Καρτσωνάκης Πάν

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα βγω στους δρόμους    όπως και χτες.    Και δεν θα συλλογιέμαι παρά    ένα κομμάτι από τον πατέρα    κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα    -αυτά που μ' άφησαν-    και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.    Και τους φίλους μας που χάθηκαν.    Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα    ίσα ολόισα στη φωτιά    και θα μπω όπως και χτες    φωνάζοντας "φασίστες!!"    στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες    μ' ένα κόκκινο λάβαρο    ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.    Θ' ανοίξω την πόρτα    και είναι -όχι πως φοβάμαι-    μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα    και πως εσύ πρέπει να μάθεις    να μην κατεβαίνεις στο δρόμο    χωρίς όπλα όπως εγώ    - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-    γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ    "έτσι"  "αόριστα"    σπασμένη σε κομματάκια    από θάλασσα, χρόνια παιδικά    και κόκκινα λάβαρα.    Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα χαθώ    με τ΄όνειρο της επανάστασης    μες την απέραντη μοναξιά    των δρόμω

Τι είναι η τέχνη;  Να ένα καλό ερώτημα, που ωστόσο, όσες απαντήσεις  και να έχουν δώσει φωτισμένοι δημιουργοί και θεωρητικοί,  μέσα στους τόσους αιώνες πολιτισμού  και πάλι θα ήταν αδύνατο  να απαντηθεί. Και γιατί να απαντηθεί, άλλωστε;  Η ερώτηση από μόνη της και μόνο. με την ύπαρξή της,  εμπεριέχει  ήδη μία απάντηση.  Γιατί θα πρέπει να είναι κάτι το συγκεκριμένο η τέχνη;  Όλη μας η ζωή μήπως δεν είναι,  στην πραγματικότητα   ή τουλάχιστον  θα έπρεπε να είναι, μια εφαρμογή  της υψηλότερης τέχνης;  Της τέχνης της ζωής!  Η τέχνη του ευ ζην, όπως έλεγε και ο Αλέξανδρος, πως του είχε μάθει  ο δάσκαλός του Αριστοτέλης και φυσικά δεν εννοούσε την καλοπέραση.  Η τέχνη απλά έχει πολλές μορφές έκφρασης και η πιο σωστή ερώτηση  θα ήταν, πως μπορώ να βιώσω την τέχνη μέσα στη ζωή μου;  Η τέχνη υπάρχει μέσα στην ίδια τη ζωή και είναι άρρηκτα  συνδεδεμένη μαζί της και το μόνο που έχει ανάγκη είναι  τα “ανοικτά παιδικά μάτια” δίχως κουρτίνες,  όπως έλεγε  και κάποιος φίλος μου χαρακτηριστικά, παρά

Δεν είναι πάντα ζωγραφιές  αλλά και κάποιων οι σκιές, στα γκράφιτι στους δρόμους κι όταν τα δυο τους σμίγουνε αχειροποίητες γεννούν εικόνες που τις βλέπουν να ζωντανεύουν, σπάνια μα σίγουρα συμβαίνει,  μόνο τις νύχτες,  ποιητές, παιδάκια ή αλήτες. Είναι σκιές απουσιών, ανθρώπων που όταν ζούσαν τόσο πολύ αγάπησαν,  που στοίχειωσαν  την πόλη . Κι όπως δεν γίνεται ποτέ  να φαίνονται τη μέρα, μονάχα νύχτες, φυσικά,  τις βλέπουν να υπάρχουν μόνο αυτοί που σαν τρελοί  μπορούν να "ταξιδέψουν". Σαν τα παιδιά, αφήνονται  και οι σκιές τους πάνε  ούτε ρωτούν το προς τα που, ούτε κι αυτές τους λένε μα κι ούτε που τους νοιάζει.              Πάν Καρτσωνάκης

