Καρτσωνάκης Πάν

Δεν είναι ένα όνειρο κι απλά μια οπτασία, είναι με σάρκα και οστά και όχι φαντασία. Πάντα φυλάω πράγματα, κάποιες φωτογραφίες που με βοηθούν καλύτερα σ αυτές τις «νοσταλγίες». Σαν άνεμος, σαν τη βροχή, σημάδια που αφήνουν, όσα θα ζήσουμε μαζί, στη μνήμη μου θα μείνουν και σαν μεταξοσκώληκας κουκούλι θα υφάνω στιχάκια ένα γύρω μου να μπω για να «πεθάνω». Ο θάνατος και η ζωή δεν έχουν σημασία Αξία έχει τ όνειρο και η διαδικασία.                              Πάν  Καρτσωνάκης It is not a dream but only a vision, it is with flesh and blood and not fantasy. I always hold to keepsakes and photos  that help me to cherish these "memories".  Like the wind, like the rain, they have marks  of what we will live together in my memory the will stay  and I will weave as a silkworm’s cocoon  verses around me to get in to "die". Death and life do not matter, It is a dream and the process that has...

Κατάμονος μέσα στο σπίτι κατά πως έγραφε κι ο ποιητής  τον έφερα στο νου μου κι αναρωτήθηκα πόσο αβάσταχτη θα ήταν η μοναξιά που βίωνε εκεί στο τέλος της ζωής του όταν μοναχός του αναπολούσε της περασμένης του ζωής τις ηδονές και τι αυτός εκόμισε εις Την τέχνην  αλλά και κείνη την φρόνησιν που τον εγέλα την ψεύτρα που του έλεγε «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.» ……………………………………… Aπ’ τις οκτώ που γύρισα στο σπίτι μόνος μου μπρος απ την οθόνη πληκτρολογώντας κάποιους στίχους την μοναξιά μου ξεγελώ.           Καρτσωνάκης Πάν All alone at home As the poet wrote I brought him to mind and wondered What terrible the loneliness he must have felt  There at the end of his life As he alone recalled  The passions he had encountered in his past life  And what did he gain from his art but she (art) what did she offer other than  the lie that she told him that  “Tomorrow you have lots of time” ……………………………………… From eight o’clock that I arrived ho...

Κωνσταντίνου Καβάφη ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου  δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέ...

Πως γλίστρησε, μας έφυγε δίχως να το χαρούμε, το φετινό πιο σύντομα, νομίζω, καλοκαίρι Ούτε που το κατάλαβα φθινόπωρο πως ήλθε και ο χειμώνας αυστηρός στα σπίτια θα μας κλείσει. Ανέμελες και ξέγνοιαστες φαντάζουν αναμνήσεις, καλοκαιριών, που ζήσαμε και νοσταλγούμε τώρα. Είναι η νιότη στη ζωή που μοιάζει καλοκαίρι και ο χειμώνας γηρατειά μονάχα συμβολίζει. Είναι σαν κείνα τα κεριά που έχουν ήδη σβήσει. Αν φώτιζαν, τουλάχιστον, χαλάλι που χουν  λιώσει.                                      Καρτσωνάκης Πάν Όπως ο Κερέμ Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω Να λειώσουμε το μολύβι Κάποιος μου λέει Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή Θα γίνεις στάχτη Στάχτη σαν τον Κερέμ Που κάηκε απ’ τον έρωτά του Και εγώ του λέω Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ Αν δεν καώ εγώ Αν δεν καείς εσύ Αν δεν καούμε εμείς Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη Μουσική Μάνος Λοΐζο...

Αδύνατον να το «δεχτώ» το σώμα να σαπίζει  που μέσα του «κατοίκησε» ο νους και η ψυχή μας. Απ’ ότι λένε, σαν ναός το σώμα μας πως είναι και κατ’ εικόνα του θεού κι ομοίωση επλάσθη.  Αφού δεν είναι άφθαρτο κι αθάνατο το σώμα τουλάχιστον να το ‘φτιαχνε αγέραστο κι ωραίο κι αυτό το λίγο πέρασμα απ’ την ζωή να είναι ευχάριστο κι ανώδυνο με γέλια και τραγούδια.  Κακώς πιστεύουν μερικοί  οι πόνοι πως αγιάζουν και πως τους δίνει ο θεός για να μας δοκιμάσει.                     Πάν Καρτσωνάκης ΕΝ ΤΩ MΗΝΙ AΘΥΡ Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία. «Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». Ένα «Ψυ[χ]ήν» διακρίνω. «Εν τω μη[νί] Aθύρ» «Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη». Στη μνεία της ηλικίας «Εβί[ωσ]εν ετών», το Κάππα Ζήτα δείχνει που νέος εκοιμήθη. Μες στα φθαρμένα βλέπω «Aυτό[ν]... Aλεξανδρέα». Μετά έχει τρεις γραμμές πολύ ακρωτηριασμένες· μα κάτι λέξεις βγάζω — σαν «δ[ά]κρυα ημών», «οδύνην», κατόπιν πάλι «δάκρυα», και «[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος»...

-Κ. Π. Καβάφης, «Η Γαλή» Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους. Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των κουράζει νουν• και τους χαρίεντάς της τρόπους δεν εκτιμούν. [ ] [ ] [ ] Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της. Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία. Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της. Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ, εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης. Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται φάσματα παλαιών καιρών. Ίσως η οπτασία εις Βούβαστιν τας οδηγεί• όπου τα ιερά των ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία, κ’ ην οιωνός, εις ιερείς, παν κίνημά των. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα  1877;-1923, Ίκαρος 1993)

ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»— ένας α...