Καρτσωνάκης Πάν

Κάποια γατιά στην γειτονιά, αφεντικά δεν έχουν κάποιος  φροντίζει για τροφή κι αν όχι, δεν πειράζει. Επιβιώνουν, έμαθαν, στο αστικό τοπίο. Γενιές πολλές συμβίωσαν στις γειτονιές της πόλης. Με περηφάνια σε κοιτούν, κρατούν τις αποστάσεις θαρρείς και δεν το ξέχασαν, πως ιερές υπήρξαν ούτε που κάποια εποχή διαβόλους θεωρούσαν. Γι αυτό δεν εμπιστεύονται, εύκολα, τους ανθρώπους.  Σε γειτονιά, δίχως γατιά ποτέ μην κατοικήσεις. Έχουν, οι άνθρωποι, εκεί «ξεφύγει» απ’ την φύση.                                      Πάν Καρτσωνάκης

Δεν με τρομάζουν οι σκιές γιατί καλά γνωρίζω πως τις σκιές δημιουργούν τα φώτα που υπάρχουν. Όσο υπάρχουν φωτεινές, πηγές, από ανθρώπους να μην φοβάστε τις σκιές, γιατί δεν θα νικήσουν. Ωστόσο ήταν εποχές, μπορεί και να ξανάρθουν που γίνεται συσκότιση και πέφτει και αυλαία ζητωκραυγές ακούγονται και παλαμάκια μόνο υποκριτές ηθοποιοί, θα κάνουν υποκλίσεις.      Ανάβουν φώτα, προβολείς, μα έργο δεν τελειώνει κι ο Διογένης άνθρωπο, αιώνια θα γυρεύει.                                      Πάν Καρτσωνάκης 

Λατρεύω νύχτες σαν κι αυτές με φώτα και στολίδια με μουσικές και τελετές, γιορταστικές βιτρίνες. Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται, χαζεύει ή ψωνίζει σκορπίζοντας χαμόγελα, δείχνουν ευτυχισμένοι. Αλλά υπάρχει και πλευρά σε μια γωνιά που μένει μια σκοτεινή κι αθέατη, ωστόσο που υπάρχει κι όχι μονάχα τις γιορτές, μα πάντοτε υπήρχε και δεν προβλέπεται ποτέ να πάψει να υπάρχει. Ευχόμαστε διάφορα, υγεία και ειρήνη κι ας ξέρουμε πως οι ευχές, ευχές είναι και μόνο.                       Πάν Καρτσωνάκης

Λένε πολλά για τις γιορτές, Χριστούγεννα ως Φώτα για παγανά που της ζωής το δέντρο πριονίζουν ολοχρονίς, αλλά προτού να κόψουν καταφέρουν βγαίνουν απ’ τα λαγούμια τους, στα σπίτια μας και μπαίνουν. Δεν ξέρω τι πιστεύετε πως είναι η αλήθεια μα παραδόσεις σαν κι αυτήν ασκούν μια γοητεία και ζωντανές παρέμειναν, τόσες γενιές, αιώνες καλικαντζάροι κι ο χοντρός, γεράκος με τα δώρα. Τόσα πολλά πιστεύουμε, ψέματα στην ζωή μας αλλά τουλάχιστον αυτά, κακό δεν θα μας κάνουν.                                            Πάν Καρτσωνάκης  Οι καλικάντζαροι ζουν στα έγκατα της γης και όλο τον χρόνο πριονίζουν το δέντρο της ζωής με σκοπό να το κόψουν. Όταν φτάνουν πολύ κοντά στον στόχο τους, την παραμονή των Χριστουγέννων,  βγαίνουν στην επιφάνεια της γης από φόβο μην τους πέσει η γη στο κεφάλι  ή για να γιορτάσουν το επίτευγμά τους.  Μένουν μαζί με τους ανθρώπους μέχρι των Φώτων, όπου με τον αγιασμό  των υδάτων αναγκάζονται να επιστρέψουν μέσα στη γη.  Αυτό το χρονικό διάστημα -το Δωδεκαήμερο- είναι α

