Καρτσωνάκης Πάν

Ανάσες, γέλια και λυγμοί αλλά και μοιρολόγια τραγούδια γάμου και χαράς από τα χρόνια κείνα λέξεις και σκέψεις,  μυστικά πολύ καλά φυλάνε τα μάρμαρα που αμίλητα  στέκουν και μας κοιτάζουν. Αλλά κι οι πέτρες που έχτιζαν  τα σπίτια τους, τα τείχη. Επίσης τα πολύχρωμα λουλούδια που αιώνες επίμονα και συνεχώς φυτρώνουν  και στολίζουν όπως και ζούδια που σ’ αυτή την ίδια γη υπάρχουν μιαν αίσθηση σαν άνεμος και μυρωδιές μας φέρνουν σαν το τραγούδι των πουλιών κι ο ήχος των κυμάτων. Ολόγυρα τα βήματα μονάχα τους μας πάνε  να βλέπουμε ερείπια που έχουν κλειδωμένα  τις ιστορίες τις παλιές, αν ξέρεις να διαβάζεις. Αυτά μόνο την γλίτωσαν δεν έγιναν ασβέστης ούτε τα καταχώνιασαν σ ανήλιαγα υπόγεια σε συλλογές ιδιωτών κρυφά από τον κόσμο να μην μπορούν σαν μάρτυρες  να πουν  τι κουβαλάνε σαν κύτταρα  όταν ξυπνούν,  σαν σπόροι που φυτρώνουν. Έχουμε χρέος στους νεκρούς  και στις γενιές που θα ‘λθουν  στον τόπο που μας γέννησε  σε μας τους...

Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Σεφέρης "Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια  τι τραγουδάει, γιατί τραγουδάει,  και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,  δεν θα τραγούδαγε". Πωλ Βαλερύ Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου. Στήβενς Η ποίηση ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό. Πλάτων        Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης,  αλλά απόδραση από τη συγκίνηση.  Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας,  αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Έλιοτ Η ποίηση υπαγορεύεται από ένα δαιμόνιο,  αν και θα ήταν υπερβολή  να το χαρακτηρίσει κανείς αγγελικό. Ζεζλάβ Μίλοζ Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Καρυωτάκης

Αὐτοβιογραφία (ἀπόσπασμα) Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό. Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα. Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς  τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.  Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!... ...Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα, ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη». Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας ψηλότερα ἀπ᾿ ὅλα, πάνω ἀπ᾿ τὸ ἕτοιμο βάραθρο, τὸ ἄστρο: «Ἀνθρώπινο μέτωπο!»... ...Σᾶς παρακαλοῦμε: Ἀφῆστε μας τὰ πράγματα. Μὴ μᾶς τὰ καῖτε. Ἀφῆστε τὰ ἔντομα νὰ βρίσκουνε τ᾿ ἄνθη τους. Νικηφόρος Βρεττάκος  

Σαν το πουλί το μυθικό που λένε πως γεννιέται  από τις στάχτες της φωτιάς που ‘καψε την φωλιά του κι έγινε σύμβολο πολλών πολιτισμών του κόσμου Εθνόσημο και νόμισμα της παλιγγενεσίας. Σαν το πουλί το μυθικό ποτέ δεν θα πεθάνουν  ιδέες αναλλοίωτες θα μένουνε στον χρόνο  Έθνος, πατρίδα, έρωτας, ειρήνη και αγάπη που στο γλυκό τους κάλεσμα οι άνθρωποι προστρέχουν. Ευτυχισμένος ειν' αυτός που κόντρα σ’ όποια γνώση  χορεύει μόνο στους ρυθμούς που παίζει η καρδιά του.                                              Πάν Καρτσωνάκης  Ο Ηρόδοτος αναφέρεται σε αυτό  και στη μοναδική του ικανότητα  να αναγεννιέται από τις στάχτες του,  οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά.  Όταν ο Φοίνιξ έχει φτάσει σε μία ηλικία  και θέλει να ανανεωθεί  παραδίδεται στις φλόγες  χρησιμοποιώντας ιερά  και εξαγνιστικά βότανα όπως το...