  Θα μας δικάσουν οι θεοί,   αν πράγματι στο σώμα τους        ανάξιοι σταθήκαμε     και την γενέθλια χώρα μας,     αυτήν που αξιωθήκαμε,             βεβηλώσαμε!    Μάρτυρες κατηγορίας       θα είναι οι σκιές μας,      οι πιο αξιόπιστοι ρουφιάνοι,      που ύστερα θα μας εγκαταλείψουν    για να γίνουν οι σκιές κάποιων άλλων. Στην αιωνιότητα δίχως σκιά θα τριγυρνάμε.           Πάν Καρτσωνάκης 2000   The gods will judge us          if we indeed were unworthy          for standing οn their bodies    and we desecrated the birth land                that we heritage.           Our shadows will be     the witnesses of accusation,        the most reliable pimps,    that will abandon us afterwards  in order to be the shadows of someone else.        In eternity we'll wander shadeless.                         Pan Kartsonakis 2000

Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής ήταν από μία φωτογραφία  από αλυσίδες στο λιμάνι που είχε τραβήξει ο Στέλιος  από την Ηλιούπολη όταν είχαμε κατέβει για να βγάλουμε διάφορες  φωτογραφίες στα πλαίσια μια άσκησης της σχολής μας  με θέμα την ναυτική εβδομάδα.  Τα μαύρα γράμματα Βασίλης Καραπλής και η πόλη των συνόρων  στα Ισπανικά και κάτω οριζόντια Διαπίστωση μόνο και μόνο  για να σχηματιστεί ο πραγματικός τίτλος Ζ.  Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε Χούντα και το βιβλίο εκδόθηκε  εκτός λογοκρισίας και εκτός κάποιου εκδοτικού οίκου από πολύγραφο. Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.

Σαν σφίγγεις χέρια, χαιρετάς τους άλλους αγκαλιάζεις από χαρά που συναντάς ή λύπη που χωρίζεις να το θυμάσαι τίποτα οριστικό δεν είναι σαν ποταμός και η ζωή, σαν ποταμός κυλάει. Σαν δίνεις όρκους που κρατούν ισόβια, να ξέρεις στο σύμπαν καταγράφονται ειλικρινής αν είσαι και προπαντός του έρωτα, οι όρκοι, σαν αστέρια θα στέκουν στο στερέωμα εκατομμύρια χρόνια. Αν δώσεις όρκους να σκεφτείς πολύ προτού τους δώσεις γιατί αυτοί που τους «πατούν» στο σύμπαν αιωνίως καταραμένοι θα γυρνούν και λυτρωμό δε θα βρουν και σαν κομήτες να καούν το τέλος τους θα είναι.                                    Καρτσωνάκης Πάν 

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχο

Θυμάμαι όταν μου ΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει. Πάν Καρτσωνάκης 

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Αντί για άλλο, δικό μας σχόλιο: "Εγώ σου τα έλεγα και τα άκουγες παράλογα". 

Πως κέρδισε ο Σίσυφος με κόλπο την Πειρήνη όταν από το κάστρο του, ψηλά απ την Εφύρα είδε τον Δία να τραβά με τ’ Ασωπού την κόρη σ’ ένα νησί Σαρωνικού που ήταν η Οινώνη.  Όταν λοιπόν ο Ασωπός την κόρη του ζητούσε να τον βοηθήσει θέλησε πηγή αν του χαρίσει κι έτσι ο Ακροκόρινθος απέκτησε νεράκι…. Γι αυτό όμως τιμώρησαν, τον Σίσυφο, στον Άδη. Ωστόσο μην πιστεύετε οι μύθοι όσα λένε. Παρόλα  αυτά τον νίκησε ο Σίσυφος τον Χάρο.                                   Πάν Καρτσωνάκης Υ. Γ: Τον γιο του Αίολου ονόμασαν Σίσυφο             που πάει να πει δυο φορές σοφός.  Από Τιτσιάνο -Κοινό Κτήμα,  https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3860214 Ο Ζευς είχε απαγάγει την κόρη του ποταμού Ασωπού Αίγινα,  πέρασε από την Εφύρα και την μετέφερε  στο σημερινό νησί της Αίγινας για να την βιάσει.  Ο Ασωπός αναζητούσε την κόρη του και πέρασε από την Εφύρα,  ο Σίσυφος πρόδωσε τον μέγιστο των θεών με αντάλλαγμα να μεταφέρει  μια πηγή του ποταμού στην πόλη του.  Ο Δίας εξοργισμένος με τον Σίσυφο για τ