Ισορροπούν, ακροβατούν, βυθίζονται μες τη στιγμή και πέφτουνε στο μέλλον.
Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν,
οι ποιητές, στον κόσμο
πασπαλισμένα αίματα,
ελπίδες μα και ψέμα.
Με λέξεις μόνο έχτιζαν,
τον κόσμο τους και ζούσαν
στοές τριγύρω σκάβοντας,
τούνελ για να ξεφύγουν.
Ισορροπούν οι ποιητές,
ακροβατούν στο τώρα,
βυθίζονται μες τη στιγμή
και πέφτουνε στο μέλλον.
Καρτσωνάκης Πάν 2009
"Ξέρεις ποια είμαι";
Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.
Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.
Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια
και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε
"Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.
Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει
κι όμως υπάρχω
Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω
ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει".
Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια
μα δεν την άκουγα πια.
Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο
κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα
που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία
ντάλα μεσημέρι,
προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις
παιχνιδιάρικα και γελώντας
φωνάζοντας προκλητικά να σε πιάσω.
Είμαι η Ποίηση", μου φώναζες
"και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις".
Πάν Καρτσωνάκης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου