Καρτσωνάκης Πάν

Στο μέλλον αν προβλέπεται να ‘ρθουν κατολισθήσεις και να χαθούν οι άνθρωποι που ζουν με ψευδαισθήσεις όσοι σωθούν σε σήραγγες, τούνελ και καταφύγια κονσέρβες μόνο για τροφή θα έχουν και κυνήγια. Θα τρώνε ρίζες, την φωτιά με πέτρες θα ανάβουν θα ντύνονται με δέρματα που μόνοι τους θα ράβουν. Θα φτιάχνουν όπλα ξύλινα, σε πέτρες θα λαξεύουν εικόνες κάτι σαν γραφή μορφές για να λατρεύουν. Απ’ την αρχή ο άνθρωπος πολιτισμό θα χ τίσει με σεβασμό ανάλογο απέναντι στη φύση;                                 Πάν Καρτσωνάκης

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα βγω στους δρόμους    όπως και χτες.    Και δεν θα συλλογιέμαι παρά    ένα κομμάτι από τον πατέρα    κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα    -αυτά που μ' άφησαν-    και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.    Και τους φίλους μας που χάθηκαν.    Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα    ίσα ολόισα στη φωτιά    και θα μπω όπως και χτες    φωνάζοντας "φασίστες!!"    στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες    μ' ένα κόκκινο λάβαρο    ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.    Θ' ανοίξω την πόρτα    και είναι -όχι πως φοβάμαι-    μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα    και πως εσύ πρέπει να μάθεις    να μην κατεβαίνεις στο δρόμο    χωρίς όπλα όπως εγώ    - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-    γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ    "έτσι"  "αόριστα"    σπασμένη σε κομματάκια    από θάλασσα, χρόνια παιδικά    και κόκκινα λάβαρα.    Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα    και θα χαθώ    με τ΄όνειρο της επανάστασης    μες την απέραντη μοναξιά    των δρόμω

Τεμαχίσαμε τον χρόνο σε μικρά  πολύ μικρά κομματάκια  ώρες και δευτερόλεπτα κι αυτά σε πολύ μικρότερα. Τον πακετάραμε ύστερα  σε μέρες, μήνες και χρόνια  και νομίσαμε  ότι κάτι καταφέραμε. Ουτοπία. Στην πραγματικότητα  δεν καταφέραμε τίποτα. Ο χρόνος, κυρίαρχος του παιχνιδιού εξακολουθεί  να μας βγάζει  την γλώσσα του  περιπαικτικά. Αρχή και τέλος  Άλφα και Ωμέγα. «Πατέρας» των πάντων. Ο χρόνος  εξακολουθεί  να τρώει τα παιδιά του!                Πάν Καρτσωνάκης

ΚΟΡΙΝΘΟΣ Ο θάνατος δεν πονάει ! Αντίθετα. Είναι ένα είδος ταξιδιού  με πολυτελές ποταμόπλοιο. Πρώτη θέση. Διαδρομή Αχερουσία! Ο θάνατος! Απλώς σπουδή απουσίας απ τους διπλανούς. Δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει  προς την Κόρινθο! Εγώ απεκδύομαι της επιθυμίας . . . . . Η Κόρινθος είναι ένα τραύμα που αιμορραγεί αναμνήσεις και μούστο . Το δρόμο προς την Κόρινθο μου τον φράζουν οι πολλοί τάφοι των φίλων  που ταξίδεψαν. Δεν αντέχω πλέον να μετράω κυπαρίσσια. Βιάζομαι να γίνω κι εγώ ένα κυπαρίσσι!  Για συντροφιά !  Μιχάλης Χελιώτης Από την ποιητική συλλογή  Αδυσώπητο ΜΩΒ του 1999 Η σημερινή μου εγγραφή ας είναι ένα ελάχιστο μνημόσυνο στον ποιητή που μου εξήγησε κάποτε τι ακριβώς κάνει ένας ποιητής, πως ζει αλλά κυρίως για ποιον λόγο αξίζει να ζει και να γράφει. Τι ακριβώς είναι η ποίηση Μιχάλη, θυμάμαι πως τον είχα ρωτήσει κάποτε και κείνος χαμογέλασε και μου απάντησε:   - Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και πίστεψέ με αυτό ακριβώς είναι η ποίηση. Πόσο δίκιο είχες κι ας με ξάφνιασε τότε η απάντησ

