Καρτσωνάκης Πάν

Κουράστηκα, κάθε χρονιά, ενώ την περιμένω αυτή να φτάνει ξαφνικά στον ύπνο να με πιάνει. Έτσι απλά κι αθόρυβα οι μυγδαλιές ν’ ανθίζουν κι ολόγυρα οι μέλισσες τρελό χορό να στήνουν.  Κάθε χρονιά την καρτερώ, μετρώντας τις ημέρες κι αυτή μπουκάρει ξαφνικά και μας τρελαίνει όλους φορώντας ένα άρωμα, μεθυστικό που φτάνει ακόμη και στ΄  ανήλιαγα  υπόγεια μες τις πόλεις. Την άνοιξη δεν γίνεται κανείς να εμποδίσει εκτός κι αν έχει δύναμη την γη να σταματήσει.                               Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Η άνοιξη είναι το ποίημα της φύσης. Η Ποίηση θυμάται ότι ήταν μια προφορική τέχνη,  προτού γίνει γραπτή τέχνη. Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 1899-1986,  Αργεντινός συγγραφέας Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο ποιητής είναι ένας  φυλακισμένος του εαυτού του, αλλά αυτός  καταφέρνει να πετάει με το κλουβί του. Grégoire Lacroix, 1933-,  Γάλλος ποιητής & συγγραφέας

Στο σπίτι όταν άναβε, η μάνα μου καντήλι πρώτα-πρώτα τ’ άλλαζε το χθεσινό φυτίλι ύστερα θα καθάριζε τα λάδια στο ποτήρι κι απ το καλό, του φαγητού, έβαζε λαδωτήρι!  Τέλος το ακούμπαγε, αφού το ‘χε ανάψει  μέσα σε πιάτο με νερό κι όχι να μη μας κάψει, αλλά σαν έλθουν οι ψυχές, μου έλεγε, το βράδυ με το νερό δεν καίγονται σαν πίνουνε το λάδι! Είναι ψυχές, μου έλεγε, προγονικές που κάνουν γλέντια, γιορτές, συνάθροιση, όπως προτού πεθάνουν!                                            Πάν Καρτσωνάκης

Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα της επάνω βλέπω τη φλόγα μα εγώ το κάψιμο δεν νοιώθω. Αδιαφορώ τι όνομα θα έχει κι αν υπάρχει εγώ μόνο τη λάμψη της να φέγγει πάντα βλέπω.  Είναι αλήθεια πως πολλούς εγκλωβισμένους έχει τους δίνει, λένε, σιγουριά χαρίζοντας ελπίδες. Είναι και η ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους. Ναι, όλα είναι στο μυαλό, σαν γίνεται αφέντης γιατί συχνά αρέσκεται κι αυτό στα παραμύθια.                                    Πάν Καρτσωνάκης  

Πολλές φορές σε σκέφτομαι και προσπαθώ εικόνα να σχηματίσω, για το πώς θα μοιάζεις τώρα πλέον κι αν κρίνω με παράδειγμα το πώς έχω αλλάξει το προτιμώ καλύτερα, να μην συναντηθούμε. Ναι, προτιμώ καλύτερα να έχω την εικόνα όπως σε πρωτογνώρισα τότε που λαχταρούσα τα χείλη σου τα κόκκινα, τα μάτια σου τα μαύρα και το καλλίγραμμο κορμί που θαύμαζα, ποθούσα. Όχι, δεν θέλω να σε δω, ούτε κι εσύ εμένα το προτιμώ ανάμνηση και μόνο να σου μείνω.                                     Πάν Καρτσωνάκης

  “Βροχή” Βροχή, βροχή — εξακολουθεί πάντα ραγδαία να βρέχει. Μα τώρα πια δεν βλέπω. Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά του παραθύρου το γυαλί. Στην επιφάνειά του τρέχουν, γλιστρούν,  κι απλώνονται κι ανεβοκατεβαίνουν ρανίδες σκορπισμένες και κάθε μια λεκιάζει και κάθε μια θαμπώνει. Και μόλις πλέον φαίνεται θολά-θολά ο δρόμος και μες σε πάχνη νερουλή τα σπίτια και τ’ αμάξια. Κ. Π. Καβάφης   “Βροχή”  Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη,  αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά  (είναι η μόνη δικαιοσύνη),  ύστερα θα βγούμε στους δρόμους,  θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη  την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε,  θ’ αργοπορήσουμε μπροστά σ’ ένα φαρμακείο,  μιας κι είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί  γνωρίζουν την αθωότητά μας,  τέλος, όπως θα ξημερώνει,  θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας,  αλλά κανείς δε θα μας γνωρίζει  – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε.  Αντίο, λοιπόν.  Ας ανοίξου...

