Ένα μοντέλο ήμαστε που τη ζωή εκφράζει.

Σαν όνειρο, στον ύπνο μου, πεθαίνεις και πονάω 

σκορπίζεσαι σαν σύννεφο στ’ αγέρι σαν ξυπνάω

κι όταν στη μνήμη μου σβηστείς σαν κύμα σ’ ακρογιάλι,

να μην μου λες παρήγορα πως ξαναζούμε πάλι.

Το έχω πια αποδεχτεί όλα πως έχουν τέλος 

πως ήμουν, ήσουν στ’ άπειρο ένα μικρούλι μέλος

που μια στιγμή ξεχωριστή πήραμε κι ένα σχήμα

κι ύστερα πάλι στ’ άπειρο, στο τίποτα, στο μνήμα.

Ένα μοντέλο ήμαστε που τη ζωή εκφράζει 

κι όποτε φθείρεται αυτό, απλά μορφή αλλάζει.

                          Πάν Καρτσωνάκης