Καρτσωνάκης Πάν

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά και φαίνεται πως μένει μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει. Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν. Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες που ‘ναι το πριν και το μετά  και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσ

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα τέσσαρα όπως  κάναμε στο

Κάποιοι που νύχτες τριγυρνούν μονάχοι  στα σκοτάδια με ανεκπλήρωτες ευχές, με ψυχικά σημάδια αερικά και γραφικοί που ‘ναι στον κόσμο ξένοι, μπορείς να πεις ρομαντικοί, Σαλοί  κι αλλοπαρμένοι. Αλαφροΐσκιωτοι μπορεί, μιλούν συνήθως μόνοι ακροβατούν στην λογική, μα ένα τους γλυτώνει  σαν Δον Κιχώτες ξέχωροι θα ζουν ως να πεθάνουν στον κόσμο που ‘ναι μέσα τους, στα όνειρα που  κάνουν. Σαν τα μπουμπούκια που στο φως της άνοιξης ελπίζουν μα καίγονται στον παγετό ποτέ τους δεν ανθίζουν.                                            Πάν Καρτσωνάκης

Σαν μπεις μες τον λαβύρινθο σε μνήμες δαιδαλώδεις με δίχως μίτο θα χαθείς δίχως την «Αριάδνη». Σε σκοτεινά δωμάτια φευγάτα διακρίνεις πρόσωπα, μνήμες,  όνειρα που χάνονται και σβήνουν. Bυθίζεσαι στο αμυδρό το φως που σε τρομάζει και είναι όλα σαν και πριν βουβά κι αργά βουλιάζεις. Υπάρχουν τα εμπόδια, το οξυγόνο λίγο και παραμένουνε κλειστά πόρτες και παραθύρια. Είναι οι γνώσεις λιγοστές πολλές προκαταλήψεις και το μυαλό μπερδεύεται θέλει να προχωρήσει να σπάσει τοίχους, κλειδαριές ανοίγει, προχωράει αδυνατεί να βρει διέξοδο το μίτο έχει χάσει η «Αριάδνη» έφυγε δεν ήταν τίποτα εκεί μονάχα είδωλό της. ..................................................... Τώρα μες τον λαβύρινθο που ζεις «Μινώταυρο» δεν βρίσκεις μονάχα είδωλα, σκιές  και  σαπουνοφουσκάλες.           Καρτσωνάκης Πάν

Θυμάμαι όταν μου ΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει. Πάν Καρτσωνάκης 

 

"Ξέρεις ποια είμαι"; Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.  Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.  Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια  και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε  "Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.  Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει  κι όμως υπάρχω  Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω  ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει".  Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια  μα δεν την άκουγα πια.  Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο  κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα  που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία  ντάλα μεσημέρι,  προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις  παιχνιδιάρικα και γελώντας  μου φώναζες προκλητικά να σε πιάσω.  Είμαι η Ποίηση", μου φώναζες "και ποτέ δεν θα μπορέσεις να με πιάσεις".                                    Πάν Καρτσωνάκης Για να υπάρξει μέθεξη στην ποίηση εν τέλει θα πρέπει μια αμφίδρομη να γίνει  λειτουργία.                              Πάν Καρτσωνάκης

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Αντί για άλλο, δικό μας σχόλιο: "Εγώ σου τα έλεγα και τα άκουγες παράλογα". 

Λευκή πετσέτα δεν πετώ ακόμη κι όταν ξέρω ότι στο τέλος νικητής ο χάροντας θα είναι. Όσο κι αν είναι μάταιος,  το ξέρω, ο αγώνας εγώ το νοιώθω χρέος μου να μην εγκαταλείψω.   Ο άνθρωπος γεννήθηκε αθάνατος να είναι μα κάποιο λάθος έγινε κι άρχισε να πεθαίνει κι όμως δεν έπαψε ποτέ κι ακόμη το ελπίζει ότι  μετά τον θάνατο, αιώνια θα ζήσει.   Πιστεύει στην  ανάσταση που κάποτε θα γίνει γιατί αθάνατη ψυχή, πιστεύει διαθέτει.                             Πάν  Καρτσωνάκης