Κάποιες φορές παράξενα αισθάνομαι, σαν όπως να έχω φτάσει ναυαγός, σε τούτον τον πλανήτη. Έχω γνωρίσει αρκετούς, ανθρώπους, που παρόμοια μου έχουν πει αισθάνονται, από παιδιά που ήταν.   Μικρός, φοβόμουν να το πω, ακόμη και σε φίλους ίσως γιατί περίγελος, εύκολα θα γινόμουν  μα τώρα πια ξεπέρασα αυτές μου τις φοβίες και λέω τι αισθάνομαι, ελεύθερα, με θάρρος.   Σαν ναυαγός αισθάνομαι, μηνύματα που στέλνει σε κάποιους άγνωστους, γνωστούς, ανθρώπους, σαν κι εμένα.                                                         Πάν Καρτσωνάκης

Στήνει παιχνίδια το μυαλό, αλλιώς δεν εξηγείται που τόσο ανελέητα συνέχεια  μ εκδικείται  και μου σκαρώνει όνειρα με κάποια που ακόμα έχει αφήσει άρωμα σε όλο μου το σώμα. Όσο ελέγχω το μυαλό πάω και παραπέρα….. Αυτό συμβαίνει δυστυχώς μονάχα την ημέρα. Μα έρχονται στον ύπνο μου, τα όνειρα σαν κόλα κι έτσι το ασυνείδητο ευθύς τ αλλάζει όλα.  Λαβύρινθος κατάσταση, αρρώστησα που μπήκα δεν σκότωσα Μινώταυρο ούτε κι εκείνη βρήκα σκιές μόνο κι αρώματα, λεξούλες, τραγουδάκια να ξεγελιέμαι φτιάχνοντας στην άμμο παλατάκια. Η ποίηση σαν άρωμα μπορεί να ομορφαίνει  μα σε στοιχειώνει, σε πονά κι αυτό θα με τρελαίνει.                                           Πάν Καρτσωνάκης 

Σε ποιους θεούς τους φόβους τους οι άνθρωποι ξορκίζουν  επένδυσαν τα όνειρα στήριξαν τις ελπίδες απ την αρχή σαν ένιωσαν πως έχουν την ανάγκη σε κάτι άλλο άφαντο και θείο να πιστέψουν. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ζούσανε μες τον φόβο μια φυσική ανθρώπινη κι αυτή αδυναμία. Ωστόσο κάποιοι πονηροί το πήρανε χαμπάρι πως έχει μπόλικο ψωμί αυτή η ιστορία. Έτσι οι μάγοι της φυλής έστησαν τους βωμούς τους και άρχισαν τα θαύματα, προσευχές και τάματα.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Σαν σφίγγεις χέρια, χαιρετάς τους άλλους αγκαλιάζεις από χαρά που συναντάς ή λύπη που χωρίζεις να το θυμάσαι τίποτα οριστικό δεν είναι σαν ποταμός και η ζωή, σαν ποταμός κυλάει. Σαν δίνεις όρκους που κρατούν ισόβια, να ξέρεις στο σύμπαν καταγράφονται ειλικρινής αν είσαι και προπαντός του έρωτα, οι όρκοι, σαν αστέρια θα στέκουν στο στερέωμα εκατομμύρια χρόνια. Αν δώσεις όρκους να σκεφτείς πολύ προτού τους δώσεις γιατί αυτοί που τους «πατούν» στο σύμπαν αιωνίως καταραμένοι θα γυρνούν και λυτρωμό δε θα βρουν και σαν κομήτες να καούν το τέλος τους θα είναι.                                    Καρτσωνάκης Πάν 

