Καρτσωνάκης Πάν

Γιατί «το ποίημα» όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος  «ξεπηδάει από μιαν ανάγκη να αποδοθεί η σιωπή,  από μιαν εντολή της ανθρώπινης προϊστορίας,  ιστορίας και μεθιστορίας.  Μια εντολή που δίνεται στον ποιητή άθελά του  κι εκφράζεται μέσα απ' αυτόν.  Γράφοντας ποίηση κάνει μια μάχη,  "σώμα με σώμα",  με το θάνατο.   Κι όταν λέμε θάνατο δεν εννοούμε μόνο το φυσικό, αλλά και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου.  Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες  που δεν εκπληρώνονται,  είναι μια καθημερινή εκτέλεση,  ένας θάνατος.  Κι όσο θα υπάρχει ο θάνατος, θα υπάρχει  και η αντίσταση στο θάνατο». Θα υπάρχει η ποίηση.  Όσο για το «τι αντιπροσωπεύει η ποίηση  σε μια τέτοια κοινωνία ηθικού χάους,  ο Οδυσσέας Ελύτης απαντά:  «Είναι ο μόνος χώρος, όπου η δύναμη του αριθμού  δεν έχει πέραση». Παγκόσμια Μέρα Ποίησης η 21η Μάρτη  και η ανάγκη προστρέχει να πάρει δύναμη  από εκείνους που με μια ρηξικέλευθη ματιά  μεταμόρφωσαν τη ζωή και τα πράγματα,  στοχάστηκαν μέσω της ποίησης και δε «χάθηκαν».  Δ

Είχε και εξωτερική βρύση για το παγωμένο νερό!

Ένα φασόλι στο στρατό στην τσέπη κουβαλούσα   Σ αν  φυλαχτό το πρόσεχα το βγαζα το κοιτού σ α.  Να με ρωτάνε ψόφαγα πότε θα το φυτέψω.   Ίσως μπορεί τους έλεγα και να το μαγειρέψω.   Ένας Πινόκιο ήμουνα, τα ψέματά μου πάντα   αθώα ήταν, Μερσεντές σήμα είχα στο Λάντα   και σου λεγα διάφορα τρελά και συμφωνούσες   Μόνο εγώ μου έλεγες, σ έκανα και γελούσες.   Κάθε φορά που γέλαγες άνθιζα και ριγούσα   Φασίολος σ΄ ιδανικές συνθήκες και ξυπνούσα!   Ήταν μαγεία άγγιζα την άκρη των ονείρων   Όταν σε πρώτο φίλησα, εν μέσω των απείρων   αναστολών της λογικής, γλυκά στα δυό σου χείλια   πολύχρωμα πως νόμιζα πως έβγαζα μαντήλια !   Η φασουλίνα μας μπορεί ποτέ να μη φυτρώσει   Αν όμως κάποιο σου παιδί σε κλάρες σκαρφαλώσει   και μες τα σύννεφα δεν βρει παλάτια και χρυσάφι   θα βρει μπορεί τα γράμματα το χέρι μου που γράφει.   Πες του για μένα μοναχά πως ήμουν ένας φίλος   που τραγουδούσε στο χαρτί ανώφελα σαν γρύλος.                                       Τάκης Καρτσωνάκης

Άντε βρε, "προφήτες" τόσα χρόνια πέρασαν από τότε.   Πάντως, το γεγονός ότι βάζουν,  πότε την γερόντισσα Θέκλα, πότε την Λαμπρινή και πότε τον γέροντα τάδε  ή έναν άγιο να δικαιολογήσουν  τις παπαριές τους, με ξεπερνάει και όχι τόσο γι αυτούς  που φυσικά ηδονίζονται να τρομοκρατούν τους άλλους  πάντοτε τους ίδιους χαζοβιόληδες.... Ποτέ, όμως δεν γύρισαν να ζητήσουν συγγνώμη  γιατί πολύ απλά επιθυμούν  με αυτόν τον τρόπο  να δικαιολογούν  και στον εαυτό τους  και την εξίσου ανόητη ύπαρξή τους.  Φιλικά  Τάκης Καρτσωνάκης