Καρτσωνάκης Πάν

Με αυτό το χαρτονόμισμα αγοράζαμε το ένα και το άλλο  και είχαμε και ρέστα αλλά μονίμως  ξεχνούν να μας πουν  πόσο ήταν το μεροκάματο εκείνη την εποχή.

Τι συνδέει την Ελλάδα με την Ισπανία, τη Λιβύη,  την Αίγυπτο, το Μαρόκο,  την Τουρκία, τη Γεωργία,  την Ιταλία και τη Γαλλία και έλκει  την καταγωγή του  από την ελληνική μυθολογία;  Η απάντηση είναι οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή,   που το Επιμελητήριο Ξάνθης  προωθεί ως ιστορική – πολιτιστική  και τουριστική διαδρομή. “Το Επιμελητήριο εκπόνησε ήδη τη μελέτη,  η οποία έχει ως στόχο τη δημιουργία  μιας τουριστικής-ιστορικής- πολιτιστικής διαδρομής  με αναφορά στη ζωή,  τα ταξίδια και τους άθλους  του σημαντικότερου ήρωα  της ελληνικής μυθολογίας,  τον Ηρακλή” εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ  ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Στυλιανός Μωραΐτης. Σκοπός μας -συνέχισε- “είναι η καταγραφή των δεδομένων  και η τεκμηρίωση  της ανάγκης σχεδιασμού μιας τέτοιας  διαδρομής που πάνω απ’ όλα θα έχει  εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αλλά κυρίως μπορεί να δημιουργήσει  ένα συνεκτικό και υψηλής αξίας τουριστικό προϊόν,  που θα ‘ενώνει’  τις χώρες από τις οποίες πέρασε  και έζησε ο Ηρακλής”. Πρόκειται, υπογράμμισε ο κ. Μωραΐτης,

Η υπερβολή δεν είναι μόνο  εθνικό ελάττωμα.  Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων.  Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα.  Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα,  η υπερβολή λέγεται λεβεντιά. Νίκος Δήμου "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" *Σημειωτέον ότι το βιβλίο αυτό  γράφτηκε το 1975. Δικό μας σχόλιο: Μάλλον, τους νεοέλληνες που γνώριζε προσωπικά είχε στα υπ όψιν του ο συγγραφέας - αρθρογράφος  αλλά και φιλόσοφος  Νίκος Δήμου και εξ άλλου είναι υπερβολικό, αν μη τι άλλο, να κάνεις γενικεύσεις κινδυνεύοντας πάντοτε αφενός να πέσεις στην παγίδα της μισής αλήθειας και αφετέρου να την "πατήσεις". Οι λαοί δεν είναι προβλέψιμοι ούτε και οι άνθρωποι άλλωστε. Α και κάτι ακόμη. Ο συγγραφέας γράφει  σαν να μην είναι και ο ίδιος Έλληνας. Αυτό από μόνο του δεν είναι κάπως σαν τον φαύλο κύκλο του Επιμενίδη* που είπε : "Κρῆτες ἀεί ψεῦσται" * Ὁ Ἐπιμενίδης γεννήθηκε  στήν Κνωσό ἤ τή Φαιστό οπότε, αν ο Επιμενίδης

  Αναγνωρίζετε μήπως κάποιους;  Αναγνωρίζετε μήπως κάποιους; 

 

Θα ήθελα να μπορούσα  κάποιους στίχους μου να ξαναγράψω  και κάποια ποιήματα να τα πετάξω  γιατί έχω ήδη μετανιώσει έτσι καθώς  οι περισσότεροι  ούτε που κατάλαβαν  τι ήθελα να πω και τέλος πάντων μάλλον κι εγώ δεν ήμουνα σαφής  και δεν τα είπα ξεκάθαρα και όπως θα ήθελα  αλλά τα έντυσα με πολλές μεταφορές  και παρομοιώσεις  και στο τέλος μάλλον  έχασα τον στόχο.  Αμάρτησα και τώρα θα ήθελα να διορθώσω  τα λάθη του παρελθόντος.  Ξέρω, θα μου πεις πως τώρα πια είναι αδύνατον  να κάνω κάτι αφού ούτε να γράψω δεν μπορώ  αλλά και ούτε και να τους απαγγείλω.  Αυτός είναι ο λόγος που έρχομαι στον ύπνο σου  και σ ενοχλώ τόσες πολλές φορές.  Ωραία μου είπες πως δεν γίνεται να γράψεις  με το όνομά μου και πως κανείς  δεν θα σε πιστέψει  άμα τους πεις  πως εγώ σου υπαγορεύω ότι γράφεις  και μόνο το χέρι σου χρησιμοποιώ.  Θα σε περάσουν για τρελό, μου είπες,  αλλά σκέψου πως  και τώρα  μήπως για λογικό σε υπολογίζουν;  Ποιητής και λογικός γίνεται;  Δεν μπορεί να είναι λογικός κάποιος  που αφιερών

 Στους αθλητικούς αγώνες στην αρχαία Ελλάδα.        το μεγαλύτερο έπαθλο ήταν η αθανασία.  Η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στους θεούς.           Η σημαντικότερη εναρκτήρια σπονδή         ήταν προς τιμή του Ολυμπίου Διός,          και γινόταν από εκπροσώπους     της πόλης της Ήλιδας.      Την τελευταία μέρα των Ολυμπιακών αγώνων         γινόταν η απονομή των στεφάνων.       Ένας νεανίας έκοβε με χρυσό ψαλίδι        τα κλαδιά της ελιάς από το ιερό δέντρο.    Με την απονομή του στεφανιού αναγγέλλονταν    το όνομα του αθλητή,  μαζί με αυτό του πατέρα του    και της πατρίδας του και γινόταν αθάνατο σε όλες   τις τότε Ελληνικές πόλεις.         Οι νικητές έδιναν δώρα στους θεούς,      καθένας με τις δυνατότητές του     για να τους ευχαριστήσουν    για την υψηλοτέρα των τιμών.  Ακολουθούσαν πομπές          και γενικό φαγοπότι, συνοδευόμενο            από τραγούδι και μουσική, τα «επινίκια». Τότε που οι θεοί στεφάνωναν τους ανθρώπους!