Καρτσωνάκης Πάν

Δε θα σου στείλω μήνυμα ούτε θα τραγουδήσω και παραμύθια δε θα πω γιατί σε αγαπάω. Μόνο αλήθειες θα σου πω όσο κι αν με πειράζει. Ναι, σε θυμάμαι και πονώ, πίνω και ξενυχτάω. Γι αυτό σου λέω μήνυμα δεν πρέπει να σου στείλω θα ναι τα λόγια μου πικρά και θα το μετανιώσω.  Εσύ μου είπες κάποτε πως όταν αγαπήσεις θα είναι η αγάπη σου σαν δρόμος δίχως τέλος θα είναι ατελείωτη, σαν ουρανός μ’ αστέρια σαν θάλασσα π’ απλώνεται στα πέρατα του κόσμου. Γι αυτό σου λέω μήνυμα δεν πρέπει να σου στείλω θα ναι τα λόγια μου πικρά και θα το μετανιώσω.                                           Πάν Καρτσωνάκης

Σαν μπεις μες τον λαβύρινθο σε μνήμες δαιδαλώδεις με δίχως μίτο θα χαθείς δίχως την «Αριάδνη». Σε σκοτεινά δωμάτια φευγάτα διακρίνεις πρόσωπα, μνήμες,  όνειρα που χάνονται και σβήνουν. Bυθίζεσαι στο αμυδρό το φως που σε τρομάζει και είναι όλα σαν και πριν βουβά κι αργά βουλιάζεις. Υπάρχουν τα εμπόδια, το οξυγόνο λίγο και παραμένουνε κλειστά πόρτες και παραθύρια. Είναι οι γνώσεις λιγοστές πολλές προκαταλήψεις και το μυαλό μπερδεύεται θέλει να προχωρήσει να σπάσει τοίχους, κλειδαριές ανοίγει, προχωράει αδυνατεί να βρει διέξοδο το μίτο έχει χάσει η «Αριάδνη» έφυγε δεν ήταν τίποτα εκεί μονάχα είδωλό της. ..................................................... Τώρα μες τον λαβύρινθο που ζεις «Μινώταυρο» δεν βρίσκεις μονάχα είδωλα, σκιές  και  σαπουνοφουσκάλες.           Καρτσωνάκης Πάν

Θυμάμαι όταν μου ΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει. Πάν Καρτσωνάκης 

Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο σήκω να το χορέψεις τον χάροντα κατάμουτρα έτσι να κοροϊδέψεις   κι όπως θολώνει, το μυαλό, απ τις στροφές που παίρνεις  τον ουρανό από ψηλά κάτω στη γη τον φέρνεις.  Απρόβλεπτη μα και μικρή, που είναι η ζωή μας ένα τραγούδι, μια στροφή, ξανοίγουν την ψυχή μας. Με βάσανα μα και χαρές είναι ανάθεμά τη έχει ψηλά και χαμηλά και ζάχαρη κι αλάτι. Μα η ζωή μονόπλευρα πολύ το συνηθίζει κάποιους,  ανθρώπους, μοναχά με πίκρες τους ποτίζει.                                               Πάν Καρτσωνάκης

"Ξέρεις ποια είμαι"; Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.  Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.  Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια  και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε  "Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.  Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει  κι όμως υπάρχω  Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω  ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει".  Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια  μα δεν την άκουγα πια.  Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο  κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα  που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία  ντάλα μεσημέρι,  προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις  παιχνιδιάρικα και γελώντας  μου φώναζες προκλητικά να σε πιάσω.  Είμαι η Ποίηση", μου φώναζες "και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις".                                    Πάν Καρτσωνάκης Για να υπάρξει μέθεξη στην ποίηση εν τέλει θα πρέπει μια αμφίδρομη να γίνει  λειτουργία.                              Πάν Καρτσωνάκης

Όταν ακούς τα κύματα  στην αμμουδιά να σβήνουν και τα τζιτζίκια γύρω σου  μηνύματα να στέλνουν κλείσε τα μάτια, μια ευχή  προσπάθησε να κάνεις. Να σταματήσουν να γυρνούν,  του κόσμου τα ρολόγια και ο πλανήτης να σταθεί,  να μην στριφογυρίζει  να μαρμαρώσουν οι στιγμές  και παρελθόν μην γίνουν. Κλείσε τα μάτια, μην ακούς  την λογική τι λέει Βυθίσου μέσα στ’ όνειρο  κι ευχήσου, μην ξυπνήσεις.        Πάν Καρτσωνάκης

