Καρτσωνάκης Πάν

Ανέκαθεν τη θάλασσα, θύμιζαν τα φιλιά σου κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία κάθε φορά το ένοιωθα  κοβόταν η ανάσα  και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις. Όσα φιλιά κι αν μου ‘δωσες κι αν σώθηκα εντέλει ήταν γιατί αρπάχτηκα σε κάποιο σου κατάρτι μα τώρα μένω ναυαγός σε άξενο νησάκι  μονάχος δίχως συντροφιά εκτός απ’ την ελπίδα. Μηνύματα στη θάλασσα πετάω σε μπουκάλια και πλοία βλέποντας φωτιές ανάβω να με δούνε.                                      Καρτσωνάκης Πάν  

Δεν είναι ένα όνειρο κι απλά μια οπτασία, είναι με σάρκα και οστά και όχι φαντασία. Πάντα φυλάω πράγματα, κάποιες φωτογραφίες που με βοηθούν καλύτερα σ αυτές τις «νοσταλγίες». Σαν άνεμος, σαν τη βροχή, σημάδια που αφήνουν, όσα θα ζήσουμε μαζί, στη μνήμη μου θα μείνουν και σαν μεταξοσκώληκας κουκούλι θα υφάνω στιχάκια ένα γύρω μου να μπω για να «πεθάνω». Ο θάνατος και η ζωή δεν έχουν σημασία Αξία έχει τ όνειρο και η διαδικασία.                              Πάν  Καρτσωνάκης It is not a dream but only a vision, it is with flesh and blood and not fantasy. I always hold to keepsakes and photos  that help me to cherish these "memories".  Like the wind, like the rain, they have marks  of what we will live together in my memory the will stay  and I will weave as a silkworm’s cocoon  verses around me to get in to "die". Death and life do not matter, It is a dream and the process that has...

Το φτερωτό μου άλογο Θα πάρω να πετάξω Πάνω στον έναστρο ουρανό  Και δώρα να μοιράσω  Στα ορφανά μια αγκαλιά φαι στα πεινασμένα αγάπη  και δώρα πολλά  Στα ταλαιπωρημένα  Υγεία θα προσφέρω  εγώ  σε όλους όσους πονάνε στέγη στον άστεγο θα βρω Θέλω όλοι να γελάνε  Στο σακκο μου θα χω τροφή  και για τα αδεσποτάκια γιατί τα αγαπώ πολύ Θα στείλω και σπιτάκια  Χρυσόσκονη θα ραίνω εγώ Ότι ποθεί η ψυχή σας  Χαρούμενα πρόσωπα να δω να αλλάξω την ζωή σας. ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

Υπάρχει μία περίεργη λογική  στους διάφορους διαγωνισμούς  που έχουν να  κάνουν με την τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου  που θα κόψει  κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό  αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων  χρόνων ήταν  και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και  με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες  να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν  τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον  ως  αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία  της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν  αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει το πρώτο  αλλά το τρίτο βραβείο τότε που  πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα εί...

Ψάχνω να βρω τον «άνθρωπο», πως έλεγε μας είπαν μα όχι πόσοι σήμερα το ίδιο λένε, ψάχνουν χωρίς ωστόσο να τον βρουν αφού με λάθος τρόπο ψάχνουν τον «άνθρωπο» κι αυτοί όπως κι ο Διογένης. Αν θέλεις «άνθρωπο» να βρεις με άλφα κεφαλαίο θα κάνεις πρώτα κάθαρση, όπως κι ο Διογένης. Τότε μονάχα και μπορεί, δικαίωμα να έχεις  να ψάχνεις, μάταια μπορεί, μα θα ‘χεις την ελπίδα. Αιώνες τώρα τριγυρνά, σκιά ο Διογένης κι ακόμη ψάχνει μάταια, τον «άνθρωπο» να εύρει.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Τόσα χρόνια που φλερτάρει, η σελήνη με τη γη ίσως κάποτε θελήσει και μαζί της ενωθεί. Θα κινήσουν και οι δύο ταξιδάκι ερωτικό και ζωή δεν θα υπάρχει  απ’ το πάντρεμα αυτό. Κάποιους μύθους είχα ακούσει πως υπήρξε εποχή που η γη δίχως σελήνη τριγυρνούσε μοναχή. Προφανώς δεν ζούσαν τότε κάιοι άνθρωποι στη γη  συνεπώς δεν ήταν γνώση από γήινους αυτή. Αν οι μύθοι έχουν βάση έστω σ’ ένα ποσοστό και δεν είναι φαντασία…..δεν γνωρίζω να σας πω.                                   Καρτσωνάκης Πάν 

