Καρτσωνάκης Πάν

Ο άνεμος και η βροχή, ο ήλιος, το φεγγάρι μπορούν να δώσουν έμπνευση στους ποιητές να γράψουν όπως αντιλαμβάνονται προσωπικά την φύση τους ποταμούς και τα βουνά αλλά και τα λουλούδια. Μα πιο μεγάλη έμπνευση ξεχωριστή τους δίνουν οι σκέψεις, τα αισθήματα ο άνθρωπος πως νιώθει όταν τα βέλη του μικρού θεούλη τον λαβώσουν ναρκώνοντας την λογική και κόβοντας τα φρένα. Ωστόσο είν΄ ο έρωτας διάχυτος στη φύση  γιατί αρχέγονος αυτός δημιουργός της είναι.                                    Πάν Καρτσωνάκης

Οι νύχτες κρύβουν θαύματα που κλέβουν τα σκοτάδια τα νιώθεις σαν αρώματα κι αισθάνεσαι σαν χάδια. Μα στη ζωή μας τη μικρή ποιοι τάχα προλαβαίνουν να εξηγήσουν θαύματα και πως αυτά συμβαίνουν;   Φεγγοβολούν σαν αστραπές, οι έρωτες και σβήνουν μα παραμένουν θαύματα κι εξήγηση δεν δίνουν.   Τις νύχτες ανεκπλήρωτα, τα όνειρα θα μένουν όσες φορές κι αν έρθουνε όσο κι αν επιμένουν. Τους έρωτες σαν όνειρα και θαύματα θα ζούμε εμείς που δεν θα μάθουμε απ τ΄όνειρο να βγούμε.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Να μάθεις να φεύγεις  Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,  μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,  ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια  κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια  όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,  σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις  πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε  θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου  (όλα τα βράδια και τα τραγούδια  δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,  μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία  όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,  με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι ...

Χαμογελώντας να διαβείς την πύλη του θανάτου όπως αρμόζει σε αυτούς που το ‘χουν καταλάβει πως η ζωή ανέκαθεν  σαν αστραπή πως ήταν. Απ’ το σκοτάδι στην ζωή και πάλι στο σκοτάδι. Μα φυσικά και την ζωή θα πρέπει ν’ αγαπάμε μα δεν αρμόζουν κλάματα σαν έλθει και το τέλος. Τον Κέρβερο μην φοβηθείς μπορείς να τον χαϊδέψεις και δίχως σάρκα γελαστά να μπεις μέσα στην βάρκα. Με τον Ερμή, ψυχοπομπό, αν πιάσεις και φιλίες θα σε περάσει δωρεάν ακόμη κι ο βαρκάρης.                                  Πάν Καρτσωνάκης 

Έχει φωνή, η θάλασσα, που όλοι την ακούμε μα λίγοι έχουν την τιμή, να την καταλαβαίνουν. Την γλώσσα της μόνο παιδιά και ποιητές τη νιώθουν και σίγουρα οι ναυτικοί τη νιώθουν στο πετσί τους. Είναι η θάλασσα τρελή που έμπνευση χαρίζει. Πότε σαν μάγισσα κακιά στοιχειώνει τους ανθρώπους και τους κρατά ζηλόφθονα όσο μπορεί κοντά της κι άλλες φορές απλόχερα πλούτη χαρίζοντάς τους. Για μας όμως τους Έλληνες είναι και μια πατρίδα. Όλη τη γη, οι ναυτικοί, οι Έλληνες γυρίζουν!                                Καρτσωνάκης Πάν

Pinté con letras y todos los colores de la tierra plasmando un mundo de palabras, sueños y deseos. Te invité allí para vivir juntos mirando el mar, el cielo, las gaviotas, los ocasos  los atardeceres hasta el fin del tiempo. Que nadie màs exista en nuestro mundo  excepto de nuestros amigos. Un mundo de papel que lo perciban sólo  los que nos aman y los que amamos.  Un mundo como una isla viajera  en la inmensidad del tiempo.  Un mundo sin muerte, sin mañanas ni ayeres.  Un mundo que exista sólo el ahora.  Un mundo del presente. Compartí mis sueños  contigo y te reíste.Estos son fantasmas  infantiles y utopías poéticas me dijiste  sin  embargo aceptaste. Desde entonces cada noche retiras  mis sàbanas descubriendo mi cuerpo desnudo.                                            Pan Kartsonakis Ζωγράφισα με γράμματα κι ό...

