Καρτσωνάκης Πάν

Ανέκαθεν οι Έλληνες, παρά τις διαφορές τους είχαν κοινή συνείδηση πως ήταν ένα έθνος. Μπορεί σαν κράτη πόλεων συχνά να πολεμούσαν η καθεμιά ηγέτιδα, των άλλων για να γίνει. Είχαν γιορτές όμως κοινές θεούς επίσης ίδιους. Πολιτισμός η γλώσσα τους, τα ήθη τους, οι νόμοι μαζί τους τα μετέφεραν όπου κι αν κτίσαν πόλεις όχι μονάχα μια και δυο, πολλές οι αποικίες. Στην πιο μεγάλη τους γιορτή εκεί στην Ολυμπία είχαν τιμή οι Έλληνες και μόνο να μετέχουν.                                 Πάν Καρτσωνάκης Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μία σειρά αθλητικών αγώνων μεταξύ εκπροσώπων  των πόλεων-κρατών και ένας από τους πανελλήνιους αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα.  Oι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας  και διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, από το 776 π.Χ..  Στα Ολύμπια έπαιρναν μέρος αθλητές από όλη την Ελλάδα  (και αργότερα από άλλα μέρη) και σταδιακά απέκτησαν ιδιαίτερη αίγλη.  Η διοργάνωσή τους γινόταν μέχρι το 393  όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσ

Ο άνθρωπος, με τη φωτιά, τεράστιο το άλμα που έκανε στην πρόοδο και στην εξέλιξή του. Αυτή και τον ξεχώρισε σαν είδος στον πλανήτη μα ίσως και αποδειχθεί και η καταστροφή του. Αναζητώντας συνεχώς ενέργεια να έχει για φωτισμό, για θέρμανση και στην παραγωγή του κατέφυγε στον άνεμο, στον ήλιο, στο πετρέλαιο και τέλος στα πυρηνικά δεν ξέρω και τι άλλο. Ο άνθρωπος σε ποταμό, μα συνεχώς διψάει Έτσι ο Τέσλα έγραψε κι ωστόσο είχε δίκιο.                                 Καρτσωνάκης Πάν   «Η ενέργεια βρίσκεται παντού και σε αφθονία.  Εμείς όμως διψάμε.  Μοιάζουμε με κάποιον που βρίσκεται πάνω σε μια βάρκα  που πλέει μέσα σ’ ένα ποτάμι, αλλά πεθαίνει από τη δίψα,  γιατί δε διαθέτει  ένα ποτήρι για να πιει νερό». Νίκολα Τέσλα Ο Νίκολα Τέσλα, ο άνθρωπος στον οποίον οφείλουμε  την ενεργειακή απελευθέρωση  και τις ασύρματες επικοινωνίες, ήταν ένας  από τους μεγαλύτερους εφευρέτες του 20ου αιώνα.  Όντας χαρισματικός μαθητής, οι δάσκαλοί του  τον κατηγόρησαν ότι αντέγραφε  επειδή έλυνε τα προβλήματα πο

Ένα βαρύ ζεμπέκικο σήκω να το χορέψεις τον χάροντα κατάμουτρα έτσι να κοροϊδέψεις   κι όπως θολώνει, το μυαλό, απ τις στροφές που παίρνεις  τον ουρανό από ψηλά κάτω στη γη τον φέρνεις.  Απρόβλεπτη μα και μικρή, που είναι η ζωή μας ένα τραγούδι, μια στροφή, ξανοίγουν την ψυχή μας. Με βάσανα μα και χαρές είναι ανάθεμα τη έχει ψηλά και χαμηλά, και ζάχαρη κι αλάτι. Μα η ζωή μονόπλευρα πολύ το συνηθίζει κάποιους,  ανθρώπους, μοναχά με πίκρες τους ποτίζει.                                            Πάν Καρτσωνάκης

