Σαν νύφη, η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα.

«Πατρίδα»

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι

στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,

σαν νύφη, η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,

λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.

Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,

εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·

τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,

λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.

Κάθε μοσχοβολιὰ και κάθε χρώμα,

κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει

πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα

να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα,

να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,

όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.

Λορέντζος Μαβίλης

Άνοιξη

Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-

κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·

του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,

και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.

Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει και,

χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,

σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει

κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.

Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·

του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να

σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,

και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.

Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,

βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.

Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!

Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!

                   Κώστας Καρυωτάκης

Το άξιον εστί – Μέρος Β’: Τα πάθη

Ένα το χελιδόνι

κι η Άνοιξη ακριβή

Για να γυρίσει ο ήλιος

θέλει δουλειά πολλή

Θέλει νεκροί χιλιάδες

να ’ναι στους Τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί

να δίνουν το αίμα τους

Θε μου Πρωτομάστορα

μ’ έχτισες μέσα στα βουνά

Θε μου Πρωτομάστορα

μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από Μάγους

το σώμα του Μαγιού

Το ’χουνε θάψει

σ’ ένα μνήμα του πέλαγου

Σ’ ένα βαθύ πηγάδι

το ’χουνε κλειστό

Μύρισε το σκοτάδι

κι όλη η Άβυσσο.

Θε μου Πρωτομάστορα

μέσα στις πασχαλιές και Συ

Θε μου Πρωτομάστορα

μύρισες την Ανάσταση!

Οδυσσέας Ελύτης