Καρτσωνάκης Πάν

Ο άνεμος και η βροχή, ο ήλιος, το φεγγάρι μπορούν να δώσουν έμπνευση στους ποιητές να γράψουν όπως αντιλαμβάνονται προσωπικά την φύση τους ποταμούς και τα βουνά αλλά και τα λουλούδια. Μα πιο μεγάλη έμπνευση ξεχωριστή τους δίνουν οι σκέψεις, τα αισθήματα ο άνθρωπος πως νιώθει όταν τα βέλη του μικρού θεούλη τον λαβώσουν ναρκώνοντας την λογική και κόβοντας τα φρένα. Ωστόσο είν΄ ο έρωτας διάχυτος στη φύση  γιατί αρχέγονος αυτός δημιουργός της είναι.                                    Πάν Καρτσωνάκης

Αδύνατον να το «δεχτώ» το σώμα να σαπίζει  που μέσα του «κατοίκησε» ο νους και η ψυχή μας. Απ’ ότι λένε, σαν ναός το σώμα μας πως είναι και κατ’ εικόνα του θεού κι ομοίωση επλάσθη.  Αφού δεν είναι άφθαρτο κι αθάνατο το σώμα τουλάχιστον να το ‘φτιαχνε αγέραστο κι ωραίο κι αυτό το λίγο πέρασμα απ’ την ζωή να είναι ευχάριστο κι ανώδυνο με γέλια και τραγούδια.  Κακώς πιστεύουν μερικοί  οι πόνοι πως αγιάζουν και πως τους δίνει ο θεός για να μας δοκιμάσει.                     Πάν Καρτσωνάκης ΕΝ ΤΩ MΗΝΙ AΘΥΡ Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία. «Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». Ένα «Ψυ[χ]ήν» διακρίνω. «Εν τω μη[νί] Aθύρ» «Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη». Στη μνεία της ηλικίας «Εβί[ωσ]εν ετών», το Κάππα Ζήτα δείχνει που νέος εκοιμήθη. Μες στα φθαρμένα βλέπω «Aυτό[ν]... Aλεξανδρέα». Μετά έχει τρεις γραμμές πολύ ακρωτηριασμένες· μα κάτι λέξεις βγάζω — σαν «δ[ά]κρυα ημών», «οδύνην», κατόπιν πάλι «δάκρυα», και «[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος»...

Οι νύχτες κρύβουν θαύματα που κλέβουν τα σκοτάδια τα νιώθεις σαν αρώματα κι αισθάνεσαι σαν χάδια. Μα στη ζωή μας τη μικρή ποιοι τάχα προλαβαίνουν να εξηγήσουν θαύματα και πως αυτά συμβαίνουν;   Φεγγοβολούν σαν αστραπές, οι έρωτες και σβήνουν μα παραμένουν θαύματα κι εξήγηση δεν δίνουν.   Τις νύχτες ανεκπλήρωτα, τα όνειρα θα μένουν όσες φορές κι αν έρθουνε όσο κι αν επιμένουν. Τους έρωτες σαν όνειρα και θαύματα θα ζούμε εμείς που δεν θα μάθουμε απ τ΄όνειρο να βγούμε.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Χαμογελώντας να διαβείς την πύλη του θανάτου όπως αρμόζει σε αυτούς που το ‘χουν καταλάβει πως η ζωή ανέκαθεν  σαν αστραπή πως ήταν. Απ’ το σκοτάδι στην ζωή και πάλι στο σκοτάδι. Μα φυσικά και την ζωή θα πρέπει ν’ αγαπάμε μα δεν αρμόζουν κλάματα σαν έλθει και το τέλος. Τον Κέρβερο μην φοβηθείς μπορείς να τον χαϊδέψεις και δίχως σάρκα γελαστά να μπεις μέσα στην βάρκα. Με τον Ερμή, ψυχοπομπό, αν πιάσεις και φιλίες θα σε περάσει δωρεάν ακόμη κι ο βαρκάρης.                                  Πάν Καρτσωνάκης 

Σαν Ινδιάνος θα ντυθώ το σώμα μου θα βάψω Της προηγούμενης ζωής, τα ρούχα μου θα κάψω Θα κόψω το τηλέφωνο κι όταν καφέ θα πίνω με του τσιγάρου τον καπνό, μηνύματα θα δίνω Θα κόψω κάθε επαφή με άνεση και λούσα Θα δώσω και τα έπιπλα που τόσο αγαπούσα Θα κάψω τα ενθύμια που είχα κι από σένα Φωτογραφίες, γράμματα δε θα χω πια κανένα Σαν Ινδιάνος θα ντυθώ θα βγω και στην πλατεία Θα περπατώ αμίλητος, θα ζω στην ουτοπία.                                       Πάν Καρτσωνάκης                                                                27-06-2008

Όταν τα βράδια κάθομαι, μόνος στην πολυθρόνα κοιτάζω γύρω το λευκό τοπίο του χειμώνα. Πάνω στα έπιπλα λευκά σεντόνια έχω ρίξει. Έτσι κι αλλιώς το σπίτι μας δεν πρόκειται ν’ ανοίξει. Ώρες πολλές ακούγοντας μια μουσική να παίζει φωτογραφίες μας παλιές, απλώνω στο τραπέζι κι όταν με βρίσκει το πρωί, τις βάζω σε μια τάξη κάθε φορά και πιο αργά, μην κάτι και αλλάξει. Θέλω να μείνω  μοναχός και να μιλώ με ήχους με τις σκιές του ταβανιού κι αγαπημένους στίχους.                                     Π άν Καρτσωνάκης

El arte no tiene necesidad de obsequios, ni siquiera es una carrera que  alguien cortarà el hilo de la victoria.   El camino del arte no tiene fin.  El camino no tiene necesidad  de los transeùntes sino los transeùntes del camino.  El arte existirà siempre y su camino permanecerà sin fin,  mientras existan personas  que suen̈en y personas  que quieran comunicarse  Como decìa un amigo mìo, las personas que suen̈an, los que quieren comunicarse, las personas que hablan de sus suen̈os  son los Poetas del mundo.            Pan Kartsonakis Απόδοση, στα Ισπανικά,  από την καθηγήτρια Ισπανικών Γεωργία Κόλλια Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου που θα κόψει κάποιος το νήμα της νίκης. Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει τέλος. Ο δρόμος δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο. Η τέχνη θα υπάρχει πάντοτε και ο δρόμος της θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι  σε το...

Έχει φωνή, η θάλασσα, που όλοι την ακούμε μα λίγοι έχουν την τιμή, να την καταλαβαίνουν. Την γλώσσα της μόνο παιδιά και ποιητές τη νιώθουν και σίγουρα οι ναυτικοί τη νιώθουν στο πετσί τους. Είναι η θάλασσα τρελή που έμπνευση χαρίζει. Πότε σαν μάγισσα κακιά στοιχειώνει τους ανθρώπους και τους κρατά ζηλόφθονα όσο μπορεί κοντά της κι άλλες φορές απλόχερα πλούτη χαρίζοντάς τους. Για μας όμως τους Έλληνες είναι και μια πατρίδα. Όλη τη γη, οι ναυτικοί, οι Έλληνες γυρίζουν!                                Καρτσωνάκης Πάν

Pinté con letras y todos los colores de la tierra plasmando un mundo de palabras, sueños y deseos. Te invité allí para vivir juntos mirando el mar, el cielo, las gaviotas, los ocasos  los atardeceres hasta el fin del tiempo. Que nadie màs exista en nuestro mundo  excepto de nuestros amigos. Un mundo de papel que lo perciban sólo  los que nos aman y los que amamos.  Un mundo como una isla viajera  en la inmensidad del tiempo.  Un mundo sin muerte, sin mañanas ni ayeres.  Un mundo que exista sólo el ahora.  Un mundo del presente. Compartí mis sueños  contigo y te reíste.Estos son fantasmas  infantiles y utopías poéticas me dijiste  sin  embargo aceptaste. Desde entonces cada noche retiras  mis sàbanas descubriendo mi cuerpo desnudo.                                            Pan Kartsonakis Ζωγράφισα με γράμματα κι ό...

ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΝΟ ΤΟ "Σ'ΑΓΑΠΩ" Δεν θέλω θησαυρούς  μόνο ένα σ αγαπώ σαν καθαρό νερό  κάτω από το χρυσαφένιο ολόγεμο φεγγάρι. Δύο φιγούρες αχνοφαίνονται φωτισμένες  από την φλόγα του αληθινού έρωτα τους. Με συνεπαιρνει η ηχώ δύο καρδιών σε μία. Με ταξιδεύει το θρόισμα των φύλλων  και το αεράκι που χαϊδεύει τα μαλλιά μου  και τα χείλη που ψυθιρίζουν το ονομά μου.  Πρώτη φορά ακούω το ονομά μου σαν από αγγελικό στόμα βγαλμένο. Γιατί είναι το πιο αγνό το σ αγαπώ. Και εγώ πρόλαβα να σου πω πριν πάρεις το φιλί μου.                                   Γεωργία Κόλλια

Μέσα στο φως θριαμβευτής, ο ήλιος βασιλεύει και λούζει χρώμα ουρανό και θάλασσα συγχρόνως. Εκστατικός, ο άνθρωπος, ανέκαθεν κοιτούσε  τον ήλιο, που σαν βασιλιά και σαν θεό θαρρούσε. Πολλά τραγούδια έγραψαν, τον ύμνησαν τον ήλιο Ζωγράφοι αποτύπωσαν ανατολή και δύση Ερωτευμένοι δίνουνε τους όρκους της αγάπης αλλά οι περισσότεροι επίορκοι θα γίνουν. Ήλιος, για μένα, να χαθώ, τα όμορφά σου μάτια σαν μέσα σε λαβύρινθο με δίχως έναν μίτο.                                Πάν Καρτσωνάκης

