Καρτσωνάκης Πάν

Ζωγράφιζα με γράμματα  κι όλα τα χρώματα της γης πλάθοντας έναν κόσμο με λέξεις,  όνειρα κι επιθυμίες. Σε προσκάλεσα να ζήσουμε εκεί  κοιτάζοντας μόνο τη θάλασσα, τον ουρανό, τους γλάρους και ο ένας τον άλλον. Να μην υπάρχει άλλος κανείς, στον κόσμο μας,  παρεκτός οι φίλοι μας. Έναν κόσμο  που να μην αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει παρά μόνο όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν. Έναν κόσμο, σαν νησί που ταξιδεύει  στην απεραντοσύνη του χρόνου. Έναν κόσμο δίχως θάνατο. Δίχως χθες και αύριο. Δίχως ημερομηνίες και ώρες. Μοιράστηκα αυτά τα όνειρα μαζί σου  και γέλασες. Αυτά είναι παιδιάστικες φαντασίες  και ποιητικές ουτοπίες, μου είπες,  αλλά δέχτηκες. Από τότε, κάθε νύχτα,  μου τραβάς τα σκεπάσματα αποκαλύπτοντας το γυμνό μου σώμα.                       Πάν Καρτσωνάκης

Όλα τα σχέδια, στα χαρτιά, που έκανα θα μείνουν και οι προθέσεις, στο μυαλό και μόνο θα υπάρχουν σαν κείνες τις ψαρόβαρκες στην αμμουδιά ριγμένες που σαν παιδιά νομίζαμε, πως γύρισαν τον κόσμο. Γοργόνες, Κύκλωπες, θεριά, σειρήνες, Λαιστρυγόνες τέτοια ταξίδια όνειρα και μόνο έχω κάνει. Παρηγορούμαι, σκέφτομαι, ακόμη κι o Οδυσσέας την Καλυψώ παράτησε, την Ναυσικά στο τέλος για να γυρίσει, θαλπωρή να βρει στο σπιτικό του έστω κι αν αναγκάστηκε μνηστήρες να σκοτώσει. Ίσως και να μετάνιωσε, που πήγε ως την Τροία μα είμαι σχεδόν σίγουρος πως πρέπει να ‘χε τύψεις για τους αθώους, τους απλούς, τους Τρώες, τους γερόντους τα γυναικόπαιδα κι αυτήν, που έκαψαν την πόλη.                                              Πάν Καρτσωνάκης  

Αλεξανδρινοί Bασιλείς Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά, τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια, Aλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο, εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς, μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών. Ο Aλέξανδρος— τον είπαν βασιλέα της Aρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων. Ο Πτολεμαίος— τον είπαν βασιλέα της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης. Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά, ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί, στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους, η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων, δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια. Aυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς, αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων. Οι Aλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά. Aλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική, ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό, το Aλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης, των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη, ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά (της Κλε

Αερικά τις ήσυχες βραδιές του Φθινοπώρου κουρνιάζουν στα φυλλώματα με τα πουλιά παρέα και χαμηλόφωνα, πολλά.....όλη τη νύχτα λένε… Εμείς, οι άνθρωποι, κακώς νομίζουμε πως κλαίνε. Είναι ψυχές που έρχονται λίγο να ξαποστάσουν κι ύστερα πάλι μακριά σαν σύννεφα να φύγουν και τριγυρνούν σ όλη τη γη σ άγνωστα μέρη πάνε ελεύθερες απ το φθαρτό το σώμα τους πετάνε. Δεν είναι πλάσματα του νου, οι μύστες το γνωρίζουν στους ποιητές όμως μιλούν ή έτσι το νομίζουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης  