Ερημία Καμιά φορά έγραφα ποιήματα για να διασώσω κάποιους σκιώδεις λογισμούς όπως το ρυάκι που επιμένει στον λόγο του . Είχα αγαπήσει την ερημία. Τώρα μ αγάπησε κι αυτή.                                                                ΚΩΣΤΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ «Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»        Μ. Αναγνωστάκης «Σώπασε μες στην ερημιά που όμως δεν είναι μοναξιά: τα πνεύματα των πεθαμένων που γνώρισες μες στη ζωή γύρω σου στέκουν και σε σκιάζουν με τη δική τους προσταγή»                                          ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ Gutenberg Το σπάρτο ή Το λουλούδι της ερημιάς Λιγότερο ανάπηρο απ’ τον άνθρωπο Όσο δεν νιώθεις τους εύθραυστους μίσχους σου Είτε απ’ τη μοίρα, είτε από εσένα Πλασμένους για την αθανασία. Τζιάκομο Λεοπάρντι  Η νύχτα απομένει, μτφρ. Λένα Καλλέργη ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Ο κόσμος ερήμωσε, σε ποιον ν’ απευθυνθείς;  Όλοι πού θα μπορούσαμε να ’χουμε  μια μικρή αλληλογραφία μαζί τους πέθαναν. Και πρώτοι εμείς. Τάσος Λειβαδίτης   Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Όλα τα όνειρα μπορεί να θρέψει η ελπίδα. Μες την εφήμερη ζωή είναι μια ηλιαχτίδα. Είναι σαν κείνο το κουτί που είχε η Πανδώρα για τους ανθρώπους συμφορές, ανάθεμα την η ώρα  που άνοιξε περίεργη εκείνο το κουτάκι μα ευτυχώς που έκρυβε κι ολόχρυσο πουλάκι. Ναι, η ελπίδα ήτανε, τα όνειρα που θρέφει και μες τις τόσες συμφορές είναι αυτή που γνέφει. στον άνθρωπο, να σηκωθεί ξανά στα δυο του πόδια να πάρει θάρρος πως μπορεί παρόλα τα εμπόδια. Υ.Γ: Τις μάχες χάνουνε αυτοί που τις εγκαταλείπουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης Τώρα κουτί είναι ή πιθάρι δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται να έχει πάτο.  Η Πανδώρα αναφέρεται ως η πρώτη θνητή γυναίκα,  αιτία όλων των δεινών κατά τον Ησίοδο.  Η Πανδώρα σύμφωνα με το μύθο αποδέσμευσε  και σκόρπισε στην ανθρωπότητα όλα τα δεινά  και τις ασθένειες που ήταν κρυμμένες  σε ένα πιθάρι -το οποίο κατά λάθος καθιερώθηκε  να αναφέρεται ως κουτί. Οι επωνυμίες Πανδώρα και Ανησιδώρα  (αυτή που φέρνει δώρα) αν

Σαν σύννεφο στον ουρανό που λεύτερο φαντάζει μα πάντοτε ο άνεμος μπορεί να το τρομάζει να του αλλάζει σχήματα, το πάει όπου θέλει, τ’ ανθρώπου είναι η ζωή κατάλαβα εν τέλει. Οι άνθρωποι σαν κύματα μουγκρίζουν, αγριεύουν, θεριεύουν και λυσσομανούν, χορεύουν, ταξιδεύουν. Στο τέλος και τα κύματα σαν άνθρωποι θα σβήσουν σε κάποια βράχια στις ακτές θα’ λθουν να ξεψυχήσουν. Αθάνατοι, οι άνθρωποι σαν σύννεφα και κύμα που ένας πάντα γίνεται από μονάδα χύμα.                                          Καρτσωνάκης Πάν

Ο άνθρωπος, με τη φωτιά, τεράστιο το άλμα που έκανε στην πρόοδο και στην εξέλιξή του. Αυτή και τον ξεχώρισε σαν είδος στον πλανήτη μα ίσως και αποδειχθεί και η καταστροφή του. Αναζητώντας συνεχώς ενέργεια να έχει για φωτισμό, για θέρμανση και στην παραγωγή του κατέφυγε στον άνεμο, στον ήλιο, στο πετρέλαιο και τέλος στα πυρηνικά δεν ξέρω και τι άλλο. Ο άνθρωπος σε ποταμό, μα συνεχώς διψάει Έτσι ο Τέσλα έγραψε κι ωστόσο είχε δίκιο.                                 Καρτσωνάκης Πάν   «Η ενέργεια βρίσκεται παντού και σε αφθονία.  Εμείς όμως διψάμε.  Μοιάζουμε με κάποιον που βρίσκεται πάνω σε μια βάρκα  που πλέει μέσα σ’ ένα ποτάμι, αλλά πεθαίνει από τη δίψα,  γιατί δε διαθέτει  ένα ποτήρι για να πιει νερό». Νίκολα Τέσλα Ο Νίκολα Τέσλα, ο άνθρωπος στον οποίον οφείλουμε  την ενεργειακή απελευθέρωση  και τις ασύρματες επικοινωνίες, ήταν ένας  από τους μεγαλύτερους εφευρέτες του 20ου αιώνα.  Όντας χαρισματικός μαθητής, οι δάσκαλοί του  τον κατηγόρησαν ότι αντέγραφε  επειδή έλυνε τα προβλήματα πο

Σαν σφαίρες είναι και πετούν, δίχως να λογαριάζουν αν θα πληγώσουν μερικούς κι αν κάποιους θα σκοτώσουν. Δεν έχουν στόμα μα μιλούν, φτερά κι όμως πετάνε οι λέξεις χτίζουν κείμενα που άποψη εκφράζουν. Με λέξεις κάποιοι προσπαθούν να πείσουν κάποιους άλλους ενώ την βία δυστυχώς διαλέγουν κάποιοι άλλοι που με το ζόρι προσπαθούν την γνώμη μας ν αλλάξουν και το συμφέρον τους, σωστό και δίκαιο να δούμε. Κάποιες φορές, των λέξεων το νόημα, τολμάνε και αλλοιώνουν δίνοντας μιαν άλλη ερμηνεία να καταφέρουν θέλοντας πλυντήριο να βάλουν μες τα μυαλά και δυστυχώς, συνήθως πετυχαίνουν.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Έτσι, σαν ένα μνημόσυνο στον αξέχαστο φίλο μου και ποιητή Βασίλη Καραπλή,  από το "Σουλτανάτο του Ομάν"  όπως χαριτολογώντας αποκαλούσε  τον κύκλο των φίλων του  στο καφε-ζαχαροπλαστείο του Κουκλάκη,  Ακαδημίας και Σίνα γωνία. τότε την μακρινή δεκαετία του 70. Ευχαριστώ τον φίλο μου Φάνη που μου έστειλε  ολόκληρη την ποιητική αυτή συλλογή του Βασίλη. Δημοσιοποιώ κάποια μικρά ψήγματα.