Καρτσωνάκης Πάν

Η σιωπή είναι χρυσός, υπάρχει μία ρήση που την ασπάζονται πολλοί ως δείγμα της σοφίας. Ωστόσο λίγοι λένε πως, ο έλεγχος θα πρέπει να είναι πότε θα μιλάς και πότε θα σωπαίνεις. Μάλλον αυτό θα εννοούν διάλογο να κάνεις αφού ακούς και τι θα πουν οι άλλοι σαν μιλούνε κι αυτό γιατί ο άνθρωπος ανέπτυξε τον λόγο που είναι δείγμα του βαθμού, για τον πολιτισμό του.  Βαρβαρισμός, είναι αυτό: όπου δεν πίπτει λόγος, η ράβδος έρχεται μετά, «διάλογο» να κάνει.                                    Πάν Καρτσωνάκης

Να μην μου πεις τα ψέματα που λέγονται συνήθως Δεν σου ζητώ παρηγοριά αντέχω την αλήθεια. Να ξέρεις πως την σιωπή την προτιμώ σαν λύση από τα σαλιαρίσματα, τα λόγια τα μελάτα.   Απρίλης!  Μεγαλύτερες, οι μέρες από τις νύχτες Αρώματα ξεχύνονται γιορτάζουν τα λουλούδια Πολύχρωμα  προκλητικά  μια θάλασσα θυμίζουν κι έντομα πίνουν και μεθούν τριγύρω μας  χορεύουν.   Η άνοιξη, μια εποχή,  ερώτων όπως λένε κι εγώ κοιτώ τις μέλισσες, με τ’άνθη να φιλιούνται.                                              Πάν Καρτσωνάκης

Τεμαχίσαμε τον χρόνο σε μικρά  πολύ μικρά κομματάκια  ώρες και δευτερόλεπτα κι αυτά σε πολύ μικρότερα. Τον πακετάραμε ύστερα  σε μέρες, μήνες και χρόνια  και νομίσαμε  ότι κάτι καταφέραμε. Ουτοπία. Στην πραγματικότητα  δεν καταφέραμε τίποτα. Ο χρόνος, κυρίαρχος του παιχνιδιού εξακολουθεί  να μας βγάζει  την γλώσσα του  περιπαικτικά. Αρχή και τέλος  Άλφα και Ωμέγα. «Πατέρας» των πάντων. Ο χρόνος  εξακολουθεί  να τρώει τα παιδιά του!                Πάν Καρτσωνάκης

Σαν τραγωδία που θεοί στο τέλος δίνουν λύση και ήρωες που «σφάζονται» εκεί στα παρασκήνια ήθος διδάσκοντας απλά το κάνουν προκαλώντας αξίες πανανθρώπινες που η φυλή μας έχει. Μονάχα έτσι να τα δεις όλα τα γεγονότα σ’ ότι συμβαίνει σήμερα μήπως και καταλάβεις ποια λύση πρέπει να δοθεί εδώ που ‘χουμε φτάσει και σφάζει όντως τα παιδιά η Μήδεια πατρίδα. Υπάρχει όμως εκδοχή και ο Οιδίπους να δεχτεί έστω κι απλώς εξοριστεί δίνοντας μία λύση.                                        Πάν Καρτσωνάκης 2018

Δεν ανασαίνουν, δεν μιλούν, ούτε και μάτια έχουν σκόρπια, θαμμένα ‘δω και ‘κει αιώνες περιμένουν να ‘ρθουν στο φως, τεκμήρια πολιτισμού ανθρώπων στον ίδιο τόπο που ‘ζησαν, την γλώσσα μας μιλούσαν. Σαν τα διαμάντια, σαν χρυσός, δεν χάνουν την αξία σαν σπόροι ανασταίνονται δίνουν καρπούς της γνώσης παρόλο που προσπάθησαν να μην υπάρχουν διόλου  να ξεχαστούν και δομικά τα έκαναν κι ασβέστη. Φως, απ’ το φως και μόνο φως, δεν γίνεται σκοτάδι, τόνους την λάσπη πάνω τους να ρίξεις, δεν πεθαίνουν.                                Καρτσωνάκης Πάν  