Στα δέντρα που ‘χουν τους καρπούς στα χαμηλά κλωνάρια κι όλοι τους φτάνουν εύκολα κανείς δε ρίχνει πέτρες. Μόνο τα δέντρα που ψηλά θα δέσουν τους καρπούς τους και θέλουν κόπο να γευτούν, αυτά πετροβολάνε. Πολλές φορές μου έτυχε κι εγώ να ρίξω «πέτρες» μα τώρα που μεγάλωσα το έχω μετανιώσει. Πρέπει να φτάνεις τους καρπούς με σεβασμό και κόπο για να γευτείς τη νοστιμιά του ώριμου του φρούτου. Αλλά υπάρχουν χρήσιμα και δέντρα, που μονάχα προσφέρουν την πολύτιμη δροσιά τους κι οξυγόνο.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Για την ψυχή έχουν γραφτεί πάρα πολλές απόψεις κάποιοι την θέλουν σαν πουλί κι άλλοι σαν πεταλούδα. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε δεν υπάρχει, είναι απλά των έμψυχων ενέργεια της ύλης . Εγώ δεν είμαι φυσικός και ούτε επιστήμων με υποθέσεις συνεχώς το συζητώ με φίλους να βρούμε μιαν απάντηση σ’ αυτήν την απορία αν η ζωή μας δηλαδή μοναδική δεν είναι. Ωραίο θα ταν όνειρο πολύ απλά να ήταν κι όπως ξυπνάμε ν’ άρχιζε και η ζωή μας πάλι.                                         Καρτσωνάκης Πάν

Κάπου χαμένος στ’ άπειρο του κόσμου το τοπίο υπάρχει λένε θησαυρός που καρτερά εσένα Κάποιοι θαρρούν πως πρόκειται να βρουν χρυσό θαμμένο και μια ζωή ξοδεύουνε να ψάχνουν να τον βρούνε.  Ωστόσο κάποιοι θησαυρό δεν θεωρούν την ύλη αλλά τον άνθρωπο κι αφού, τον βρουν το εκτιμούνε γιατί το πλέον σπάνιο πολύτιμο στον κόσμο είναι να βρει ο άνθρωπος συνάνθρωπο για ταίρι. Από παλιά το έλεγαν έτσι σαν παροιμία: Αν βρεις το άλλο σου μισό, τον  θησαυρό σου βρήκες.                                        Πάν Καρτσωνάκης

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά και φαίνεται πως μένει μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει. Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν. Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες που ‘ναι το πριν και το μετά  και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσ

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Δεν ωριμάζουν, όπως συνήθως λένε,  κι ούτε ποτέ τους κατασταλάζουν. Παραμένουν περίεργοι σαν παιδιά κι αναποφάσιστοι. «Ανοικτοί» για να δεχτούν κάθε τι το νέο  ακόμη κι αν αυτό φαίνεται τρελό εκ πρώτης όψεως. Έχουν μια δική τους οπτική για τον κόσμο και ψάχνουν να βρουν σχέσεις,  συσχετισμούς και αιτιολογίες σε ότι συμβαίνει γύρω τους. Ακόμη κι όταν όλα φαίνονται απλά σίγουρα  και λογικά  αυτοί ψάχνουν να βρουν το παράδοξο το ανεξήγητο.  Αυτό που αλλάζει την λογική ροή  της ρουτινιάρικης εξέλιξης. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουν και κουρασμένοι, ίσως και απογοητευμένοι  κάποιοι πέφτουν στο κενό. Χάνονται στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους  ή καίγονται σαν τις πεταλούδες στο φως της λάμπας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ζουν  ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν τους  ισορροπώντας  πάνω σε μια τεντωμένη σκέψη για το μέλλον. Ζουν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Θρέφονται με τις επιθυμίες, τα θέλω και τα όνειρα. Ζουν μέσα στην ομίχλη των

Κανείς δεν είναι λεύτερος ψευδαίσθησή μας είναι. Λεύτεροι μόνο οι τρελοί, οι καλλιτέχνες, είναι σαν τραγουδούν ελεύθερα και στα κλουβιά τους σπάνε τα σίδερα της λογικής και κόντρα στο συμφέρον. Μοιάζουν με κείνα τα πουλιά που στα κλουβιά τους μέσα δεν κελαηδούν από χαρά μα ο λυγμός τους μοιάζει θρήνος που έχει ψεύτικο ερωτικό κουκούλι για τη ζωή που χάνεται μες το κλουβί τους τώρα. Πολλές φορές με ρώτησαν γιατί δεν τραγουδάω κι όταν οι άλλοι τραγουδούν ποτέ μου δεν χορεύω.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα τέσσαρα όπως  κάναμε στο

