Καρτσωνάκης Πάν

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν Ψάχνουν να βρούνε την τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε πως κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                              Πάν Καρτσωνάκης

Ο άνεμος και η βροχή, ο ήλιος, το φεγγάρι μπορούν να δώσουν έμπνευση στους ποιητές να γράψουν όπως αντιλαμβάνονται προσωπικά την φύση τους ποταμούς και τα βουνά αλλά και τα λουλούδια. Μα πιο μεγάλη έμπνευση ξεχωριστή τους δίνουν οι σκέψεις, τα αισθήματα ο άνθρωπος πως νιώθει όταν τα βέλη του μικρού θεούλη τον λαβώσουν ναρκώνοντας την λογική και κόβοντας τα φρένα. Ωστόσο είν΄ ο έρωτας διάχυτος στη φύση  γιατί αρχέγονος αυτός δημιουργός της είναι.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Δε θέλω τίποτε άλλο  παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι  το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει. Και την τέχνη μας τη στολίσαμε  τόσο πολύ  που φαγώθηκε απ' τα μαλάματα  το πρόσωπό της.  Κι είναι καιρός να πούμε  τα λιγοστά μας λόγια  γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.       ( Ημερολόγιο καταστρώματος )      Γιώργος Σεφέρης  

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις). Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις,  και παληανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους— τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Όποιος είναι έτοιμος να δει και έτοιμος να ακούσει  ας κοιτάξει γύρω του προσεκτικά. Ολόγυρά η φύση, μας διδάσκει με αγάπη και επιμονή  από την πρώτη ημέρα που, ως παράσιτο, οριστικοποιήσαμε  τη σημερινή μας μορφή, με την σπίθα εκείνη όμως  που χρόνους αργότερα και όταν τιθασεύσαμε τις άναρθρες κραυγές μας την ονοματίσαμε. Εκείνη την σπίθα που υπήρχε μέσα στο μυαλό μας,  την ονομάσαμε φιλάρεσκα λογική και ίσως όχι άδικα. Αυτή η σπίθα είναι που μας έκανε ανήσυχους,  να μη βολευόμαστε και να ορμάμε συνεχώς προς το άγνωστο και το νέο. Αυτή η σπίθα μας έκανε να σπάμε τα πήλινα ποδάρια της παράδοσης  και με τα φτερά της να πετάμε σε νέες ψηλότερες  κι απάτητες πρωτύτερα κορυφές  με τρόπο ώστε  να δημιουργούμε νέες και συνεχώς νέες παραδόσεις. Αυτή η σπίθα, μας ξεχώρισε οριστικά από τα άλλα πλάσματα  που συνοικούσαν τον πλανήτη και μας πρόσφερε  ένα κυρίαρχο ρόλο πάνω του. Τόσο κυρίαρχο που τώρα πια,  εδώ και μισό αιώνα περίπου,  το ανθρώπινο είδος κομπάζει ότι μπορεί να προκαλέσει ακόμη  κα

Από την δεύτερη ποιητική συλλογή  του Κορίνθιου ποιητή Μιχάλη Χελιώτη.

Κάθομαι εδώ μέσα στη μαύρη νύχτα καθώς καταφθάνει ένα ακόμα ποίημα και λέει: περίμενε, στάσου, δες με να κόβω βόλτες όλο καμάρι πάνω στη σελίδα γράμμα-γράμμα σαν τις γάτες σου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου. δες με, να ‘μαι πάλι στο δρόμο για το Μέξικο και Ιάβα ή μέσα στο στομάχι σου. περίμενε λίγο ακόμα γι’ αυτό υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες για μένα για να σε ελέγχω να σε κρατάω αιχμάλωτο εκεί μπροστά εκεί στην οθόνη που αστραποβολά. Θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ γιατί εγώ σε γράφω όχι εσύ εμένα. πάντα έτσι ήταν. πάντα έτσι θα ‘ναι. είμαι το τελευταίο ποίημα της νύχτας κι ύστερα όταν θα κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο μες το σκοτάδι θα με ξεχάσεις θα ξεχάσεις τα πάντα. εσύ με το ηλίθιο στόμα σου ανοιχτό θα ροχαλίζεις θα κοιμάσαι βαριά κι εγώ θα είμαι εκεί θα περιμένω, αθάνατο κι όταν πεθάνεις και κοκκινίσει ο μαύρος ουρανός για χάρη σου -μια τελευταία φορά- τα ηλίθια κόκαλά σου δεν θα ‘ναι πια παρά μονάχα σκόνη ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω. μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

Θυμᾶσαι ποὺ σοῦ ῾λεγα Ὅταν σφυρίζουν τὰ πλοῖα μὴν εἶσαι στὸ λιμάνι. Μὰ ἡ μέρα ποὺ ἔφευγε ἤτανε δικιά μας  καὶ δὲ θὰ θέλαμε ποτὲ νὰ τὴν ἀφήσουμε  Ἕνα μαντήλι πικρὸ θὰ χαιρετᾶ  τὴν ἀνία του γυρισμοῦ  Κι ἔβρεχε ἀλήθεια πολὺ κι ἤτανε ἔρημοι οἱ δρόμοι  Μὲ μιὰ λεπτὴν ἀκαθόριστη χινοπωριάτικη γεύση  Κλεισμένα παράθυρα κι οἱ ἄνθρωποι  τόσο λησμονημένοι -Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;  -Γιατί μᾶς ἄφησαν ὅλοι;  Κι ἕσφιγγα τὰ χέρια σου  Δὲν εἶχε τίποτα τ᾿ ἀλλόκοτο ἡ κραυγή μου. Θὰ φύγουμε κάποτε ἀθόρυβα καὶ θὰ πλανηθοῦμε Μὲς στὶς πολύβοες πολιτεῖες καὶ στὶς ἔρημες θάλασσες Μὲ μιὰν ἐπιθυμία φλογισμένη στὰ χείλια μας Εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ γυρέψαμε καὶ μᾶς τὴν ἀρνήθηκαν Ξεχνοῦσες τὰ δάκρυα, τὴ χαρὰ καὶ τὴ μνήμη μας Χαιρετώντας λευκὰ πανιὰ π᾿ ἀνεμίζονται. Ἴσως δὲ μένει τίποτ᾿ ἄλλο παρὰ αὐτὸ νὰ θυμόμαστε. Μὲς στὴν ψυχή μου σκιρτᾶ τὸ ἐναγώνιο Γιατί, Ρουφῶ τὸν ἀγέρα τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἐγκατάλειψης Χτυπῶ τοὺς τοίχους τῆς ὑγρῆς φυλακῆς μου              καὶ δὲν προσμένω ἀπάντηση Κανεὶς δὲ θ᾿ ἀγγίξει τὴν ἔκταση τῆς σ

ΚΟΡΙΝΘΟΣ Ο θάνατος δεν πονάει ! Αντίθετα. Είναι ένα είδος ταξιδιού με πολυτελές ποταμόπλοιο. Πρώτη θέση. Διαδρομή Αχερουσία! Ο θάνατος ! Απλώς σπουδή απουσίας απ τους διπλανούς. Δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει προς την Κόρινθο ! Εγώ απεκδύομαι της επιθυμίας . . . . . Η Κόρινθος είναι ένα τραύμα που αιμορραγεί αναμνήσεις και μούστο . Το δρόμο προς την Κόρινθο μου τον φράζουν οι πολλοί τάφοι των φίλων  που ταξίδεψαν. Δεν αντέχω πλέον να μετράω κυπαρίσσια. Βιάζομαι να γίνω κι εγώ ένα κυπαρίσσι !  Για συντροφιά !  Μιχάλης Χελιώτης Από την ποιητική συλλογή  Αδυσώπητο ΜΩΒ του 1999 Η σημερινή μου εγγραφή ας είναι ένα ελάχιστο μνημόσυνο στον ποιητή που μου εξήγησε κάποτε τι ακριβώς κάνει ένας ποιητής, πως ζει αλλά κυρίως για ποιον λόγο αξίζει να ζει και να γράφει. Τι ακριβώς είναι η ποίηση Μιχάλη, θυμάμαι πως τον είχα ρωτήσει κάποτε και κείνος χαμογέλασε και μου απάντησε:   - Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και πίστεψέ με αυτό ακριβώς είναι η ποίηση. Πόσο δίκιο είχες κι ας με ξάφνιασε τότε η απάντη