Δραπετεύω απ΄τον κόσμο, τα άψυχα τα πράγματα σ έναν άλλο που ναι μόνο, όνειρα και θαύματα. Τον καθρέφτη μη σκεπάζεις, γιατί θέλω να κρυφτώ Κι όποτε θα τον κοιτάζεις, θα σου λέω σ΄ αγαπώ! Τον καθρέφτη μας μη σπάζεις γιατί είναι γρουσουζιά την ζωή σου δεν αλλάζεις μοναχά με μια γροθιά ! Μαύρο φόρεμα αν βάζεις και δακρύζεις, δένομαι με τ ανθρώπινα και πάλι, τόσο που θα φαίνομαι. Το καντήλι να τ ανάβεις, μες το φως αισθάνομαι εγκλωβίζομαι κοντά του, χαίρομαι, δεν χάνομαι!                       Πάν Καρτσωνάκης

Η ευτυχία ξεκινά από τον εαυτό μας στα ‘σώψυχα μας κρύβεται και μέσα στο μυαλό μας. Μη ζητάς την ευτυχία θά ‘λθει μόνη της αυτή αν εσύ έχεις το  άγχος, μην ελπίζεις να σε βρει. Την ευτυχία μη ζητάς σε κόσμους μ' ουτοπίες. Πόνος, μιζέρια, θάνατος, ναρκωτικές ουσίες. Κοίτα τον κόσμο όρθιος μη σκύβεις το κεφάλι. Αγώνα θέλει τσαμπουκά και ως εσχάτων πάλη. Σειρήνες, Κίρκη, Κύκλωπες ποτέ σου μη φοβάσαι. Άνθρωπος έχεις γεννηθεί κι όρθιος πάντα να ‘σαι.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Όταν Ρωμαίοι έφτασαν στην Κόρινθο απ’ έξω με λεγεώνες για να μπουν και να την  καταστρέψουν ο Δίαιος, ο στρατηγός, για να τους σταματήσει παρέταξε τους Έλληνες στον ύστατο αγώνα. Λευκόπετρα τον έλεγαν τον ιερό τον τόπο στο πέρασμα, απ τον ισθμό, στην πόλη της Κορίνθου. Ο Μόμμιος, ο Λεύκιος, τρεις μέρες απ’ τη νίκη την Κόρινθο κατέστρεψε κι έκανε βοσκοτόπι. Τιμή και δόξα στους νεκρούς που τη ζωή τους δώσαν και καταισχύνη σε αυτούς που κρύβονταν στα τείχη.                                       Καρτσωνάκης  Πάν

Μέσα στον ύπνο το μυαλό σε κόσμους ταξιδεύει  δίχως κανόνες λογικής της φυσικής τους νόμους. Μπορείς πετάς σαν τα πουλιά και με θεριά παλεύεις κι όταν στριμώχνεσαι ξυπνάς λίγο προτού πεθάνεις. Όπως ξυπνώντας ξαφνικά ο νους μας δραπετεύει θα ήθελα το σώμα μου το ίδιο να μπορούσε και κάποιοι λένε το μπορεί και σ’ άλλους κόσμους πάει  γιατί το σώμα το φθαρτό που φαίνεται δεν είναι παρά το όχημα σ’ αυτό, το γήινο ταξίδι.  Ακόμη και στον Όμηρο βλέπει κι αναγνωρίζει, στον Άδη, φίλους και γνωστούς, τότε ο Οδυσσέας.                                             Πάν Καρτσωνάκης

