Αφιερώνεται σε όλους μας και κυρίως σε όσους έχουν δημόσιο λόγο!

Σαν ένα δέντρο, αν κοπεί ή αν το ξεριζώσεις

σαν δέντρο είναι η γραφή κι οφείλεις να την σώσεις.

Γεννήθηκαν στην γλώσσα μας τόσες ωραίες σκέψεις 

και τώρα εσύ μικρόνοα θέλεις να καταστρέψεις.

Αρθρογραφείς φιλολογείς μια θεωρία νέα: 

δεν έχει σύνδεση καμιά η νέα με τ΄ αρχαία

κι όσο φτωχαίνει η γλώσσα μας τόσο και θα πληθαίνουν

και «δάνεια» πιο εύκολα στην γλώσσα μας θα μπαίνουν.

Απ΄ τη μανία την πολύ να εκσυγχρονιστούμε

στο τέλος ξένη και νεκρή τη γλώσσα μας θα πούμε.

                                          Πάν Καρτσωνάκης

Υ.Γ: Αφιερώνεται σε όλους και κυρίως αυτούς 

που έχουν δημόσιο  λόγο και που τόσο αβασάνιστα

 εισάγουν ξένες λέξεις αμετάφραστες δίχως να μπουν

 στον κόπο να εξετάσουν αν θα μπορούσαν

 να χρησιμοποιήσουν κάποια από την τόσο πλούσια Ελληνική.

Όπως επίσης και αυτό το ποίημα 

του μεγάλου μας ποιητή Κωνσταντίνου Πέτρου Καβάφη

 με την πρόβλεψη ότι κάτι αυτό και κάτι τα «Γκρίκλις» 

οσονούπω θα τα καταφέρουν.

 Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω 

το μεν εξ αρχήςΈλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς

 ή Pωμαίοις γεγονόσι και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι,

 τά τε πολλά των επιτηδευμάτων, άγειν δε μιάν τινα αυτούς

 των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, 

εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων ονομάτων τε

 και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους 

και δακρύσαντες απέρχονται.

                      AΘΗΝAΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται

εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι

με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.

Το μόνο που τους έμενε προγονικό

ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,

με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.

Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής

τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,

και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,

που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.

Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.

Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί

 ήσαν Έλληνες —Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·

και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,

να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά

βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 

1877-1923, Ίκαρος 1993