Καρτσωνάκης Πάν

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν τότε κι αφού τα έσπασαν  τα έθαψαν στο χώμα κι από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                                             Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης 

Οι παλιές  φωτογραφίες «ανασταίνουν» και νεκρούς και ξυπνούν τις αναμνήσεις για εμάς τους ζωντανούς.  Οι ασπρόμαυρες ιδίως προκαλούν τις πιο πολλές συγκινήσεις, αναμνήσεις, στιγμιότυπα του χθες. Έχουν κλέψει απ τον χρόνο ένα κλάσμα μοναχά κι αιχμαλώτισαν για πάντα στιγμιότυπα παλιά που βεβαίως ήταν μάλλον τα πολύ σημαντικά που τους άξιζαν να μείνουν, αιωνίως στα χαρτιά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν, με εικόνες και γραφές έκλεβαν από τον χρόνο και βαλσάμωναν στιγμές.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Τόσος κόσμος πέρασε και τον προσπέρασεεεεε τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος και δεν θυμάμαι τώρα πια για ποιόν και γιατί αλλά αυτός ο στίχος μου ήλθε αμέσως στο μυαλό μόλις πρωτοείδα αυτόν τον άνθρωπο. Μόνος του,  καθισμένος εκεί στα χαμηλά, να κοιτάζει ίσως με δέος αλλά ίσως και με περιφρόνηση τον κόσμο των απάνω,  καθισμένος ακριβώς εκεί  θα έλεγε κάποιος με φαντασία μπόλικη,  αλλά μην κρατώντας  φανάρι  στο χέρι. Όχι ! στην Ελλάδα του σήμερα  δεν ψάχνει να βρει ανθρώπους, γιατί τώρα πια  και ύστερα από τόσα πολλά  που έμαθε  και είδε στα ταξίδια του  μέσα στο χρόνο, ξέρει!                                  Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης  δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχ

Σαν τον τροχό, στα Λούνα Παρκ είναι ο κόσμος όλος Οι πιο πολλοί στέκουν κοιτούν, τους άλλους που γυρίζουν και ο τροχός απ τα ψηλά στα χαμηλά τους πάει. Αλλά εκείνοι που κοιτούν πληρώνουν εισιτήριο. Με τον ιδρώτα των πολλών κάνει ακόμα κύκλους για ν ανεβάζει στα ψηλά δημαγωγούς και γλείφτες που τον λαό αφ’ υψηλού, κοιτάζουν και γελάνε μα δημοσίως τρυφερά με γαλιφιές χαϊδεύουν. Αυτά είχε υπ όψιν του ο ποιητής που είπε πως αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄λθει τούμπα ο ντουνιάς.                       Πάν Καρτσωνάκης Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.                          Οδυσσέας Ελύτης

Λένε φωτιά, ο Νέρωνας, πως έβαλε στη Ρώμη και πως καθόταν κι έπαιζε την λύρα τραγουδώντας. Ήθελε λένε σύνθεση και ποίημα να γράψει να πιάσει το συναίσθημα η έμπνευση να του ‘ρθει. Ένα μονάχα  σίγουρο, οι νικητές πως γράφουν την ιστορία πλάθοντας όπως αυτούς συμφέρει. Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν στα βιβλία που διάβαζα σαν μαθητής, έφηβος, στο σχολείο. Σκεφτείτε τι θα έγραφαν τα σχολικά βιβλία  αν κατακτούσαν τελικά, οι Πέρσες την Ελλάδα.                 Καρτσωνάκης Πάν Στην πραγματικότητα, γράφει  το βιβλίο  «The Book of General Ignorance»  των Τζον Μίτσινσον και Τζον Λόιντ,  ο Νέρωνας  βρισκόταν 56 χιλιόμετρα   μακριά απ’ τη Ρώμη,  στα θερινά του ανάκτορα.  Όταν ειδοποιήθηκε, έφυγε αμέσως για τη Ρώμη  και αυτό που είδαν οι Ρωμαίοι,  ήταν ότι ηγήθηκε ο ίδιος στις προσπάθειες πυρόσβεσης.  Οι κατηγορίες ότι ήθελε να κάψει τη Ρώμη,  ξεκίνησαν επειδή είχε πει ότι πρέπει  να ανοικοδομηθεί η πόλη.  Αργότερα έριξε την ευθύνη για τη φωτιά  στους Χριστιανούς  και οι μελλοντικοί  ιστορικοί του χ

Έρχεται πάντα ξαφνικά και απαιτεί μονάχα μαζί της αποκλειστικά και όσες ώρες θέλει να την φροντίζω σαν μωρό ή σαν γριά γυναίκα. Μια μητριά που συνεχώς ζητώ την εύνοιά της. Πολλές φορές αισθάνομαι  αμήχανα μαζί της μπερδεύω και τα λόγια μου, λέω και σαχλαμάρες και το χειρότερο, μ’ αυτήν, που δεν με διορθώνει. Το πρόσωπό της έκφραση, ποτέ δεν μου ‘χει δείξει. Ένα ταξίδι, μια ζωή, αδιάκοπο σεργιάνι  μαζί με τσούρμο ποιητές που σκλάβους έχει κάνει. Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Μια μητριά, η ποίηση, που συνεχώς ζητώ την εύνοιά της.

                 25 Μαΐου   Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα   και θα βγω στους δρόμους   όπως και χτες.  Και δεν θα συλλογιέμαι παρά   ένα κομμάτι από τον πατέρα   κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα   -αυτά που μ' άφησαν-   και την πόλη.  Την πόλη που τη σάπισαν.   Και τους φίλους μας που χάθηκαν.   Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα   ίσα ολόισα στη φωτιά   και θα μπω όπως και χτες   φωνάζοντας "φασίστες!!"   στήνοντας οδοφράγματα  και πετώντας πέτρες   μ' ένα κόκκινο λάβαρο   ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.   Θ' ανοίξω την πόρτα   και είναι -όχι πως φοβάμαι-   μα να, θέλω να σου πω,  πως δεν πρόλαβα   και πως εσύ πρέπει να μάθεις   να μην κατεβαίνεις στο δρόμο   χωρίς όπλα όπως εγώ   - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-   γιατί τότε θα χαθείς όπως κ ι εγώ   "έτσι"  "αόριστα"   σπασμένη σε κομματάκια   από θάλασσα, χρόνια παιδικά   και κόκκινα λάβαρα.   Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα   και θα χαθώ   με τ΄όνειρο της επανάστασης   μες την απέραντη μοναξιά   των δρόμων