Καρτσωνάκης Πάν

Οι νύχτες κλέβουν θαύματα που κρύβουν τα σκοτάδια τα νοιώθεις σαν τ΄ αρώματα κι αισθάνεσαι σαν χάδια. Μα στη ζωή μας τη μικρή ποιοι τάχα προλαβαίνουν να εξηγήσουν θαύματα και πως αυτά συμβαίνουν. Φεγγοβολούν σαν αστραπές, σαν έρωτες που σβήνουν και παραμένουν θαύματα κι εξήγηση δεν δίνουν. Τις νύχτες ανεκπλήρωτα τα όνειρα θα μένουν όσες φορές κι αν έλθουνε όσο κι αν επιμένουν. Τους έρωτες σαν όνειρα και θαύματα θα ζούμε εμείς που δεν θα μάθουμε απ τ΄ όνειρο να βγούμε.                                           Καρτσωνάκης  Πάν

Θυμάμαι τον παππούλη μου σαν μίλαγε για Σμύρνη πως βούρκωνε και κόμπιαζε δεν έσωνε κουβέντα άναβε το τσιγάρο του κι έπινε τον καφέ του αμίλητος και μ απλανές το βλέμμα του για ώρα. Έτσι κουβέντες θρύψαλα, ψηφίδα την ψηφίδα είναι οι αναμνήσεις μου για τον ξεριζωμό του. Αργότερα κατάλαβα διαβάζοντας βιβλία λίγο πολύ τι έγινε και πόσοι ήταν φταίχτες. Οι άνθρωποι μου έλεγε να συγχωρούν μπορούνε μα δεν ξεχνούν και ας γελούν, όσο καιρό θα ζούνε.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Πάνω στα φύλλα, η βροχή, λέει πολλά τραγούδια. Με σεβασμό, μουρμουριστά, ποτίζει τα λουλούδια. Του φθινοπώρου, η βροχή, σαν   βάλσαμο στ αυτί μου ακούω κλαίει τρυφερά απ έξω, στην αυλή μου. Τράβηξα τις κουρτίνες μου, με φως να πλημμυρίσει το σκοτεινό δωμάτιο και τις σκιές να σβήσει. Άνοιξα και το τζαμωτό, είναι ζεστά κι ακόμα μ αρέσουνε οι μυρωδιές,  απ το βρεγμένο χώμα. Ψιθυριστά και τρυφερά οι μέρες αργοσβήνουν, του φετινού καλοκαιριού ανάμνηση να γίνουν.                                  Πάν Καρτσωνάκης

Σε ποιους θεούς τους φόβους τους οι άνθρωποι ξορκίζουν  επένδυσαν τα όνειρα στήριξαν τις ελπίδες απ την αρχή σαν ένιωσαν πως έχουν την ανάγκη σε κάτι άλλο άφαντο και θείο να πιστέψουν. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ζούσανε μες τον φόβο μια φυσική ανθρώπινη κι αυτή αδυναμία. Ωστόσο κάποιοι πονηροί το πήρανε χαμπάρι πως έχει μπόλικο ψωμί αυτή η ιστορία. Έτσι οι μάγοι της φυλής έστησαν τους βωμούς τους και άρχισαν οι προσευχές,τάματα και θαύματα.                                 Πάν Καρτσωνάκης

Φτερούγισε ελεύθερος, μια μέρα και δραπέτευσε,  στον ουρανό του  ονείρου σου και φύγε. Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά μα φαίνεται πως μένει, μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές  που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας,  σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές  που τη ζωή φωτίζουν Είναι στιγμές που λάμπου...

Σαν όνειρο, στον ύπνο μου, πεθαίνεις και πονάω  σκορπίζεσαι σαν σύννεφο στ’ αγέρι σαν ξυπνάω κι όταν στη μνήμη μου σβηστείς σαν κύμα σ’ ακρογιάλι, να μην μου λες παρήγορα πως ξαναζούμε πάλι. Το έχω πια αποδεχτεί όλα πως έχουν τέλος  πως ήμουν, ήσουν στ’ άπειρο ένα μικρούλι μέλος που μια στιγμή ξεχωριστή πήραμε κι ένα σχήμα κι ύστερα πάλι στ’ άπειρο, στο τίποτα, στο μνήμα. Ένα μοντέλο ήμαστε που τη ζωή εκφράζει  κι όποτε φθείρεται αυτό, απλά μορφή αλλάζει.                           Πάν Καρτσωνάκης

Πολλές φορές προφήτευσαν πως έρχεται το τέλος πότε με ολοκαύτωμα πυρηνικό και πότε σε πανδημία με ιό που ξέφυγε τυχαία ή και επίτηδες μπορεί σε κάποιο εργαστήρι.  Από παιδί πολλές φορές έχω πολλά ακούσει ακόμη και πως ο Θεός, Δευτέρα Παρουσία θα κάνει πολύ σύντομα από τις αμαρτίες που πλήθυναν στις μέρες μας και θα μας τιμωρήσει.  Πάντα υπάρχουν πρόθυμα μυαλά να τους πιστεύουν αυτούς που τάχα χάρισμα, έχουν για να προβλέπουν.                                                Πάν Καρτσωνάκης  