Άνοιξη βγαίνουν τα γερά νιογέννητα πουλάκια ένα ξεφάντωμα, γιορτή, στην εξοχή π’ ανθίζει κι εμείς μέσα σε όργιο, χρωμάτων, να μεθάμε να ξεγελιέται η καρδιά, να θέλει ν’ αγαπήσει. Ακόμη κι αν σε πλήγωσαν, να πάλι πεταρίζεις κι αν θα ματώσεις, στην πληγή, εσύ δεν το λογιάζεις γιατί ‘ναι κάποιοι π’ αγαπούν αθώα σαν παιδάκια κι ακόμη και τα τραύματα βαπτίζουν εμπειρίες. Αγάπα, γιατί Άνοιξη για πάντα δεν θα είναι θα έρθει το Φθινόπωρο κι ο κρύος ο Χειμώνας.                            Πάν Καρτσωνάκης       

Όποιος είναι έτοιμος να δει και έτοιμος να ακούσει  ας κοιτάξει γύρω του προσεκτικά.  Ολόγυρα η φύση, μας διδάσκει με αγάπη και επιμονή από την πρώτη ημέρα που σαν παράσιτο  οριστικοποιήσαμε τη σημερινή μας μορφή,  με την σπίθα εκείνη που χρόνους αργότερα  και όταν τιθασεύσαμε τις άναρθρες κραυγές μας  την ονοματίσαμε.  Την είπαμε φιλάρεσκα ΝΟΥ και ίσως όχι άδικα.  Αυτή η σπίθα είναι που μας έκανε ανήσυχους,  να μη βολευόμαστε και να ορμάμε συνεχώς  προς το άγνωστο και το νέο.  Αυτή η σπίθα μας έκανε να σπάμε  τα πήλινα ποδάρια της παράδοσης  και με τα φτερά της να πετάμε σε νέες ψηλότερες  κι απάτητες πρωτύτερα κορυφές έτσι ώστε  να δημιουργήσουμε νέες και συνεχώς νέες παραδόσεις.  Αυτή η σπίθα, μας ξεχώρισε οριστικά (;)  από τα άλλα πλάσματα που συνοικούσαν τον πλανήτη  και μας πρόσφερε ένα κυρίαρχο ρόλο πάνω του.  Τόσο κυρίαρχο που τώρα πια, μισό αιώνα περίπου,  το ανθρώπινο είδος να κομπάζει ότι μπορεί  να προκαλέσει ακόμη και την εξαφάνισή του.  Ίσως και να το μπορεί.  Αλλά γιατί;

Κουράστηκα, κάθε χρονιά, ενώ την περιμένω αυτή να φτάνει ξαφνικά στον ύπνο να με πιάνει. Έτσι απλά κι αθόρυβα οι μυγδαλιές  ανθίζουν κι ολόγυρα οι μέλισσες τρελό χορό να στήνουν.  Την άνοιξη δεν γίνεται κανείς να εμποδίσει εκτός κι αν έχει δύναμη την γη να σταματήσει. Κάθε χρονιά την καρτερώ, μετρώντας τις ημέρες κι αυτή μπουκάρει ξαφνικά  και μας τρελαίνει όλους φορώντας ένα άρωμα μεθυστικό που φτάνει ακόμη και σ' ανήλιαγα υπόγεια μες τις πόλεις.                                   Πάν Καρτσωνάκης