Έχουν φωνή τα μάρμαρα και λένε ιστορίες. Τις έμαθαν από αυτούς που τα ‘χουνε δουλέψει. Έχουν ψυχή κι αισθήματα στα ξένα υποφέρουν, αιχμάλωτα αισθάνονται έως να επιστρέψουν. Οι κλέφτες που τα χαίρονται και οι κλεπταποδόχοι γνωρίζουν μέσα τους καλά πως λάθος είναι, ύβρις να καμαρώνουν σαν πουλιά, σαν κείνο του Αισώπου, με ξένα που στολίστηκε, ωραίο για να δείχνει. Χρέος του κάθε Έλληνα, αν Έλληνας το νοιώθει σαν Ερινύες διαρκώς αυτό να τους το λέμε.                                  Πάν Καρτσωνάκης Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ   ΕΔΩ Η Αρχαία Ελλάδα αποτελεί πυξίδα πολιτισμού για όλους τους λαούς του κόσμου.  Τα αρχαία εκθέματα προσελκύουν εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο στην Ελλάδα,  όμως χιλιάδες είναι τα παραδείγματα αρχαιοελληνικής τέχνης  που μπορεί κανείς να βρει σε μουσεία του εξωτερικού.  Η ομάδα του ellines.com ξεχώρισε τις 5 αρχαιότητες που βρίσκονται σε μουσεία  στο εξωτερικό και αναδεικνύονται, βάσει της δημοφιλίας τους  ως τα κορυφαία εκθέματα των συγκεκριμένων μουσείων. 1. Τα Γλυπτά

Δεν έχει πόρτες και κλειδιά ο χώρος της αγάπης ούτε υπάρχουν μυστικά για να βρεις ευτυχία. Λευκή κουρτίνα μοναχά είναι αυτό που βλέπεις που πάνω της προβάλλονται όλες οι δυσκολίες. Μόνο μια κίνηση απλή πρώτη φορά να κάνεις  να το πιστέψεις μέσα σου και θα βρεθεί ο τρόπος κι όσο κρατήσει η στιγμή, απόλαυση θα είναι κι αν θα ναι δευτερόλεπτα ευγνώμων πρέπει να ‘σαι. Υπάρχουν σκέψου άνθρωποι, στιγμή δεν έχουν νοιώσει έστω και στο ελάχιστο αγάπη κι ευτυχία.                                   Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: δεν είναι τύχη ν αγαπάς αλλά κι ελευθερία           να ‘χεις και τόλμη μ αρετή για να βρεις ευτυχία.  

Κάθομαι εδώ μέσα στη μαύρη νύχτα καθώς καταφθάνει ένα ακόμα ποίημα και λέει: περίμενε, στάσου, δες με να κόβω βόλτες όλο καμάρι πάνω στη σελίδα γράμμα-γράμμα σαν τις γάτες σου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου. δες με, να ‘μαι πάλι στο δρόμο για το Μέξικο και Ιάβα ή μέσα στο στομάχι σου. περίμενε λίγο ακόμα γι’ αυτό υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες για μένα για να σε ελέγχω να σε κρατάω αιχμάλωτο εκεί μπροστά εκεί στην οθόνη που αστραποβολά. Θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ γιατί εγώ σε γράφω όχι εσύ εμένα. πάντα έτσι ήταν. πάντα έτσι θα ‘ναι. είμαι το τελευταίο ποίημα της νύχτας κι ύστερα όταν θα κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο μες το σκοτάδι θα με ξεχάσεις θα ξεχάσεις τα πάντα. εσύ με το ηλίθιο στόμα σου ανοιχτό θα ροχαλίζεις θα κοιμάσαι βαριά κι εγώ θα είμαι εκεί θα περιμένω, αθάνατο κι όταν πεθάνεις και κοκκινίσει ο μαύρος ουρανός για χάρη σου -μια τελευταία φορά- τα ηλίθια κόκαλά σου δεν θα ‘ναι πια παρά μονάχα σκόνη ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω. μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

Είναι θεριό η θάλασσα και πώς να την δαμάσεις όπως πολλοί προσπάθησαν να βάλουν χαλινάρι μα κείνη τους ξεγέλαγε και δήθεν τα χατίρια τους έκανε, τους "κοίμιζε", μα κείνη δεν νικιόταν. Ολόγυρα η θάλασσα την γη μας αγκαλιάζει και τα ποτάμια απ την γη σ’ αυτήν θα καταλήξουν και μόνο αυτά με τον καιρό μπορούν να την δαμάσουν ο άνθρωπος εφήμερα μονάχα θα νικάει.  Μην πολεμάς την θάλασσα με πέτρες δεν σου φταίει. αυτή ανέκαθεν εκεί υπήρχε και υπάρχει.                               Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ:Πετροβολώντας την θάλασσα δεν δημιουργείς νησίδα.

