Καρτσωνάκης Πάν

Σε ποιους θεούς τους φόβους τους οι άνθρωποι ξορκίζουν  επένδυσαν τα όνειρα στήριξαν τις ελπίδες απ την αρχή σαν ένιωσαν πως έχουν την ανάγκη σε κάτι άλλο άφαντο και θείο να πιστέψουν. Ανέκαθεν οι άνθρωποι ζούσανε μες τον φόβο μια φυσική ανθρώπινη κι αυτή αδυναμία. Ωστόσο κάποιοι πονηροί το πήρανε χαμπάρι πως έχει μπόλικο ψωμί αυτή η ιστορία. Έτσι οι μάγοι της φυλής έστησαν τους βωμούς τους και άρχισαν τα θαύματα, προσευχές και τάματα.                                          Πάν Καρτσωνάκης

Το βράδυ Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία; Αναβαν φώτα στις βεράντες της ψυχής μου ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα μ' ένα προχώρημα της άνοιξης  δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα όχι καρδιά μου τόση ευτυχία. Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου * Έζησα πιστεύοντας  στην απόλυτη ελευθερία της βούλησης.  'Έζησα πιστεύοντας ότι μπορούμε τελικώς  να κάνουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου  να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας  μέσα σε ένα κοινωνικό δεδομένο. Βασικά, τώρα πια ξέρω ότι η άσκηση  της ελευθερίας  της βούλησης έχει να κάνει  με μια αλυσίδα μικροκαταναγκασμών.  Δυστυχώς, η ελευθερία της βούλησης δεν περνάει  μέσα από τις ιδανικότερες συνθήκες. * Οι ποιητές δεν θέλουν χώρο.  Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.  Σπάνια ξεκουράζονται ακουμπώντας στη γη.  Οι ποιητές παντού είναι ανεπιθύμητοι  γιατί είναι ριζοσπάστες, αρνητές, υπενθυμίζουν  την πλήξη που φέρουν όλοι όσοι έχο

Όπως στα όνειρο μας δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να ξυπνήσουμε εκτός από το όνειρό μας,  έτσι και στη ζωή δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα, έως ότου να πεθάνουμε, από αυτό που βιώνουμε. Όπως στο όνειρο μας δεν υπάρχει άλλος που ονειρεύεται  έτσι και στη ζωή, δεν υπάρχει άλλος που ζει. Εγώ, εσύ, εμείς ονειρευόμαστε  και ο καθένας στο δικό του όνειρο συμμετέχει. Φοβάται και τρομάζει, στο όνειρό του και το σώμα του αντιδρά ανάλογα. Ερωτεύεται και το σώμα του συμμετέχει. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο όνειρο. Στη ζωή μόνο υπάρχουν. Κάποιοι περιορισμοί ωστόσο είναι μόνο στο μυαλό μας  βαθιά ριζωμένοι από τα μικράτα μας. Ποιος όμως βάζει αυτούς τους περιορισμούς στο μυαλό και πότε; Σε ποια ηλικία μπήκαν στο μυαλό μας; Ποια γνώση μας επέβαλε αυτούς τους καθοριστικούς, για την μετέπειτα ζωή μας, περιορισμούς; Ποιος μας είπε ποια είναι τα όριά μας; Μήπως πάρα πολλά από αυτά τα όρια είναι ψεύτικα; Πως θα το ανακαλύψουμε; Περπατάμε στα δυο μας πόδια και όχι στα τέσσαρα όπως  κάναμε στο

Στα μονοπάτια του μυαλού γεννούν τα όνειρά μας κάνουν ταξίδια που κανείς παραμυθάς δεν είπε. Εικόνες που αδυνατούν να περιγράψουν λόγια  έχουν σε χρόνους άρρυθμους μια λογική δική τους. Αλλόκοτες, περίπλοκες, προσωπικές πορείες σπάζουν φραγμούς και σύνορα με γνώμονα τ αστέρια. Αδυνατούν οι ποιητές να ζήσουν στην αλήθεια, έτσι κι αλλιώς το ξέρουνε αλήθεια δεν υπάρχει. Αγανακτούν και πνίγονται να σπάσουνε τους φράχτες κι απ το υπόγειο τραγουδούν τις κορυφές του κόσμου. Χαρτογραφούν οι ποιητές τα ίχνη τους αφήνουν κι αν προχωρήσουν χάνονται βυθίζονται στο μέλλον.                                           Πάν Καρτσωνάκης In the paths of the mind  give birth to our dreams   Make trips did not say any storyteller. Images that cannot describe words  they have at times one logic of their own. Bizarrely, complicated personal paths  They break down barriers  and borders based on the stars  Poets are unable to live in truth anyway  They know the truth does not exist. They are indignant and drown

 

Όποιος είναι έτοιμος να δει και  έτοιμος να ακούσει ας κοιτάξει γύρω του προσεκτικά. Ολόγυρά η φύση, μας διδάσκει με αγάπη και επιμονή  από την πρώτη ημέρα που, ως παράσιτο, οριστικοποιήσαμε  τη σημερινή μας μορφή,  με την σπίθα εκείνη όμως,  που χρόνους αργότερα  και όταν τιθασεύσαμε  τις άναρθρες κραυγές μας  την ονοματίσαμε. Εκείνη την σπίθα που υπήρχε μέσα στο μυαλό μας,  την ονομάσαμε φιλάρεσκα λογική και ίσως όχι άδικα. Αυτή η σπίθα είναι που μας έκανε ανήσυχους,  να μη βολευόμαστε και να ορμάμε συνεχώς  προς το άγνωστο και το νέο. Αυτή η σπίθα μας έκανε να σπάμε  τα πήλινα  ποδάρια της παράδοσης  και με τα φτερά της  να πετάμε σε νέες ψηλότερες  κι απάτητες  πρωτύτερα κορυφές  με τρόπο ώστε  να δημιουργούμε νέες και συνεχώς νέες παραδόσεις. Αυτή η σπίθα, μας ξεχώρισε οριστικά από τα άλλα  πλάσματα  που συνοικούσαν τον πλανήτη  και μας πρόσφερε  ένα κυρίαρχο ρόλο πάνω του. Τόσο κυρίαρχο που τώρα πια,  εδώ και μισό αιώνα  περίπου,  το ανθρώπινο είδος κομπάζει ότι μπορεί  να προκαλ

Απολείπειν ο θεός Aντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) Αντί για άλλο, δικό μας σχόλιο: "Εγώ σου τα έλεγα και τα άκουγες παράλογα". 