Στα μονοπάτια του μυαλού γεννούν τα όνειρά μας κάνουν ταξίδια που κανείς παραμυθάς δεν είπε. Εικόνες που αδυνατούν να περιγράψουν λόγια  έχουν σε χρόνους άρρυθμους μια λογική δική τους. Αλλόκοτες, περίπλοκες, προσωπικές πορείες σπάζουν φραγμούς και σύνορα με γνώμονα τ αστέρια. Αδυνατούν οι ποιητές να ζήσουν στην αλήθεια, έτσι κι αλλιώς το ξέρουνε αλήθεια δεν υπάρχει. Αγανακτούν και πνίγονται να σπάσουνε τους φράχτες κι απ το υπόγειο τραγουδούν τις κορυφές του κόσμου. Χαρτογραφούν οι ποιητές τα ίχνη τους αφήνουν κι αν προχωρήσουν χάνονται βυθίζονται στο μέλλον.                                           Πάν Καρτσωνάκης In the paths of the mind  give birth to our dreams   Make trips did not say any storyteller. Images that cannot describe words  they have at times one logic of their own. Bizarrely, complicated personal paths  They break down barriers  and borders based on the stars  Poets are unable to live in truth anyway  They know the truth does not exist. They are indignant and drown

Γιατί υπάρχει η ποίηση, στη ζωή μας; Για να "χορταίνει" τη μιζέρια! Τα ονειροτάξιδα είναι απαραίτητα  στα σκουλήκια που δεν ονειρεύονται απλώς αλλά έχουν και την σιγουριά  πως θα γίνουν  κάποτε πεταλούδες. Παράξενο αλλά πολύ συχνά συμβαίνει και τα όνειρα είναι  σαν την πραγματικότητα που ζεις. Ονειρεύεσαι και το σώμα σου  συμμετέχει στον πόνο στη χαρά αλλά και στην ηδονή. Ονειρεύεσαι και ξυπνάς  τρομαγμένος, φοβισμένος ή χαρούμενος, ευτυχισμένος,  ανάλογα το όνειρο. Η ποίηση λοιπόν είναι  το απαραίτητο όνειρό μας και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει πως την ποίηση  την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη  οι άνθρωποι  που μπορεί να ζουν στην μιζέρια  δυστυχισμένοι ίσως  και να υποφέρουν από αυτό αλλά ελπίζουν, ονειρεύονται  γιατί θέλουν ένα διαφορετικό, άλλο, καλύτερο  αύριο  και ίσως ήδη και να αγωνίζονται για τον σκοπό αυτόν. Ναι, εσύ τους βλέπεις πως ζούνε σαν σκουλήκια ή σαν βάτραχοι στον βούρκο, αυτοί όμως έχουν ήδη γίνει πεταλούδες  μπορεί με όχι μεγάλα πολύχρωμα φτερά αλλά οπω

Κάποιοι που νύχτες τριγυρνούν μονάχοι  στα σκοτάδια με ανεκπλήρωτες ευχές, με ψυχικά σημάδια αερικά και γραφικοί που ‘ναι στον κόσμο ξένοι, μπορείς να πεις ρομαντικοί, Σαλοί  κι αλλοπαρμένοι. Αλαφροΐσκιωτοι μπορεί, μιλούν συνήθως μόνοι ακροβατούν στην λογική, μα ένα τους γλυτώνει  σαν Δον Κιχώτες ξέχωροι θα ζουν ως να πεθάνουν στον κόσμο που ‘ναι μέσα τους, στα όνειρα που  κάνουν. Σαν τα μπουμπούκια που στο φως της άνοιξης ελπίζουν μα καίγονται στον παγετό ποτέ τους δεν ανθίζουν.                                            Πάν Καρτσωνάκης