Όποιος είναι έτοιμος να δει και  έτοιμος να ακούσει ας κοιτάξει γύρω του προσεκτικά. Ολόγυρά η φύση, μας διδάσκει με αγάπη και επιμονή  από την πρώτη ημέρα που, ως παράσιτο, οριστικοποιήσαμε  τη σημερινή μας μορφή,  με την σπίθα εκείνη όμως,  που χρόνους αργότερα  και όταν τιθασεύσαμε  τις άναρθρες κραυγές μας  την ονοματίσαμε. Εκείνη την σπίθα που υπήρχε μέσα στο μυαλό μας,  την ονομάσαμε φιλάρεσκα λογική και ίσως όχι άδικα. Αυτή η σπίθα είναι που μας έκανε ανήσυχους,  να μη βολευόμαστε και να ορμάμε συνεχώς  προς το άγνωστο και το νέο. Αυτή η σπίθα μας έκανε να σπάμε  τα πήλινα  ποδάρια της παράδοσης  και με τα φτερά της  να πετάμε σε νέες ψηλότερες  κι απάτητες  πρωτύτερα κορυφές  με τρόπο ώστε  να δημιουργούμε νέες και συνεχώς νέες παραδόσεις. Αυτή η σπίθα, μας ξεχώρισε οριστικά από τα άλλα  πλάσματα  που συνοικούσαν τον πλανήτη  και μας πρόσφερε  ένα κυρίαρχο ρόλο πάνω του. Τόσο κυρίαρχο που τώρα πια,  εδώ και μισό αιώνα  περίπου,  το ανθρώπινο είδος κομπάζει ότι μπορεί  να προκαλ

Είναι κάτι πέτρες που έχουνε γίνει από βαλσαμωμένα λόγια αγάπης. Ανάμεσα στις σκουριασμένες ράγες          των παλιών σιδηροδρομικών σταθμών   που  από την εγκατάλειψη, έχουν χορταριάσει        κι έχουν αφίξεις κι αναχωρήσεις τρένων                κάτι χρόνια να αναγγείλουν,                   ο επισκέπτης αν θα ψάξει             με προσοχή όμως μεγάλη και αγάπη                         και είναι τυχερός,                            θα ανακαλύψει            ανάμεσα στις πέτρες και τα σκουπίδια           κάτι πολύτιμα πετράδια που γυαλίζουν.                                Είναι κάτι πέτρες  που σταλαγματιά με τη σταλαγματιά έχουνε γίνει                    από χιλιάδες δάκρυα χαράς                          μα πιότερο της λύπης              κι από βαλσαμωμένα λόγια αγάπης.                         Τις έχουν σχηματίσει               τόσα λόγια, υποσχέσεις και φιλιά                      αναχωρήσεων κι αφίξεων                     απολιθώματα αναστεναγμών                        και προπαντός ιζήμ

Λευκή πετσέτα δεν πετώ ακόμη κι όταν ξέρω ότι στο τέλος νικητής ο χάροντας θα είναι. Όσο κι αν είναι μάταιος,  το ξέρω, ο αγώνας εγώ το νοιώθω χρέος μου να μην εγκαταλείψω.   Ο άνθρωπος γεννήθηκε αθάνατος να είναι μα κάποιο λάθος έγινε κι άρχισε να πεθαίνει κι όμως δεν έπαψε ποτέ κι ακόμη το ελπίζει ότι  μετά τον θάνατο, αιώνια θα ζήσει.   Πιστεύει στην  ανάσταση που κάποτε θα γίνει γιατί αθάνατη ψυχή, πιστεύει διαθέτει.                             Πάν  Καρτσωνάκης

Έγραψε, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι: Ένας διανοούμενος λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο.  Ένας καλλιτέχνης λέει  ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο. Αλλά εγώ πιστεύω πως   πολλές φορές, συμβαίνει το αντίθετο. Να το πιστέψω θα ‘θελα πως έχω παραισθήσεις και λέω ζεις σε όνειρο σε λίγο θα ξυπνήσεις. Δεν είναι λέω δυνατόν, πως το μπορεί και κάνει να  μου μιλά τόσο συχνά αφού έχει πεθάνει. Δεν κάνω χρήση κι απ αυτές που λένε τις ουσίες που παραισθήσεις προκαλούν και βλέπεις οπτασίες απατηλές, μα πάντοτε κι όταν τις συνηθίσεις ο εφιάλτης γίνονται κι αιχμάλωτος θα ζήσεις. Από αφέντης, άρχοντας που στην αρχή θα νιώσεις αιχμάλωτός τους γίνεσαι ώσπου να «τελειώσεις», επώδυνα πολύ χαζά και δίχως σημασία πως έμπλεξες, πως κόλλησες και ποια ήταν αιτία. Εσύ όμως στα όνειρα υπάρχεις κι είν'ο μόνος αυτός ο πιο πολύτιμος μοναδικός μου πόνος δώρο που μου ‘κανες εσύ κι όσο θα σε θυμάμαι θα έρχεσαι στα όνειρα και ώρες θα μιλάμε.                                   Καρτσωνάκης Πάν Τον σκέφτομαι, τον θάνατο, έ

