Καρτσωνάκης Πάν

Φακές και με την συνοδεία από τα παντζάρια ήλθε.............. κι έδεσε.

Παρόλα όμως αυτά, εγώ κουρεύτηκα  από τον φίλο μου τον Προκόπη. Υ.Γ: Δεν είναι τυχαίο που δεν πάω εδώ και χρόνια  να εμπιστευτώ το κούρεμά μου σε άλλον.  

Μια συμβουλή προς τα κλεφτρόνια φωτογραφιών μας  και που σβήνουν τις υπογραφές ή πετσοκόβουν το σημείο της εικόνας όπου υπάρχει η υπογραφή του φωτογράφου. Μια συμβουλή λοιπόν και μόνο.  Να μην το κάνετε. Καταστρέφετε την εικόνα και απλά δείχνετε πόσο κενοί είσαστε.  Καλές γιορτές και καλό Σαββατοκύριακο να έχετε. Με φωτογράφισε τότε συνάδελφος που μάλλον  έχει πεθάνει τώρα ή ενδέχεται  και να ζει ακόμη σε κάποια άλλη χώρα. Πάντως έχω χρόνια να λάβω πληροφορίες για αυτόν.

Η μητέρα μου, με το πράσινο βέλος,  πριν από περισσότερα των 60 χρόνων,  στην ταράτσα του κτιρίου που ήταν τότε  Δαμασκηνού και Δερβενακίων γωνία. Υ.Γ: Το κτίριο, υπάρχει ακόμη και σήμερα.

Μπορεί να μην ήταν η πρώτη Ντισκοτέκ, στην πόλη μας, αλλά σίγουρα ήταν η πρώτη στην παραλία "Καλάμια" και ο ιδιοκτήτης της ήταν  ο φίλος μου Μπάμπης Αλωνιστιώτης.  

Για να δούμε, ποιους αναγνωρίζετε.

Θα μου πεις τώρα, αυτό σε πείραξε; Λες να είναι το μόνο; Υ.Γ: Κάποιος αντιδήμαρχος (ξέρει αυτός ποιος)  δεν περνάει καθημερινώς άραγε από εκεί;

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά και φαίνεται πως μένει μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει. Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν. Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες που ‘ναι το πριν και το μετά  και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσ