Ξημέρωνε Κυριακή. Την Κυριακή ούτε οι Γερμανοί, στην Κατοχή, δεν εκτελούσαν μελλοθανάτους

"Άρμεγε, με τα μάτια του, το φως της οικουμένης". Αυτός ο στίχος του ποιητή έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που κοιτάζω τη φωτογραφία, με την οποία πέρασε στην αθανασία ο Νίκος Μπελογιάννης, σαν ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο. Μια φωτογραφία, του Κώστα Μεγαλοκονόμου, από τις πολλές που τράβηξαν οι φωτορεπόρτερ της εποχής σε κάποιο από τα διαλείμματα της δίκης. Μια φωτογραφία που έμελλε να γίνει η εικόνα του, πάνω στο διαβατήριο, για την αιωνιότητα. Ήταν μια στιγμή, μετά το πέρας της απολογίας του στην πρώτη δίκη, που κάποια από τις γυναίκες που κάθονταν μαζί του στο ειδώλιο, του πρόσφερε ένα γαρύφαλλο. Ένα κίτρινο γαρύφαλλο πολύ πιθανόν από τη σύντροφό του Έλλη και το οποίο πράγματι βάφτηκε κόκκινο αργότερα. Μια φωτογραφία που έκανε το γύρο του κόσμου, μια φωτογραφία που ενέπνευσε στον Πάμπλο Πικάσο το σκίτσο, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο. Ένα σκίτσο και μία φωτογραφία που έγιναν πρωτοσέλιδα, αφίσα αλλά και παντιέρα....