Καρτσωνάκης Πάν

Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα   Σαν φυλαχτό το πρόσεχα το 'βγαζα το κοιτούσα.   Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.   Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.   Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα   αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα   και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες   Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.   Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα   Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!   Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων,   όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων   αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυο σου χείλια   πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια!   Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει....   Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει   και μες τα σύννεφα δε βρει παλάτια και χρυσάφι   θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει.   Πες του για μένα μοναχά πως ήμουν ένας φίλος   που τραγουδούσε στο χαρτί ανώφελα σαν γρύλος.                                              Τάκης Καρτσωνάκης

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν τότε κι αφού τα έσπασαν  τα έθαψαν στο χώμα κι από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                                             Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης 

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω. Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι.   Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι» αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν.    Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός….μα μόνος δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους.                              Πάν Καρτσωνάκης  Η ποίηση για μια στιγμή κοιμήθηκε στα φτερά  και γι’ αυτό ο Πήγασος  δραπέτευσε προς το αιώνιο.  Αλλά περνώντας είδε το κοιμισμένο νερό  της πηγής  και κατέβηκε  να ξεκουράσει τη διψασμένη του καρδιά.                                       Federico Garcia Lorca 

Στους Έλληνες ανέκαθεν, το κράτος τους καράβι σ όλη την γη τους πήγαινε και σύνορα δεν είχαν. Όλες οι θάλασσες της γης Έλληνες είχαν πάντως όπως δεν γίνεται χωρίς, η θάλασσα, αλάτι. Το μέγα κράτος τους λοιπόν οι Έλληνες το είχαν ανέκαθεν στην θάλασσα, ο Περικλής το είπε κι αυτό δεν έπαψε ποτέ όποια σημαία να ‘χαν  πάντοτε τρόπους έβρισκαν κι ως πειρατές ακόμη. Αιώνες τώρα ευτυχώς δεν άλλαξε καθόλου διέξοδος η θάλασσα στους Έλληνες να δίνει.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Οι παλιές  φωτογραφίες «ανασταίνουν» και νεκρούς και ξυπνούν τις αναμνήσεις για εμάς τους ζωντανούς.  Οι ασπρόμαυρες ιδίως προκαλούν τις πιο πολλές συγκινήσεις, αναμνήσεις, στιγμιότυπα του χθες. Έχουν κλέψει απ τον χρόνο ένα κλάσμα μοναχά κι αιχμαλώτισαν για πάντα στιγμιότυπα παλιά που βεβαίως ήταν μάλλον τα πολύ σημαντικά που τους άξιζαν να μείνουν, αιωνίως στα χαρτιά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν, με εικόνες και γραφές έκλεβαν από τον χρόνο και βαλσάμωναν στιγμές.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Τόσος κόσμος πέρασε και τον προσπέρασεεεεε τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος και δεν θυμάμαι τώρα πια για ποιόν και γιατί αλλά αυτός ο στίχος μου ήλθε αμέσως στο μυαλό μόλις πρωτοείδα αυτόν τον άνθρωπο. Μόνος του,  καθισμένος εκεί στα χαμηλά, να κοιτάζει ίσως με δέος αλλά ίσως και με περιφρόνηση τον κόσμο των απάνω,  καθισμένος ακριβώς εκεί  θα έλεγε κάποιος με φαντασία μπόλικη,  αλλά μην κρατώντας  φανάρι  στο χέρι. Όχι ! στην Ελλάδα του σήμερα  δεν ψάχνει να βρει ανθρώπους, γιατί τώρα πια  και ύστερα από τόσα πολλά  που έμαθε  και είδε στα ταξίδια του  μέσα στο χρόνο, ξέρει!                                  Πάν Καρτσωνάκης

Σαν τον τροχό, στα Λούνα Παρκ είναι ο κόσμος όλος Οι πιο πολλοί στέκουν κοιτούν, τους άλλους που γυρίζουν και ο τροχός απ τα ψηλά στα χαμηλά τους πάει. Αλλά εκείνοι που κοιτούν πληρώνουν εισιτήριο. Με τον ιδρώτα των πολλών κάνει ακόμα κύκλους για ν ανεβάζει στα ψηλά δημαγωγούς και γλείφτες που τον λαό αφ’ υψηλού, κοιτάζουν και γελάνε μα δημοσίως τρυφερά με γαλιφιές χαϊδεύουν. Αυτά είχε υπ όψιν του ο ποιητής που είπε πως αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄λθει τούμπα ο ντουνιάς.                       Πάν Καρτσωνάκης Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.                          Οδυσσέας Ελύτης

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω. Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι. Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι» αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν.  Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός και μόνος δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

Λένε φωτιά, ο Νέρωνας, πως έβαλε στη Ρώμη και πως καθόταν κι έπαιζε την λύρα τραγουδώντας. Ήθελε λένε σύνθεση και ποίημα να γράψει να πιάσει το συναίσθημα η έμπνευση να του ‘ρθει. Ένα μονάχα  σίγουρο, οι νικητές πως γράφουν την ιστορία πλάθοντας όπως αυτούς συμφέρει. Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν στα βιβλία που διάβαζα σαν μαθητής, έφηβος, στο σχολείο. Σκεφτείτε τι θα έγραφαν τα σχολικά βιβλία  αν κατακτούσαν τελικά, οι Πέρσες την Ελλάδα.                 Καρτσωνάκης Πάν Στην πραγματικότητα, γράφει  το βιβλίο  «The Book of General Ignorance»  των Τζον Μίτσινσον και Τζον Λόιντ,  ο Νέρωνας  βρισκόταν 56 χιλιόμετρα   μακριά απ’ τη Ρώμη,  στα θερινά του ανάκτορα.  Όταν ειδοποιήθηκε, έφυγε αμέσως για τη Ρώμη  και αυτό που είδαν οι Ρωμαίοι,  ήταν ότι ηγήθηκε ο ίδιος στις προσπάθειες πυρόσβεσης.  Οι κατηγορίες ότι ήθελε να κάψει τη Ρώμη,  ξεκίνησαν επειδή είχε πει ότι πρέπει  να ανοικοδομηθεί η πόλη.  Αργότερα έριξε την ευθύνη για τη φωτιά  στους Χριστιανούς  και οι μελλοντικοί  ιστορικοί του χ

Έρχεται πάντα ξαφνικά και απαιτεί μονάχα μαζί της αποκλειστικά και όσες ώρες θέλει να την φροντίζω σαν μωρό ή σαν γριά γυναίκα. Μια μητριά που συνεχώς ζητώ την εύνοιά της. Πολλές φορές αισθάνομαι  αμήχανα μαζί της μπερδεύω και τα λόγια μου, λέω και σαχλαμάρες και το χειρότερο, μ’ αυτήν, που δεν με διορθώνει. Το πρόσωπό της έκφραση, ποτέ δεν μου ‘χει δείξει. Ένα ταξίδι, μια ζωή, αδιάκοπο σεργιάνι  μαζί με τσούρμο ποιητές που σκλάβους έχει κάνει. Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Μια μητριά, η ποίηση, που συνεχώς ζητώ την εύνοιά της.

Κανείς δεν είναι λεύτερος ψευδαίσθησή μας είναι. Λεύτεροι μόνο οι τρελοί, οι καλλιτέχνες, είναι σαν τραγουδούν ελεύθερα και στα κλουβιά τους σπάνε τα σίδερα της λογικής και κόντρα στο συμφέρον. Μοιάζω με κείνα τα πουλιά που στα κλουβιά τους μέσα δεν κελαηδούν από χαρά μα ο λυγμός τους μοιάζει θρήνος που έχει ψεύτικο ερωτικό κουκούλι για τη ζωή που χάνεται μες το κλουβί τους τώρα. Πολλές φορές με ρώτησαν γιατί δεν τραγουδάω κι όταν οι άλλοι τραγουδούν ποτέ μου δε χορεύω.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Περιπλανιέμαι αλήτικα στις πολιτείες  κουβαλώντας σαν πραμάτεια όλα μου τα υπάρχοντα σ ένα καρότσι, ρούχα κι αναμνήσεις, ψάχνοντας απεγνωσμένα κάθε νύχτα κάποια κόχη να κουρνιάσω διαφορετική κάποιες φορές και το πρωί πάλι από την αρχή με την επιβίωση πρώτο μου στόχο, στη ζούγκλα της πόλης, να παίρνω τους δρόμους κυνηγημένη κι ανεπιθύμητη παρουσία από αυτούς τους καθώς πρέπει καλοντυμένους,  και καθωσπρέπει καλοπλυμένους ανθρώπους που κάποτε  θεωρούσα συνανθρώπους. .......................... Είμαι ήδη «εκτός» και το γνωρίζω.                 Πάν Καρτσωνάκης   

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι συνήθως μόνος. Αν η αγάπη είναι σκλαβιά, τότε δεν είναι αγάπη.  Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει την αίσθηση  της ειρηνικής σιγουριάς μέσα του. Ο ελεύθερος άνθρωπος αρνείται να παρασυρθεί από τις επιδοκιμασίες ή τις αποδοκιμασίες των άλλων.  Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από ρόλους που υπαγορεύουν, ουσιαστικά, τρόπους συμπεριφοράς.  Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι υπεύθυνος,  χωρίς να ανησυχεί όμως για τις εγωιστικές ερμηνείες των άλλων, σχετικά με το τι είναι ευθύνη.  Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται  πολίτης του κόσμου και ταυτόχρονα  πολίτης της πιο μικρής κοινότητας χωρίς να νοιάζεται το τι πιστεύουν οι άλλοι για το πώς θα έπρεπε να αισθάνεται. Ο ελεύθερος άνθρωπος αγαπά τους άλλους  γι' αυτό που είναι  και όχι γι' αυτό που θα τον βόλευε να είναι. Αγαπά την ελευθερία του το ίδιο ακριβώς  όσο και την ελευθερία των άλλων.  Άνθρωπος που, με την συμπεριφορά του, υποδουλώνει άλλους και στηρίζει την υποτιθέμενη προσωπική του ελευθερία  στην υποδο