Καρτσωνάκης Πάν

Γιατί υπάρχει η ποίηση, στη ζωή μας; Για να "χορταίνει" τη μιζέρια! Τα ονειροτάξιδα είναι απαραίτητα  στα σκουλήκια που δεν ονειρεύονται απλώς αλλά έχουν και την σιγουριά  πως θα γίνουν  κάποτε πεταλούδες. Παράξενο αλλά πολύ συχνά συμβαίνει και τα όνειρα είναι  σαν την πραγματικότητα που ζεις. Ονειρεύεσαι και το σώμα σου  συμμετέχει στον πόνο στη χαρά αλλά και στην ηδονή. Ονειρεύεσαι και ξυπνάς  τρομαγμένος, φοβισμένος ή χαρούμενος, ευτυχισμένος,  ανάλογα το όνειρο. Η ποίηση λοιπόν είναι  το απαραίτητο όνειρό μας και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει πως την ποίηση  την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη  οι άνθρωποι  που μπορεί να ζουν στην μιζέρια  δυστυχισμένοι ίσως  και να υποφέρουν από αυτό αλλά ελπίζουν, ονειρεύονται  γιατί θέλουν ένα διαφορετικό, άλλο, καλύτερο  αύριο  και ίσως ήδη και να αγωνίζονται για τον σκοπό αυτόν. Ναι, εσύ τους βλέπεις πως ζούνε σαν σκουλήκια ή σαν βάτραχοι στον βούρκο, αυτοί όμως έχουν ήδη γίνει πεταλούδες  μπορεί με όχι μεγάλα πολύχρωμα φτερά αλλά οπω

 

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Αντί για άλλο, δικό μας σχόλιο: "Εγώ σου τα έλεγα και τα άκουγες παράλογα". 

Όλη την μέρα άνετος, ξαπλώνει, χουζουρεύει κι αν κάπου-κάπου σηκωθεί,  απλώς αλλάζει θέση. Όλη την νύχτα τριγυρνά δεν ξέρω που πηγαίνει και  ποιες αυλές καλύτερες απ’ την δική μου βρίσκει. Πίνει νερό μα την τροφή κάποιες φορές αφήνει ίσως γιατί καλύτερη, κάπου αλλού θα βρίσκει.  Ενδέχεται με όμορφη και γάτα κοτσονάτη να ζευγαρώνει και γι αυτό ξεμυαλισμένος είναι.  Αυτό συμβαίνει προφανώς και η αυλή στο μέλλον ίσως γεμίσει τρυφερά και ζωηρά γατάκια.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Παράβαση Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί, μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στην μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή.   Ζει τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες, προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό. Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.   Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, σπιθίτσα φουντωμένη μ' αναπνοές τρελού.   Βαρδάρη που μιλάς σαν ψάρι φαγωμένο, αχ, πολλαπλασιασμένο και σαν καρβέλι να.   Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί.   Ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα, ψηστιέρα, καρβουνιέρα, μούσα δεκεμβριανή.   Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.   Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική.   Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά.   Πρόστιμο μια ζωή στην κλεψύδρα και στα εφετεία. Είναι μια κοροϊδία, σειρά του

Κάποτε, οι άνθρωποι, πίστευαν στην εικόνα και οι ζωγράφοι ερμήνευαν, καθοδηγούμενοι  από τους εκάστοτε χορηγούς τους, την ιστορία. Από τον εικονογράφο του ιερατείου  έως τον ζωγράφο της αυλής της κάθε εξουσίας. Ακόμα και για λογαριασμό του πελάτη τους  σε δημοκρατικότερους καιρούς ή γενικά δέσμιοι  στο τι πουλάει υπήρξαν, τις περισσότερες φορές,  οι καλλιτέχνες. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο, αλλά άλλο θέμα. Με την ανακάλυψη όμως της φωτογραφίας, το ρόλο της αξιόπιστης  απεικόνισης ανέλαβε η φωτογραφία απελευθερώνοντας σιγά-σιγά  τη ζωγραφική από αυτή τη χρησιμοποίησή της. Αυτό όμως έγινε σιγά-σιγά στην διάρκεια του χρόνων που ακολούθησαν. Αυτό έγινε παρά την επανάσταση που έφερε η φωτογραφία  στην έντυπη κυρίως πληροφόρηση και κυρίως στο πορτραίτο. Για την έντυπη πληροφόρηση δεν είναι ανάγκη  να πούμε τίποτα περισσότερο αλλά για το πορτραίτο,  έτσι για την ιστορία, θα αναφέρω ότι οι πιο φανατικοί πολέμιοι  της νέας ανακάλυψης υπήρξαν οι ζωγράφοι  και ειδικά οι προσωπογράφοι. Η φωτογραφία