Κάποιος αρχαίος Έλληνας «αρχή σοφίας», είπε στις λέξεις μέσα κρύβονται πανάρχαιες αλήθειες. Ούτε στην τύχη έγιναν οι λέξεις μίας γλώσσας  ακόμη και τα γράμματα έχουν και μια αιτία. Οι λέξεις κρύβουν μήνυμα που κάποιοι το διαβάζουν και ξεκλειδώνουν μαγικά και κάποια ιστορία. Είναι σαν μύστες, μυστικά, αιώνων τα ξεθάβουν και κάποιους μύθους άγραφους χαρτογραφούν εντέλει. Είναι κλειδάκι χρήσιμο, η ετυμολογία, πως έχουν λέξεις δομηθεί πως έγινε η γλώσσα.                                 Πάν Καρτσωνάκης "Αρχή σοφίας ή των ονομάτων επίσκεψης"   Αντισθένης Iδρυτής της σχολής των Κυνικών Φιλοσόφων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 444 π.Χ.  Υπήρξε αρχικά μαθητής του Γοργία και στην συνέχεια του Σωκράτη. Στις διαλεκτικές συζητήσεις δοκίμαζε να ανατρέψει τον ορισμό του Σωκράτη  για τις γενικές έννοιες.  Καταπολεμούσε, δηλαδή, την περί ιδεών θεωρία του Πλάτωνα,  και παραδεχόταν σαν πραγματικό μόνο ...

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΊ  Οι όρκοι που δώσαμε απέραντης αγάπης. Τα χάδια που δώσαμε σε κάμποσα κορμιά υποσχόμενοι αιώνια πίστη. Οι φρούδες ελπίδες για ένα λάμπρο μέλλον. Το μέλλον που λύγισε  από την αβάσταχτη πορεία της ζωής. Τα πιο ευαίσθητα όνειρα που κάναμε  και καταπατήσαμε εν τέλει  και αυτά τα απατηλά σ αγαπώ που σχεδιάσαμε πάνω στα τετράδια  των παιδικών μας χρόνων. Ήρθαν ξαφνικά σαν άγγελοι ψυχής  και έτσι αστραπιαία εξαφανίστηκαν.  Μια αύρα ήταν,δρόσισαν την ψυχή μας. Λαθρεπηβάτες της ζωής, σύντροφοι φευγάτοι. Φύγανε ανεπιστρεπτί. Μείναμε εμείς να τα αναπολούμε ίσως ακόμη να τα καρτερούμε  γιατί όπως λέει ο λαός:  "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία ".                          Γεωργία Κό λλια

Δραπετεύω απ΄τον κόσμο, τα άψυχα τα πράγματα σ έναν άλλο που ναι μόνο, όνειρα και θαύματα. Τον καθρέφτη μη σκεπάζεις, γιατί θέλω να κρυφτώ Κι όποτε θα τον κοιτάζεις, θα σου λέω σ΄ αγαπώ! Τον καθρέφτη μας μη σπάζεις γιατί είναι γρουσουζιά την ζωή σου δεν αλλάζεις μοναχά με μια γροθιά ! Μαύρο φόρεμα αν βάζεις και δακρύζεις, δένομαι με τ ανθρώπινα και πάλι, τόσο που θα φαίνομαι. Το καντήλι να τ ανάβεις, μες το φως αισθάνομαι εγκλωβίζομαι κοντά του, χαίρομαι, δεν χάνομαι!                       Πάν Καρτσωνάκης

Η ευτυχία ξεκινά από τον εαυτό μας στα ‘σώψυχα μας κρύβεται και μέσα στο μυαλό μας. Μη ζητάς την ευτυχία θά ‘λθει μόνη της αυτή αν εσύ έχεις το  άγχος, μην ελπίζεις να σε βρει. Την ευτυχία μη ζητάς σε κόσμους μ' ουτοπίες. Πόνος, μιζέρια, θάνατος, ναρκωτικές ουσίες. Κοίτα τον κόσμο όρθιος μη σκύβεις το κεφάλι. Αγώνα θέλει τσαμπουκά και ως εσχάτων πάλη. Σειρήνες, Κίρκη, Κύκλωπες ποτέ σου μη φοβάσαι. Άνθρωπος έχεις γεννηθεί κι όρθιος πάντα να ‘σαι.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Όταν Ρωμαίοι έφτασαν στην Κόρινθο απ’ έξω με λεγεώνες για να μπουν και να την  καταστρέψουν ο Δίαιος, ο στρατηγός, για να τους σταματήσει παρέταξε τους Έλληνες στον ύστατο αγώνα. Λευκόπετρα τον έλεγαν τον ιερό τον τόπο στο πέρασμα, απ τον ισθμό, στην πόλη της Κορίνθου. Ο Μόμμιος, ο Λεύκιος, τρεις μέρες απ’ τη νίκη την Κόρινθο κατέστρεψε κι έκανε βοσκοτόπι. Τιμή και δόξα στους νεκρούς που τη ζωή τους δώσαν και καταισχύνη σε αυτούς που κρύβονταν στα τείχη.                                       Καρτσωνάκης  Πάν