Καρτσωνάκης Πάν

Κάθομαι εδώ μέσα στη μαύρη νύχτα καθώς καταφθάνει ένα ακόμα ποίημα και λέει: περίμενε, στάσου, δες με να κόβω βόλτες όλο καμάρι πάνω στη σελίδα γράμμα-γράμμα σαν τις γάτες σου πάνω στο καπό του αυτοκινήτου σου. δες με, να ‘μαι πάλι στο δρόμο για το Μέξικο και Ιάβα ή μέσα στο στομάχι σου. περίμενε λίγο ακόμα γι’ αυτό υπάρχουν κάτι τέτοιες νύχτες για μένα για να σε ελέγχω να σε κρατάω αιχμάλωτο εκεί μπροστά εκεί στην οθόνη που αστραποβολά. Θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ γιατί εγώ σε γράφω όχι εσύ εμένα. πάντα έτσι ήταν. πάντα έτσι θα ‘ναι. είμαι το τελευταίο ποίημα της νύχτας κι ύστερα όταν θα κοιμάσαι στο διπλανό δωμάτιο μες το σκοτάδι θα με ξεχάσεις θα ξεχάσεις τα πάντα. εσύ με το ηλίθιο στόμα σου ανοιχτό θα ροχαλίζεις θα κοιμάσαι βαριά κι εγώ θα είμαι εκεί θα περιμένω, αθάνατο κι όταν πεθάνεις και κοκκινίσει ο μαύρος ουρανός για χάρη σου -μια τελευταία φορά- τα ηλίθια κόκαλά σου δεν θα ‘ναι πια παρά μονάχα σκόνη ενώ εγώ θα συνεχίσω να ζω. μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου

Πίνουν σκοτάδι, ξεδιψούν, σε φως το μετατρέπουν και ταξιδεύοντας στο χθες, το μέλλον καταγράφουν. Χτίζουν με λέξεις όνειρα, εικόνες μεταφέρουν εκφράζουνε τις σκέψεις τους, ματώνουν και ραγίζουν. Υποστηρίζουν κάποτε και ρόλους που μισούνε. Ζούνε σε άλλων τις ζωές και γίνονται φωνή τους. Δίνουνε σάρκα και οστά σ' αρχέτυπα αιώνων. Υψώνονται σαν να πετούν όσο κρατά η μέθη ηθοποιοί και ποιητές, δημιουργοί του χάους που είναι απαραίτητο να γεννηθεί ο κόσμος.                                      Καρτσωνάκης Πάν

Είμαι ένας γέρος Είμαι ένας γέρος κ’ είμαι ένα παιδί. Το γέρο τον άφησα πίσω μου κ’ έφερα εδώ το παιδί, να μπει στο νερό, ν’ απλώσει τα χέρια στο αρχέγονο φως, να παίξει μαζί σου. Ό,τι είχα να κάνω στον κόσμο το έκανα. Το μήνυμα το έστειλα. Την μποτίλια την πέταξα ήδη στου χρόνου το ατέρμονο πέλαγο. (Μπορεί μερικοί να το έλαβαν κιόλας.) Ρίχνω το βλέμμα και στήνω το αυτί πάνω από σένα και πάνω από την κορφή του βουνού. Δεν κάνω λάθος. Είναι μια βίβλος μουσικής το στερέωμα.

Εδώ στο ελληνικό το χώμα, το στοιχειωμένο και ιερό, που το ίδιο χώμα μένει ακόμα κι απ' τον αρχαίο τον καιρό, στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε κ' έχουν αθάνατη ζωή και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί! Είδα τη Νίκη τη μεγάλη, τη Νίκη την παντοτινή! Την είδα εμπρός μου να προβάλλει με φορεσιά ολοφωτεινή. Ασύγκριτη σαν την ιδέα, σαν όνειρο λαχταριστή, είδα τη Νίκη την αρχαία, τη Νίκη την κυματιστή! Την είδα. Με το πέταμά της δεν έφευγε στους ουρανούς, εκεί που δύσκολα σιμά της μπορεί να κρατηθεί κι ο νους. Δεν έτρεχε να φτάση πρώτη, να στεφανώσει φτερωτή το λιονταρόκαρδο στρατιώτη, τον εμπνευσμένο τον ποιητή. ... Την είδα να περνά μπροστά μου με φορεσιά ολοφωτεινή και λύγισα στη γη εκεί χάμου κ' έκραξα με τρανή φωνή, γονατιστός, με θαμπωμένα μάτια, με λαύρα περισσή: "Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα, Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ! Εσύ που δείχνεις πως ανθούνε εδώ μ' αθάνατη ζωή, πως μας εμπνέουν και μας μεθούνε νεράιδες, ήρωες, θεοί!" Κωστής Παλαμάς

