιες φωτογραφίες που με βοηθούν καλύτερα σ αυτές τις «νοσταλγίες». Σαν άνεμος, σαν τη βροχή, σημάδια που αφήνουν, όσα θα ζήσουμε μαζί, στη μνήμη μου θα μείνουν και σαν μεταξοσκώληκας κουκούλι θα υφάνω στιχάκια ένα γύρω μου να μπω για να «πεθάνω». Ο θάνατος και η ζωή δεν έχουν σημασία Αξία έχει τ όνειρο και η διαδικασία.                              Πάν  Καρτσωνάκης It is not a dream but only a vision, it is with flesh and blood and not fantasy. I always hold to keepsakes and photos  that help me to cherish these "memories".  Like the wind, like the rain, they have marks  of what we will live together in my memory the will stay  and I will weave as a silkworm’s cocoon  verses around me to get in to "die". Death and life do not matter, It is a dream and the process that has...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,  που χρόνια επιμένουν κι αρνούνται να προσαρμοστούν και λογικοί να γίνουν. Συνήθως, μοιάζουν άστεγοι, αερικά στους δρόμους. Δεν είναι συνεργάσιμοι,  να ενταχθούν, που λένε και παραμένουν ξέχωροι, πρίγκιπες μες τους βάλτους κι αν μοιάζουν σαν τους βάτραχους, ένα φιλί προσμένουν. Αχτένιστοι κάποιες φορές, κακοντυμένοι πάντα Συνήθως και αξύριστοι, νομίζεις στα παγκάκια παρέα με τους άστεγους την νύχτα θα την βγάλουν. ……………………....................................................... Είναι κι αυτοί οι φίλοι μου που χρόνια έχω χάσει. Δεν έχουν ούτε κινητό και  ζουν σ’ αυτήν την φάση.                                              Καρτσωνάκης Πάν  

Ο Ηρακλής που κράτησε τον ουρανό με τα’ άστρα που μέχρι κείνη τη στιγμή ο Άτλας τον κρατούσε το έκανε για να μπορεί να πάει να του φέρει σ’ αντάλλαγμα, ο Άτλαντας, μήλα των εσπερίδων. Τώρα το τι τα έκανε πολύτιμα τα μήλα τόσο πολύ που δέχτηκε να κάνει τέτοιον άθλο είναι πολύ παράξενο πως χάθηκε στο μύθο. Οι μύθοι με τα σύμβολα πολλές αλήθειες κρύβουν. Ωστόσο, μες τη γλώσσα μας, θα βρούμε την αλήθεια δεν είναι φρούτα, πρόβατα, είναι της Εσπερίας.                             Καρτσωνάκης Πάν Τα μήλα των Εσπερίδων ήταν σύμφωνα  με την ελληνική μυθολογία,  οι χρυσοί καρποί των δέντρων που βρίσκονταν  στον κήπο των Εσπερίδων.  Είναι κυρίως γνωστά μέσω του μύθου  του Ηρακλή, καθώς η απόκτησή τους  αποτέλεσε  το αντικείμενο του ενδέκατου άθλου του. Σύμφωνα με το Φερεκύδη, οι μηλιές που παρήγαγαν  τους καρπούς αυτούς  είχαν δοθεί από τη Γη στον Δία  και την Ήρα σαν γαμήλιο...

Στις απαλάμες των χεριών διαβάζουν πεπρωμένο σου λένε τα μελλούμενα κι εσύ τους «ασημώνεις». Αυτή ‘ναι η εξέλιξη, απ’ της φυλής τον μάγο που υποσχόταν και βροχή και γιάτρευε τα πάντα. Απ’ την μαγεία πήγασαν όλες οι δοξασίες  που ‘χουν βαθιά μες το μυαλό ριζώσει των ανθρώπων. Οι προφητείες, θαύματα, μαντζούνια και η τέχνη κι όχι μονάχα ο χορός, έχουν εκεί τις ρίζες. Άβυσσος είναι το μυαλό λαβύρινθους γεμάτο στα σκοτεινά ο άνθρωπος, με δέος ταξιδεύει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Tantos an̈os que coquetea,la luna con la tierra tal vez cierto dìa quiera unirse con ella. Empezaràn ambas un viajecito amoroso y vida no habrà despuès de esta boda.  Ciertos mitos habìa oìdo que hubo època que la tierra sin luna  vagaba a solas. Obviamente no vivìan entonces los humanos en la tierra por lo tanto no era este  un saber de humanos.  Si tales mitos tienen base aunque sea en un porcentaje  y no es imaginacion....no sè decirles.                                                  Pan Kartsonakis Την απόδοση, στην Ισπανική γλώσσα έκανε η καθηγήτρια φιλόλογος των Ισπανικών.                                 Γεωργία  Κόλλια Τόσα χρόνια που φλερτάρει, η σελήνη με τη γη ίσως κάποτε θελήσει και μαζί της ενωθεί. Θα κινήσουν και οι δύο ταξιδάκι ερωτικό και ...

