Καρτσωνάκης Πάν

Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα   Σαν φυλαχτό το πρόσεχα το 'βγαζα το κοιτούσα.   Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.   Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.   Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα   αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα   και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες   Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.   Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα   Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!   Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων,   όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων   αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυο σου χείλια   πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια!   Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει....   Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει   και μες τα σύννεφα δε βρει παλάτια και χρυσάφι   θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει.   Πες του για μένα μοναχά πως ήμουν ένας φίλος   που τραγουδούσε στο χαρτί ανώφελα σαν γρύλος.                                              Τάκης Καρτσωνάκης

Δεν έχουν μάτια τα κορμιά που ΄ναι χωρίς κεφάλια μα έχω την εντύπωση ακόμη μας κοιτάζουν τότε κι αφού τα έσπασαν  τα έθαψαν στο χώμα κι από τα μάτια κράτησαν τις κόρες τους για γούρι. Ακέφαλα τώρα εδώ που στέκουν στο Μουσείο τους επισκέπτες να περνούν αδιάφορα κοιτάζουν μα σαν προσέξουν απ’ αυτούς κάποιον τον ξεχωρίζουν και του μιλούν αλλά κι αυτός πρέπει να τους μιλήσει.  Δεν έχουν μάτια τα κορμιά, των αγαλμάτων, κι όμως έχουν ζωή αιώνια και πάντα θα μιλάνε.                                                             Πάν Καρτσωνάκης "Κατάργησαν τα μάτια τους· τυφλοί. Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε".                                        Γ. Σεφέρης 

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω. Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι.   Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι» αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν.    Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός….μα μόνος δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους.                              Πάν Καρτσωνάκης  Η ποίηση για μια στιγμή κοιμήθηκε στα φτερά  και γι’ αυτό ο Πήγασος  δραπέτευσε προς το αιώνιο.  Αλλά περνώντας είδε το κοιμισμένο νερό  της πηγής  και κατέβηκε  να ξεκουράσει τη διψασμένη του καρδιά.                                       Federico Garcia Lorca 

Στους Έλληνες ανέκαθεν, το κράτος τους καράβι σ όλη την γη τους πήγαινε και σύνορα δεν είχαν. Όλες οι θάλασσες της γης Έλληνες είχαν πάντως όπως δεν γίνεται χωρίς, η θάλασσα, αλάτι. Το μέγα κράτος τους λοιπόν οι Έλληνες το είχαν ανέκαθεν στην θάλασσα, ο Περικλής το είπε κι αυτό δεν έπαψε ποτέ όποια σημαία να ‘χαν  πάντοτε τρόπους έβρισκαν κι ως πειρατές ακόμη. Αιώνες τώρα ευτυχώς δεν άλλαξε καθόλου διέξοδος η θάλασσα στους Έλληνες να δίνει.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Οι παλιές  φωτογραφίες «ανασταίνουν» και νεκρούς και ξυπνούν τις αναμνήσεις για εμάς τους ζωντανούς.  Οι ασπρόμαυρες ιδίως προκαλούν τις πιο πολλές συγκινήσεις, αναμνήσεις, στιγμιότυπα του χθες. Έχουν κλέψει απ τον χρόνο ένα κλάσμα μοναχά κι αιχμαλώτισαν για πάντα στιγμιότυπα παλιά που βεβαίως ήταν μάλλον τα πολύ σημαντικά που τους άξιζαν να μείνουν, αιωνίως στα χαρτιά. Οι άνθρωποι ανέκαθεν, με εικόνες και γραφές έκλεβαν από τον χρόνο και βαλσάμωναν στιγμές.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Τόσος κόσμος πέρασε και τον προσπέρασεεεεε τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος και δεν θυμάμαι τώρα πια για ποιόν και γιατί αλλά αυτός ο στίχος μου ήλθε αμέσως στο μυαλό μόλις πρωτοείδα αυτόν τον άνθρωπο. Μόνος του,  καθισμένος εκεί στα χαμηλά, να κοιτάζει ίσως με δέος αλλά ίσως και με περιφρόνηση τον κόσμο των απάνω,  καθισμένος ακριβώς εκεί  θα έλεγε κάποιος με φαντασία μπόλικη,  αλλά μην κρατώντας  φανάρι  στο χέρι. Όχι ! στην Ελλάδα του σήμερα  δεν ψάχνει να βρει ανθρώπους, γιατί τώρα πια  και ύστερα από τόσα πολλά  που έμαθε  και είδε στα ταξίδια του  μέσα στο χρόνο, ξέρει!                                  Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης  δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχ

Σαν τον τροχό, στα Λούνα Παρκ είναι ο κόσμος όλος Οι πιο πολλοί στέκουν κοιτούν, τους άλλους που γυρίζουν και ο τροχός απ τα ψηλά στα χαμηλά τους πάει. Αλλά εκείνοι που κοιτούν πληρώνουν εισιτήριο. Με τον ιδρώτα των πολλών κάνει ακόμα κύκλους για ν ανεβάζει στα ψηλά δημαγωγούς και γλείφτες που τον λαό αφ’ υψηλού, κοιτάζουν και γελάνε μα δημοσίως τρυφερά με γαλιφιές χαϊδεύουν. Αυτά είχε υπ όψιν του ο ποιητής που είπε πως αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ΄λθει τούμπα ο ντουνιάς.                       Πάν Καρτσωνάκης Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.                          Οδυσσέας Ελύτης

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω. Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι. Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι» αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν.  Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός και μόνος δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

Λένε φωτιά, ο Νέρωνας, πως έβαλε στη Ρώμη και πως καθόταν κι έπαιζε την λύρα τραγουδώντας. Ήθελε λένε σύνθεση και ποίημα να γράψει να πιάσει το συναίσθημα η έμπνευση να του ‘ρθει. Ένα μονάχα  σίγουρο, οι νικητές πως γράφουν την ιστορία πλάθοντας όπως αυτούς συμφέρει. Άπειρα παραδείγματα υπάρχουν στα βιβλία που διάβαζα σαν μαθητής, έφηβος, στο σχολείο. Σκεφτείτε τι θα έγραφαν τα σχολικά βιβλία  αν κατακτούσαν τελικά, οι Πέρσες την Ελλάδα.                 Καρτσωνάκης Πάν Στην πραγματικότητα, γράφει  το βιβλίο  «The Book of General Ignorance»  των Τζον Μίτσινσον και Τζον Λόιντ,  ο Νέρωνας  βρισκόταν 56 χιλιόμετρα   μακριά απ’ τη Ρώμη,  στα θερινά του ανάκτορα.  Όταν ειδοποιήθηκε, έφυγε αμέσως για τη Ρώμη  και αυτό που είδαν οι Ρωμαίοι,  ήταν ότι ηγήθηκε ο ίδιος στις προσπάθειες πυρόσβεσης.  Οι κατηγορίες ότι ήθελε να κάψει τη Ρώμη,  ξεκίνησαν επειδή είχε πει ότι πρέπει  να ανοικοδομηθεί η πόλη.  Αργότερα έριξε την ευθύνη για τη φωτιά  στους Χριστιανούς  και οι μελλοντικοί  ιστορικοί του χ