Είμαι ένας γέρος Είμαι ένας γέρος κ’ είμαι ένα παιδί. Το γέρο τον άφησα πίσω μου κ’ έφερα εδώ το παιδί, να μπει στο νερό, ν’ απλώσει τα χέρια στο αρχέγονο φως, να παίξει μαζί σου. Ό,τι είχα να κάνω στον κόσμο το έκανα. Το μήνυμα το έστειλα. Την μποτίλια την πέταξα ήδη στου χρόνου το ατέρμονο πέλαγο. (Μπορεί μερικοί να το έλαβαν κιόλας.) Ρίχνω το βλέμμα και στήνω το αυτί πάνω από σένα και πάνω από την κορφή του βουνού. Δεν κάνω λάθος. Είναι μια βίβλος μουσικής το στερέωμα.

Εδώ στο ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό, που το ίδιο χώμα μένει ακόμα κι απ' τον αρχαίο τον καιρό, στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε κ' έχουν αθάνατη ζωή και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί! Είδα τη Νίκη τη μεγάλη, τη Νίκη την παντοτινή! Την είδα εμπρός μου να προβάλλει με φορεσιά ολοφωτεινή. Ασύγκριτη σαν την ιδέα, σαν όνειρο λαχταριστή, είδα τη Νίκη την αρχαία, τη Νίκη την κυματιστή! Την είδα. Με το πέταμά της δεν έφευγε στους ουρανούς, εκεί που δύσκολα σιμά της μπορεί να κρατηθεί κι ο νους. Δεν έτρεχε να φτάση πρώτη, να στεφανώσει φτερωτή το λιονταρόκαρδο στρατιώτη, τον εμπνευσμένο τον ποιητή. ... Την είδα να περνά μπροστά μου με φορεσιά ολοφωτεινή και λύγισα στη γη εκεί χάμου κ' έκραξα με τρανή φωνή, γονατιστός, με θαμπωμένα μάτια, με λαύρα περισσή: "Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα, Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ! Εσύ που δείχνεις πως ανθούνε εδώ μ' αθάνατη ζωή, πως μας εμπνέουν και μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί!" Κωστής Παλαμάς

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν δεν αγαπάς κάποιον  δεν σημαίνει αυτόματα ότι τον μισείς κι αυτό γιατί το μίσος  «τρώει τα σωθικά» τελικά, του ανθρώπου που μισεί. Εκτός όμως από αυτό, το μίσος είναι κάτι που θρέφει  ένας κατώτερος άνθρωπος  προς κάποιον που θεωρεί  ψηλότερα από αυτόν και δεν μπορεί να τον βλάψει άμεσα  ή τέλος πάντων εκείνη την στιγμή  και περιμένει καρτερικά…. μισώντας τον.   Τώρα να δούμε ποιους θεωρούμε όταν λέμε εχθρούς. Φυσικά και αν παραβλέψουμε κάποιους άπληστους ηγέτες  που οδηγούν τον πλανήτη σε συνεχείς πολέμους και ίσως  σε έναν τρίτο Παγκόσμιο που δεν αποκλείεται φυσικά  να καταστρέψει με πυρηνικά τον πλανήτη πάνω στον οποίο  το ανθρώπινο είδος ζει εδώ και εκατομμύρια ίσως χρόνια  και ζει δυστυχώς ως παράσιτο  καταστρέφοντάς τον με την απληστία του.......................... Εχθρούς προσωπικά θεωρώ όλους όσους  με την συμπεριφορά τους βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο και φυσικά κι εμένα προσωπικά. Όλους αυτούς που θεωρούν ότι ο δικός τους τρόπος ζωής  εί