Τι είναι η τέχνη;  Να ένα καλό ερώτημα, που ωστόσο, όσες απαντήσεις  και να έχουν δώσει φωτισμένοι δημιουργοί και θεωρητικοί,  μέσα στους τόσους αιώνες πολιτισμού  και πάλι θα ήταν αδύνατο  να απαντηθεί. Και γιατί να απαντηθεί, άλλωστε;  Η ερώτηση από μόνη της και μόνο. με την ύπαρξή της,  εμπεριέχει  ήδη μία απάντηση.  Γιατί θα πρέπει να είναι κάτι το συγκεκριμένο η τέχνη;  Όλη μας η ζωή μήπως δεν είναι,  στην πραγματικότητα   ή τουλάχιστον  θα έπρεπε να είναι, μια εφαρμογή  της υψηλότερης τέχνης;  Της τέχνης της ζωής!  Η τέχνη του ευ ζην, όπως έλεγε και ο Αλέξανδρος, πως του είχε μάθει  ο δάσκαλός του Αριστοτέλης και φυσικά δεν εννοούσε την καλοπέραση.  Η τέχνη απλά έχει πολλές μορφές έκφρασης και η πιο σωστή ερώτηση  θα ήταν, πως μπορώ να βιώσω την τέχνη μέσα στη ζωή μου;  Η τέχνη υπάρχει μέσα στην ίδια τη ζωή και είναι άρρηκτα  συνδεδεμένη μαζί της και το μόνο που έχει ανάγκη είναι  τα “ανοικτά παιδικά μάτια” δίχως κουρτίνες,  όπως έλεγε  και κάποιος φίλος μου χαρακτηριστικά, παρά

Δεν είναι πάντα ζωγραφιές  αλλά και κάποιων οι σκιές, στα γκράφιτι στους δρόμους κι όταν τα δυο τους σμίγουνε αχειροποίητες γεννούν εικόνες που τις βλέπουν να ζωντανεύουν, σπάνια μα σίγουρα συμβαίνει,  μόνο τις νύχτες,  ποιητές, παιδάκια ή αλήτες. Είναι σκιές απουσιών, ανθρώπων που όταν ζούσαν τόσο πολύ αγάπησαν,  που στοίχειωσαν  την πόλη . Κι όπως δεν γίνεται ποτέ  να φαίνονται τη μέρα, μονάχα νύχτες, φυσικά,  τις βλέπουν να υπάρχουν μόνο αυτοί που σαν τρελοί  μπορούν να "ταξιδέψουν". Σαν τα παιδιά, αφήνονται  και οι σκιές τους πάνε  ούτε ρωτούν το προς τα που, ούτε κι αυτές τους λένε μα κι ούτε που τους νοιάζει.              Πάν Καρτσωνάκης

Αμείλικτος, θα έλεγα,  ο χρόνος μας γερνάει σαν ποταμός στην θάλασσα, στο τέλος μας πηγαίνει και σαν σταγόνες είμαστε, οι άνθρωποι στο τέλος χανόμαστε στο τίποτα, ταυτόχρονα και όχι. Όπως η θάλασσα μπορεί την γη μας κι αγκαλιάζει κι εμείς σταγόνα μέσα της υπάρχουμε και ζούμε. Σίγουρα πάντα ή ζωή, παλεύει να υπάρχει αδιάφορο σε ποια μορφή, θα σκαρφιστεί να είναι. Εμείς, όμως πιστεύουμε, το σύμπαν όπου ζούμε, κάποιος το δημιούργησε, για χάρη μας και μόνον.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Στο εργαστήρι φτάνοντας η Θέτις για να πάρει από τον μάστορα θεό τα όπλα για τον γιο της ο ποιητής μην χάνοντας αυτήν την ευκαιρία μας περιγράφει σύντομα και λίγο τ’ αργαστήρι. Εκεί λοιπόν, στα φυσερά, τις εντολές του δίνει, ο Ήφαιστος, με μοναχά τη σκέψη να δουλέψουν. Ακόμη και ανθρώπινα ρομπότ είχε φτιαγμένα γυναίκες και στου έρωτα την τέχνη προικισμένες.  Από παιδί που διάβαζα, σχολείο τέτοιους στίχους μιαν απορία κουβαλώ ακόμη τι μας κρύβουν.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Νύχτα ξυπνούν τα ένστικτα  που ζούν μες το κορμί μας  και προσπαθούν σαν σύμβολα  να μπούν, με τις εικόνες, μες το μυαλό, σαν όνειρα  υπόσταση να λάβουν  και μια ζωή αυτόνομη  στην τέχνη να κερδίσουν. Στο φως της μέρας, οι σκιές,  δεν έχουν γοητεία  ενώ τις νύχτες μαγικά  τα σχήματα φαντάζουν  και με τα χρώματα φωνή  νομίζεις αποκτούνε. Νύχτα ξυπνούν τα όνειρα,  ο ήλιος τα σκοτώνει. Ονειροβάτες ποιητές  ανοίγουνε τις πόρτες  στα ένστικτά τους διαρκώς  και γίναν έρμαιά τους. Ονειροβάτες ποιητές  που χάσαν τη ζωή τους  στις οπτασίες, στις σκιές  υπόσταση να δίνουν.             Καρτσωνάκης Πάν

