Αμείλικτος, θα έλεγα, ο χρόνος μας γερνάει σαν ποταμός στην θάλασσα, στο τέλος μας πηγαίνει και σαν σταγόνες είμαστε, οι άνθρωποι στο τέλος χανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι. Όπως η θάλασσα μπορεί την γη μας κι αγκαλιάζει κι εμείς σταγόνα μέσα της υπάρχουμε και ζούμε. Σίγουρα πάντα ή ζωή, παλεύει να υπάρχει αδιάφορο σε ποια μορφή, θα σκαρφιστεί να είναι. Εμείς, όμως πιστεύουμε, το σύμπαν όπου ζούμε, κάποιος το δημιούργησε, για χάρη μας και μόνον. Πάν Καρτσωνάκης