Η ελιά Είμαι του ήλιου η θυγατέρα Η πιο απ’ όλες χαϊδευτή Χρόνια η αγάπη του πατέρα Σ΄ αυτό τον κόσμο με κρατεί Όσο να πέσω νεκρωμένη Αυτόν το μάτι μου ζητεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη Όπου και αν λάχει κατοικία Δε μ’ απολείπουν οι καρποί. Ως τα βαθιά μου γηρατειά, Δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή. Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη, Και είμαι γεμάτη προκοπή. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου μ’ αποκάτω Ήρθ’ ο Χριστός να αναπαυθεί Κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του Λίγο προτού να σταυρωθεί. Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, Έχει’ ς τη ρίζα μου χυθεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Και φως πράστατο χαρίζω Εγώ στην άγρια τη νύχτα. Τον πλούτο πα δεν τον φωτίζω, Συ μ’ ευλογείς φτωχολογιά. Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη, Με φέγγω μπρος στην Παναγιά. Είμ’ η ελιά η τιμημένη.         Κωστής Παλαμάς

Η τέχνη δεν έχει ανάγκη τα βραβεία, ούτε είναι αγώνισμα δρόμου για το ποιος θα είναι πρώτος και ποιος θα κόψει το νήμα της νίκης. Ο δρόμος της τέχνης δεν έχει κανέν α τέλος Όπως και δεν έχει κοινή αφετηρία. Πολύ απλά, η τέχνη είναι ένας δρόμος. Όμως, αυτός ο δρόμος  δεν έχει ανάγκη τους διαβάτες αλλά οι διαβάτες το δρόμο. Η τέχνη θα υπάρχει και ο δρόμος της θα παραμένει δίχως τέρμα, όσο υπάρχουν άνθρωποι σε τούτον τον πλανήτη. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται και άνθρωποι που θέλουν να επικοινωνήσουν. Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου, οι άνθρωποι που ονειρεύονται και θέλουν να επικοινωνήσουν, οι άνθρωποι που λένε τα όνειρά τους, είναι οι Ποιητές του κόσμου.                     Πάν Καρτσωνάκης

Ας φρόντιζαν Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις). Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις,  και παληανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους— τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του

Ανάμεσα στις σκουριασμένες ράγες των παλιών σιδηροδρομικών σταθμών που από την εγκατάλειψη, χορταριάσανε  κι έχουν αφίξεις κι αναχωρήσεις τρένων κάτι χρόνια να αναγγείλουν,  ο επισκέπτης αν θα ψάξει  με προσοχή όμως μεγάλη και αγάπη  αν είναι και τυχερός,  θα ανακαλύψει  ανάμεσα στις πέτρες και τα σκουπίδια κάτι πολύτιμα πετράδια που γυαλίζουν.  Είναι κάτι πετράδια  που σταλαγματιά με τη σταλαγματιά έχουνε γίνει από χιλιάδες δάκρυα χαράς μα πιότερο της λύπης κι από βαλσαμωμένα λόγια αγάπης. Τις έχουν σχηματίσει  τόσα λόγια, υποσχέσεις  και φιλιά  αναχωρήσεων κι αφίξεων  απολιθώματα αναστεναγμών  και προπαντός ιζήματα ανεκπλήρωτων υποσχέσεων επιστροφής.                        Πάν Καρτσωνάκης

Κουράστηκα, κάθε χρονιά, ενώ την περιμένω αυτή να φτάνει ξαφνικά στον ύπνο να με πιάνει Έτσι απλά κι αθόρυβα οι μυγδαλιές ν’ ανθίζουν κι ολόγυρα οι μέλισσες τρελό χορό να στήνουν.    Κάθε χρονιά την καρτερώ, μετρώντας τις ημέρες κι αυτή μπουκάρει ξαφνικά και μας τρελαίνει όλους φορώντας ένα άρωμα, μεθυστικό που φτάνει ακόμη και σ’ ανήλιαγα υπόγεια μες τις πόλεις.   Την άνοιξη δεν γίνεται κανείς να εμποδίσει εκτός κι αν έχει δύναμη την γη να σταματήσει.                               Πάν Καρτσωνάκης Υ.Γ: Η άνοιξη είναι το ποίημα της φύσης. Η Ποίηση θυμάται ότι ήταν μια προφορική τέχνη,  προτού γίνει γραπτή τέχνη. Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 1899-1986,  Αργεντινός συγγραφέας Όπως όλοι οι άνθρωποι, ο ποιητής είναι ένας  φυλακισμένος του εαυτού του, αλλά αυτός  καταφέρνει να πετάει με το κλουβί του. Grégoire Lacroix, 1933  Γάλλος ποιητής & συγγραφέας Σκέψου μόνο την Άνοιξη  σαν μια όμορφη νεράιδα  και σαν θεά. Σκέψου σαν να είναι ο χειμώνας ένα κουκούλι που μέσα του είναι φυλακισμένο ένα σκουλ