Καρτσωνάκης Πάν

  Όταν λέμε την απλή συνηθισμένη φράση: -Ένα κιλό ζυμωτό ψωμί δεν κυριολεκτούμε. Ζητώντας να αγοράσουμε αυτό το βασικό αγαθό,  λέμε ένα σωρό ψέματα. Ούτε κιλό είναι πια, το ένα κιλό ψωμί,  ούτε φυσικά ζυμωτό, με την κυριολεκτική έννοια  του όρου, αφού δεν είναι προϊόν φυσιολογικής ζύμωσης. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν είναι,  λέω εγώ τώρα, ούτε ψωμί από Έλληνες. Θα μου πείτε όμως ότι υπερβάλω. Ίσως και να το έκανα, για να γίνει πιο εντυπωσιακός  ο πρόλογος και να τραβήξω την προσοχή σας  κάτι που επιθυμώ. Αυτοί που ξέρουν όμως το μέγεθος της υποκρισίας,  και για να σπάσουν πλάκα μαζί μας,  δίνουν και ονομασίες όπως χωριάτικο  ή ολικής άλεσης στα διάφορα (πολλές φορές από εισαγόμενη κατεψυγμένη ζύμη)  αρτοσκευάσματα.  Κάπως έτσι ονοματίζουμε, άλλοτε από συνήθεια  και άλλοτε από σκοπιμότητα, πολλά και διάφορα  στην καθημερινή μας ζωή  κουτσουρεύοντάς τα ανελέητα και τελικά  κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας  α...

Ήλθε η οπτική ίνα που από ότι λέει ένας γνωστός μου  ανίκητος είναι.......................του διαβόλου εφεύρεση.

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του  και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς  στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχ...

Προσοχή.  Πτώση σοβάδων από το μπαλκόνι.

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν κάποιος  φροντίζει για τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε που κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Διψούν για αίμα μερικοί μα ούτε καν ιδέα δεν έχουν από πόλεμο, φοβούνται την σκιά τους κι ακόμη τραγικότερο μιλούν για περηφάνια…. μα μόνες μάχες πού ‘δωσαν είναι στο πληκτρολόγιο.  Νομίζουν πως στον πόλεμο υπάρχουν κερδισμένοι απ’ τον λαό των νικητών μα είναι γελασμένοι. Την μάνα που ‘χασε τον γιο να πάνε να ρωτήσουν κι αν θα τολμούσαν τα παιδιά που ‘χασαν τους γονείς τους.   Οι πόλεμοι δεν γίνονται σαν όπως στις ταινίες που οι κομπάρσοι σπίτια τους, γυρνούν όταν τελειώσουν.                                              Πάν Καρτσωνάκης 

 

Τηγανιτές πατάτες από τον Κουταλά  και τυρί φέτα από την Πίνδο. Όχι, σήμερα, δεν συνοδεύτηκε από κρασί  αν και θα του πήγαινε πολύ ένα λευκό.