Ο πονηρός ο άνθρωπος είναι σαν ένα δέμα με όμορφο περίβλημα που μέσα έχει βόμβα. Είναι δικό σου πρόβλημα πόσο κοντά του θα ‘σαι και πόσα περιθώρια, εσύ, θα του χεις δώσει. Υπάρχει και περίπτωση να είναι συγγενής σου οπότε αναπόφευκτα θα έρχεται κοντά σου. Ακόμη πιο χειρότερα, να σ’ έχει ξεγελάσει, μ’ αυτόν τον άνθρωπο, μαζί, ο έρωτας να δένει. Ο πονηρός, ο άνθρωπος, πάντοτε καιροσκόπος Με μία βδέλλα, θα ‘λεγα, απόλυτα πως μοιάζει.                                             Πάν Καρτσωνάκης

Ψάχνω να βρω τον «άνθρωπο», πως έλεγε μας είπαν μα όχι πόσοι σήμερα το ίδιο λένε, ψάχνουν χωρίς ωστόσο να τον βρουν αφού με λάθος τρόπο ψάχνουν τον «άνθρωπο» κι αυτοί όπως κι ο Διογένης. Αν θέλεις «άνθρωπο» να βρεις με άλφα κεφαλαίο θα κάνεις πρώτα κάθαρση, όπως κι ο Διογένης. Τότε μονάχα και μπορεί, δικαίωμα να έχεις  να ψάχνεις, μάταια μπορεί, μα θα ‘χεις την ελπίδα. Αιώνες τώρα τριγυρνά, σκιά ο Διογένης κι ακόμη ψάχνει μάταια, τον «άνθρωπο» να εύρει.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Μέσα στον ύπνο το μυαλό σε κόσμους ταξιδεύει  δίχως κανόνες λογικής, της φυσικής τους νόμους. Μπορείς πετάς σαν τα πουλιά και με θεριά παλεύεις κι όταν στριμώχνεσαι ξυπνάς λίγο προτού πεθάνεις. Όπως ξυπνώντας ξαφνικά ο νους μας δραπετεύει θα ήθελα το σώμα μου το ίδιο να μπορούσε και κάποιοι λένε το μπορεί και σ’ άλλους κόσμους πάει  γιατί το σώμα το φθαρτό, που φαίνεται, δεν είναι ...παρά το όχημα σ’ αυτό το γήινο ταξίδι.  Ακόμη και στον Όμηρο βλέπει κι αναγνωρίζει, στον Άδη, φίλους και γνωστούς τότε ο Οδυσσέας.                                   Πάν Καρτσωνάκης

Τόσα χρόνια που φλερτάρει, η σελήνη με τη γη ίσως κάποτε θελήσει και μαζί της ενωθεί. Θα κινήσουν και οι δύο ταξιδάκι ερωτικό και ζωή δεν θα υπάρχει  απ’ το πάντρεμα αυτό. Κάποιους μύθους είχα ακούσει πως υπήρξε εποχή που η γη δίχως σελήνη τριγυρνούσε μοναχή. Προφανώς δεν ζούσαν τότε κάιοι άνθρωποι στη γη  συνεπώς δεν ήταν γνώση από γήινους αυτή. Αν οι μύθοι έχουν βάση έστω σ’ ένα ποσοστό και δεν είναι φαντασία…..δεν γνωρίζω να σας πω.                                   Καρτσωνάκης Πάν 

Μη σε τρομάζει που το φως της μέρας λιγοστεύει ανάλογα τις εποχές που έρχονται και φεύγουν. Μπορεί να 'ταν φθινόπωρο και τώρα ο χειμώνας μα θα ‘ρθει πάλι άνοιξη και πάλι καλοκαίρι. Μην σε τρομάζουν οι χρονιές που έρχονται και φεύγουν Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό μα κι όλοι το γνωρίζουν  σαν αστραπή, σαν μια βροχή και η ζωή μας είναι σαν σύννεφα στον ουρανό και σαν αφρός στο κύμα. Έτσι απλά οι άνθρωποι, στον χρόνο ταξιδεύουν σαν όπως σπίθες της φωτιάς που καίει μες το σύμπαν.                                                Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν αεράκι δροσερό, σελήνη που φωτίζει άνθος με χρώμα κι ευωδιά ευχάριστη θα μείνεις στη θύμησή μου πάντοτε κι όσον καιρό υπάρχω θα ζεις μέσα στους στίχους μου, που έγραψα για σένα. Μακάρι  να ‘μουν ποιητής σ’ αρχαίο Ιερατείο για σένα μύθο να ‘φτιαχνα αστερισμός να γίνεις, και τ’ όνομά σου πάντοτε οι άνθρωποι να λένε ακόμη κι αν δεν είδανε ποτέ την ομορφιά σου.  Θα έμενες αιώνια να λάμπεις σαν αστέρι έστω κι αν Πούλια βάπτισαν κάποιοι την Αλκυόνη.                                 Πάν Καρτσωνάκης Ο μύθος της Αλκυόνης 1. Στα πολύ παλιά χρόνια, στην αρχαία Ελλάδα  ζούσε μια θεά που την έλεγαν Αλκυόνη.  Η Αλκυόνη ήταν κόρη του θεού των ανέμων Αιόλου και της Αιγιάλης, θεάς της ακτής. 2. Η Αλκυόνη ήταν ένα έξυπνο και χαρούμενο κορίτσι.  Όταν μεγάλωσε πολλά παλικάρια ήθελαν για αυτές τις χάρες να την πάρουν  για γυναίκα τους. 3. Σε μια πόλη της Θεσσαλίας, την όμορφη Τραχίνα, ζούσε ο βασ...