Καρτσωνάκης Πάν

 

 

Τέλος στην τζάμπα μαγκιά  του πανεπιστημιακού κατεστημένου. Ο μεγαλύτερος μύθος στις μέρες μας  είναι αυτός της δωρεάν Παιδείας.  Η Παιδεία δεν είναι δωρεάν, την πληρώνουμε  με τους φόρους μας.  Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο μας κοστίζει  και τι παίρνουμε πίσω  ως κοινωνία από αυτή την «επένδυση».  Θα έλεγε κανείς ότι οι καθηγητές των πανεπιστημίων  θα απαντούσαν  σε μία ανάλογη ερώτηση  για έναν άλλο χώρο ως εξής: Κάντε μία έρευνα για να τα μετρήσουμε.  Νομίζω ότι θα συμφωνούσε και η κυρία Κεραμέως. Δίνουμε χρήματα για να λειτουργήσουν  τα πανεπιστήμια.  Τα χρήματα τα παίρνουν για έναν σκοπό.  Εξυπηρετείται αυτός ο σκοπός  ή τελικά οι κοινωνικοί πόροι που διαχειρίζεται  το πανεπιστήμιο σπαταλούνται;  Αξιολογείται με κάποιον τρόπο το έργο  των πανεπιστημίων;  Τα πτυχία τους;  Έχουν την αξία που αντιπροσωπεύει το ποσό  που δαπανήθηκε; Η αντίδραση των Πρυτάνεων στις προτάσεις ...

 

Έτσι σαν αύρα δροσερή την νύχτα αυτή  με μια τρυφερή καληνύχτα θα σας αποχαιρετίσω. Ανυπομονώ να βυθιστώ στα όνειρα………. Σε αυτήν την χώρα που όλα μπορούν να συμβούν.  Στην χώρα που ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας   και η πεντάμορφη ερωτεύεται το «τέρας» Στην χώρα που και οι νεκροί μας  ανασταίνονται. Στην χώρα όπου μπορούμε  να συνομιλούμε με όλους, ακόμη και με κάποιους  που έζησαν πολύ πριν από εμάς.                 Καληνύχτα Ελλάδα  Με αγάπη και πολύ διάθεση για όνειρα.                                           Πάν Καρτσωνάκης

  "Μόλις στα 24 του είχε ήδη φτιάξει το αριστούργημα του,  τότε εμφανίστηκαν και τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του  ασθένειας, πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό  με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεώρησε ότι αυτή που τον τρελαίνει  είναι η γλυπτική, ενώ συνέβαινε ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει,  όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγόρευσε αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πήγανε στο εξωτερικό, αλλά δε είδαν βελτίωση. Δέκα χρόνια βολόδερνε στην Τήνο, αποπειράθηκε  να αυτοκτονήσει  κι έπειτα τον κλείσαν για 16 χρόνια  στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες,  αποτρελάθηκε. Η προσωπικότητα του αποδομήθηκε εντελώς. Όταν πέθανε ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπήρε  στην Τήνο,  ενώ ήταν πια 51 ετών. Η γριά συνεχίσε να του απαγορεύει κάθε επαφή  με το μάρμαρο  και τη γλυπτική. Έιχε πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο...

Αυτήν, την όμορφη φωτογραφία, μου την έδωσε  ο φίλος μου ο Παναγιώτης και αν θέλει  μπορεί να γράψει περισσότερα στα σχόλια. Δεμεντής Πυγαδιώτης Βασιλείου Σακελλαράκης μπονάτσος αλεξόπουλος  γερασίμου σπανος ταγαρας κουτσουκος  ρουκης σπανός  σμυρλής ρωμανος γιωτης  Αθανασίου κουτσουκος παλαιολόγου  καλλιμάνη καθηγήτρια παπαγεωργίου στάφας σιαμπάνου  λυκειάρχης  λεονάρδος τρύφων καραγιάννης βενετσιάνου  φωτοπούλου καθηγήτρια Κατω αθανασίου δράκος καλλίρης μαρκακης σακελλαράκης  καθάριος ζώγκος χατζηχρονόγλου

«Δώσε κι εμένα, μπάρμπα».  Πώς βγήκε η φράση στις λαϊκές αγορές  που λειτούργησαν για πρώτη φορά το 1929.  Ιδρύθηκαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο  για να χτυπηθούν οι κερδοσκόποι...  Κάτω από τις έντονες διαμαρτυρίες σχεδόν όλων  των επαγγελματικών  οργανώσεων, που πίστευαν ότι  θα ζημιώνονταν τα μέλη τους, ξεκινούσε  στις 18 Μαΐου 1929  η λειτουργία του θεσμού των λαϊκών αγορών. Η πρώτη λαϊκή αγορά στήθηκε στην πλατεία Θησείου,  ημέρα Σάββατο.  Η παρουσία του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου,  με το καλάθι στο χέρι  να ψωνίζει προϊόντα, έδειχνε  την απόφαση της κυβέρνησης να καθιερώσει το νέο μέτρο.  Η κερδοσκοπία των μεσαζόντων είχε καταντήσει μάστιγα  και η οικονομική κρίση  βρισκόταν προ των πυλών.  Ίσως ακόμη και οι οργανωτές του θεσμού να μη γνώριζαν  τη δημοφιλία  που θα απολάμβανε και τον τρόπο  που θα επηρέαζε την καθημερινή ζωή  των νεοελλήνων το καινούργιο αυτό εγ...

Ο άνθρωπος, με τη φωτιά, τεράστιο το άλμα που έκανε στην πρόοδο και στην εξέλιξή του. Αυτή και τον ξεχώρισε σαν είδος στον πλανήτη μα ίσως και αποδειχτεί και η καταστροφή του. Αναζητώντας συνεχώς ενέργεια να έχει για φωτισμό, για θέρμανση και στην παραγωγή του κατέφυγε στον άνεμο, στον ήλιο, στο πετρέλαιο και τέλος στα πυρηνικά δεν ξέρω και τι άλλο. Ο άνθρωπος σε ποταμό, μα συνεχώς διψάει Έτσι ο Τέσλα έγραψε και πόσο είχε δίκιο.                                             Καρτσωνάκης Πάν