Σαν τον αλήτη, το μυαλό, λογαριασμό δεν δίνει Εκτροχιάζεται συχνά και λεύτερο καλπάζει. Δεν υπακούει σ’ εντολές, σε νόρμες και κανόνες σε λογικές που χαλινό και όρια του βάζουν. Πέφτουν οι φράχτες που κρατούν τα ένστικτα, τις μνήμες Αυτές που ‘ναι στα κύτταρα πολύ καλά κρυμμένες. Μα προπαντός στα όνειρα διάπλατες ανοίγουν  οι πύλες και ορμητικά χωρίς φραγμούς γιορτάζουν. Μακάρι ένα όνειρο να ’ταν και η ζωή μας  κι όταν ξυπνούσαμε, αυτό, να ‘ταν ο θάνατός μας.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Η λογική έχει χαθεί, επικρατεί συμφέρον κοντόφθαλμο, μες τα μυαλά, πάρα πολλών ανθρώπων. Πιστεύουν, πως σημαντικός κι αξία μόνο έχει ο κόσμος τους, μικρόκοσμος, που μέσα του υπάρχουν.  Αδυνατούν, δεν έμαθαν, να δουν, να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν στεγανά δεν ζουν μέσα σε γυάλα κι όπως συμβαίνει το καλό και το κακό συμβαίνει συνήθως αναπάντεχα και μας αιφνιδιάζει. Μα φυσικά και λειτουργεί το ένστικτό τους πάντα, της επιβίωσης, αλλά δεν είμαστε και ζώα.                                   Πάν Καρτσωνάκης 

Στον ύπνο μου, τα όνειρα, κάποιες φορές το μέλλον θαρρούσα πως προέβλεπαν κι έπαιρνα αποφάσεις. Εις μάτην όμως άλλαζαν έτσι τα δεδομένα και τρόπους άλλους έβρισκαν τα μέλλοντα να έλθουν. Είτε το μέλλον άγραφο και συνεπώς αλλάζει είτε γραμμένο, σαν kismet κι αδύνατον ν’ αλλάξει το τι συμβαίνει πράγματι, και όποια η αλήθεια. θα έχω πάντα πρόβλημα, ότι και να συμβαίνει. Ωστόσο πάλι σκέφτομαι ανέκαθεν γραμμένο Λίγο πολύ στα κύτταρα του καθενός υπάρχει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Όλη την μέρα άνετος, ξαπλώνει, χουζουρεύει κι αν κάπου-κάπου σηκωθεί,  απλώς αλλάζει θέση. Όλη την νύχτα τριγυρνά δεν ξέρω που πηγαίνει και  ποιες αυλές καλύτερες απ’ την δική μου βρίσκει. Πίνει νερό μα την τροφή κάποιες φορές αφήνει ίσως γιατί καλύτερη, κάπου αλλού θα βρίσκει.  Ενδέχεται με όμορφη και γάτα κοτσονάτη να ζευγαρώνει και γι αυτό ξεμυαλισμένος είναι.  Αυτό συμβαίνει προφανώς και η αυλή στο μέλλον ίσως γεμίσει τρυφερά και ζωηρά γατάκια.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Προσπαθώ να μιλήσω και να εκφραστώ σε μία γλώσσα εικαστική,  όπως η φωτογραφία, αλλά όπως γίνεται και με την μητρική μας γλώσσα  θα την μάθω, ακούγοντας απλώς τους μεγαλύτερους να τη μιλάνε. Την τεχνική της κάθε γλώσσας δηλαδή, την μαθαίνουμε μόνο και μόνο  για να μη μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της διατύπωσης  των σκέψεών και των ονείρων μας, ώστε να ξεδιπλώνεται ο λόγος μας  με άνεση και να είναι περισσότερο κατανοητός και σαφέστερος. Θα πρέπει δηλαδή, αν θέλω να πλουτίσω τους τρόπους έκφρασής μου  αλλά και να γνωρίσω περισσότερα για τα κρυφά μονοπάτια σκέψης  με οδηγό αυτή τη γλώσσα που διάλεξα να εκφραστώ, να μελετήσω  άλλους που στη συγκεκριμένη γλώσσα κυρίως εκφράστηκαν. Στη λογοτεχνία αλλά και στη ζωγραφική, γλυπτική,  μουσική και λοιπά, αυτό είναι λίγο ή πολύ αυτονόητο. Το ίδιο θα πρέπει να είναι και για τη φωτογραφία,  παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν λόγω του νεαρού  της ηλικίας της σαν γλώσσας έκφρασης. Προσεγγίζω ένα έργο, εγώ προσωπικά, όχι με την αυθάδεια  της γνώση

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