Πάλι καλά που δεν της ευχήθηκε να γράψει τον Δον Κιχώτη.

Τον ποιητικό λόγο, ο ποιητής τον έχει ανάγκη έως ότου τον διατυπώσει. 

Από εκεί και ύστερα εξαρτάται από τους άλλους ανθρώπους 

αν τον έχουν ανάγκη θα τον κάνουν και δικό τους.

Κάποιοι μάλιστα τον κάνουν τόσο δικό τους που ξεχνούν ποιος είναι

 ή ήταν ο ποιητής.

Αλλά υπάρχουν και αυτοί που ξεχνούν ή "ξεχνούν" τον ποιητή 

και παρουσιάζουν τους στίχους άλλων ως σκέψεις δικές τους.

Μα και καλά το τολμούν με κάποιους αγνώστους στο ευρύ κοινό 

ποιητές αλλά κάποιοι εντελώς αφελείς τολμούν να το κάνουν

 και με πολύ γνωστούς συνήθως ξένους 

και αμετάφραστους κατά προτίμηση.

Θα κλείσω αυτό το μικρό μου κείμενο με ένα περιστατικό 

που θυμήθηκα από τα εφηβικά μου χρόνια.

Ήταν τότε που ο Κωνσταντίνος Καβάφης είχε μπει 

στην διδακτέα ύλη του Λυκείου με δυο του ποιήματα.

Κάποια φίλη λοιπόν που παρουσιαζόταν ως βαθυστόχαστη ποιήτρια, 

μας διάβασε ένα ποίημα του Καβάφη ως δικό της.

 Συγκεκριμένα την θυμάμαι να απαγγέλλει με στόμφο:

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Αργότερα φυσικά μάθαμε ότι ο πατέρας της

της είχε κάνει ως δώρο στην γιορτή της μια όμορφη

έκδοση ποιημάτων του μεγάλου μας ποιητή. 

Είχε όμως την ατυχία κάποιος από τους φίλους να έχει υπ όψιν του 

το συγκεκριμένο ποίημα αλλά είχε και το θάρρος να της πει ειρωνικά

 την ώρα που θα φεύγαμε στο αυτί αλλά όχι τόσο ψιθυριστά

 κι έτσι όσοι ήμασταν κοντά το ακούσαμε.

Σου εύχομαι Μίνα κάποτε να αξιωθείς να γράψεις και την Ιθάκη.

Υ.Γ: Πάλι καλά που δεν της ευχήθηκε να γράψει τον Δον Κιχώτη.