Καρτσωνάκης Πάν

Γοργόνας γάλα βύζαξαν, οι Έλληνες, πιστεύω κι από παιδιά, της θάλασσας, άκουγαν τις σειρήνες που τους νανούριζαν γλυκά, φούσκωναν το μυαλό τους το μέγα κράτος θαλασσών, μια μέρα να γνωρίσουν.  Πάντα στις φλέβες μας κυλά, αλάτι μες το αίμα που είναι απ την θάλασσα και βγαίνει στον ιδρώτα το βλέπεις και στα δάκρυα, κληρονομιά προγόνων. Ε, όχι δεν απέθαναν, μα ζουν στα κύτταρά μας.  Ωστόσο την Ιθάκη τους ποτέ δεν την ξεχνούσαν μια Πηνελόπη ήθελαν, πιστή, να τους  προσμένει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Ανέκαθεν τη θάλασσα, θύμιζαν τα φιλιά σου κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία κάθε φορά το ένοιωθα  κοβόταν η ανάσα  και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις. Όσα φιλιά κι αν μου ‘δωσες κι αν σώθηκα εντέλει ήταν γιατί αρπάχτηκα σε κάποιο σου κατάρτι μα τώρα μένω ναυαγός σε άξενο νησάκι  μονάχος δίχως συντροφιά εκτός απ’ την ελπίδα. Μηνύματα στη θάλασσα πετάω σε μπουκάλια και πλοία βλέποντας φωτιές ανάβω να με δούνε.                                      Καρτσωνάκης Πάν  

Όταν πεθαίνουν οι φίλοι μου μετακομίζουν στο σπίτι μου,  απολαμβάνοντας τα ίδια προνόμια που είχαν όταν βρίσκονταν στη ζωή.  Μοιραζόμαστε τα πάντα:  βιβλία, ρούχα, φαγητά, κολόνιες,  ακόμη και τα χάπια μου που δεν πρέπει να αμελώ να παίρνω τρεις φορές την ημέρα. Όσο ζω, θα ζούνε κι αυτοί και μάλιστα πολύ καλύτερα  απ' όταν ήταν ζωντανοί. Το ξέρουν καλά (καθώς και πολλά άλλα πράγματα που εγώ αγνοώ). Με φροντίζουν υποδειγματικά, δεν λέω,  αλλά περισσότερο από υστεροβουλία  και συμφέρον μην τυχόν συμβεί το κακό και σ' εμένα,  οπότε θα βυθιστούν δια παντός στην οδυνηρή λησμονιά και θα χαθούν ολοκληρωτικά  στ' άγρια σκοτάδια. Φαίδων Πατρικαλάκις  

Δεν είναι ένα όνειρο κι απλά μια οπτασία, είναι με σάρκα και οστά και όχι φαντασία. Πάντα φυλάω πράγματα, κάποιες φωτογραφίες που με βοηθούν καλύτερα σ αυτές τις «νοσταλγίες». Σαν άνεμος, σαν τη βροχή, σημάδια που αφήνουν, όσα θα ζήσουμε μαζί, στη μνήμη μου θα μείνουν και σαν μεταξοσκώληκας κουκούλι θα υφάνω στιχάκια ένα γύρω μου να μπω για να «πεθάνω». Ο θάνατος και η ζωή δεν έχουν σημασία Αξία έχει τ όνειρο και η διαδικασία.                              Πάν  Καρτσωνάκης It is not a dream but only a vision, it is with flesh and blood and not fantasy. I always hold to keepsakes and photos  that help me to cherish these "memories".  Like the wind, like the rain, they have marks  of what we will live together in my memory the will stay  and I will weave as a silkworm’s cocoon  verses around me to get in to "die". Death and life do not matter, It is a dream and the process that has...

Ενας από τους κομβικούς μύθους του Εμπειρίκου  είναι ο μύθος του αθάνατου θεού Πανός,  ο οποίος αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του  σε όλο το έργο του ποιητή.  Στην Παγκόσμια Συμπολιτεία της Νέας Εποχής,  στον «Μεγάλο Ανατολικό»,  «η επίσημος θρησκεία ήτο η του Πανός»,  ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη  και στο επιμνημόσυνο κείμενό του  για τη Μαρία Βοναπάρτη ο ποιητής δεν λησμονεί  «τους λαγαρούς αυλούς του αιωνίου Πανός».  Πόσο θα αυθαιρετούσαμε άραγε αν υποθέταμε ότι  ο Εμπειρίκος αναδέχεται και επανεγγράφει,  σαφώς μετατοπίζοντάς το και μετατονίζοντάς το,  ένα από τα πολλά θέματα της ιδιαίτερα  εκτεταμένης  παλαμικής ποίησης;  Στο «Αργώ ή Πλους αεροστάτου», λοιπόν,  ο Πέντρο Ραμίρεθ κραυγάζει:  «Ο Μέγας Παν δεν πέθανε!  Ο Μέγας Παν δεν πεθαίνει!»  Η κραυγή ετούτη, που επιχειρεί να αντισταθεί  στην ιστορία, στην ιστορία των θρησκειών  και των παθών, έχει ήδη ακουστεί σχεδόν ...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,  που χρόνια επιμένουν κι αρνούνται να προσαρμοστούν και λογικοί να γίνουν. Συνήθως, μοιάζουν άστεγοι, αερικά στους δρόμους. Δεν είναι συνεργάσιμοι,  να ενταχθούν, που λένε και παραμένουν ξέχωροι, πρίγκιπες μες τους βάλτους κι αν μοιάζουν σαν τους βάτραχους, ένα φιλί προσμένουν. Αχτένιστοι κάποιες φορές, κακοντυμένοι πάντα Συνήθως και αξύριστοι, νομίζεις στα παγκάκια παρέα με τους άστεγους την νύχτα θα την βγάλουν. ……………………....................................................... Είναι κι αυτοί οι φίλοι μου που χρόνια έχω χάσει. Δεν έχουν ούτε κινητό και  ζουν σ’ αυτήν την φάση.                                              Καρτσωνάκης Πάν  

Το φτερωτό μου άλογο Θα πάρω να πετάξω Πάνω στον έναστρο ουρανό  Και δώρα να μοιράσω  Στα ορφανά μια αγκαλιά φαι στα πεινασμένα αγάπη  και δώρα πολλά  Στα ταλαιπωρημένα  Υγεία θα προσφέρω  εγώ  σε όλους όσους πονάνε στέγη στον άστεγο θα βρω Θέλω όλοι να γελάνε  Στο σακκο μου θα χω τροφή  και για τα αδεσποτάκια γιατί τα αγαπώ πολύ Θα στείλω και σπιτάκια  Χρυσόσκονη θα ραίνω εγώ Ότι ποθεί η ψυχή σας  Χαρούμενα πρόσωπα να δω να αλλάξω την ζωή σας. ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

Ο Ηρακλής που κράτησε τον ουρανό με τα’ άστρα που μέχρι κείνη τη στιγμή ο Άτλας τον κρατούσε το έκανε για να μπορεί να πάει να του φέρει σ’ αντάλλαγμα, ο Άτλαντας, μήλα των εσπερίδων. Τώρα το τι τα έκανε πολύτιμα τα μήλα τόσο πολύ που δέχτηκε να κάνει τέτοιον άθλο είναι πολύ παράξενο πως χάθηκε στο μύθο. Οι μύθοι με τα σύμβολα πολλές αλήθειες κρύβουν. Ωστόσο, μες τη γλώσσα μας, θα βρούμε την αλήθεια δεν είναι φρούτα, πρόβατα, είναι της Εσπερίας.                             Καρτσωνάκης Πάν Τα μήλα των Εσπερίδων ήταν σύμφωνα  με την ελληνική μυθολογία,  οι χρυσοί καρποί των δέντρων που βρίσκονταν  στον κήπο των Εσπερίδων.  Είναι κυρίως γνωστά μέσω του μύθου  του Ηρακλή, καθώς η απόκτησή τους  αποτέλεσε  το αντικείμενο του ενδέκατου άθλου του. Σύμφωνα με το Φερεκύδη, οι μηλιές που παρήγαγαν  τους καρπούς αυτούς  είχαν δοθεί από τη Γη στον Δία  και την Ήρα σαν γαμήλιο...