Xανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι.
Αμείλικτος, θα έλεγα, ο χρόνος μας γερνάει
σαν ποταμός στην θάλασσα, στο τέλος μας πηγαίνει
και σαν σταγόνες είμαστε, οι άνθρωποι στο τέλος
χανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι.
Όπως η θάλασσα μπορεί την γη μας κι αγκαλιάζει
κι εμείς σταγόνα μέσα της υπάρχουμε και ζούμε.
Σίγουρα πάντα ή ζωή, παλεύει να υπάρχει
αδιάφορο σε ποια μορφή, θα σκαρφιστεί να είναι.
Εμείς, όμως πιστεύουμε, το σύμπαν όπου ζούμε,
κάποιος το δημιούργησε, για χάρη μας και μόνον.
Πάν Καρτσωνάκης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου