Καρτσωνάκης Πάν

Ενας από τους κομβικούς μύθους του Εμπειρίκου  είναι ο μύθος του αθάνατου θεού Πανός,  ο οποίος αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του  σε όλο το έργο του ποιητή.  Στην Παγκόσμια Συμπολιτεία της Νέας Εποχής,  στον «Μεγάλο Ανατολικό»,  «η επίσημος θρησκεία ήτο η του Πανός»,  ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη  και στο επιμνημόσυνο κείμενό του  για τη Μαρία Βοναπάρτη ο ποιητής δεν λησμονεί  «τους λαγαρούς αυλούς του αιωνίου Πανός».  Πόσο θα αυθαιρετούσαμε άραγε αν υποθέταμε ότι  ο Εμπειρίκος αναδέχεται και επανεγγράφει,  σαφώς μετατοπίζοντάς το και μετατονίζοντάς το,  ένα από τα πολλά θέματα της ιδιαίτερα  εκτεταμένης  παλαμικής ποίησης;  Στο «Αργώ ή Πλους αεροστάτου», λοιπόν,  ο Πέντρο Ραμίρεθ κραυγάζει:  «Ο Μέγας Παν δεν πέθανε!  Ο Μέγας Παν δεν πεθαίνει!»  Η κραυγή ετούτη, που επιχειρεί να αντισταθεί  στην ιστορία, στην ιστορία των θρησκειών  και των παθών, έχει ήδη ακουστεί σχεδόν ...

Το φτερωτό μου άλογο Θα πάρω να πετάξω Πάνω στον έναστρο ουρανό  Και δώρα να μοιράσω  Στα ορφανά μια αγκαλιά φαι στα πεινασμένα αγάπη  και δώρα πολλά  Στα ταλαιπωρημένα  Υγεία θα προσφέρω  εγώ  σε όλους όσους πονάνε στέγη στον άστεγο θα βρω Θέλω όλοι να γελάνε  Στο σακκο μου θα χω τροφή  και για τα αδεσποτάκια γιατί τα αγαπώ πολύ Θα στείλω και σπιτάκια  Χρυσόσκονη θα ραίνω εγώ Ότι ποθεί η ψυχή σας  Χαρούμενα πρόσωπα να δω να αλλάξω την ζωή σας. ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

Ο Ηρακλής που κράτησε τον ουρανό με τα’ άστρα που μέχρι κείνη τη στιγμή ο Άτλας τον κρατούσε το έκανε για να μπορεί να πάει να του φέρει σ’ αντάλλαγμα, ο Άτλαντας, μήλα των εσπερίδων. Τώρα το τι τα έκανε πολύτιμα τα μήλα τόσο πολύ που δέχτηκε να κάνει τέτοιον άθλο είναι πολύ παράξενο πως χάθηκε στο μύθο. Οι μύθοι με τα σύμβολα πολλές αλήθειες κρύβουν. Ωστόσο, μες τη γλώσσα μας, θα βρούμε την αλήθεια δεν είναι φρούτα, πρόβατα, είναι της Εσπερίας.                             Καρτσωνάκης Πάν Τα μήλα των Εσπερίδων ήταν σύμφωνα  με την ελληνική μυθολογία,  οι χρυσοί καρποί των δέντρων που βρίσκονταν  στον κήπο των Εσπερίδων.  Είναι κυρίως γνωστά μέσω του μύθου  του Ηρακλή, καθώς η απόκτησή τους  αποτέλεσε  το αντικείμενο του ενδέκατου άθλου του. Σύμφωνα με το Φερεκύδη, οι μηλιές που παρήγαγαν  τους καρπούς αυτούς  είχαν δοθεί από τη Γη στον Δία  και την Ήρα σαν γαμήλιο...

Στις απαλάμες των χεριών διαβάζουν πεπρωμένο σου λένε τα μελλούμενα κι εσύ τους «ασημώνεις». Αυτή ‘ναι η εξέλιξη, απ’ της φυλής τον μάγο που υποσχόταν και βροχή και γιάτρευε τα πάντα. Απ’ την μαγεία πήγασαν όλες οι δοξασίες  που ‘χουν βαθιά μες το μυαλό ριζώσει των ανθρώπων. Οι προφητείες, θαύματα, μαντζούνια και η τέχνη κι όχι μονάχα ο χορός, έχουν εκεί τις ρίζες. Άβυσσος είναι το μυαλό λαβύρινθους γεμάτο στα σκοτεινά ο άνθρωπος, με δέος ταξιδεύει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Υπάρχει μία περίεργη λογική  στους διάφορους διαγωνισμούς  που έχουν να  κάνουν με την τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου  που θα κόψει  κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό  αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων  χρόνων ήταν  και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και  με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες  να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν  τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον  ως  αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία  της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν  αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει το πρώτο  αλλά το τρίτο βραβείο τότε που  πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα εί...

Τον Φάνη τον ήξερα από παιδί. Ποτέ όμως δεν είχαμε κάνει παρέα. Ίσως γιατί ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος σε ηλικία. Εκεί, μετά το Γυμνάσιο, τον έχασα. Αυτό όμως μέχρι το 1999 που ξαφνικά τον ξαναείδα. Στην αρχή δεν τον αναγνώρισα. Αυτός με θυμήθηκε πρώτος. Τον συνάντησα σε μια απόμερη παραλία,  λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη που μένω. Μια παραλία που μόνο αν χάσεις τον δρόμο σου  μπορείς να βρεθείς. Είχε χτίσει μια καλύβα, πάνω στα ερείπια  κάποιου παλιού σπιτιού  (του πατρικού του, όπως μου εξήγησε αργότερα),  από το οποίο και το μόνο που είχε απομείνει όρθιο  ήταν ο ένας τοίχος. Πάνω σαυτόν τον τοίχο, είχε στηρίξει  την όλη του κατασκευή που περισσότερο  έδειχνε με αποθήκη. Ήταν όμως ένα σπίτι, το καλύτερο που είχα ποτέ,  μου έλεγε συχνά ο Φάνης. Για χρόνια ταξίδεψα στα καράβια. Προσπάθησα να μείνω και να δουλέψω  στην Αμερική αλλά τζίφος. Μας είχαν σε ένα υπόγειο και δουλεύαμε,  σκλάβοι στην ουσία, για λογαριασμό  του Έλληνα...