Καρτσωνάκης Πάν

Κουράστηκα, κάθε χρονιά, ενώ την περιμένω αυτή να φτάνει ξαφνικά στον ύπνο να με πιάνει. Έτσι απλά κι αθόρυβα οι μυγδαλιές ν’ ανθίζουν κι ολόγυρα οι μέλισσες τρελό χορό να στήνουν.  Κάθε χρονιά την καρτερώ, μετρώντας τις ημέρες κι αυτή μπουκάρει ξαφνικά και μας τρελαίνει όλους φορώντας ένα άρωμα, μεθυστικό που φτάνει ακόμη και στ΄  ανήλιαγα  υπόγεια μες τις πόλεις. Την άνοιξη δεν γίνεται κανείς να εμποδίσει εκτός κι αν έχει δύναμη την γη να σταματήσει.                               Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Η άνοιξη είναι το ποίημα της φύσης. Η Ποίηση θυμάται ότι ήταν μια προφορική τέχνη,  προτού γίνει γραπτή τέχνη. Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 1899-1986,  Αργεντινός συγγραφέας Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο ποιητής είναι ένας  φυλακισμένος του εαυτού του, αλλά αυτός  καταφέρνει να πετάει με το κλουβί του. Grégoire Lacroix, 1933-,  Γάλλος ποιητής & συγγραφέας

Στο σπίτι όταν άναβε, η μάνα μου καντήλι πρώτα-πρώτα τ’ άλλαζε το χθεσινό φυτίλι ύστερα θα καθάριζε τα λάδια στο ποτήρι κι απ το καλό, του φαγητού, έβαζε λαδωτήρι!  Τέλος το ακούμπαγε, αφού το ‘χε ανάψει  μέσα σε πιάτο με νερό κι όχι να μη μας κάψει, αλλά σαν έλθουν οι ψυχές, μου έλεγε, το βράδυ με το νερό δεν καίγονται σαν πίνουνε το λάδι! Είναι ψυχές, μου έλεγε, προγονικές που κάνουν γλέντια, γιορτές, συνάθροιση, όπως προτού πεθάνουν!                                            Πάν Καρτσωνάκης

Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα του επάνω τη φλόγα βλέπω μα εγώ το κάψιμο δε νοιώθω. Είναι με δίχως όνομα δεν ξέρω αν υπάρχει κι εγώ μόνο τη λάμψη του ακόμη τώρα βλέπω.  Είναι αλήθεια πως πολλούς τους έχει εγκλωβίσει τους δίνει, λένε, σιγουριά με ψεύτικες ελπίδες. Μα είναι και ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους. Ναι, όλα είναι στο μυαλό, αυτό ΄ναι ο αφέντης.... ...μα του αρέσει, θρέφεται, κι αυτό με παραμύθια.                                                  Πάν Καρτσωνάκης

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  απο...

Να ταξιδεύει το μυαλό σε κόσμους του ονείρου πασπαλισμένους μπόλικη γρανίτα του απείρου  να μην ισχύουν οι γνωστοί ως φυσικοί κανόνες  και να γκρεμίζονται ταμπού, οι σκοτεινές τους ζώνες. Να καταστρέφεις το παλιό, το δόγμα, την «αξία»  που οικοδόμησαν σαθρά όλη την «πολιτεία». Να ξαναδείς τον άνθρωπο σε μέγεθος και βάθος. Όχι με μέτρο αριθμούς, αυτό είναι το λάθος. Αυτός ο κόσμος λογικός είναι στην θεωρία.  Ωστόσο άλλη άποψη έχει η Ιστορία.                          Πάν Καρτσωνάκης  Υ.Γ: Να μην ξεχνάς ότι υπάρχουν κάποιοι  που δεν μπορούν να απολαύσουν  ούτε καν αυτό  που εσύ έχεις  και δεν το εκτιμάς λόγω του ότι δεν έχεις βιώσει  την στέρησή του.

Υπάρχει μία περίεργη λογική στους διαγωνισμούς  που έχουν να κάνουν με τέχνη. Η τέχνη δεν είναι αγώνας δρόμου που θα κόψει κάποιος  πρώτος το νήμα στον τερματισμό αλλά δυστυχώς  από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν και είναι  και δημόσιες σχέσεις αλλά και με πολλούς άλλους  αστάθμητους παράγοντες να παίζουν ρόλο. Δεν πρέπει να παίρνουμε λοιπόν τους διαγωνισμούς  στα σοβαρά παρά μόνον ως αφορμή για δημόσιες σχέσεις. Ναι, δημόσιες σχέσεις και βραβεία που πολύ απλά  θα μπουν στο βιογραφικό μας  αλλά που μας απομακρύνουν τις περισσότερες φορές  από την ίδια την ουσία της τέχνης  εκτός και αν τους δούμε σαν αυτό που είναι και μόνο  δηλαδή σαν παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Να φανταστείτε  ένα πρόχειρο παράδειγμα,  ΟΙ ΝΕΦΕΛΕΣ του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ δεν είχαν πάρει ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο αλλά το τρίτο βραβείο τότε που πρωτοπαίχτηκαν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η Μήδεια  που "ευτύχισε" κι αυτή το τρίτο βραβείο. Θα μπορούσα να αναφέρω πάρα ...