Μας θρέφουν τρύπια όνειρα, φαντάσματα, ελπίδες  και παραμύθια που παιδιά μας είχανε ταΐσει. Έχουν ριζώσει μέσα μας κι αν πας να ξεριζώσεις με λογική, και κόκαλα, μπορεί να ‘χουν τρυπήσει. Μόνο με κάψιμο μπορεί, κάποιοι μας συμβουλεύουν μα οι ουλές αιώνια θα δείχνουν τα σημάδια. Δεν γίνεται με τα παλιά, τα υλικά, να χτίσεις καινούργιο οικοδόμημα και μέσα του να ζήσεις. Ίσως μπορεί κάποιες φορές, αρκεί να το θελήσεις  και θα πονέσεις σίγουρα  μα πρέπει να το κάνεις.                                         Πάν Καρτσωνάκης

ΚΟΡΙΝΘΟΣ Ο θάνατος δεν πονάει ! Αντίθετα. Είναι ένα είδος ταξιδιού  με πολυτελές ποταμόπλοιο. Πρώτη θέση. Διαδρομή Αχερουσία! Ο θάνατος! Απλώς σπουδή απουσίας απ τους διπλανούς. Δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει  προς την Κόρινθο! Εγώ απεκδύομαι της επιθυμίας . . . . . Η Κόρινθος είναι ένα τραύμα που αιμορραγεί αναμνήσεις και μούστο . Το δρόμο προς την Κόρινθο μου τον φράζουν οι πολλοί τάφοι των φίλων  που ταξίδεψαν. Δεν αντέχω πλέον να μετράω κυπαρίσσια. Βιάζομαι να γίνω κι εγώ ένα κυπαρίσσι!  Για συντροφιά !  Μιχάλης Χελιώτης Από την ποιητική συλλογή  Αδυσώπητο ΜΩΒ του 1999 Η σημερινή μου εγγραφή ας είναι ένα ελάχιστο μνημόσυνο στον ποιητή που μου εξήγησε κάποτε τι ακριβώς κάνει ένας ποιητής, πως ζει αλλά κυρίως για ποιον λόγο αξίζει να ζει και να γράφει. Τι ακριβώς είναι η ποίηση Μιχάλη, θυμάμαι πως τον είχα ρωτήσει κάποτε και κείνος χαμογέλασε και μου απάντησε:   - Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και πίστεψέ με αυτό ακριβώς είναι η ποίηση. Πόσο δίκιο είχες κι ας με ξάφνιασε τότε η απάντησ

Ερημία Καμιά φορά έγραφα ποιήματα για να διασώσω κάποιους σκιώδεις λογισμούς όπως το ρυάκι που επιμένει στον λόγο του . Είχα αγαπήσει την ερημία. Τώρα μ αγάπησε κι αυτή.                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ «Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»        Μ. Αναγνωστάκης «Σώπασε μες στην ερημιά που όμως δεν είναι μοναξιά: τα πνεύματα των πεθαμένων που γνώρισες μες στη ζωή γύρω σου στέκουν και σε σκιάζουν με τη δική τους προσταγή»                                          ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ Gutenberg Το σπάρτο ή Το λουλούδι της ερημιάς Λιγότερο ανάπηρο απ’ τον άνθρωπο Όσο δεν νιώθεις τους εύθραυστους μίσχους σου Είτε απ’ τη μοίρα, είτε από εσένα Πλασμένους για την αθανασία. Τζιάκομο Λεοπάρντι  Η νύχτα απομένει, μτφρ. Λένα Καλλέργη ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Ο κόσμος ερήμωσε, σε ποιον ν’ απευθυνθείς;  Όλοι πού θα μπορούσαμε να ’χουμε  μια μικρή αλληλογραφία μαζί τους πέθαναν. Και πρώτοι εμείς. Τάσος Λειβαδίτης   Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Όλα τα όνειρα μπορεί να θρέψει η ελπίδα. Μες την εφήμερη ζωή είναι μια ηλιαχτίδα. Είναι σαν κείνο το κουτί που είχε η Πανδώρα για τους ανθρώπους συμφορές, ανάθεμα την η ώρα  που άνοιξε περίεργη εκείνο το κουτάκι μα ευτυχώς που έκρυβε κι ολόχρυσο πουλάκι. Ναι, η ελπίδα ήτανε, τα όνειρα που θρέφει και μες τις τόσες συμφορές είναι αυτή που γνέφει. στον άνθρωπο, να σηκωθεί ξανά στα δυο του πόδια να πάρει θάρρος πως μπορεί παρόλα τα εμπόδια. Υ.Γ: Τις μάχες χάνουνε αυτοί που τις εγκαταλείπουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης Τώρα κουτί είναι ή πιθάρι δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται να έχει πάτο.  Η Πανδώρα αναφέρεται ως η πρώτη θνητή γυναίκα,  αιτία όλων των δεινών κατά τον Ησίοδο.  Η Πανδώρα σύμφωνα με το μύθο αποδέσμευσε  και σκόρπισε στην ανθρωπότητα όλα τα δεινά  και τις ασθένειες που ήταν κρυμμένες  σε ένα πιθάρι -το οποίο κατά λάθος καθιερώθηκε  να αναφέρεται ως κουτί. Οι επωνυμίες Πανδώρα και Ανησιδώρα  (αυτή που φέρνει δώρα) αν

