Καρτσωνάκης Πάν

Κωνσταντίνου Καβάφη ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου  δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέ...

Όλα τα ποτάμια   οδηγούν στη θάλασσα,  μου είχες πει  και φυσικά συμφώνησα  αφού το θεώρησα πολύ λογικό. Έγινα σαν το νερό  κι αφέθηκα μέσα σου δίχως καμία επιφύλαξη  να με οδηγήσεις στη θάλασσα!  Όλα είναι σχετικά  με τον χρόνο που θα περάσει και δίχως αυτόν  δεν ωριμάζει τίποτα,  θυμάμαι ότι λέγαμε  και κάναμε υπομονή. Έγινες κι έγινα σαν το νερό κι αφεθήκαμε μέσα του να μας οδηγήσει στη θάλασσα. Έτσι ξεγελά ο χρόνος τους ανθρώπους που νομίζουν πως θα βρουν τη θάλασσα κι όμως,  στις περισσότερες περιπτώσεις, μόνο τη θάλασσα δεν βρίσκουν.                         Πάν Καρτσωνάκης

Τα γράμματα σαν σύμβολα που φτιάχνουμε τις λέξεις και δίνουν νόημα κι αυτές με την σειρά που μπαίνουν. Να γράφουμε τις σκέψεις μας μήπως και κάποιες μείνουν ακόμη κι όταν φύγουμε «στων Ιδεών την πόλη». Γι αυτό και δεν κατάλαβα πως γίνεται και τόσοι μας λένε πως δεν έγραψαν σπουδαίοι ούτε λέξη κι αν, για παράδειγμα, ο Πλάτωνας δεν ήταν  πως άρα θα γνωρίζαμε τις σκέψεις του Σωκράτη; Τώρα κι εγώ καχύποπτος θα πω και μια κακία μήπως, εντέλει, πιο πολλές του Πλάτωνος οι σκέψεις;                             Πάν Καρτσωνάκης

Πόση σοφία σύναξαν σε τούτα τα κρανία που τώρα σκεύη αδειανά μακάβρια στολίζουν παλαιοτέρων μοναχών ράφι οστεοθήκης προσμένοντας ανάσταση νεκρών, δικαιοσύνη. Δύο ζωές που έζησες στη γη απάνω κι όμως προσηλωμένος έμεινες στην τρίτη κι αιωνία πιστεύοντας πως ο σκοπός που ‘λθαμε στον πλανήτη δοκιμασία, πρόκριμα στην τελική την κρίση.  Τώρα κοιτάζω τα κενά, κρανία και λυπάμαι οριστική είναι αυτή, κατάληξη, φοβάμαι.                               Πάν Καρτσωνάκης

Φωτοβολίδες ρίχνονται συχνά σε γεγονότα με γιορτινή διάθεση και στολισμοί με φώτα πολύχρωμα και μουσικές διαπασών να παίζουν κι ανάλογα ενδέχεται να βγάζουνε και λόγους. Φανφάρες, σαπουνόφουσκες, σε κάποιους ευκαιρίες. Για πόπολο η εύπεπτη γλυκιά παραμυθία. Να δεις πως το ‘λεγαν, θεάματα και άρτος.  Είναι παλιά η συνταγή, δοκιμασμένη όμως. Όσοι δεν συμμετέχουνε σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, μονόχνοτοι ή γραφικοί συχνά αποκαλούνται.                                            Πάν Καρτσωνάκης 

Αὐτοβιογραφία (ἀπόσπασμα) Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό. Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα. Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς  τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.  Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!... ...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη». Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»... ...Σᾶς παρακαλοῦμε: Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε. Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους. Νικηφόρος Βρεττάκος  