Μη σε τρομάζει που το φως της μέρας λιγοστεύει ανάλογα τις εποχές που έρχονται και φεύγουν. Μπορεί να 'ταν φθινόπωρο και τώρα ο χειμώνας μα θα ‘ρθει πάλι άνοιξη και πάλι καλοκαίρι. Μην σε τρομάζουν οι χρονιές που έρχονται και φεύγουν Έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό μα κι όλοι το γνωρίζουν  σαν αστραπή, σαν μια βροχή και η ζωή μας είναι σαν σύννεφα στον ουρανό και σαν αφρός στο κύμα. Έτσι απλά οι άνθρωποι, στον χρόνο ταξιδεύουν σαν όπως σπίθες της φωτιάς που καίει μες το σύμπαν.                                                Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν αεράκι δροσερό, σελήνη που φωτίζει άνθος με χρώμα κι ευωδιά ευχάριστη θα μείνεις στη θύμησή μου πάντοτε κι όσον καιρό υπάρχω θα ζεις μέσα στους στίχους μου, που έγραψα για σένα. Μακάρι  να ‘μουν ποιητής σ’ αρχαίο Ιερατείο για σένα μύθο να ‘φτιαχνα αστερισμός να γίνεις, και τ’ όνομά σου πάντοτε οι άνθρωποι να λένε ακόμη κι αν δεν είδανε ποτέ την ομορφιά σου.  Θα έμενες αιώνια να λάμπεις σαν αστέρι έστω κι αν Πούλια βάπτισαν κάποιοι την Αλκυόνη.                                 Πάν Καρτσωνάκης Ο μύθος της Αλκυόνης 1. Στα πολύ παλιά χρόνια, στην αρχαία Ελλάδα  ζούσε μια θεά που την έλεγαν Αλκυόνη.  Η Αλκυόνη ήταν κόρη του θεού των ανέμων Αιόλου και της Αιγιάλης, θεάς της ακτής. 2. Η Αλκυόνη ήταν ένα έξυπνο και χαρούμενο κορίτσι.  Όταν μεγάλωσε πολλά παλικάρια ήθελαν για αυτές τις χάρες να την πάρουν  για γυναίκα τους. 3. Σε μια πόλη της Θεσσαλίας, την όμορφη Τραχίνα, ζούσε ο βασ...

Στα μαρμαρένια, τα λευκά, αλώνια των χαρτιών μου  με λίγες λέξεις προσπαθώ παλεύω να νικήσω αν και γνωρίζω σίγουρα τον μάταιο αγώνα ελάχιστοι  τον νίκησαν, τον χρόνο, μην τους φάει.  Σαν τα ποτάμια είμαστε, οι άνθρωποι, πιστεύω και ψάχνουμε την θάλασσα να βρούμε σε λιμάνι όπως προσπάθησαν πιο πριν να κάνουν τόσοι άλλοι μα χάθηκαν, οι πιο πολλοί και θάλασσα δεν βρήκαν. Τρώει σκουριά τα σίδερα, και ο καημός ανθρώπους και με τις λέξεις, στο χαρτί, παρηγοριά γυρεύω.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Να ταξιδεύω μ άρεσε στα όνειρά μου μέσα κι όταν ξυπνούσα το πρωί και ήμουν κουρασμένος σκεφτόμουν τα υπέροχα ταξίδια που χα κάνει κι ήταν γλυκιά η κούραση ήμουν ευτυχισμένος. Δεν μ ένοιαζαν ποια όμορφα τοπία συναντούσα ούτε και τα περίεργα τα φρούτα και τα άνθη τα ζώα τα παράξενα τα δέντρα και τα ρούχα οι γλώσσες και οι άνθρωποι αδιάφορα μου ήταν. Υπέροχα τα έβρισκα εκείνα τα ταξίδια  γιατί στα όνειρα κι εσύ ήσουν μαζί μου πάντα.                                  Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο στους ερωτευμένους. Στους αθεράπευτα κι αιώνια ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι σαν τον άνεμο.  Δεν μπορείς να τον δεις  αλλά μπορείς να τον νιώσεις.                           Nicholas Sparks                   Αμερικανός συγγραφέας 

Ξημέρωμα σε γύρεψα το δειλινό σε βρήκα με την καρδιά σου μίλησα στη μαύρη μοίρα μπήκα Βοριάς χτυπά την πόρτα μου και στην ψυχή μου αγιάζι και στα πικρά τα μάτια μου στιγμή στιγμή βραδιάζει Τα μάτια σου εγύρεψα στο φως να περπατήσω να γίνω όνειρο γλυκό καημούς παλιούς ν’ αφήσω. ΣΤΙΧΟΙ: Δημήτρης Χριστοδούλου ΜΟΥΣΙΚΉ: Μίκης Θεοδωράκης Τα μάτια σου εγύρεψα στο φως να περπατήσω να γίνω όνειρο γλυκό καημούς παλιούς ν’ αφήσω

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου  που ξεράθηκαν  στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο– στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας  στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την πραγματικότητα που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι εκεί στις βαθιές χαράδρες της ανυπαρξίας όπου κανένα σαρκικό παραμύθι δεν πείθει κι άχρωμα μούρα πέφτουν σ' α...