Καρτσωνάκης Πάν

Σαν τραγωδία που θεοί στο τέλος δίνουν λύση και ήρωες που «σφάζονται» εκεί στα παρασκήνια ήθος διδάσκοντας απλά το κάνουν προκαλώντας αξίες πανανθρώπινες που η φυλή μας έχει. Μονάχα έτσι να τα δεις όλα τα γεγονότα σ’ ότι συμβαίνει σήμερα μήπως και καταλάβεις ποια λύση πρέπει να δοθεί εδώ που ‘χουμε φτάσει και σφάζει όντως τα παιδιά η Μήδεια πατρίδα. Υπάρχει όμως εκδοχή και ο Οιδίπους να δεχτεί έστω κι απλώς εξοριστεί δίνοντας μία λύση.                                        Πάν Καρτσωνάκης 2018

Μόνο με άγριες αγκινάρες παρακαλώ  και κουκιά, πατάτες, καρότο, μάραθο κλπ

"Όταν η μητέρα μου, την ώρα που τρώγαμε ,  ανάγγειλε στον πατέρα μου  ότι θα γίνει πόρνη,  εκείνος, που ήταν παλαιών αρχών,  θέλησε  με κάθε τρόπο να την αποτρέψει.  Δεν το έβρισκε σωστό  να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. -Γιατί ειδικώς θέλεις να γίνεις πόρνη; τη ρώτησε με καλοσύνη,  σκουπίζοντας το στόμα του με την πετσέτα. -Για να κερδίσω χρήματα και να είμαι αυτάρκης.  Δεν θέλω συνεχώς  να σου ζητώ χρήματα, είπε εκείνη,  βάζοντας λίγη σούπα στα πιάτα μας.  Ο πατέρας έμεινε για λίγο σκεπτικός.  Μετά της είπε. -Οι προθέσεις σου είναι βεβαίως αγαθές και η επιθυμία σου  να συμβάλεις  με το κατά δύναμιν με συγκινεί αφαντάστως.  Αλλά είσαι τόσο σίγουρη ότι με τον κλάδον τον οποίον  θα ακολουθήσεις, θα κερδίζεις αρκετά;…"  Έτσι ξεκινά το διήγημα "Το Επάγγελμα της Μητρός μου",  που ο τίτλος  του παραφράζει βεβαίως  "Το Αμάρτημα της Μητρός μου"  του Γεωργίου Βιζυηνού.  Το έγραψε ο Μποστ, Χρύσανθος Βοσταντζόγλου  κατά κόσμον. . Ο χείμαρρος εκείνος του ταλέντου, ο

  Από το βιβλίο «Προσφυγική Ελλάδα»  («Refugee Greece»), Εκδόσεις INTERED-ΚΑΠΟΝ  Πηγή

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι συνήθως μόνος. Αν η αγάπη είναι σκλαβιά, τότε δεν είναι αγάπη. Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει την αίσθηση της ειρηνικής σιγουριάς μέσα του. Ο ελεύθερος άνθρωπος αρνείται να παρασυρθεί από τις επιδοκιμασίες ή τις αποδοκιμασίες των άλλων. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι απαλλαγμένος από ρόλους που υπαγορεύουν, ουσιαστικά, τρόπους συμπεριφοράς. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι υπεύθυνος, χωρίς να ανησυχεί όμως για τις εγωιστικές ερμηνείες των άλλων, σχετικά με το τι είναι ευθύνη. Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται πολίτης του κόσμου και ταυτόχρονα πολίτης της πιο μικρής κοινότητας χωρίς να νοιάζεται το τι πιστεύουν οι άλλοι για το πώς θα έπρεπε να αισθάνεται. Ο ελεύθερος άνθρωπος αγαπά τους άλλους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα τον βόλευε να είναι. Αγαπά την ελευθερία του το ίδιο ακριβώς όσο και την ελευθερία των άλλων. Άνθρωπος που, με την συμπεριφορά του, υποδουλώνει άλλους και στηρίζει την υποτιθέμενη προσωπική του ελευθερία στην υποδούλωση άλλων ανθρώπων,