Ο παλιός μας ο Έρωτας, με τα βάσανά του.

Ο παλιός μας ο Έρωτας,

με τα βάσανά του,

–ο καλός μας ο έρωτας,

ήταν του θανάτου.

Δέκα χρόνια στη σειρά,

δίχως να το ξέρει,

δέκα χρόνια στη σειρά,

μας κρατούσε ταίρι·

μας βαστούσε συντροφιά,

μας κρατούσε ταίρι,

δέκα χρόνια στη σειρά

–κι ένα καλοκαίρι...

Μα όπως όλα μας περνούν

και χαρές και πόνοι,

να μια μέρα, που, κι αυτός,

άρχισε να λιώνει.

Κι ένα βράδυ σκοτεινό,

–βράδυ πικραμένο,

καθώς είχα κουραστεί

να σε περιμένω,

δίχως λέξη να μου πει,

γύρισε στη μπάντα,

σφάλισε τα μάτια του

–κι έσβησε για πάντα...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης 

(31 Οκτωβρίου 1888 – 8 Ιανουαρίου 1944) 

ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, τη νύχτα 

προς τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου 1888 

σε ένα σπίτι της πλατείας Αγίων Θεοδώρων.

 Ο πατέρας του, Λεωνίδας Λαπαθιώτης (1854-1942),

 κυπριακής καταγωγής, ήταν μαθηματικός 

και ανώτατος στρατιωτικός, που διετέλεσε βουλευτής

 το 1903-1905 και έγινε υπουργός

 των στρατιωτικών το 1909. 

Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, 

ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη.

 Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. 

Στα γράμματα εμφανίστηκε επίσημα το 1905, 

στο περιοδικό Νουμάς. 

Το 1907 μαζί με άλλους εννιά νεαρούς λογοτέχνες 

ίδρυσαν το περιοδικό Ηγησώ.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

 όπου και το 1909 πήρε δίπλωμα νομικής, 

αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα.

 Το φθινόπωρο του 1916,

 μαζί με τον πατέρα του, εγκαταστάθηκαν 

στη Θεσσαλονίκη και προσχώρησαν 

στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας. 

Το πρώτο εξάμηνο του 1917, 

ο Λαπαθιώτης συνόδεψε

 τον πατέρα του στην Αίγυπτο 

για την στρατολόγηση εθελοντών για τον στρατό 

του κράτους της Θεσσαλονίκης.

 Στην Αίγυπτο γνώρισε τον Κ. Καβάφη.

 Κατατάχτηκε στον στρατό

 ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, 

θέση που διατήρησε ως το 1921.

Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης 

πάνω από 100 πεζογραφήματα,

 πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες 

και κριτικά και αισθητικά κείμενα. 

Το έργο του βρίσκεται σκορπισμένο σε περιοδικά

 και εφημερίδες. 

Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε 

το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, 

ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, 

τα ποιήματά του.

Αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης 

προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος 

από τα ναρκωτικά. 

Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του.