Καρτσωνάκης Πάν

 

Τόσος κόσμος πέρασε και τον προσπέρασεεεεε τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος και δεν θυμάμαι τώρα πια για ποιόν και γιατί αλλά αυτός ο στίχος μου ήλθε αμέσως στο μυαλό μόλις πρωτοείδα αυτόν τον άνθρωπο. Μόνος του,  καθισμένος εκεί στα χαμηλά, να κοιτάζει ίσως με δέος αλλά ίσως και με περιφρόνηση τον κόσμο των απάνω,  καθισμένος ακριβώς εκεί  θα έλεγε κάποιος με φαντασία μπόλικη,  αλλά μην κρατώντας  φανάρι  στο χέρι. Όχι ! στην Ελλάδα του σήμερα  δεν ψάχνει να βρει ανθρώπους, γιατί τώρα πια  και ύστερα από τόσα πολλά  που έμαθε  και είδε στα ταξίδια του  μέσα στο χρόνο, ξέρει!                                  Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης  δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είν...

Με το πράσινο βέλος, ο πατέρας μου  Κωνσταντίνος Γεωργίου Καρτσωνάκης. Η φωτογραφία πρέπει λογικά να είναι  από την δεκαετία του 50. Υ.Γ: Η γυναίκα που δεν φοράει λευκά ήταν η προϊσταμένη Τασία Κουτρουμπή.