Η ελιά Είμαι του ήλιου η θυγατέρα Η πιο απ’ όλες χαϊδευτή Χρόνια η αγάπη του πατέρα Σ΄ αυτό τον κόσμο με κρατεί Όσο να πέσω νεκρωμένη Αυτόν το μάτι μου ζητεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη Όπου και αν λάχει κατοικία Δε μ’ απολείπουν οι καρποί. Ως τα βαθιά μου γηρατειά, Δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή. Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη, Και είμαι γεμάτη προκοπή. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου μ’ αποκάτω Ήρθ’ ο Χριστός να αναπαυθεί Κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του Λίγο προτού να σταυρωθεί. Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, Έχει’ ς τη ρίζα μου χυθεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Και φως πράστατο χαρίζω Εγώ στην άγρια τη νύχτα. Τον πλούτο πα δεν τον φωτίζω, Συ μ’ ευλογείς φτωχολογιά. Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη, Με φέγγω μπρος στην Παναγιά. Είμ’ η ελιά η τιμημένη.         Κωστής Παλαμάς

Ας φρόντιζαν Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις). Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις,  και παληανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους— τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ

Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν, οι ποιητές, στον κόσμο πασπαλισμένα αίματα, ελπίδες μα και ψέμα. Με λέξεις μόνο έχτιζαν, τον κόσμο τους και ζούσαν στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν. Ισορροπούν οι ποιητές, ακροβατούν στο τώρα, βυθίζονται μες τη στιγμή και πέφτουνε στο μέλλον.       Καρτσωνάκης Πάν 2009 The poets always sow their dreams in the world, sprinkled them with blood, hope but with a lie as well. They built their world, just with words and lived by digging stoas around, and escape tunnels. The poets keep balanced acrobating on present, sinking in the moment and fall in the future. Kartsonakis Pan 2009

Δε θέλω τίποτε άλλο  παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι  το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε  τόσο πολύ  που φαγώθηκε απ' τα μαλάματα  το πρόσωπό της.  Κι είναι καιρός να πούμε  τα λιγοστά μας λόγια  γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.       ( Ημερολόγιο καταστρώματος )      Γιώργος Σεφέρης  

Δεν θα το πω στον άνεμο που όλο ταξιδεύει μα ούτε και στα κύματα κανείς δεν το πιστεύει οι όρκοι που εδώσαμε στην άμμο ήταν γραμμένοι τους έσβησαν τα κύματα, τους πήραν οι ανέμοι. Μα θα το πω στον ουρανό, σε κείνο το αστέρι που ναι απ όλα πιο λαμπρό μα στέκει δίχως ταίρι. Δεν θα το πω στα σύννεφα που φεύγουνε και πάνε αλλά σε κείνα π αγαπούν δακρύζουν και βροντάνε ότι τους όρκους άδικα οι άνθρωποι πιστεύουν, μόνοι τους έρχονται στη γη και μόνοι τους μισεύουν.                                       Καρτσωνάκης Τάκης

Ο άνεμος και η βροχή, ο ήλιος, το φεγγάρι μπορούν να δώσουν έμπνευση στους ποιητές να γράψουν όπως αντιλαμβάνονται προσωπικά την φύση τους ποταμούς και τα βουνά αλλά και τα λουλούδια. Μα πιο μεγάλη έμπνευση ξεχωριστή τους δίνουν οι σκέψεις, τα αισθήματα ο άνθρωπος πως νιώθει όταν τα βέλη του μικρού θεούλη τον λαβώσουν ναρκώνοντας την λογική και κόβοντας τα φρένα. Ωστόσο είν΄ο έρωτας διάχυτος στη φύση  γιατί αρχέγονος αυτός δημιουργός της είναι.                               Πάν Καρτσωνάκης

Από την δεύτερη ποιητική συλλογή  του Κορίνθιου ποιητή Μιχάλη Χελιώτη.

Μας τραγουδά, ο άνεμος κι εμείς δεν λέμε λέξη μόνο κοιτάζεις μ’ απλανές, το βλέμμα, το φλιτζάνι λες και διαβάζεις στον καφέ τι λεν τα κατακάθια για το παρόν, το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Θα θελα σφόδρα να σου πω, τι ένοιωθα κι ωστόσο θα ‘ταν ανόητο γι αυτό κουβέντα δεν σου είπα. Όσες λεξούλες όμορφες να σου ‘λεγα εις μάτην σαν σύννεφα στον άνεμο, θα σκόρπιζαν εντέλει. Σαν έτοιμος από καιρό που ‘γραψε κι ο Καβάφης σ’ αποχαιρέτησα βουβά και δίχως να δακρύσω.                                 Πάν Καρτσωνάκης