Είχε Ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίσει ως Μακεδονική γλώσσα, την γλώσσα των Σκοπιανών, από το 1959;

Σε ποια γλώσσα έγραφαν, τα αρχαία 

νομίσματα, το όνομα του Αλεξάνδρου;

Όποιος το διαβάζει, στην μητρική του γλώσσα,

 είναι Μακεδόνας.

ΠΗΓΗ

Η «Αυγή» της Κυριακής 10-6-2018 με «ντοκουμέντο» που γράφει 

ο κ. Σ. Βαλντέν, προφανώς ενόψει της ανακοίνωσης από τον κ. Τσίπρα

 το απόγευμα της Τρίτης 12-6-2018 της συμφωνίας με τα Σκόπια

 με την οποία αναγνωρίζει «μακεδονική γλώσσα και εθνότητα»,

 μας πληροφορεί ότι «Ο Αβέρωφ το 1959 μιλούσε για μακεδονική γλώσσα». 

Από αυτό συμπεραίνει ότι η αναγνώριση αυτής της γλώσσας δεν έγινε 

σε σύσκεψη του ΟΗΕ το 1977, αλλά πολύ παλιότερα από τη Δεξιά!

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1959

 ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, τότε υπουργός 

Εξωτερικών, είπε, μεταξύ άλλων, στη Βουλή: 

«Πρώτον, εις την ελληνικήν Μακεδονίαν δεν ομιλείται 

η μακεδονική γλώσσα η οποία ομιλείται εις τα Σκόπια

 και έχει και γραμματικήν και συντακτικόν, 

ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα το οποίο δεν έχει 

καμμίαν σχέσιν με τη μακεδονικήν γλώσσαν».

Με τα λόγια αυτά, όμως, ο Αβέρωφ δεν αναγνώρισε την ύπαρξη 

της «μακεδονικής γλώσσας», όπως έχει καημό να ισχυρίζεται η «Αυγή»

 για τους δικούς της λόγους και συγκεκριμένα επειδή μόνο τώρα πρώτη φορά 

σε συμφωνία με τα Σκόπια ο κ. Τσίπρας αναγνωρίζει με τρόπο εθνικά

 απαράδεκτο τη «μακεδονική γλώσσα», αλλά αποκηρύσσει την ύπαρξη 

μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα μιας και η εκ των έξι τότε επισήμων

 γλωσσών του γιουγκοσλαβικού συντάγματος αποκαλούμενη 

«μακεδονική γλώσσα» δεν ομιλείτο στην Ελλάδα! 

Το ζήτημα, τότε, ήταν η επίκληση από τη Γιουγκοσλαβία της δήθεν 

ύπαρξης «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα, την οποία ύπαρξη

 διαρρήδην και σωστά ηρνείτο η χώρα μας. 

Το τοπικό ιδίωμα για το οποίο έκανε λόγο ο Αβέρωφ ήταν μία αμιγώς 

βουλγαρικής προέλευσης προφορική διάλεκτος που ομιλούνταν από μικρό 

αριθμό δίγλωσσων Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά κυρίως σύνορα, 

που δεν είχε καμία σχέση με τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων,

 η οποία δεν ήταν απλώς προφορική αλλά είχε «κατασκευαστεί»

 από γλωσσολόγους του Τίτο με εισαγωγή σερβικών γραμματικών στοιχείων 

σε προϋπάρχουσα βουλγαρική γλώσσα. 

Αρα, το προφορικό ιδίωμα των δίγλωσσων στην Ελλάδα δεν είχε σχέση 

με την κατά το σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας «μακεδονική γλώσσα»,

 άρα οι ελάχιστοι δίγλωσσοι Ελληνες δεν ανήκαν στη «μακεδονική μειονότητα», 

άρα η τελευταία ήταν ανύπαρκτη! Οπερ έδει δείξαι!

Τα αποσπάσματα αυτά προέρχονται από μία ενδιαφέρουσα συζήτηση 

που έγινε στην Επιτροπή Νομοθετικής Εξουσιοδότησης της Βουλής

 των Ελλήνων στις 17-9-1959 με θέμα την κύρωση συμφωνίας περί

 μεθοριακής επικοινωνίας μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδος 

και της Λαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

 Η συμφωνία αναφερόταν σε ζητήματα τουρισμού, τεχνικής βοήθειας, 

υδροοικονομίας, δικαστικής συνδρομής, αποζημίωσης εθνικοποιηθέντων

 ελληνικών κτημάτων και μεθοριακής επικοινωνίας. 