Ο άνθρωπος, με τη φωτιά, τεράστιο το άλμα που έκανε στην πρόοδο και στην εξέλιξή του. Αυτή και τον ξεχώρισε σαν είδος στον πλανήτη μα ίσως και αποδειχτεί και η καταστροφή του. Αναζητώντας συνεχώς ενέργεια να έχει για φωτισμό, για θέρμανση και στην παραγωγή του κατέφυγε στον άνεμο, στον ήλιο, στο πετρέλαιο και τέλος στα πυρηνικά δεν ξέρω και τι άλλο. Ο άνθρωπος σε ποταμό, μα συνεχώς διψάει Έτσι ο Τέσλα έγραψε και πόσο είχε δίκιο.                                             Καρτσωνάκης Πάν

Κάποιες λεξούλες κουβαλούν έντονες αναμνήσεις μας ερεθίζουν, μας δονούν ευχάριστα συνήθως. Είναι λεξούλες που παλιά συχνά τις συναντούσες μα τώρα σπανιότατα διαβάζουμε κι ακούμε. Αυτές παραπονιάρικα ζαρώνουν σε γωνίτσα καρτερικά προσμένοντας να χρειαστούμε πάλι. Μονάχα κάποιοι άνθρωποι συνήθως λογοτέχνες τις διασώζουν κι επιζούν μέσα στα κείμενά τους. Όταν τις βρούμε, γιορτινές, πολύχρωμες, φαντάζουν και λάμπουν σαν πολύτιμα και σπάνια πετράδια.                              Καρτσωνάκης Πάν  

Υπάρχει μία περίεργη λογική στους διαγωνισμούς  που έχουν να κάνουν με τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου που θα κόψει κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό αλλά δυστυχώς   από αρχαιοτάτων χρόνων γινόντουσαν  και γίνονται και θα γίνονται πολύ πιθανόν  και οι δημόσιες σχέσεις στο επίκεντρο  αλλά και για πολλούς άλλους λόγους   να παίζουν τον δικό τους ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον ως αφορμή  για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες  φορές  από την ίδια την ουσία της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα.  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει το πρώτο  αλλά το τρίτο βραβείο τότε που πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Μήδεια  που ...

Πηγή

ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ Είμαστ' οι άνεργοι και οι άχαροι, και της ζωής είμαστ' εμείς οι καταλαλητάδες, για να πατάμε και να σβήνουμε είμαστε τα ωραία και τ' αληθινά, τ' άνθια και τις λαμπάδες. Τον ήλιο και τα ηλιόχαρα οχτρευόμαστε, και τις αγάπες της καρδιάς και του παιδιού τα γέλια, με νεκροσάβανο σκεπάζουμε το Λόγο τον τετράψυχο στα γαληνά Βαγγέλια. Είμαστ' ο κούφιος ήχος ο παράταιρος στων κεραυνών το ταίριασμα και στων κελαδημάτων, χαλάσματα και σκιάχτρα κάνουμε τους θείους ναούς και τα λευκά κορμιά των αγαλμάτων. Μα να ο ραγιάς τα σύντριψε τα σίδερα, "Ζωή!" ο Τεχνίτης έκραξε, Σοφέ, αλαλάζεις "Νίκη!" φύγαμε τότε και τρυπώσαμε μέσ' στων ερήμων τις μονιές και γίναμεν οι λύκοι. Και τώρα κάθε που απαντήσουμε την Υπατία την άτρομην Ιδέα την αστρομάτα, τη σφάζουμε, τη χιλιοκομματιάζουμε, και - ω λύσσα! - τα κομμάτια της τα ρίχνουμε στη στράτα.    Κωστής Παλαμάς Ο Βάρδος της νεο Ελληνικής λογοτεχνίας. (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943)  

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  απο...

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν τότε κι αφού τα έσπασαν  τα έθαψαν στο χώμα κι από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                                             Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης 

                 25 Μαΐου   Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα   και θα βγω στους δρόμους   όπως και χτες.  Και δεν θα συλλογιέμαι παρά   ένα κομμάτι από τον πατέρα   κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα   -αυτά που μ' άφησαν-   και την πόλη.  Την πόλη που τη σάπισαν.   Και τους φίλους μας που χάθηκαν.   Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα   ίσα ολόισα στη φωτιά   και θα μπω όπως και χτες   φωνάζοντας "φασίστες!!"   στήνοντας οδοφράγματα  και πετώντας πέτρες   μ' ένα κόκκινο λάβαρο   ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.   Θ' ανοίξω την πόρτα   και είναι -όχι πως φοβάμαι-   μα να, θέλω να σου πω,  πως δεν πρόλαβα   και πως εσύ πρέπει να μάθεις   να μην κατεβαίνεις στο δρόμο   χωρίς όπλα όπως εγώ   - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-   γι...

«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,  σε σκοτωμένες ώρες  που τις θάβουμε μέσα μας,  μέσα στις σπηλιές του είναι μας,  μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται  η ελευθερία της επιθυμίας,  και τις μπαζώνουμε  με όλων των ειδών τα σκατά  και τα σκουπίδια που μας πασάρουν  σαν «αξίες, σαν ανάγκες»,  σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».  Κάναμε το σώμα μας  ένα απέραντο νεκροταφείο  δολοφονημένων επιθυμιών  και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά,  τα πιο ουσιαστικά πράγματα,  όπως να παίξουμε  και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά  και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας,  να κάνουμε έρωτα,  ν απολαύσουμε τη φύση,  τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού  και του πνεύματος,  να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,  να γνωρίσουμε τον εαυτό μας  και τον διπλανό μας» "Ρε συ, νομίζω πως μια  από τις μεγαλύτερες δυσκολίες  που αντιμετωπίζει ο επανασ...