Καρτσωνάκης Πάν

Η θάλασσα κι ο ουρανός απέραντο γαλάζιο λευκές γραμμούλες κύματα και γλάροι στον αέρα. Στους μακρινούς ορίζοντες θα βρούμε το λιμάνι που θα σημάνει πιθανόν και τέλος στο ταξίδι. Ωστόσο ούτε Κύκλωπες, Σειρήνες, Συμπληγάδες ακόμη αντικρίσαμε  και ίσως δεν θα δούμε. Πολύ φοβάμαι φίλοι μου πως χάσαμε το στίγμα και την Ιθάκη ψάχνουμε σε άλλους Γαλαξίες. Δεν είναι απαραίτητο, το τέλος, στην Ιθάκη  Μπορεί να ταξιδεύουμε αέναα στο Σύμπαν.                          Πάν Καρτσωνάκης

Κωνσταντίνου Καβάφη ΕΙΓΕ ΕΤΕΛΕΥΤΑ «Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός; Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά, την φήμη της διδασκαλίας του που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς με θετικότητα τι έγινε (ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του). Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο. Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε για θάνατο του Aπολλωνίου  δεν έγραψεν ο Δάμις. Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο. Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη, στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.— Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία, την υπερφυσικήν εμφάνισί του εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.— Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει, για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι· ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας, και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.» Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία— μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου «Τα ες τον Τυανέ...

Όλα τα ποτάμια   οδηγούν στη θάλασσα,  μου είχες πει  και φυσικά συμφώνησα  αφού το θεώρησα πολύ λογικό. Έγινα σαν το νερό  κι αφέθηκα μέσα σου δίχως καμία επιφύλαξη  να με οδηγήσεις στη θάλασσα!  Όλα είναι σχετικά  με τον χρόνο που θα περάσει και δίχως αυτόν  δεν ωριμάζει τίποτα,  θυμάμαι ότι λέγαμε  και κάναμε υπομονή. Έγινες κι έγινα σαν το νερό κι αφεθήκαμε μέσα του να μας οδηγήσει στη θάλασσα. Έτσι ξεγελά ο χρόνος τους ανθρώπους που νομίζουν πως θα βρουν τη θάλασσα κι όμως,  στις περισσότερες περιπτώσεις, μόνο τη θάλασσα δεν βρίσκουν.                         Πάν Καρτσωνάκης

Να ταξιδέψω σ’ άγνωστα λιμάνια, πολιτείες σε χώρες που ‘ναι δύσκολο να βρεις μέσα στον χάρτη να περπατήσω δύσβατα αρχαία μονοπάτια που ορειβάτες περπατούν και κάποιοι κτηνοτρόφοι. Να ταξιδέψω θα ‘θελα μα δυστυχώς θα μείνει επιθυμία κι όνειρο από παιδί που είχα. Των οριζόντων την γραμμή δεν θα τη διασχίσω όπως ο Κόλιας έγραψε, ο ποιητής, σε στίχο. Μα κι αν ταξίδια όνειρα έμειναν στο μυαλό μου ακόμη την Ιθάκη μου ψάχνω να προσεγγίσω.                                   Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Το 2010 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια            από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία (Κόλια)

ΔΕΙΛΙΝΟ Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις  και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,  μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -  αλλά κι εγώ ποιός ήμουν;  ένας πρίγκηπας του τίποτα  ένας τρελός για επαναστάσεις  κι άλλα πράγματα χαμένα  και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα  κι έτρεχα να τη σώσω.  Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,  είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.  Τάσος Λειβαδίτης  

Πως γλίστρησε, μας έφυγε δίχως να το χαρούμε, το φετινό πιο σύντομα, νομίζω, καλοκαίρι Ούτε που το κατάλαβα φθινόπωρο πως ήλθε και ο χειμώνας αυστηρός στα σπίτια θα μας κλείσει. Ανέμελες και ξέγνοιαστες φαντάζουν αναμνήσεις, καλοκαιριών, που ζήσαμε και νοσταλγούμε τώρα. Είναι η νιότη στη ζωή που μοιάζει καλοκαίρι και ο χειμώνας γηρατειά μονάχα συμβολίζει. Είναι σαν κείνα τα κεριά που έχουν ήδη σβήσει. Αν φώτιζαν, τουλάχιστον, χαλάλι που χουν  λιώσει.                                      Καρτσωνάκης Πάν Όπως ο Κερέμ Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι Φωνάζω, φωνάζω, φωνάζω Ελάτε γρήγορα σας φωνάζω Να λειώσουμε το μολύβι Κάποιος μου λέει Φωτιά θα πάρεις απ’ την ίδια σου φωνή Θα γίνεις στάχτη Στάχτη σαν τον Κερέμ Που κάηκε απ’ τον έρωτά του Και εγώ του λέω Ας καώ, ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ Αν δεν καώ εγώ Αν δεν καείς εσύ Αν δεν καούμε εμείς Πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη Μουσική Μάνος Λοΐζο...

Φτερούγισε ελεύθερος, μια μέρα και δραπέτευσε,  στον ουρανό, του ονείρου σου και φύγε. Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά μα φαίνεται πως μένει και σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές  που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας,  σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές  που τη ζωή φωτίζουν Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφ...

Θα μας δικάσουν οι θεοί, αν πράγματι στο σώμα τους ανάξιοι σταθήκαμε και την που αξιωθήκαμε γενέθλια χώρα βεβηλώσαμε. Μάρτυρες κατηγορίας  θα είναι οι σκιές μας,  οι πιο αξιόπιστοι ρουφιάνοι,  που ύστερα θα μας εγκαταλείψουν  για να γίνουν οι σκιές κάποιων άλλων.  Στην αιωνιότητα δίχως σκιά θα τριγυρνάμε. Πάν Καρτσωνάκης Διόλου δεν έφυγαν Αναπνέουν ακόμη εδώ. Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη. Υπάρχει το άρωμά τους. Αγριολούλουδα που επιμένουν. Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους, βεβήλωσαν τα ιερά τους, έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους κι έκαψαν τα γραφτά τους. Υπάρχουν ακόμη εδώ! Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος  τους ιερούς ναούς τους. Ξερίζωσαν τη θύμησή τους; Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους. Υπάρχουν πάντοτε στη γη που τους ξεγέννησε. Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι. Αναπνέουν ακόμη. Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ. Όσες γενιές και να περάσουν.               Πάν Καρτσωνάκης Enjoy The Trip! Music: Speck of Gold by Afterlife...