Να ταξιδεύω μ άρεσε στα όνειρά μου μέσα κι όταν ξυπνούσα το πρωί και ήμουν κουρασμένος σκεφτόμουν τα υπέροχα ταξίδια που χα κάνει κι ήταν γλυκιά η κούραση ήμουν ευτυχισμένος. Δεν μ ένοιαζαν ποια όμορφα τοπία συναντούσα ούτε και τα περίεργα τα φρούτα και τα άνθη τα ζώα τα παράξενα τα δέντρα και τα ρούχα οι γλώσσες και οι άνθρωποι αδιάφορα μου ήταν. Υπέροχα τα έβρισκα εκείνα τα ταξίδια  γιατί στα όνειρα κι εσύ ήσουν μαζί μου πάντα.                                  Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερωμένο στους ερωτευμένους. Στους αθεράπευτα κι αιώνια ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι σαν τον άνεμο.  Δεν μπορείς να τον δεις  αλλά μπορείς να τον νιώσεις.                           Nicholas Sparks                   Αμερικανός συγγραφέας 

Θρησκευτικός συμβολισμός εγώ πιστεύω ήταν, κυρίως, ο Λαβύρινθος, που έπρεπε την λύση να βρει κι από την έξοδο να βγει κανείς μονάχος. Σ’ αυτήν του την προσπάθεια η μύηση γινόταν. Αυτούς που ο Μινώταυρος τους έτρωγε εντέλει  ήταν οι επικίνδυνοι εχθροί του καθεστώτος. Μα φυσικά Μινώταυρος σαφώς και δεν υπήρχε  όπως τον περιγράφουνε ανθρωποφάγο τέρας. Το τέρας ήταν οι πιστοί φρουροί του καθεστώτος Ιερατείο του ναού που ήταν εξουσία.                             Πάν Καρτσωνάκης Το πανίσχυρο Ιερατείο του Ιδαίου Αντρου Η λατρεία στο Ιδαίο Άντρο ξεκίνησε από την Ύστερη  Νεολιθική Εποχή (4η χιλιετία π.Χ.) και συνεχίστηκε  μέχρι τα Ρωμαϊκά Χρόνια,  φτάνοντας στην τελευταία της ακμή.  

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν γιατί αφού τα έσπασαν και τα 'θαψαν στο χώμα από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                   Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης   

Ανοίγω το παράθυρο  και νοιώθω τον  αέρα και μια γατούλα που περνά  μου λέει :"Καλημέρα"  "Καλώς τηνε την όμορφη. Καλώς και τα μικρά της και τούτη μου  χαϊδεύεται κουνώντας την  ουρά της  Τα δύο μικρά της παίζουνε  με ένα  ροζε τοπάκι ενώ τους βάζω φαγητό  λίγο κοτοπουλάκι  Και έτσι η μέρα μου αρχινά γεμάτη ευγνωμοσύνη, στιγμές που φεύγουνε γοργά μα η μνήμη δεν τις σβήνει  Σου δίνω λοιπόν μια συμβουλή αγαπά τα  ζωάκια δωστους φαΐ, δως τους νερό και δως τους και χαδάκια.  Και όλα, θα  τα δεις  αλλιώς με μιας, ως δια μαγείας θα  έρθουν στιγμές ονειρικές απέραντης ευτυχίας.     ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

Κατάμονος μέσα στο σπίτι κατά πως έγραφε κι ο ποιητής  τον έφερα στο νου μου κι αναρωτήθηκα πόσο αβάσταχτη θα ήταν η μοναξιά που βίωνε εκεί στο τέλος της ζωής του όταν μοναχός του αναπολούσε της περασμένης του ζωής τις ηδονές και τι αυτός εκόμισε εις Την τέχνην  αλλά και κείνη την φρόνησιν που τον εγέλα την ψεύτρα που του έλεγε «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό.» ……………………………………… Aπ’ τις οκτώ που γύρισα στο σπίτι μόνος μου μπρος απ την οθόνη πληκτρολογώντας κάποιους στίχους την μοναξιά μου ξεγελώ.           Καρτσωνάκης Πάν All alone at home As the poet wrote I brought him to mind and wondered What terrible the loneliness he must have felt  There at the end of his life As he alone recalled  The passions he had encountered in his past life  And what did he gain from his art but she (art) what did she offer other than  the lie that she told him that  “Tomorrow you have lots of time” ……………………………………… From eight o’clock that I arrived ho...

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω όλες οι ικανότητές μου  που ξεράθηκαν  στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες. Ό,τι μου λείπει με διδάσκει ό,τι μου ‘χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζει γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ‘ταν υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω. Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο– στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω. Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ Θέλω να γράψω ένα ποίημα για την πραγματικότητα αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς αφού ο καθένας  στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω. Την πραγματικότητα που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι εκεί στις βαθιές χαράδρες της ανυπαρξίας όπου κανένα σαρκικό παραμύθι δεν πείθει κι άχρωμα μούρα πέφτουν σ' α...