Αφού δεν είναι άφθαρτο κι αθάνατο το σώμα.....

Αδύνατον να το «δεχτώ» το σώμα να σαπίζει 

που μέσα του «κατοίκησε» ο νους και η ψυχή μας.

Απ’ ότι λένε, σαν ναός το σώμα μας πως είναι

και κατ’ εικόνα του θεού κι ομοίωση επλάσθη. 

Αφού δεν είναι άφθαρτο κι αθάνατο το σώμα

τουλάχιστον να το ‘φτιαχνε αγέραστο κι ωραίο

κι αυτό το λίγο πέρασμα απ’ την ζωή να είναι

ευχάριστο κι ανώδυνο με γέλια και τραγούδια. 

Κακώς πιστεύουν μερικοί  οι πόνοι πως αγιάζουν

και πως τους δίνει ο θεός για να μας δοκιμάσει.

                    Πάν Καρτσωνάκης

ΕΝ ΤΩ MΗΝΙ AΘΥΡ

Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία.

«Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ». Ένα «Ψυ[χ]ήν» διακρίνω.

«Εν τω μη[νί] Aθύρ» «Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη».

Στη μνεία της ηλικίας «Εβί[ωσ]εν ετών»,

το Κάππα Ζήτα δείχνει που νέος εκοιμήθη.

Μες στα φθαρμένα βλέπω «Aυτό[ν]... Aλεξανδρέα».

Μετά έχει τρεις γραμμές πολύ ακρωτηριασμένες·

μα κάτι λέξεις βγάζω — σαν «δ[ά]κρυα ημών», «οδύνην»,

κατόπιν πάλι «δάκρυα», και «[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος».

Με φαίνεται που ο Λεύκιος μεγάλως θ’ αγαπήθη.

Εν τω μηνί Aθύρ ο Λεύκιος εκοιμήθη.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδη. 

Τα Ποιήματα, Τ. Α’ 1897 - 1918, Ίκαρος 1963