Οι Μινωίτες το θεωρούσαν ιερό άνθος και όχι μόνο.

Οι Μινωίτες το θεωρούσαν ιερό άνθος

 και τη πίστη και αγάπη τους την εξέφρασαν

σε ζωγραφικές παραστάσεις, που θαυμάζει

 η ανθρωπότητα, όπως τον Μίνωα με τα κρίνα,

την μινωική έπαυλη των κρίνων,

το γαλάζιο πουλί και οι Αιγαιοπελαγίτες

διακοσμούσαν με τον θαλάσσιο κρίνο τα πλοία τους.

Πηγή

Για τις θεραπευτικές ιδιότητες του κρίνου της θάλασσας

 μεταξύ των άλλων ο Διοσκορίδης έγραψε:

 «…οἱ δὲ καὶ τοῦτο σκίλλαν καλοῦσι) 

ῥίζα ἐστὶ·βολβῷ μεγάλῳ ὁμοία,

ὑπόπυρρος, πικρά, πυρώδης πρὸς τὴν γεῦσιν,

 φύλλα δὲ κρίνῳ ὅμοια ἔχουσα, μακρότερα δε».

(Περὶ ὕλης ιατρικῆς, 2, 172) ενώ ο Θεόφραστος θεωρεί,

το παγκράτιο, αντίδοτο σε δηλητηριάσεις και μαγείες.                                                                                

Ο Όμηρος το αναφέρει με το όνομα

 «φυτό με άσπρα άνθη σαν το γάλα».

Πιστεύεται πως το θαλάσσιο κρίνο παρέδωσε 

ο Ερμής στον Οδυσσέα

 για να αντιμετωπίσει τα μάγια της Κίρκης.

Η  επιστημονική ονομασία του

 είναι Pancratium maritimum.

Μεταξύ των κοινών του ονομασιών:

 ασφόδελος της Θάλασσας,

 θαλασσόκρινος, κρίνος της άμμου, 

κρινάκι της Παναγίας,

κρινάκι του Αγίου Νικολάου

 και Νάρκισσος της θάλασσας.

Η ανθοφορία του λήγει στα μέσα Σεπτέμβρη

 μαζί με τα μελτέμια…

Ο μύθος λέει ότι ο «Κρίνος της θάλασσας»

 γεννήθηκε από το γάλα της Ήρας, 

της γυναίκας του Δία,

που είχε βρει τον μικρό Ηρακλή.

Η θεά αποφάσισε να τον πάρει μαζί της 

και να τον θηλάσει.

 Αλλά όταν το μωρό προσκόλλησε στο στήθος,

το έκανε με τόσο έντονο τρόπο

 που η θεά, ανίκανη να αντέξει τον πόνο,

τραβήχτηκε και πέταξε κάτω το μωρό.

Το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς

 σχηματίζοντας τον Γαλαξία.

 Ό,τι έπεσε στο έδαφος δημιούργησε

 τους κρίνους της θάλασσας.