Έγραψε, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι: Ένας διανοούμενος λέει ένα απλό πράγμα με δύσκολο τρόπο.  Ένας καλλιτέχνης λέει  ένα δύσκολο πράγμα με απλό τρόπο. Αλλά εγώ πιστεύω πως   πολλές φορές, συμβαίνει το αντίθετο. Να το πιστέψω θα ‘θελα πως έχω παραισθήσεις και λέω ζεις σε όνειρο σε λίγο θα ξυπνήσεις. Δεν είναι λέω δυνατόν, πως το μπορεί και κάνει να  μου μιλά τόσο συχνά αφού έχει πεθάνει. Δεν κάνω χρήση κι απ αυτές που λένε τις ουσίες που παραισθήσεις προκαλούν και βλέπεις οπτασίες απατηλές, μα πάντοτε κι όταν τις συνηθίσεις ο εφιάλτης γίνονται κι αιχμάλωτος θα ζήσεις. Από αφέντης, άρχοντας που στην αρχή θα νιώσεις αιχμάλωτός τους γίνεσαι ώσπου να «τελειώσεις», επώδυνα πολύ χαζά και δίχως σημασία πως έμπλεξες, πως κόλλησες και ποια ήταν αιτία. Εσύ όμως στα όνειρα υπάρχεις κι είν'ο μόνος αυτός ο πιο πολύτιμος μοναδικός μου πόνος δώρο που μου ‘κανες εσύ κι όσο θα σε θυμάμαι θα έρχεσαι στα όνειρα και ώρες θα μιλάμε.                                   Καρτσωνάκης Πάν Τον σκέφτομαι, τον θάνατο, έ

Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν, οι ποιητές, στον κόσμο πασπαλισμένα αίματα, ελπίδες μα και ψέμα. Με λέξεις μόνο έχτιζαν, τον κόσμο τους και ζούσαν στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν. Ισορροπούν οι ποιητές, ακροβατούν στο τώρα, βυθίζονται μες τη στιγμή και πέφτουνε στο μέλλον.       Καρτσωνάκης Πάν 2009 "Ξέρεις ποια είμαι";  Ρώτησε η νύχτα κι έγειρε με νάζι το κεφάλι της.  Δεν περίμενε φυσικά καμία απάντηση από μένα.  Ακούμπησε τα δάκτυλά της πάνω στα αστέρια  και δείχνοντάς τα συμπλήρωσε  "Είμαι η ποίηση που γράφεται και πεθαίνει διαρκώς.  Είμαι η ποίηση που κανείς δεν έχει γράψει  κι όμως υπάρχω  Είμαι η ποίηση και θα υπάρχω  ακόμη κι όταν εσύ κι ο κόσμος σου θα έχετε σβήσει".  Συνέχισε να μου λέει διάφορα τέτοια  μα δεν την άκουγα πια.  Είχα «περάσει» στο επόμενο στάδιο  κι έβλεπα ένα όνειρο με σένα  που έτρεχες ξυπόλυτη στην παραλία  ντάλα μεσημέρι,    προσπαθώντας τάχα να μου ξεφύγεις  παιχνιδιάρικα και γελώντας φωνάζοντας  προκλητικά να σ ε πιάσω. 

Παράβαση Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί, μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στην μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή.   Ζει τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες, προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό. Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.   Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, σπιθίτσα φουντωμένη μ' αναπνοές τρελού.   Βαρδάρη που μιλάς σαν ψάρι φαγωμένο, αχ, πολλαπλασιασμένο και σαν καρβέλι να.   Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί.   Ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα, ψηστιέρα, καρβουνιέρα, μούσα δεκεμβριανή.   Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.   Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική.   Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά.   Πρόστιμο μια ζωή στην κλεψύδρα και στα εφετεία. Είναι μια κοροϊδία, σειρά του

Η Αντιγόνη τίμησε το σώμα τ’ αδελφού της  πολιτισμού πανάρχαιου στους νόμους πειθαρχώντας. Αυτοί οι νόμοι που πιο πριν οι πόλεις κράτη γίνουν ξεχώρισαν τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα.   Αντίθετα απ’ την σκοπιά της πόλεως, του κράτους παράνομη την πράξη της, προδοτική θα κρίνεις. Ο Πολυνείκης έφερε στρατό μιας άλλης πόλης ενάντια στον αδελφό επίορκος που ήταν.   Ο Τειρεσίας τελικά του Κρέοντα τη γνώμη κατάφερε, την άλλαξε μα καθυστερημένα κι όταν στο τέλος έθαψε το σώμα τ’ ανιψιού του η Αντιγόνη και ο γιος είχαν αυτοκτονήσει.    Τεράστιο το δίλημμα ο ποιητής που θέτει σ’ όλους  εμάς τους θεατές  και ποιος, από μηχανής θεός, θα δώσει λύση;                           Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Πολλοί ακόμη και σήμερα αναρωτιούνται  αν η απόφασή της Αντιγόνης ήταν σωστή ή όχι  και κάποιοι κρίνουν πως ήταν λάθος. Ο Θάνατος, στο τέλος, δεν δίνει καμία λύση. Εγώ, όμως θεωρώ πως η Αντιγόνη,  ενός πολιτισμού πανάρχαιου  στους νόμους πειθαρχώντας  αψήφησε τον νόμο της πολιτείας  καθώς τον θεώρησε και πολύ