Υπάρχει ο Δαίδαλος αλλά και ο Ίκαρος.

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα,

έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας, 

έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα,

έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε.

Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται 

έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει.

Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε 

και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει.

Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του 

και το σώμα του αντιδρά ανάλογα.

Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει.

Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο.

Στη ζωή μόνο υπάρχουν.

Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο

 στο μυαλό μας βαθιά ριζωμένοι 

από τα μικράτα μας.

Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς

 στο μυαλό και πότε;

Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας;

Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς,

για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς;

Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας;

Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα;

Πως θα το ανακαλύψουμε;

Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα τέσσερα

όπως  κάναμε στο πρώτο στάδιο της ζωής μας.

Αρθρώνουμε λόγο για να συνεννοούμαστε.

Λογικό.

Ποια γνώση όμως μας είπε ότι δεν μπορούμε

 το ένα ή το άλλο;

Ποια γνώση μας έκανε λογικούς;

Ποια γνώση μας είπε ότι δεν μπορούμε να πετάμε;

Υπάρχει ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος.

Ο πρώτος έζησε ως λογικός και το όνομά του δόθηκε

 σε μια αδιέξοδη κατάσταση.

Ο Ίκαρος μην όντας λογικός αλλά παράτολμος 

έφυγε νεότατος

και το όνομά του έγινε συνώνυμο 

των ιπταμένων της πολεμικής μας αεροπορίας. 

 Πόσες φορές άραγε ο Δαίδαλος 

δεν  θα ευχόταν να ήταν στη θέση του Ίκαρου;

Κάποτε, πάρα πολλά επιτεύγματα και ανακαλύψεις

που σήμερα μας φαίνονται απολύτως φυσιολογικά

και έχουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας

τα θεωρούσαν τρελές και ανεφάρμοστες θεωρίες 

παλαβών και ονειροπαρμένων.

Κλείνω εδώ αυτό το κείμενο που μοναδικό του σκοπό

 έχει να καταγράψω κάποια ερωτήματα 

που μου έρχονται στο μυαλό

και που θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας 

άγνωστοι φίλοι μου από το διαδίκτυο.

Ποιος ξέρει, ίσως ανακαλύψετε και κάποιες 

παρόμοιες δικές σας σκέψεις

που κάποτε σας επισκέφτηκαν και ίσως,

 ίσως λέω, ενοχλημένοι αποδιώξατε.

                   Πάν Καρτσωνάκης

Υ.Γ: Δεν υπάρχει παράλογο στην ματαιότητα.

Χτίζω με άμμο και  νερό δίπλα στο κύμα πύργους.

Ξέρω πως αύριο κανείς δεν θα υπάρχει πλέον

αλλά και πάλι αύριο θα ξαναχτίσω νέους.

Έτσι κι αλλιώς και μια ζωή δεν κάνουμε το ίδιο;

                          Πάν Καρτσωνάκης