Καρτσωνάκης Πάν

Όταν τα βράδια κάθομαι, μόνος στην πολυθρόνα κοιτάζω γύρω το λευκό τοπίο του χειμώνα. Πάνω στα έπιπλα λευκά σεντόνια έχω ρίξει. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι μας δεν πρόκειται ν’ ανοίξει. Ώρες πολλές ακούγοντας μια μουσική να παίζει φωτογραφίες μας παλιές, απλώνω στο τραπέζι κι όταν με βρίσκει το πρωί, τις βάζω σε μια τάξη κάθε φορά και πιο αργά, μην κάτι και αλλάξει. Θέλω να μείνω  μοναχός και να μιλώ με ήχους με τις σκιές του ταβανιού κι αγαπημένους στίχους.                                     Π άν Καρτσωνάκης

Παρά θίν’ αλός. Όμηρος Αρχαίος Έλληνας ποιητής   (περ. 800-750 π.Χ.) – Ιλιάδα Α’ 316 (δηλαδή, παραλιακά) Ό,τι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας  αρχίζει από θήτα: θάλασσα, Θεός, θάνατος… Θυμόσοφη Ρήση Ελεύθερε άνθρωπε,  πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα! Σαρλ Μπωντλαίρ Γάλλος ποιητής  (1821-1867) Θάλασσα, απ’ όλα τα νερά  και τα ποτάμια πίνεις, και τα δικά μου δάκρυα πιε,  πλατύτερη να γίνεις. Λιανοτράγουδο Η θάλασσα είναι γαλανή  μα ο αγέρας τη μαυρίζει. Παροιμία

Δεν είναι ένα όνειρο κι απλά μια οπτασία, είναι με σάρκα και οστά και όχι φαντασία. Πάντα φυλάω πράγματα, κάποιες φωτογραφίες που με βοηθούν καλύτερα σ αυτές τις «νοσταλγίες». Σαν άνεμος, σαν τη βροχή, σημάδια που αφήνουν όσα θα ζήσουμε μαζί, στη μνήμη μου θα μείνουν και σαν μεταξοσκώληκας κουκούλι θα υφάνω στιχάκια ένα γύρω μου, να μπω για να «πεθάνω». Ο θάνατος και η ζωή δεν έχουν σημασία αξία έχει τ όνειρο και η διαδικασ ία.                       Πάν  Καρτσωνάκης

-Κ. Π. Καβάφης, «Η Γαλή» Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους. Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των κουράζει νουν• και τους χαρίεντάς της τρόπους δεν εκτιμούν. [ ] [ ] [ ] Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της. Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία. Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της. Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ, εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης. Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται φάσματα παλαιών καιρών. Ίσως η οπτασία εις Βούβαστιν τας οδηγεί• όπου τα ιερά των ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία, κ’ ην οιωνός, εις ιερείς, παν κίνημά των. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα  1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Εσύ κοιτάς την όμορφη σελήνη και ρεμβάζεις και δεν φαντάστηκες ποτέ, τον νου σου δεν τον βάζεις σε μονοπάτια πονηρά πως ψέματα σου λένε γιατί σου κρύβουν μυστικά, να μην γνωρίζεις θένε. Αθέατοι στην σκοτεινή πλευρά της ζούνε όντα σαν τους ανθρώπους μοιάζουνε μα έχουνε προσόντα. Έχουν δυνάμεις, σε νικούν, με σκέψη απλά και μόνο αθάνατοι, σαν τους θεούς και άτρωτοι στον πόνο.   Κι όμως, υπάρχουν οπαδοί αυτής της θεωρίας, για μυστικά, στα πλαίσια κάποιας συνωμοσίας.                               Πάν Καρτσωνάκης 1974

  “Βροχή” Βροχή, βροχή — εξακολουθεί πάντα ραγδαία να βρέχει. Μα τώρα πια δεν βλέπω. Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά του παραθύρου το γυαλί. Στην επιφάνειά του τρέχουν, γλιστρούν,  κι απλώνονται κι ανεβοκατεβαίνουν ρανίδες σκορπισμένες και κάθε μια λεκιάζει και κάθε μια θαμπώνει. Και μόλις πλέον φαίνεται θολά-θολά ο δρόμος και μες σε πάχνη νερουλή τα σπίτια και τ’ αμάξια. Κ. Π. Καβάφης   “Βροχή”  Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη,  αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά  (είναι η μόνη δικαιοσύνη),  ύστερα θα βγούμε στους δρόμους,  θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη  την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε,  θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο,  μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί  γνωρίζουν την αθωότητά μας,  τέλος, όπως θα ξημερώνει,  θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,  αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει  – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.  Αντίο, λοιπόν.  Ας ανοίξου...

Οι νύχτες κρύβουν θαύματα που κλέβουν τα σκοτάδια τα νιώθεις σαν αρώματα κι αισθάνεσαι σαν χάδια. Μα στη ζωή μας τη μικρή ποιοι τάχα προλαβαίνουν να εξηγήσουν θαύματα και πως αυτά συμβαίνουν;   Φεγγοβολούν σαν αστραπές, οι έρωτες και σβήνουν μα παραμένουν θαύματα κι εξήγηση δεν δίνουν.   Τις νύχτες ανεκπλήρωτα τα όνειρα θα μένουν όσες φορές κι αν έρθουνε όσο κι αν επιμένουν. Τους έρωτες σαν όνειρα και θαύματα θα ζούμε εμείς που δεν θα μάθουμε απ τ΄όνειρο να βγούμε.                               Καρτσωνάκης Πάν

Ακούγονται δυσάρεστα πως θα ‘λθουν γεγονότα. Πότε προβλέπουν πόλεμος πυρηνικός θα γίνει, πότε λιμούς ή και σεισμούς και ότι βάλει ο νους τους. Σαν τους προφήτες διαλαλούν, τα μέλλοντα πως ξέρουν.   Ειλικρινά χρειάζονται άμεση θεραπεία που ηδονή αισθάνονται τους άλλους σαν τρομάζουν δίχως και ν’ αποκλείεται κι αυτοί να χουν τρομάξει και νοιώθουνε καλύτερα σ’ αγέλη τρομαγμένη. Επικαλούνται μάλιστα, πολύ συχνά γερόντους, γερόντισσες και ασκητές, πιο πειστικοί να γίνουν.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Τώρα που πέφτουνε  τα φύλλα απ’ τα κλαριά  χλωμά και μαραμένα,  δεν έχουμε φθινόπωρο  μα μπήκε ο χειμώνας.  Οι νύχτες μεγαλύτερες γνωρίζουμε πως είναι, μα έχουν κάτι μαγικό  και γιορτινό συνάμα  καθώς ελπίζουμε στο φως που θα΄λθει, να μας φέρει  ότι ποθούσαμε πολύ  στα όνειρά μας πάντα. Ευωδιάζουν κάποια μυστικά που κρύβουνε ελπίδες.   Τάκης Καρτσωνάκης

Όλα τα σχέδια, στα χαρτιά, που έκανα θα μείνουν και οι προθέσεις, στο μυαλό και μόνο θα υπάρχουν σαν κείνες τις ψαρόβαρκες στην αμμουδιά ριγμένες που σαν παιδιά νομίζαμε, τον κόσμο πως γυρίσαν. Γοργόνες, Κύκλωπες, θεριά, σειρήνες, Λαιστρυγόνες τέτοια ταξίδια σ'όνειρα και μόνο έχω κάνει. Παρηγορούμαι, σκέφτομαι, ακόμη κι o Οδυσσέας την Καλυψώ παράτησε, την Ναυσικά στο τέλος για να γυρίσει, θαλπωρή να βρει στο σπιτικό του έστω κι αν αναγκάστηκε μνηστήρες να σκοτώσει. Ίσως και να μετάνιωσε, που πήγε ως την Τροία μα είμαι σχεδόν σίγουρος πως πρέπει να ‘χε τύψεις για τους αθώους, τους απλούς, τους Τρώες, τους γερόντους τα γυναικόπαιδα κι αυτήν, που έκαψαν την πόλη.                                         Πάν Καρτσωνάκης  

Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα   Σαν φυλαχτό το πρόσεχα το 'βγαζα το κοιτούσα.   Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.   Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.   Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα   αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα   και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες   Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.   Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα   Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!   Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων,   όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων   αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυο σου χείλια   πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια!   Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει....   Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει   και μες τα σύννεφα δε βρει παλάτια και χρυσάφι   θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει....

