Για ποιον λόγο αδυνατώ, να δίνω τίτλους στα όνειρά μου;

Προσπαθώ να μιλήσω και να εκφραστώ σε μία γλώσσα εικαστική, 

όπως η φωτογραφία, αλλά όπως γίνεται και με την μητρική μας γλώσσα 

θα την μάθω, ακούγοντας απλώς τους μεγαλύτερους να τη μιλάνε.

Την τεχνική της κάθε γλώσσας δηλαδή, την μαθαίνουμε μόνο και μόνο

 για να μη μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της διατύπωσης 

των σκέψεών και των ονείρων μας, ώστε να ξεδιπλώνεται ο λόγος μας 

με άνεση και να είναι περισσότερο κατανοητός και σαφέστερος.

Θα πρέπει δηλαδή, αν θέλω να πλουτίσω τους τρόπους έκφρασής μου 

αλλά και να γνωρίσω περισσότερα για τα κρυφά μονοπάτια σκέψης

 με οδηγό αυτή τη γλώσσα που διάλεξα να εκφραστώ, να μελετήσω 

άλλους που στη συγκεκριμένη γλώσσα κυρίως εκφράστηκαν.

Στη λογοτεχνία αλλά και στη ζωγραφική, γλυπτική, 

μουσική και λοιπά, αυτό είναι λίγο ή πολύ αυτονόητο.

Το ίδιο θα πρέπει να είναι και για τη φωτογραφία,

 παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν λόγω του νεαρού 

της ηλικίας της σαν γλώσσας έκφρασης.

Προσεγγίζω ένα έργο, εγώ προσωπικά, όχι με την αυθάδεια της γνώσης

 αλλά με την σεμνότητα και το πάθος του ερωτευμένου μαθητή.

Το λέω αυτό γιατί όχι λίγες φορές στο παρελθόν, περισσότερο αυθάδης

 και περισσότερο αδαής, στάθηκα κριτικά και μόνο στο έργο κάποιων, 

ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω να καταλάβω πρώτα.

Ήταν σαν να είχα την απαίτηση να καταλάβω τι θέλει να πει 

το ποίημα ενός Άγγλου ή Ισπανού ποιητή αμετάφραστο 

και μάλιστα όταν αγνοώ και τις δύο γλώσσες.

Μα θα μου πείτε πως η εικαστική γλώσσα

 είναι οπτική και μάλιστα διεθνής.

Ωραία, ακριβώς και για τον ίδιο λόγο τα πλησιάζω

 για να τα κατανοήσω οπτικά.

Και δεν προσπαθούμε να τα μεταφράσουμε σε άλλη γλώσσα ποτέ.

Ίσως ποτέ να μην τα καταφέρουμε.

Συνήθως δε μεταφράζονται σε άλλη γλώσσα.

Προσεγγίζουμε ένα έργο τέχνης, όπως απολαμβάνουμε

 το κελάηδημα ενός ωδικού πτηνού, δίχως να μας απασχολεί,

 το τι θέλει να πει.

Με τον ίδιο τρόπο που ακούμε ένα μουσικό κομμάτι δίχως

 να προσπαθούμε να το μεταφράσουμε σε λόγια αλλά απλά 

το νοιώθουμε ή καλύτερα το βιώνουμε

 όπως ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα άνθος.

Δεν μεταφράζονται ούτε από τους ίδιους τους δημιουργούς τους 

τις περισσότερες φορές, όπως και τα όνειρά μας.

Δικά μας είναι αλλά πόσες φορές μπορέσαμε να τα εξηγήσουμε;

Έτσι και τα έργα τέχνης ή απλούστερα τα έργα ουσιαστικότερης, 

πέρα από τα καθημερινά και τα αναγκαία, έκφρασης των ανθρώπων 

είναι στην ουσία τους αμετάφραστα και ο χειρότερος τρόπος 

για να τα προσεγγίσουμε είναι αυτός.

Το να τα μεταφράζουμε δηλαδή σε άλλη γλώσσα, με κριτική μάλιστα 

διάθεση σαν τους ονειροκριτές, είναι τουλάχιστον αφελές.

Πολύ ανθρώπινος τρόπος προσέγγισης, δε λέω, αλλά λάθος.

Λένε μάλιστα, ότι αυτοί που έχουν έτοιμη την απάντηση,

 συνήθως δεν έχουν καταλάβει την ερώτηση.

Υ,Γ: Αδυνατώ, να δίνω τίτλους στα όνειρά μου!

Φιλικά

Πάν  Καρτσωνάκης.