Καρτσωνάκης Πάν

ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»— ένας α...

Αν είχε σχήμα η ζωή δεν θα ΄ταν σαν τον κύκλο που  κάθε τέλος μιαν αρχή, απλώς μπορούσε να ‘ναι. Εμείς ωστόσο άνθρωποι, θνητοί, που λαχταρούμε μια μετά θάνατον ζωή, πλάσαμε θεωρίες για μιαν ανάσταση νεκρών ή σαν σκιές στον Άδη. Όμορφοι μύθοι, ευτυχώς, παρηγοριά προσφέρουν μα δυστυχώς και αφορμή για κάποιους να πλουτίζουν  πουλώντας  φούμαρα σ’ αυτούς, που ζούνε με φοβίες όπως  παλιά, που στις σπηλιές, το έκανε ο μάγος και μέχρι σήμερα αφού, οι μάγοι, δώρα φέρουν. Μα φυσικά το εύχομαι αλήθεια να ναι  κι ότι αυτό που λέμε θάνατο, ανάσταση να είναι.                           Πάν Καρτσωνάκης 

Επιθυμίες Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904)  Desires Like beautiful bodies of the dead  who had not grown old and they shut them, with tears,  in a magnificent mausoleum, with roses at the head and jasmine at the feet -- this is what desires resemble that have passed without fulfillment; with none of them having achieved a night of sensual delight, or a bright morning. Konstantinos P. Kavafis (1904)   

Χαμογελώντας να διαβείς, την πύλη του θανάτου όπως αρμόζει σε αυτούς που το ‘χουν καταλάβει πως η ζωή ανέκαθεν  σαν αστραπή πως ήταν. Απ’ το σκοτάδι στην ζωή και πάλι στο σκοτάδι. Μα φυσικά και την ζωή θα πρέπει ν’ αγαπάμε μα δεν αρμόζουν κλάματα σαν έλθει και το τέλος. Τον Κέρβερο μην φοβηθείς μπορείς να τον χαϊδέψεις και δίχως σάρκα γελαστά να μπεις μέσα στην βάρκα. Με τον Ερμή, ψυχοπομπό, αν πιάσεις και φιλίες θα σε περάσει δωρεάν ακόμη κι ο βαρκάρης.                                       Πάν Καρτσωνάκης 

  Σήμερα έφυγε ένας καλός φίλος  και ποιητής Ίσως δεν είναι πολλοί  που γνωρίζουν ότι ο  Περικλής Μπαλοδήμος  εκτός από δικηγόρος,  πασίγνωστος στην Κορινθία,  έγραφε και ποιήματα. Μερικές λέξεις  για την ποίησή του νομίζω ότι δεν είναι αρκετά  να περιγράψουν  το εύρος της νοητικής του διάστασης. Μεστός και απλός ο λόγος του ποιητή Περικλή   αλλά όχι επιτηδευμένος.  Χωρίς  υπονοούμενα και υπερβολές  αλλά στο μέτρο  και στο ζύγι μιας  διαρκούς  κίνησης που θέλει τη ζωή  να υπερέχει  και να υψώνεται σε ανώτερα πεδία.  Από την αρχή των πρώτων λέξεων στοχεύει  αλάνθαστα  και κατευθύνει τον λόγο του στην ουσία.  Εκεί ακριβώς που νοιώθει  ότι  πετυχαίνει τον στόχο του.   Θα μπορούσα να γράφω και άλλα πολλά για την ποίηση του  του Περικλή αλλά αντί αυτού θα σας παραθέσω  4 τυχαία  ποιήματα   από την ποιητική του συλλογή   “ Η ΕΠΟΧΗ...

Ανάμεσα στις σκουριασμένες ράγες          των παλιών σιδηροδρομικών σταθμών   που  από την εγκατάλειψη, έχουν χορταριάσει        κι έχουν αφίξεις κι αναχωρήσεις τρένων                κάτι χρόνια να αναγγείλουν,                   ο επισκέπτης αν θα ψάξει             με προσοχή όμως μεγάλη και αγάπη                         και είναι τυχερός,                            θα ανακαλύψει            ανάμεσα στις πέτρες και τα σκουπίδια           κάτι πολύτιμα πετράδια που γυαλίζουν.                                Είναι κάτι πέτρες  που σταλαγματιά μ...

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ Είμαστ' οι άνεργοι και οι άχαροι, και της ζωής είμαστ' εμείς οι καταλαλητάδες, για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες. Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε, και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια, με νεκροσάβανο σκεπάζουμε το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια. Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαδημάτων, χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων. Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα, "Ζωή!" ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις "Νίκη!" φύγαμε τότε και τρυπώσαμε μέσ' στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι. Και τώρα κάθε που απαντήσουμε την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα, τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε, και - ω λύσσα! - τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.    Κωστής Παλαμάς Ο Βάρδος της νεο Ελληνικής λογοτεχνίας. (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943)  

Κρατώντας μαγικό ραβδί κοιτώντας με στα μάτια κάθε φορά ερχόσουνα ντυμένη σαν νεράιδα  και ράντιζες χρυσόσκονη τα έπιπλα κι εμένα. Έτσι πιο εύκολα να μπω στις χώρες του ονείρου. Να δραπετεύω μ άρεσε σε κόσμους ουτοπίας εκεί που ζουν τα ξωτικά, τελώνια και νεράιδες, εκεί όπου τα θαύματα  δεν προκαλούν εκπλήξεις κι ο πόνος είναι άγνωστος κι ο θάνατος το ίδιο. Μα είναι κόσμοι δυστυχώς που μοιάζουν με φουσκάλες από σαπούνι και νερό…..γυαλίζουν κι όμως σκάνε.                        Καρτσωνάκης Πάν

                 25 Μαΐου   Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα   και θα βγω στους δρόμους   όπως και χτες.  Και δεν θα συλλογιέμαι παρά   ένα κομμάτι από τον πατέρα   κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα   -αυτά που μ' άφησαν-   και την πόλη.  Την πόλη που τη σάπισαν.   Και τους φίλους μας που χάθηκαν.   Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα   ίσα ολόισα στη φωτιά   και θα μπω όπως και χτες   φωνάζοντας "φασίστες!!"   στήνοντας οδοφράγματα  και πετώντας πέτρες   μ' ένα κόκκινο λάβαρο   ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.   Θ' ανοίξω την πόρτα   και είναι -όχι πως φοβάμαι-   μα να, θέλω να σου πω,  πως δεν πρόλαβα   και πως εσύ πρέπει να μάθεις   να μην κατεβαίνεις στο δρόμο   χωρίς όπλα όπως εγώ   - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-   γι...

«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,  σε σκοτωμένες ώρες  που τις θάβουμε μέσα μας,  μέσα στις σπηλιές του είναι μας,  μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται  η ελευθερία της επιθυμίας,  και τις μπαζώνουμε  με όλων των ειδών τα σκατά  και τα σκουπίδια που μας πασάρουν  σαν «αξίες, σαν ανάγκες»,  σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».  Κάναμε το σώμα μας  ένα απέραντο νεκροταφείο  δολοφονημένων επιθυμιών  και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά,  τα πιο ουσιαστικά πράγματα,  όπως να παίξουμε  και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά  και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας,  να κάνουμε έρωτα,  ν απολαύσουμε τη φύση,  τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού  και του πνεύματος,  να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,  να γνωρίσουμε τον εαυτό μας  και τον διπλανό μας» "Ρε συ, νομίζω πως μια  από τις μεγαλύτερες δυσκολίες  που αντιμετωπίζει ο επανασ...