  Θα μας δικάσουν οι θεοί,   αν πράγματι στο σώμα τους        ανάξιοι σταθήκαμε     και την γενέθλια χώρα μας,     αυτήν που αξιωθήκαμε,             βεβηλώσαμε!    Μάρτυρες κατηγορίας       θα είναι οι σκιές μας,      οι πιο αξιόπιστοι ρουφιάνοι,      που ύστερα θα μας εγκαταλείψουν    για να γίνουν οι σκιές κάποιων άλλων. Στην αιωνιότητα δίχως σκιά θα τριγυρνάμε.           Πάν Καρτσωνάκης 2000   The gods will judge us          if we indeed were unworthy          for standing οn their bodies    and we desecrated the birth land                that we heritage.           Our shadows will be     the witnesses of accusation,        the most reliable pimps,    that will abandon us afterwards  in order to be the shadows of someone else.        In eternity we'll wander shadeless.                         Pan Kartsonakis 2000

Δύσκολα χρόνια, δίσεκτα, τα λέει ο λαός μας. Είναι χρονιές περίεργες έχουν τρελάνει κόσμο. Το λογικό δυσεύρετο, τρέλα εν αφθονία και πρέπει να προσέχουμε στον ύπνο μην μας πιάσουν.  Λένε πως είναι γραφικοί αυτοί που λένε τρέλα να πέφτεις μόνος στον γκρεμό να δίνεις το μαχαίρι την ευκαιρία σε αυτόν που θέλει να σε «σφάξει» αν δεν θα γίνεις σαν κι αυτόν, φανατικός που είναι.  Δύσκολα χρόνια, δίσεκτα, δεν είμαι και προφήτης αλλά φοβάμαι έρχονται κι εμείς χασκογελάμε.                          Πάν Καρτσωνάκης  

Σιγά-σιγά μεγάλωνε η μέρα τον Γενάρη μπουμπούκιαζαν της μυγδαλιάς, άνθιζαν τα κλωνάρια. Ετοιμασίες κάναμε και για το καρναβάλι ερχόταν και η Άνοιξη που στόλιζε τη φύση. Ολόγυρα θα ‘στηναν χορό και τα ζουζούνια και θα μεθούσαν μέλισσες απάνω στα λουλούδια. Σαν μουσική ακούγονται θα λιώνουν και τα χιόνια. Μια προσμονή ανάστασης μας τρέφει με ελπίδες. Του Γεναριού πολύτιμο είναι και το φεγγάρι που μοιάζει, λέει κι ο λαός, ίδιο μαργαριτάρι.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Ακόμη κι όταν σύννεφα, τον ουρανό, μας κρύβουν Όλοι γνωρίζουν πως εκεί, αστέρια πως υπάρχουν. Από την γη σχηματισμούς τα βλέπουμε πως κάνουν και κάποιοι  άνθρωποι μετά, ερμήνευσαν σαν ζώδια.  Ανέκαθεν «διαβάζαμε» με στοχασμούς τ΄ αστέρια. Κάποιοι καριέρα έκαναν προλέγοντας τη μοίρα. Ακόμη τώρα αφελείς πιστεύουν καιροσκόπους απατεώνες δηλαδή που πείθουν κάποιους άλλους.  Αστέρια όμως σίγουρα υπήρχαν πριν υπάρξουν ζώα, φυτά και άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη.                                              Πάν Καρτσωνάκης  

Σαν σφαίρες είναι και πετούν, δίχως να λογαριάζουν αν θα πληγώσουν μερικούς κι αν κάποιους θα σκοτώσουν. Δεν έχουν στόμα μα μιλούν, φτερά κι όμως πετάνε οι λέξεις χτίζουν κείμενα που άποψη εκφράζουν. Με λέξεις κάποιοι προσπαθούν να πείσουν κάποιους άλλους ενώ την βία δυστυχώς διαλέγουν κάποιοι άλλοι που με το ζόρι προσπαθούν την γνώμη μας ν αλλάξουν και το συμφέρον τους, σωστό και δίκαιο να δούμε. Κάποιες φορές, των λέξεων το νόημα, τολμάνε και αλλοιώνουν δίνοντας μιαν άλλη ερμηνεία να καταφέρουν θέλοντας πλυντήριο να βάλουν μες τα μυαλά και δυστυχώς, συνήθως πετυχαίνουν.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Θυμάμαι τότε που΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει.                                    Πάν Καρτσωνάκης