Μια εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι.

Φτερούγισε ελεύθερος, μια μέρα και δραπέτευσε, 

στον ουρανό, του ονείρου σου και φύγε.

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς

και όλα τα σύνορα της λογικής

που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε. 

Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου

κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια.

Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι.

Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά

μα φαίνεται πως μένει και σαν ποτάμι φεύγει.

Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις,

όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος;

Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει;

Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα

το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα 

και της αγάπης χάδια;

Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει

Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι.

Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν.

Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα.

Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν

Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά

στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες

που ‘ναι το πριν και το μετά 

και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσεις.

Δυο αστραπές στις σκοτεινές κι ανεξερεύνητες οπές,

λένε κενές κι όμως μπορεί αυτές οι δυο, 

στου απέραντου του σύμπαντος την ύλη,

να καρτερούν με κάτι να γεμίσουν.

Ίσως μπορεί να καρτερούν κορμιά και νου

από πολλούς της ουτοπίας εραστές κι επαναστάτες.

Αυτές οι δυο, οι σκοτεινές, κι απόκοσμες

            σπηλιές στο υπερπέραν.

                        Πάν Καρτσωνάκης.