Πολλές φορές ουράνιο έχεις θαυμάσει τόξο όταν το φως στους υδρατμούς ιριδισμούς χαρίζει. Λένε πως το ουράνιο το τόξο συμβολίζει ειρήνη, συμφιλίωση και άρα ευτυχία. Υπάρχει θρύλος που παλιά είχα ακούσει, λέγαν πως στο σημείο που στη γη το τόξο κατεβαίνει υπάρχει ένας θησαυρός που κάντζαροι φυλάνε κι αν είναι κάποιος έξυπνος μπορεί να ξεγελάσει. Νομίζω πως οι άνθρωποι, επίστεψαν στους θρύλους γιατί τους ξάνοιγαν, στο νου, πόρτα στην φαντασία.                                           Καρτσωνάκης Πάν

Σαν σύννεφο στον ουρανό που λεύτερο φαντάζει μα πάντοτε ο άνεμος μπορεί να το τρομάζει να του αλλάζει σχήματα, το πάει όπου θέλει, τ’ ανθρώπου είναι η ζωή κατάλαβα εν τέλει. Οι άνθρωποι σαν κύματα μουγκρίζουν, αγριεύουν, θεριεύουν και λυσσομανούν, χορεύουν, ταξιδεύουν. Στο τέλος και τα κύματα σαν άνθρωποι θα σβήσουν σε κάποια βράχια στις ακτές θα’ λθουν να ξεψυχήσουν. Αθάνατοι, οι άνθρωποι σαν σύννεφα και κύμα που ένας πάντα γίνεται από μονάδα χύμα.                                   Καρτσωνάκης Πάν

Στις έρημες ακρογιαλιές, τις νύχτες του χειμώνα αερικά χορεύουνε στα κύματα επάνω Η θάλασσα κι ο ουρανός είναι το σκηνικό μας Σαν μουσική ακούγεται ο ήχος των κυμάτων. Κι όπως εκεί, στην δύση του, ο ήλιος χαιρετάει κάποια λευκά φαντάσματα στις αμμουδιές χορεύουν Μα δεν τα βλέπουν λογικοί παρά μονάχα όποιος  είτε που πόνεσε πολύ είτε τρελός που είναι. Αλλοπαρμένοι ποιητές που έμαθαν να κόβουν κάθε δεσμό με λογική για λίγο να πετάξουν.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Λευκή πετσέτα δεν πετώ ακόμη κι όταν ξέρω ότι στο τέλος νικητής ο χάροντας θα είναι. Όσο κι αν είναι μάταιος,  το ξέρω, ο αγώνας εγώ το νοιώθω χρέος μου να μην εγκαταλείψω.   Ο άνθρωπος γεννήθηκε αθάνατος να είναι μα κάποιο λάθος έγινε κι άρχισε να πεθαίνει κι όμως δεν έπαψε ποτέ κι ακόμη το ελπίζει ότι  μετά τον θάνατο, αιώνια θα ζήσει.   Πιστεύει στην  ανάσταση που κάποτε θα γίνει γιατί αθάνατη ψυχή, πιστεύει διαθέτει.                                Πάν  Καρτσωνάκης  

Σαν σύννεφο στον ουρανό που λεύτερο φαντάζει μα πάντοτε ο άνεμος μπορεί να το τρομάζει να του αλλάζει σχήματα, το πάει όπου θέλει, τ’ ανθρώπου είναι η ζωή κατάλαβα εν τέλει. Οι άνθρωποι σαν κύματα μουγκρίζουν, αγριεύουν, θεριεύουν και λυσσομανούν, χορεύουν, ταξιδεύουν. Στο τέλος και τα κύματα σαν άνθρωποι θα σβήσουν σε κάποια βράχια στις ακτές θα’ λθουν να ξεψυχήσουν. Αθάνατοι, οι άνθρωποι σαν σύννεφα και κύμα που ένας πάντα γίνεται από μονάδα χύμα.                                          Καρτσωνάκης Πάν

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του  και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο  στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι  από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς  στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα  τέσσερα όπως  κάναμε