\ Ανέκαθεν οι Έλληνες παρά τις διαφορές τους είχαν κοινή συνείδηση πως βάρβαροι δεν ήταν. Μπορεί σαν κράτη πόλεων συχνά εχθροί να ήσαν με πόλεμο η καθεμιά ηγέτιδα να γίνει. Είχαν γιορτές όμως κοινές θεούς επίσης ίδιους. Πολιτισμό, τη γλώσσα τους, τα ήθη τους στον κόσμο μαζί τους τα μετέφεραν όπου κι αν κτίσαν πόλεις όχι μονάχα μια και δυο πολλές οι αποικίες. Στην πιο μεγάλη τους γιορτή εκεί στην Ολυμπία είχαν τιμή οι Έλληνες μόνο να συμμετέχουν.                                          Πάν Καρτσωνάκης Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μία σειρά αθλητικών αγώνων μεταξύ εκπροσώπων  των πόλεων-κρατών και ένας από τους πανελλήνιους αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα.  Oι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας  και διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, από το 776 π.Χ..  Στα Ολύμπια έπαιρναν μέρος αθλητές από όλη την Ελλάδα  (και αργότερα από άλλα μέρη) και σταδιακά απέκτησαν ιδιαίτερη αίγλη.  Η διοργάνωσή τους γινόταν μέχρι το 393  όταν ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος

Το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα βρίσκεται  στο χωριό Μεσοπόταμος, του Νομού Πρεβέζης,  στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων  με τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα,  στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης,  η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών.  Είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, στον οποίο  κατέληγαν οι επισκέπτες από το Ακρωτήρι Χειμέριο  του χωριού Αμμουδιά, για να επικοινωνήσουν  με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων.  Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά  την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη. Πηγή Δικό μας σχόλιο: Δώστε λίγο μεγαλύτερη προσοχή, στην δόμηση, αν ποτέ επισκεφτείτε το μνημείο.  Φυσικά δεν λείπει και το απαραίτητο "κερασάκι", στην κορυφή του μνημείου. Έχουν μνήμες οι πέτρες. Των κεραμικών τα όστρακα και των μαρμάρινων γλυπτών τα θραύσματα λένε ιστορίες. Έχουν οξειδωθεί με αναμνήσεις και οι αιώνες έχουν, επάνω τους, σταλάξει ιστορίες που κανείς, σωστά, δεν μπορεί να διαβάσει παρεκτός ποιητές  και αλαφροΐσκι

Αρθρογραφείς φιλολογείς μια θεωρία νέα: δεν έχει σύνδεση καμιά η νέα με τ΄ αρχαία κι όσο φτωχαίνει η γλώσσα μας τόσο και θα πληθαίνουν και «δάνεια» πιο εύκολα στη γλώσσα μας θα μπαίνουν. Σαν ένα δέντρο, αν κοπεί ή αν το ξεριζώσεις Σαν δέντρο είναι η γραφή κι οφείλεις να τη σώσεις. Γεννήθηκαν στη γλώσσα μας τόσες ωραίες σκέψεις και τώρα εσύ μικρόνοα θέλεις να καταστρέψεις. Απ΄ τη μανία την πολύ να εκσυγχρονιστούμε στο τέλος ξένη και νεκρή, τη γλώσσα μας, θα πούμε.                                         Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Αφιερώνεται σε όλους και κυρίως σε αυτούς που έχουν δημόσιο λόγο! Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχήςΈλλησιν ούσιν  εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι και τήν τε φωνήν  μεταβεβληκέναι,  τά τε πολλά των επιτηδευμάτων,  άγειν δε μιάν τινα αυτούς των εορτών των Ελλήνων έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται  των αρχαίων ονομάτων τε  και νομίμων,  απολοφυράμενοι προς αλλήλους και δακρύσαντες απέρχονται. AΘΗΝAΙΟΣ Την γλώσσα την ελληνικ