Καρτσωνάκης Πάν

ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»— ένας α...

Αν είχε σχήμα η ζωή δεν θα ΄ταν σαν τον κύκλο που  κάθε τέλος μιαν αρχή, απλώς μπορούσε να ‘ναι. Εμείς ωστόσο άνθρωποι, θνητοί, που λαχταρούμε μια μετά θάνατον ζωή, πλάσαμε θεωρίες για μιαν ανάσταση νεκρών ή σαν σκιές στον Άδη. Όμορφοι μύθοι, ευτυχώς, παρηγοριά προσφέρουν μα δυστυχώς και αφορμή για κάποιους να πλουτίζουν  πουλώντας  φούμαρα σ’ αυτούς, που ζούνε με φοβίες όπως  παλιά, που στις σπηλιές, το έκανε ο μάγος και μέχρι σήμερα αφού, οι μάγοι, δώρα φέρουν. Μα φυσικά το εύχομαι αλήθεια να ναι  κι ότι αυτό που λέμε θάνατο, ανάσταση να είναι.                           Πάν Καρτσωνάκης 

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  απο...

Να ταξιδεύει το μυαλό σε κόσμους του ονείρου πασπαλισμένους μπόλικη γρανίτα του απείρου  να μην ισχύουν οι γνωστοί ως φυσικοί κανόνες  και να γκρεμίζονται ταμπού, οι σκοτεινές τους ζώνες. Να καταστρέφεις το παλιό, το δόγμα, την «αξία»  που οικοδόμησαν σαθρά όλη την «πολιτεία». Να ξαναδείς τον άνθρωπο σε μέγεθος και βάθος. Όχι με μέτρο αριθμούς, αυτό είναι το λάθος. Αυτός ο κόσμος λογικός είναι στην θεωρία.  Ωστόσο άλλη άποψη έχει η Ιστορία.                          Πάν Καρτσωνάκης  Υ.Γ: Να μην ξεχνάς ότι υπάρχουν κάποιοι  που δεν μπορούν να απολαύσουν  ούτε καν αυτό  που εσύ έχεις  και δεν το εκτιμάς λόγω του ότι δεν έχεις βιώσει  την στέρησή του.

Υπάρχει μία περίεργη λογική στους διαγωνισμούς  που έχουν να κάνουν με τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου που θα κόψει κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον ως αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο αλλά το τρίτο βραβείο τότε που πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Μήδεια  που "ευτύχισε" κι αυτή το τρίτο βραβείο. Θα μπορούσα να αναφέρω πάρα ...

Λέει κάποιος μύθος πως όταν ο ουρανός ενώθηκε με την γη   ξεκίνησε να υπάρχει ζωή. Το ουράνιο τόξο είναι σαν ένα φιλί  του ουρανού στην γη μετά την ερωτική τους ένωση  με την βροχή. Στολίζεται με τα πιο όμορφά του χρώματα και καμαρώνει σαν εραστής  που νοιώθει ότι ικανοποίησε την αγαπημένη του. Έτσι, σαν αντίδωρο, κάποιες φορές σε μας τους ανθρώπους λες και θέλει, μετά την βροχή να μας αγκαλιάσει τρυφερά όπως θα έκανε ο πατέρας στα παιδιά του. Είναι και σαν μια υπόσχεση σε όλους μας ότι ο ήλιος δεν έπαψε να υπάρχει.                    Πάν Καρτσωνάκης

Πάρα πολλοί άνθρωποι με ρωτούν  - Είναι η φωτογραφία τέχνη;  -Όχι, τους απαντώ.  Η φωτογραφία δεν είναι τέχνη είναι τεχνική.  Πότε η φωτογραφία είναι τέχνη,  πρέπει να ρωτάτε. Η φωτογραφία είναι μία τεχνική, όπως και τόσες άλλες,  που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος, και για να εκφραστεί.  Με αυτό το σκεπτικό οι ζωγράφοι όπως και οι ποιητές θα έπρεπε να αναρωτιόνται κάθε φορά αν η γραφή και η ζωγραφική είναι τέχνη,  γιατί όποιος χρησιμοποιεί πινέλα και χρώματα, λέξεις και γραφίδα δε σημαίνει ότι πάντοτε κάνει τέχνη. Οι λέξεις, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι το εργαλείο της ποίησης.  Αλλά και οι ποιητές, όποτε γράφουν, γράφουν πάντοτε ποίηση; Η φωτογραφία άλλωστε, έχει πάρα πολλές εφαρμογές. Εργαλείο είναι λοιπόν η φωτογραφική μηχανή που αιώνες και πριν ανακαλύψουν τη μόνιμη αποτύπωση του ειδώλου χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι. Τι μεγαλύτερη τιμή υπάρχει για έναν καλλιτέχνη,  για παράδειγμα ζωγράφο ή μουσικό,   γλύπτη ή φωτογράφο,...

Επιθυμίες Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904)  Desires Like beautiful bodies of the dead  who had not grown old and they shut them, with tears,  in a magnificent mausoleum, with roses at the head and jasmine at the feet -- this is what desires resemble that have passed without fulfillment; with none of them having achieved a night of sensual delight, or a bright morning. Konstantinos P. Kavafis (1904)   

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του  και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς  στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχ...

Οι παλιές  φωτογραφίες «ανασταίνουν» και νεκρούς και ξυπνούν τις αναμνήσεις για εμάς τους ζωντανούς.  Οι ασπρόμαυρες ιδίως προκαλούν τις πιο πολλές συγκινήσεις, αναμνήσεις, στιγμιότυπα του χθες. Έχουν κλέψει απ τον χρόνο ένα κλάσμα μοναχά κι αιχμαλώτισαν για πάντα στιγμιότυπα παλιά που βεβαίως ήταν μάλλον τα πολύ σημαντικά που τους άξιζαν να μείνουν, αιωνίως στα χαρτιά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν, με εικόνες και γραφές έκλεβαν από τον χρόνο και βαλσάμωναν στιγμές.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Όταν οι μύστες ένωναν τα χέρια τους να ψάλουν  μπρος στο βωμό θυμίαμα προσφέροντας  στο θείο και οι πιστοί εκστατικοί να μάθουν καρτερούσαν  αν θα δεχτεί την προσφορά για να τους ευνοήσει.  Ανέκαθεν οι άνθρωποι από θεούς ζητούσαν  παρακαλούσαν τους θεούς όπως κι αν ονομάζουν μια δύναμη ανώτερη γι αυτούς ν’ αποφασίζει και κάποιους να μεσολαβούν η σύνδεση να γίνει.   Ελάχιστοι την θέωση ίσως και να βιώσουν που βρίσκεται εν σπέρματι σε όλους τους ανθρώπους.                              Πάν Καρτσωνάκης