Ηταν σημαντικό βήμα στην ελληνογιουγκοσλαβική προσέγγιση,

 μια προσέγγιση που επέβαλαν ο ψυχρός πόλεμος και ιδιαίτερα η αποκοπή 

του Τίτο από τον σοβιετικό συνασπισμό. Μιας προσέγγισης που έκανε 

το κράτος που είχε διεκδικήσει τη δεκαετία του ’40 την ελληνική Μακεδονία 

να γίνει, παρά ταύτα, περιφερειακός εταίρος της χώρας μας, γιατί 

και για το ΝΑΤΟ και για μας η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να διατηρηθεί 

εκτός σοβιετικής επιρροής, δεδομένου ότι η προσθήκη της στον από Βορρά 

κίνδυνο θα έκανε τα πράγματα αφόρητα για την Ελλάδα, που εκτός

 των άλλων είχε ήδη, λόγω Κυπριακού, κρίση στις σχέσεις της με την Τουρκία. 

Επίδικο θέμα τότε ήταν η επίκληση από το Βελιγράδι για δήθεν 

ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα και αυτό όφειλε

 να ξεκόψει η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Κατά τη συζήτηση της συμφωνίας εκείνης τον Σεπτέμβριο του 1959 

ετέθη από τον βουλευτή Αλλαμανή το θέμα της προβολής 

από την κυβέρνηση των Σκοπίων της σλαβομακεδονικής γλώσσας 

ως γλώσσας της «δήθεν εν Ελλάδι υπαρχούση

ς εθνικής μειονότητος των Μακεδόνων».

Απαντώντας ο Αβέρωφ είπε ότι «πολιτική της γιουγκοσλαβικής κυβερνήσεως 

είναι πολιτική μη υπάρξεως μακεδονικού ζητήματος», για να συνεχίσει 

«ένα τρίτον σημείον, το οποίο θα προτιμούσα να μην αναφέρω, αλλά 

επειδή εθίγη δεν νομίζω ότι πρέπει να αφήσω αναπάντητον, είναι 

το περίφημο θέμα της γλώσσης… εις την ελληνικήν Μακεδονίαν 

δεν ομιλείται η μακεδονικήν γλώσσαν η οποία ομιλείται εις στα Σκόπια, 

ομιλείται ένα τοπικόν ιδίωμα το οποίο δεν έχει καμμίαν σχέσιν 

με την μακεδονικήν γλώσσαν». Αμέσως, δε, παρακάτω εξηγεί ότι κάνει

 χρήση, λέγοντας «μακεδονική γλώσσα», της επίσημης συνταγματικής 

ορολογίας της Γιουγκοσλαβίας. Σε άλλο σημείο ο Αβέρωφ, 

πάλι απαντώντας στον εισηγητή των Φιλελευθέρων Κοθρή, λέει:

 «Δεν υπάρχουν Σλαβομακεδόνες εις την Μακεδονίαν, η οποία εποτίσθη 

εις κάθε γωνίαν με ελληνικόν αίμα, η οποία κατοικείται από γωνίαν

 εις γωνίαν μόνον από Ελληνας».

Για την ιστορία, η κύρωση εκείνη έγινε δεκτή

 από όλες τις πτέρυγες της Βουλής.

 Περίπου δύο χρόνια αργότερα, στις 14-11-1961 ο νέος τότε τοπικός

 πρωθυπουργός των Σκοπίων Γκρλίτσκο δήλωσε ότι η μακεδονική 

μειονότητα στην Ελλάδα υφίστατο κακομεταχείριση. 

Ο Αβέρωφ αμέσως ζήτησε εξηγήσεις από τον πρέσβη της Γιουγκοσλαβίας 

στην Αθήνα, που κρίθηκαν ικανοποιητικές. 

Στις 7-12-1961 κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων 

της κυβερνήσεως ο ίδιος ο Αβέρωφ είπε «δι’ ημάς δεν υπάρχει μειονότης 

μακεδονική» για να προσθέσει ότι « η ελληνογιουγκοσλαβική φιλία 

και συνεργασία αποτελεί στοιχείον ισορροπίας ευρυτέρας σημασίας».

Αυτή είναι η πραγματικότητα γύρω 

από το Σκοπιανό τα χρόνια εκείνα, 58 χρόνια πριν. 

Η απόκρουση κάθε ιδέας για δήθεν ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας»

 ήταν το κυρίαρχο ζήτημα. Το να αναζητούμε στο σημερινό σκηνικό 

του σκοπιανού ζητήματος συνήγορο από την πραγματικότητα του 1959 

είναι τουλάχιστον μάταιο και διαστρεβλωτικό. 

Και στο κάτω κάτω, αν ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι προχωρεί σε καλή

 συμφωνία τι χρείαν συνηγόρων έχει; Γιατί καταφεύγει στις δήθεν 

αναγνωρίσεις «μακεδονικής γλώσσας» του 1977 ή του 1959, 

που ούτε οι Σκοπιανοί δεν τις επικαλούνται, γιατί απλούστατα δεν υπήρξαν.

 Καταφεύγει, γιατί η συμφωνία του, συμφωνία μιας κυβέρνησης

 στηριγμένης από τον κ. Καμμένο, πρώτη φορά αναγνωρίζει

 μακεδονική γλώσσα και εθνότητα διαπράττοντας έτσι μία απαράδεκτη

 και επιζήμια εθνικά και ιστορικά υποχώρηση.

ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ

ΠΗΓΗ

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση στάθηκε

 αυτό που μου έστειλε φίλος.

Δικό μας σχόλιο:

Σε ότι αφορά δε την δήθεν αναγνώριση (το 1977)

του γλωσσικού ιδιώματος που ομιλούν οι φίλοι μας 

και γείτονες ........διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ

Τελικά υπάρχει «μακεδονική γλώσσα»; 

Υπάρχει θέμα αναγνώρισης της «μακεδονικής γλώσσας» από το 1977 

όπως ισχυρίζεται ο Πρωθυπουργός και έχει περιληφθεί 

στο άρθρο 1,3γ της Συμφωνίας των Πρεσπών;

Υπάρχει, βεβαίως, η γλώσσα που ομιλείται στα Σκόπια 

(νυν «Βόρεια Μακεδονία»), αλλά η γλώσσα αυτή είναι μια σλαβική γλώσσα,

 για την ακρίβεια βουλγαροσερβική, που ανήκει στην ομάδα

 των νοτιοσλαβικών γλωσσών και γράφεται με το σλαβικό κυριλλικό 

αλφάβητο, μια γλώσσα που σκόπιμα επελέγη από τους Σκοπιανούς να φέρει 

το ψευδές όνομα «Μακεδονική» για να παραπέμπει στην ελληνική γλώσσα 

τής Μακεδονίας (αρχαία και νέα). Αυτό συμβαίνει γιατί η γλώσσα 

είναι στοιχείο ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ και όχι απλή ονομασία, 

άρα και κύριο συστατικό για την υποστήριξη μακεδονικές εθνότητας.

Το δεύτερο «χοντρό» κι εξίσου «σκόπιμο» ψεύδος των Σκοπιανών, 

που ανεπίτρεπτα υιοθέτησε η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα 

και δέχτηκε μάλιστα να περιληφθεί στη Συμφωνία, είναι ότι τάχα 

αναγνωρίστηκε επισήμως η σλαβική γλώσσα τής τότε

 Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας ως «Μακεδονική» σε μια Συνδιάσκεψη 

που συνήλθε στην Αθήνα το 1977. 

Αρα - προσέξτε καλπάζουσα φαντασία!.. - με κυβέρνηση 

Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε μια Συνδιάσκεψη του υπουργείου 

Πολιτισμού (με υπουργό τον στενό φίλο του Κ. Καραμανλή, 

τον καθηγητή Κωνσταντίνο Τρυπάνη), όχι του υπουργείου Εξωτερικών, 

όχι με μέλη του Διπλωματικού Σώματος, όχι με τον υπουργό Εξωτερικών, 

όχι με ατζέντα αναγνώρισης εθνικών γλωσσών, με μόνο θέμα ατζέντας 

(συνέχειας άλλων Συνδιασκέψεων) το τεχνικό θέμα τού τρόπου

 μεταγραφής των γεωγραφικών ονομάτων των χωρών του ΟΗΕ 

με λατινικό αλφάβητο («Romanisation of geographical names»),

 γλωσσολόγοι, γεωγράφοι και αρμόδιοι παράγοντες προέτειναν 

για κάθε χώρα (Κίνα, Ινδία, Ισραήλ, χώρες Σοβιετικής Ενωσης, 

Ελλάδα, Τουρκία, Αραβικές χώρες, Αφρικανικές χώρες και γενικά

 όσες δεν χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο) τρόπο μεταγραφής

 τής γλώσσας τους στο λατινικό αλφάβητο.

Συμμετέχοντας προσωπικά σε αυτή τη Συνδιάσκεψη μαζί με άλλους

 γλωσσολόγους έχω άμεση γνώση τού θέματος και έχω δημόσια 

δηλώσει ότι ουδεμία επίσημη αναγνώριση της σλαβικής γλώσσας 

των Σκοπίων ως Μακεδονικής υπήρξε, όπως ψευδώς ισχυρίστηκαν 

τελευταία οι Σκοπιανοί και αποδέχθηκαν οι έλληνες διαπραγματευτές.

Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα γινόταν σάλος στην Ελλάδα! 

Ότι, λοιπόν, επί Γιουγκοσλαβίας, που υπήρχε ακόμη τότε, τα Σκόπια 

λέγονταν «Δημοκρατία τής Μακεδονίας» και οι ίδιοι ονόμαζαν 

τη γλώσσα τους «Μακεδονική» δεν σημαίνει ότι αναγνωρίστηκε επισήμως 

τότε από την Ελλάδα η χώρα τους ως Μακεδονία και η εθνότητα 

και η γλώσσα τους ως Μακεδονική! Αλήθεια (για να μην..ανοηταίνουμε), 

αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί το 1977 ή σε άλλες προηγούμενες 

Συνδιασκέψεις, τι ανάγκη θα υπήρχε επίσημης αναγνώρισης

 από την Ελλάδα τής χώρας, της γλώσσας και της εθνότητας 

των Σκοπιανών ως Μακεδονικών;

Πηγή