Desde siempre tus besos me hacìan recordar el mar no por su sal sino por su tormenta. Cada vez que los sentìa se me cortaba el aliento me hundìa,me ahogaba y querìa que me salvaras. Por muchos besos que me diste y si me salve al final fue porque me agarrè en algùn mastil tuyo. Y ahora me quedo naùfrago en alguna islita inhospita solo,sin compan̈ìa, salvo la esperanza. Mensajes al mar tiro dentro de botellas  y viendo barcos enciendo fogatas para que me vea.                     Kartsonakis Pan PD: Poesìa,amante insatisfecha. Την απόδοση, στην Ισπανική γλώσσα έκανε η καθηγήτρια φιλόλογος των Ισπανικών.                                     Γεωργία  Κόλλια Ανέκαθεν τη θάλασσα, θύμιζαν τα φιλιά σου κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία κάθε φορά το ένοιωθα  κοβόταν η ανάσα  και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις. Όσα...

Λόγια που πήρε άνεμος, τα σύννεφα, το κύμα  Όρκοι τιμής που εφήμεροι σαν αστραπές που ‘λάμψαν. Όρκοι ωστόσο σίγουρα που δόθηκαν με πάθος και πίστη πως αιώνια σίγουρα θα κρατήσουν. Όρκοι που μήτε οι θεοί, που έδωσαν, κρατούσαν  όπως τον όρκο που ‘δωσε στην Θέτιδα ο Φοίβος ο γιος της θα ‘ναι άτρωτος κι αυτός θα προστατεύει από αρρώστιες και κακό να μην τον βρει ποτέ του.  Ωστόσο και υπεύθυνος ο Αχιλλέας ήταν  Γιατί πολύ προκάλεσε και τον θεό πολλάκις.                                    Πάν Καρτσωνάκης   Κωνσταντίνος Καβάφης «Απιστία» Πολλά άρα Ομήρου επαινούντες, αλλά τούτο ουκ επαινεσόμεθα .... ουδέ Aισχύλου,  όταν φη η  Θέτις τον Aπόλλω  εν τοις αυτής γάμοις άδοντα «ενδατείσθαι τας εάς ευπαιδίας, νόσων τ’ απείρους και μακραίωνας βίους. Ξύμπαντα τ’ ειπών θεοφιλείς εμάς τύχας παιών’ επευφήμησεν, ευθυμών εμέ. Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόμα ήλπιζον είναι...

Κανείς ποτέ δεν νίκησε, τον θάνατο, τον χρόνο που πανδαμάτωρ κι άφθαρτος εμάς μονάχα φθείρει και σαν εκείνον τον θεό, τον Κρόνο, καταπίνει όλους εμάς δίχως καμιά, ελπίδα για το μέλλον. Ένα ταξίδι άβυσσος και μόνον απομένει. Εκτός κι αν ειν’ ο θάνατος όπως η γέννησή μας. Ο θάνατος μπορεί αυτός, για το φθαρτό μας σώμα, μια γέννηση σε άυλη υπόσταση να είναι.                                 Πάν Καρτσωνάκης

Sonriendo que pases el.umbral de la muerte  como es debido a los que han etendido que la vida desde siempre era un relàmpago. De la oscuridad a la vida y de nuevo al abismo. Claro que la vida tenemos que amar  pues no le corresponde el llanto incluso si llega el final.  No temas a Cervero, puedes incluso acariciarle y sin pellejo riendo entraras en la barca. Con Hermes, psicopompo, si entablas amistad  el barquero incluso te llevarà enfrente gratis.                       Pan Kartsonakis Η απόδοση στην Ισπανική γλώσσα έγινε από την φιλόλογο καθηγήτρια Ισπανικών                     Γεωργία Κόλλια  Χαμογελώντας να διαβείς την πύλη του θανάτου όπως αρμόζει σε αυτούς που το ‘χουν καταλάβει πως η ζωή ανέκαθεν  σαν αστραπή πως ήταν. Απ’ το σκοτάδι στην ζωή και πάλι στο σκοτάδι. Μα φυσικά και την ζωή θα πρέπει ν’ αγαπάμε μα δεν αρμόζουν κλάματα σαν έλθει και το ...