Καρτσωνάκης Πάν

Να ταξιδεύω μ άρεσε στα όνειρά μου μέσα κι όταν ξυπνούσα το πρωί και ήμουν κουρασμένος σκεφτόμουν τα υπέροχα ταξίδια που χα κάνει κι ήταν γλυκιά η κούραση ήμουν ευτυχισμένος. Δεν μ ένοιαζαν ποια όμορφα τοπία συναντούσα ούτε και τα περίεργα τα φρούτα και τα άνθη τα ζώα τα παράξενα τα δέντρα και τα ρούχα οι γλώσσες και οι άνθρωποι αδιάφορα μου ήταν. Υπέροχα τα έβρισκα εκείνα τα ταξίδια  γιατί στα όνειρα κι εσύ ήσουν μαζί μου πάντα.                                  Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο στους ερωτευμένους. Στους αθεράπευτα κι αιώνια ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι σαν τον άνεμο.  Δεν μπορείς να τον δεις  αλλά μπορείς να τον νιώσεις.                           Nicholas Sparks                   Αμερικανός συγγραφέας 

Ξημέρωμα σε γύρεψα το δειλινό σε βρήκα με την καρδιά σου μίλησα στη μαύρη μοίρα μπήκα Βοριάς χτυπά την πόρτα μου και στην ψυχή μου αγιάζι και στα πικρά τα μάτια μου στιγμή στιγμή βραδιάζει Τα μάτια σου εγύρεψα στο φως να περπατήσω να γίνω όνειρο γλυκό καημούς παλιούς ν’ αφήσω. ΣΤΙΧΟΙ: Δημήτρης Χριστοδούλου ΜΟΥΣΙΚΉ: Μίκης Θεοδωράκης Τα μάτια σου εγύρεψα στο φως να περπατήσω να γίνω όνειρο γλυκό καημούς παλιούς ν’ αφήσω

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου  που ξεράθηκαν  στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο– στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας  στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την πραγματικότητα που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι εκεί στις βαθιές χαράδρες της ανυπαρξίας όπου κανένα σαρκικό παραμύθι δεν πείθει κι άχρωμα μούρα πέφτουν σ' α...

Andando en paso ràpido o tambièn lento por el muelle es posible que pensèis en diferentes  cosas.  Aunque considero poco propable, claro, que pensèis  si existìs o no.  Sì el conocido dicho "to be or not to be " o el de nuestro poeta  "Existo ,dices y luego ya no estàs " y puso, allì en Preveza,  fin a su vida. De todos modos, si pensàis en algo  es seguro que existìs  segùn el famoso "Pienso,luego existo" Pan Kartsonakis Την απόδοση, στην Ισπανική γλώσσα έκανε η καθηγήτρια φιλόλογος των Ισπανικών.                               Γεωργία  Κόλλια Περπατώντας γοργά ή και αργά στην προκυμαία ενδέχεται να σκέπτεστε διάφορα. Θεωρώ λίγο απίθανο βέβαια να σκέφτεστε αν υπάρχετε ή όχι. Ναι, το γνωστό "to be or not to be" ή αυτό του δικού μας ποιητή «Υπάρχω, λες κι ύστερα δεν υπάρχεις» κι έβαλε, εκεί στην Πρέβεζα,  τέρμα στην ζωή του.  Εάν πάντως σκέφτεστε οτιδήποτε οφε...

Ανάμεσα στις σκουριασμένες ράγες          των παλιών σιδηροδρομικών σταθμών   που  από την εγκατάλειψη, έχουν χορταριάσει        κι έχουν αφίξεις κι αναχωρήσεις τρένων                κάτι χρόνια να αναγγείλουν,                   ο επισκέπτης αν θα ψάξει             με προσοχή όμως μεγάλη και αγάπη                         και είναι τυχερός,                            θα ανακαλύψει            ανάμεσα στις πέτρες και τα σκουπίδια           κάτι πολύτιμα πετράδια που γυαλίζουν.                                Είναι κάτι πέτρες  που σταλαγματιά μ...

Που έχεις σκοτεινό το βλέμμα Σκούπισε τα δάκρυα σου Πάρε πίσω την χαρά σου Σήκωσε το ανάστημα σου δες την ανατολή του ήλιου Νοιώσε αγκαλιά του φίλου Πείσμωσε και μην λυπάσαι Αλλά θα έρθουν μην φοβάσαι Σε προσμένουν ομορφιές Όλου του κόσμου οι χαρές Έχεις δύναμη στα χέρια Πέτα....πέτα. ..πέτα... σαν τα περιστέρια Κοίτα το αύριο στα μάτια  Και μην γίνεσαι κομμάτια Μόνο πάλεψε για σένα Τα δικά σου κ όχι τα ξένα Εμπιστεύσου τον εαυτό σου Κοίτα ΜΟΝΟ το καλό σου       Γεωργία Κόλλια

Κωνσταντίνου Καβάφη ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου  δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέ...

Όλα τα ποτάμια   οδηγούν στη θάλασσα,  μου είχες πει  και φυσικά συμφώνησα  αφού το θεώρησα πολύ λογικό. Έγινα σαν το νερό  κι αφέθηκα μέσα σου δίχως καμία επιφύλαξη  να με οδηγήσεις στη θάλασσα!  Όλα είναι σχετικά  με τον χρόνο που θα περάσει και δίχως αυτόν  δεν ωριμάζει τίποτα,  θυμάμαι ότι λέγαμε  και κάναμε υπομονή. Έγινες κι έγινα σαν το νερό κι αφεθήκαμε μέσα του να μας οδηγήσει στη θάλασσα. Έτσι ξεγελά ο χρόνος τους ανθρώπους που νομίζουν πως θα βρουν τη θάλασσα κι όμως,  στις περισσότερες περιπτώσεις, μόνο τη θάλασσα δεν βρίσκουν.                         Πάν Καρτσωνάκης

Τα γράμματα σαν σύμβολα που φτιάχνουμε τις λέξεις και δίνουν νόημα κι αυτές με την σειρά που μπαίνουν. Να γράφουμε τις σκέψεις μας μήπως και κάποιες μείνουν ακόμη κι όταν φύγουμε «στων Ιδεών την πόλη». Γι αυτό και δεν κατάλαβα πως γίνεται και τόσοι μας λένε πως δεν έγραψαν σπουδαίοι ούτε λέξη κι αν, για παράδειγμα, ο Πλάτωνας δεν ήταν  πως άρα θα γνωρίζαμε τις σκέψεις του Σωκράτη; Τώρα κι εγώ καχύποπτος θα πω και μια κακία μήπως, εντέλει, πιο πολλές του Πλάτωνος οι σκέψεις;                             Πάν Καρτσωνάκης

Πόση σοφία σύναξαν σε τούτα τα κρανία που τώρα σκεύη αδειανά μακάβρια στολίζουν παλαιοτέρων μοναχών ράφι οστεοθήκης προσμένοντας ανάσταση νεκρών, δικαιοσύνη. Δύο ζωές που έζησες στη γη απάνω κι όμως προσηλωμένος έμεινες στην τρίτη κι αιωνία πιστεύοντας πως ο σκοπός που ‘λθαμε στον πλανήτη δοκιμασία, πρόκριμα στην τελική την κρίση.  Τώρα κοιτάζω τα κενά, κρανία και λυπάμαι οριστική είναι αυτή, κατάληξη, φοβάμαι.                               Πάν Καρτσωνάκης