Παρά θίν’ αλός. Όμηρος Αρχαίος Έλληνας ποιητής   (περ. 800-750 π.Χ.) – Ιλιάδα Α’ 316 (δηλαδή, παραλιακά) Ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας  αρχίζει από θήτα: θάλασσα, Θεός, θάνατος… Θυμόσοφη Ρήση Ελεύθερε άνθρωπε,  πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα! Σαρλ Μπωντλαίρ Γάλλος ποιητής  (1821-1867) Θάλασσα, απ’ όλα τα νερά  και τα ποτάμια πίνεις, και τα δικά μου δάκρυα πιε,  πλατύτερη να γίνεις. Λιανοτράγουδο Η θάλασσα είναι γαλανή  μα ο αγέρας τη μαυρίζει. Παροιμία

Τον Βασιλιά  Αλέξανδρο από την Ιστορία σαν μυθικό τον πέρασε ήρωα ο λαός μας. Ακόμη και στο θέατρο σκιών είχε μια θέση στα παραμύθια που ‘λεγαν οι γέροι στα εγγόνια. Ήταν αυτός που σκότωσε "καταραμένο φίδι" τις χθόνιες θεότητες νίκησε κατά κράτος. Όπως και ο Απόλλωνας τον Πύθωνα σκοτώνει και ο Αη Γιώργης έκανε στο δράκο στις εικόνες. Τον νίκησε ο θάνατος κι ας λένε στη γοργόνα οι Έλληνες, οι ναυτικοί, πως ζει και βασιλεύει.                                 Καρτσωνάκης Πάν Ο Πύθωνας ήταν φίδι, φρουρός του μαντείου και της ιερής πηγής,  που όμως σκότωνε ζώα και ανθρώπους, θόλωνε τα νερά, κατέσκαπτε  την εύφορη κοιλάδα της Κρίσας, τρόμαζε τις Νύμφες.  Σαν γιος της Γαίας που ήταν, είχε την ικανότητα να χρησμοδοτεί, εμπόδισε μάλιστα  τον Απόλλωνα να πλησιάσει το χάσμα, δηλαδή τον υπόγειο χώρο του μαντείου,  όπου η ιέρεια, σε κατάσταση έκστασης, χρησμοδοτούσε.  Αυτόν το...

Πρέπει να ψάξεις στις στοές τις σκοτεινές του νου σου να βρεις αυτόν που κουβαλάς από γεννησιμιού σου. Αυτός σαν τον Μινώταυρο πολύ καλά κρυβόταν  γιατί εκείνος πιο πολύ από εμάς φοβόταν. Όσοι τους όποιους φόβους τους μέσα τους κουβαλάνε όσο τους αποφεύγουνε τόσο τους τυραννάνε. Φοβάται ο Γιάννος το θεριό και το θεριό τον Γιάννο έτσι απλά και ο λαός λέει τα παραπάνω. Θέλει ωστόσο τεχνική κι όταν θα τους νικήσεις να ‘χεις το μίτο για να βγεις και πίσω να γυρίσεις.                                 Καρτσωνάκης Πάν

Ποιος είσαι, από πού και που, σαν ύπαρξη πηγαίνεις.  Μετά την επιβίωση, αυτό έρχεται πρώτο.  Αυτό τουλάχιστον εγώ, ερώτημα πιστεύω θεμελιώδες και αρχή κάθε φιλοσοφίας. Έτσι καθώς κοιτάζω μπρος, τον ήλιο που ‘χει δύσει και σκέφτομαι πως έφυγε μια μέρα που προσθέτει έστω, σ’ ελάχιστο βαθμό, στα χρόνια που ‘χω ζήσει κι ακόμη δεν κατάλαβα ποιος είμαι και που πάω.  Γλιστρά ο χρόνος ύπουλα, μέσα μας σαν ποτάμι  μας ταξιδεύει τελικά, στην θάλασσα μας πάει.                            Πάν Καρτσωνάκης