Οι παλιές  φωτογραφίες «ανασταίνουν» και νεκρούς και ξυπνούν τις αναμνήσεις για εμάς τους ζωντανούς.  Οι ασπρόμαυρες ιδίως προκαλούν τις πιο πολλές συγκινήσεις, αναμνήσεις, στιγμιότυπα του χθες. Έχουν κλέψει απ τον χρόνο ένα κλάσμα μοναχά κι αιχμαλώτισαν για πάντα στιγμιότυπα παλιά που βεβαίως ήταν μάλλον τα πολύ σημαντικά που τους άξιζαν να μείνουν, αιωνίως στα χαρτιά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν, με εικόνες και γραφές έκλεβαν από τον χρόνο και βαλσάμωναν στιγμές.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Να το πιστέψω θα ‘θελα πως έχω παραισθήσεις και λέω ζεις σε όνειρο σε λίγο θα ξυπνήσεις. Δεν είναι λέω δυνατόν, πως το μπορεί και κάνει να  μου μιλά τόσο συχνά αφού έχει πεθάνει. Δεν κάνω χρήση κι απ αυτές που λένε τις ουσίες που παραισθήσεις προκαλούν και βλέπεις οπτασίες απατηλές, μα πάντοτε κι όταν τις συνηθίσεις ο εφιάλτης γίνονται κι αιχμάλωτος θα ζήσεις. Από αφέντης, άρχοντας που στην αρχή θα νιώσεις αιχμάλωτός τους γίνεσαι ώσπου να «τελειώσεις», επώδυνα πολύ χαζά και δίχως σημασία πως έμπλεξες, πως κόλλησες και ποια ήταν αιτία. Εσύ όμως στα όνειρα υπάρχεις κι είναι μόνο αυτός ο πιο πολύτιμος μοναδικός μου πόνος δώρο που μου ‘κανες εσύ κι όσο θα σε θυμάμαι θα έρχεσαι στα όνειρα και ώρες θα μιλάμε.                          Καρτσωνάκης Πάν

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια  δὲν ἔχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές,  ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε  νὰ χτίσουμε  τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴν ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας; Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν.                                        Γιώργος Σεφέρης

Ακούγονται δυσάρεστα πως θα ‘λθουν γεγονότα. Πότε προβλέπουν πόλεμος πυρηνικός θα γίνει, πότε λιμούς ή και σεισμούς και ότι βάλει ο νους τους. Σαν τους προφήτες διαλαλούν, τα μέλλοντα πως ξέρουν.   Ειλικρινά χρειάζονται άμεση θεραπεία που ηδονή αισθάνονται κάποιους όταν τρομάζουν δίχως και ν’ αποκλείεται κι αυτοί να χουν τρομάξει και νοιώθουνε καλύτερα σ’ αγέλη τρομαγμένη. Επικαλούνται μάλιστα, πολύ συχνά γερόντους, γερόντισσες και ασκητές, πιο πειστικοί να γίνουν.                         Πάν Καρτσωνάκης

Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα   Σ αν  φυλαχτό το πρόσεχα το βγαζα το κοιτού σ α.  Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.   Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.   Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα   αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα   και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες   Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.   Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα   Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!   Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων   Όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων   αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυό σου χείλια   πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια !   Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει   Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει   και μες τα σύννεφα δεν βρει παλάτια και χρυσάφι   θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει. ...

Αιώνες τώρα προσπαθούν, οι άνθρωποι,  να λύσουν γρίφους που δήθεν άλυτοι,  ακόμη παραμένουν Για μυστικά νοήματα μιλάνε,  συμβουλεύουν μας εξηγούν για σύμβολα  που «κρύβουν» θεωρίες, συνωμοσίες και προοπτικές  που μυστικές παρέες, εταιρείες  κάποιοι κακοί και ερπετά  «υπόγεια και χθόνια»  σχεδίαζαν  αιώνες πριν το τώρα.  Ειδήμονες αναλυτές, φιλόσοφοι και στοχαστές επίμονα ερίζουν και προσπαθούν την ανθρωπότητα  να σώσουν πριν «το τέλος». Τόμους βιβλία γράφουνε  ίσως γραφτούν και άλλα για επτασφράγιστα κρυφά του κόσμου μας μυστήρια. «Αποκαλύψεις» όλοι τους  οι συγγραφείς πουλάνε και οπαδούς της αποκτά η κάθε θεωρία . . . . . . . . μα σκοτεινά τα «μυστικά» ακόμη παραμένουν. Τάκης Καρτσωνάκης  

Να μην θυμάμαι τίποτα, να πάθω αμνησία Πολλές φορές το σκέφτηκα, θέλω να με πιστέψεις ωστόσο το μετάνιωσα, είναι γλυκός ο πόνος. Πονάω που σε σκέφτομαι ματώνω που θυμάμαι. Θα ήταν όντως βολικό επιλογές να κάνει, στις αναμνήσεις, το μυαλό και να θυμάται μόνο στιγμές που ζήσαμε μαζί, της έξαρσης, του πάθους που ταξιδεύεις με χαλί, ιπτάμενο, στ’  αστέρια. Οι αναμνήσεις βάλσαμο μας λένε ότι είναι κι όμως φαρμάκι γίνονται, αγκάθι και ματώνεις.                                         Πάν Καρτσωνάκης