Εσύ κοιτάς την όμορφη σελήνη και ρεμβάζεις και δεν φαντάστηκες ποτέ, τον νου σου δεν τον βάζεις σε μονοπάτια πονηρά πως ψέματα σου λένε γιατί σου κρύβουν μυστικά, να μην γνωρίζεις θένε. Αθέατοι στην σκοτεινή πλευρά της ζούνε όντα σαν τους ανθρώπους μοιάζουνε μα έχουνε προσόντα. Έχουν δυνάμεις, σε νικούν, με σκέψη απλά και μόνο αθάνατοι, σαν τους θεούς και άτρωτοι στον πόνο.   Κι όμως, υπάρχουν οπαδοί αυτής της θεωρίας, για μυστικά, στα πλαίσια κάποιας συνωμοσίας.                               Πάν Καρτσωνάκης 1974

Η Αντιγόνη τίμησε το σώμα τ’ αδελφού της  πολιτισμού πανάρχαιου στους νόμους πειθαρχώντας. Αυτοί οι νόμοι που πιο πριν οι πόλεις κράτη γίνουν ξεχώρισαν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα. Αντίθετα απ’ την σκοπιά της πόλεως, του κράτους παράνομη την πράξη της, προδοτική θα κρίνεις. Ο Πολυνείκης έφερε στρατό μιας άλλης πόλης ενάντια στον αδελφό επίορκος που ήταν. Ο Τειρεσίας τελικά του Κρέοντα τη γνώμη κατάφερε, την άλλαξε μα καθυστερημένα κι όταν στο τέλος έθαψε το σώμα τ’ ανιψιού του η Αντιγόνη και ο γιος είχαν αυτοκτονήσει.  Τεράστιο το δίλημμα ο ποιητής που θέτει σ’ όλους  εμάς τους θεατές  και ποιος, από μηχανής θεός, θα δώσει λύση;                           Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ:Ο Θάνατος, στο τέλος, δεν δίνει καμία λύση. Πολλοί ακόμη και σήμερα αναρωτιούνται  αν η απόφασή της Αντιγόνης ήταν σωστή ή όχι  και κάποιοι κρίνουν πως ήταν λάθος. Εγώ, όμως θεωρώ πως η Αντιγόνη,  ενός πολιτισμού πανάρ...

Λέει κάποιος μύθος πως όταν ο ουρανός ενώθηκε με την γη   ξεκίνησε να υπάρχει ζωή. Το ουράνιο τόξο είναι σαν ένα φιλί  του ουρανού στην γη μετά την ερωτική τους ένωση  με την βροχή. Στολίζεται με τα πιο όμορφά του χρώματα και καμαρώνει σαν εραστής  που νοιώθει ότι ικανοποίησε την αγαπημένη του. Έτσι, σαν αντίδωρο, κάποιες φορές σε μας τους ανθρώπους λες και θέλει, μετά την βροχή να μας αγκαλιάσει τρυφερά όπως θα έκανε ο πατέρας στα παιδιά του. Είναι και σαν μια υπόσχεση σε όλους μας ότι ο ήλιος δεν έπαψε να υπάρχει.                    Πάν Καρτσωνάκης

Η ομορφιά που διαρκεί την ώρα που η μέρα για κάποια δευτερόλεπτα στη δύση ξεψυχώντας με λιγοστό φωτίζοντας τη φύση ένα γύρω τα σύννεφα στον ουρανό της θάλασσας το κύμα. Είναι στιγμές που μαγικά, οι άνθρωποι τις νοιώθουν. Κάτι αλλάζει μέσα τους, κάποιους τους συνεπαίρνει τους κάνει λίγο ποιητές και σαν ερωτευμένους και τους βυθίζει σ’ έκσταση ή τους απογειώνει. Ηλιοβασίλεμα, θεοί, σε «ζωγραφίζουν» μόνο που σαν κρασί, οι άνθρωποι,  μεθούν όταν σε βλέπουν.                                            Καρτσωνάκης Πάν

Πάρα πολλοί άνθρωποι με ρωτούν  - Είναι η φωτογραφία τέχνη;  -Όχι, τους απαντώ.  Η φωτογραφία δεν είναι τέχνη είναι τεχνική.  Πότε η φωτογραφία είναι τέχνη,  πρέπει να ρωτάτε. Η φωτογραφία είναι μία τεχνική, όπως και τόσες άλλες,  που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος, και για να εκφραστεί.  Με αυτό το σκεπτικό οι ζωγράφοι όπως και οι ποιητές θα έπρεπε να αναρωτιόνται κάθε φορά αν η γραφή και η ζωγραφική είναι τέχνη,  γιατί όποιος χρησιμοποιεί πινέλα και χρώματα, λέξεις και γραφίδα δε σημαίνει ότι πάντοτε κάνει τέχνη. Οι λέξεις, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι το εργαλείο της ποίησης.  Αλλά και οι ποιητές, όποτε γράφουν, γράφουν πάντοτε ποίηση; Η φωτογραφία άλλωστε, έχει πάρα πολλές εφαρμογές. Εργαλείο είναι λοιπόν η φωτογραφική μηχανή που αιώνες και πριν ανακαλύψουν τη μόνιμη αποτύπωση του ειδώλου χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι. Τι μεγαλύτερη τιμή υπάρχει για έναν καλλιτέχνη,  για παράδειγμα ζωγράφο ή μουσικό,   γλύπτη ή φωτογράφο,...