Πότε μας ήλθε το έθιμο του έλατου; Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;

Στην Ελλάδα το έθιμο αυτό του έλατου ως χριστουγεννιάτικη διακόσμηση 

ήρθε για πρώτη φορά με τον Βαυαρό Βασιλιά Όθωνα το 1833, 

που σημαίνει ότι είχε ήδη καθιερωθεί ως έθιμο

στους βασιλικούς οίκους της Βόρειας Ευρώπης.

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης

της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή,

αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού,

αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. 

Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» 

και του τεράστιου«οικονομικού τζίρου της εορτής» 

τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον

 σχεδόν σε όλο τον κόσμο.

 Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε

 ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής,

 αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο.

Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού 

ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη 

δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων

 και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους 

δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Σωτήρα.

 Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε

 πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός,

 (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 – 2 π. X.) 

Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν

 στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.

Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει:

«Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος

 διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες στάνες.

 Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή,

 που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου.

 Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει 

την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας»,

 η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου

 γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. 

Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», 

το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. 

Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς 

κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.

 Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες,

 αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του.

 Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού

 και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος

 φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. 

Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή

 αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:

«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, 

εγώ είμαι το ‘Αλφα και το Ωμέγα»

.Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί

 και με την γιορτή του Ηλίου, 

τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει.

 Και συγκεκριμένα με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου,

 ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του

 που μοίραζε το φως του Ηλίου. 

Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου 

με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν

 κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου

 που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν 

και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη,

 και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο 

την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, 

συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο 

την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου

 μέσα από την μήτρα της Γης. 

Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου

 σημαίνει την αρχή του χειμώνα,

 και ο αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει η ημέρα

 έως ότου εξισωθεί με την νύχτα,

 κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. 

Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη 

η εποχή της αναγέννησης για την φύση. 

Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη

 με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, 

προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας,

 γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης. 

Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες ονομάζονταν:

«DIES INVICTI SOLIS»

«Ημέρα του αήττητου ήλιου».

Πηγή