Καρτσωνάκης Πάν

ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»— ένας α...

Επιθυμίες Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό, με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -- έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωϊ της φεγγερό. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1904)  Desires Like beautiful bodies of the dead  who had not grown old and they shut them, with tears,  in a magnificent mausoleum, with roses at the head and jasmine at the feet -- this is what desires resemble that have passed without fulfillment; with none of them having achieved a night of sensual delight, or a bright morning. Konstantinos P. Kavafis (1904)   

  “Βροχή” Βροχή, βροχή — εξακολουθεί πάντα ραγδαία να βρέχει. Μα τώρα πια δεν βλέπω. Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά του παραθύρου το γυαλί. Στην επιφάνειά του τρέχουν, γλιστρούν,  κι απλώνονται κι ανεβοκατεβαίνουν ρανίδες σκορπισμένες και κάθε μια λεκιάζει και κάθε μια θαμπώνει. Και μόλις πλέον φαίνεται θολά-θολά ο δρόμος και μες σε πάχνη νερουλή τα σπίτια και τ’ αμάξια. Κ. Π. Καβάφης   “Βροχή”  Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη,  αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά  (είναι η μόνη δικαιοσύνη),  ύστερα θα βγούμε στους δρόμους,  θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη  την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε,  θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο,  μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί  γνωρίζουν την αθωότητά μας,  τέλος, όπως θα ξημερώνει,  θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,  αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει  – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.  Αντίο, λοιπόν.  Ας ανοίξου...

Πηγή

Η σιωπή είναι χρυσός, υπάρχει μία ρήση που την ασπάζονται πολλοί ως δείγμα της σοφίας. Ωστόσο λίγοι λένε πως, ο έλεγχος θα πρέπει να είναι πότε θα μιλάς και πότε θα σωπαίνεις. Μάλλον αυτό θα εννοούν διάλογο να κάνεις αφού ακούς και τι θα πουν οι άλλοι σαν μιλούνε κι αυτό γιατί ο άνθρωπος ανέπτυξε τον λόγο που είναι δείγμα του βαθμού, για τον πολιτισμό του.  Βαρβαρισμός, είναι αυτό: όπου δεν πίπτει λόγος, η ράβδος έρχεται μετά, «διάλογο» να κάνει.                                    Πάν Καρτσωνάκης

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Αντί για άλλο, δικό μας σχόλιο: "Εγώ σου τα έλεγα και τα άκουγες παράλογα".