Ανέκαθεν τη θάλασσα, θύμιζαν τα φιλιά σου κι όχι για την αλμύρα τους μα για την τρικυμία κάθε φορά το ένοιωθα  κοβόταν η ανάσα  και βούλιαζα, πνιγόμουνα κι ήθελα να με σώσεις. Όσα φιλιά κι αν μου ‘δωσες κι αν σώθηκα εντέλει ήταν γιατί αρπάχτηκα σε κάποιο σου κατάρτι και τώρα μένω ναυαγός σε άξενο νησάκι  μονάχος δίχως συντροφιά εκτός απ’ την ελπίδα. Μηνύματα στη θάλασσα πετάω σε μπουκάλια και πλοία βλέποντας φωτιές ανάβω να με δούνε.                                           Καρτσωνάκης Πάν Υ.Γ: Ποίηση, ανικανοποίητη ερωμένη. 

Ζούμε ταξιδεύοντας, σαν τα ποτάμια,  το πολύ-πολύ έως τη θάλασσα. Αυτό έγραφε, με καλλιγραφική πολυτονική γραφή  και με τη μέθοδο της πυρογραφίας, πάνω  σε μια πινακίδα από ξύλο που κρεμόταν  σε περίοπτη θέση στο μικρό δωμάτιό του  και το οποίο μάλλον θύμιζε κελί μοναχού  παρά δωμάτιο εργένη. Ήταν λίγο μεγαλύτερος από πενήντα και ωστόσο  η όψη του θύμιζε άνθρωπο εξήντα, τουλάχιστον χρονών. Εργαζόταν από μικρό παιδί, αυτοσυντήρητος  και η ζωή του όλη απλή και συνηθισμένη  και δίχως καμία έξαρση, όπως χαρακτηριστικά  μου εξομολογήθηκε. -Άχρωμη, θα έλεγα, συμπλήρωσε την στιγμή  που με είδε να μαζεύω τρίποδα, φακούς  και φλας και κατάλαβε πως θα έφευγα. -Tέλειωσες με την φωτογράφηση, με ρώτησε,  να κεράσω κι άλλον ένα καφέ ή μήπως προτιμάς  να παραγγείλω σουβλάκια και να πιούμε και μπύρα  που έχω στο ψυγείο; -Να, λέω να προλάβω να τα εμφανίσω σήμερα.  Ήταν φανερό ότι διψούσε για λίγη ανθρώπινη  παρουσία και...

Υπάρχουν νύχτες που το φως αργεί πολύ να έλθει σου δίνουν την εντύπωση πως δεν θα ξημερώσει. Οι ώρες, λες και πέτρωσαν ή έπεσαν για ύπνο κι εγώ κοιτάζω το κενό σαν κάτι να προσμένω. Μα πειρασμός τεράστιος και μια αμφιβολία αν όντως είναι το κενό αυτό που με τρομάζει. Όσο δεν πέφτω στο κενό δεν παύει να υπάρχει Ο ποιητής, το έγραψε, και άδικο δεν είχε. Όποιος φοβάται το κενό, ποτέ δεν πέφτει μέσα μα δεν θα μάθει, το κενό, αν ήταν φαντασία.                                       Πάν Καρτσωνάκης Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.  Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Οδυσσέας Ελύτης Το άπειρο υπάρχει για μας όπως  η γλώσσα για τον κωφάλαλο Οδυσσέας Ελύτης Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του. Οδυσσέας Ελύτης Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός.  Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.  Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.   ...

Να μάθεις να φεύγεις  Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,  μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,  ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια  κι ας έχει έξω και χαλάζι. Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια  όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο. Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,  σε παρακαλώ. Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις  πως ο χρόνος σου τελείωσε. Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε  θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου  (όλα τα βράδια και τα τραγούδια  δεν θα είναι ποτέ δικά σας). Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,  μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία  όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,  με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι ...