Καρτσωνάκης Πάν

Κάπου χαμένος στ’ άπειρο του κόσμου το τοπίο υπάρχει λένε θησαυρός που καρτερά εσένα Κάποιοι θαρρούν πως πρόκειται να βρουν χρυσό θαμμένο και μια ζωή ξοδεύουνε να ψάχνουν να τον βρούνε.  Ωστόσο κάποιοι θησαυρό δεν θεωρούν την ύλη αλλά τον άνθρωπο κι αφού, τον βρουν το εκτιμούνε γιατί το πλέον σπάνιο πολύτιμο στον κόσμο είναι να βρει ο άνθρωπος συνάνθρωπο για ταίρι. Από παλιά το έλεγαν έτσι σαν παροιμία: Αν βρεις το άλλο σου μισό, τον  θησαυρό σου βρήκες.                                        Πάν Καρτσωνάκης

Κάνε ταξίδια μακρινά, όσο αντέχεις και μπορείς και όλα τα σύνορα της λογικής που μίζερη και πρακτική όλο σου βάζει, σπάσε.  Κάνε ταξίδια με τον νου στα πέρατα του κόσμου κι αν δεν σου φτάνει και η γη, ταξίδεψε στ αστέρια. Έτσι κι αλλιώς εικονική και η ζωή μας είναι. Ο χρόνος είναι σχετικός που συνεχώς όλο κυλά και φαίνεται πως μένει μα σαν ποτάμι φεύγει. Την ευτυχία, την χαρά και πώς θα τις μετρήσεις, όπως τον πόνο, τον καημό, την θλίψη και το άγχος; Σε όγκο, ποσοστά, κιλά ή μήπως δεν σε νοιάζει; Ποιος, πότε μπόρεσε να τα μετρήσει τάχα το άρωμα, το σύννεφο, λόγια γλυκά του έρωτα  και της αγάπης χάδια; Αέρας είναι η ζωή, σαν σύννεφο και φεύγει. Είναι εικόνα, μια σκιά και άρωμα και χάδι. Μα είναι  στιγμές, κάποιες στιγμές που στην ζωή αξίζουν. Σταλαγματιές, σαν ίδρωτας, σαν δάκρυα, σαν αίμα. Είναι στιγμές σαν αστραπές που τη ζωή φωτίζουν. Είναι στιγμές που λάμπουν ξαφνικά στις αχανείς, τις δυο μεγάλες τρύπες που ‘ναι το πριν και το μετά  και μόνο γι αυτές ίσως μπορεί κι αξίζει και να ζήσ

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Δεν ωριμάζουν, όπως συνήθως λένε,  κι ούτε ποτέ τους κατασταλάζουν. Παραμένουν περίεργοι σαν παιδιά κι αναποφάσιστοι. «Ανοικτοί» για να δεχτούν κάθε τι το νέο  ακόμη κι αν αυτό φαίνεται τρελό εκ πρώτης όψεως. Έχουν μια δική τους οπτική για τον κόσμο και ψάχνουν να βρουν σχέσεις,  συσχετισμούς και αιτιολογίες σε ότι συμβαίνει γύρω τους. Ακόμη κι όταν όλα φαίνονται απλά σίγουρα  και λογικά  αυτοί ψάχνουν να βρουν το παράδοξο το ανεξήγητο.  Αυτό που αλλάζει την λογική ροή  της ρουτινιάρικης εξέλιξης. Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουν και κουρασμένοι, ίσως και απογοητευμένοι  κάποιοι πέφτουν στο κενό. Χάνονται στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους  ή καίγονται σαν τις πεταλούδες στο φως της λάμπας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ζουν  ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν τους  ισορροπώντας  πάνω σε μια τεντωμένη σκέψη για το μέλλον. Ζουν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Θρέφονται με τις επιθυμίες, τα θέλω και τα όνειρα. Ζουν μέσα στην ομίχλη των

Κανείς δεν είναι λεύτερος ψευδαίσθησή μας είναι. Λεύτεροι μόνο οι τρελοί, οι καλλιτέχνες, είναι σαν τραγουδούν ελεύθερα και στα κλουβιά τους σπάνε τα σίδερα της λογικής και κόντρα στο συμφέρον. Μοιάζουν με κείνα τα πουλιά που στα κλουβιά τους μέσα δεν κελαηδούν από χαρά μα ο λυγμός τους μοιάζει θρήνος που έχει ψεύτικο ερωτικό κουκούλι για τη ζωή που χάνεται μες το κλουβί τους τώρα. Πολλές φορές με ρώτησαν γιατί δεν τραγουδάω κι όταν οι άλλοι τραγουδούν ποτέ μου δεν χορεύω.                                         Πάν Καρτσωνάκης

Θυμάμαι όταν μου ΄λεγες, σαν άλλαζες φυτίλι  - Όσο θα καίει τούτο δω, το λάδι στο καντήλι, θα ΄ρχονται όλες οι ψυχές στη φλόγα για να πίνουν. κι έτσι θα εγκλωβίζονται κι ως το πρωί θα μείνουν. Με φυλακτά και αγιασμό, με ξόρκια και λιβάνι δεν καταφέρνω τίποτα, τίποτα δε με πιάνει. Έρχεσαι πάντα ξαφνικά, στον ύπνο μου, μιλάμε αλλά και πάλι ξαφνικά, ξυπνώ γιατί φοβάμαι. Εσύ  μου έλεγες συχνά, δεν πρέπει να μπερδεύω τους ζωντανούς με τους νεκρούς και τώρα το πιστεύω. Μην έρχεσαι στον ύπνο μου, δεν έχω συνηθίσει. Ξέρω πως είναι όνειρο κι όμως θα με φοβίσει. Πάν Καρτσωνάκης 

 

Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο σήκω να το χορέψεις τον χάροντα κατάμουτρα έτσι να κοροϊδέψεις   κι όπως θολώνει, το μυαλό, απ τις στροφές που παίρνεις  τον ουρανό από ψηλά κάτω στη γη τον φέρνεις.  Απρόβλεπτη μα και μικρή, που είναι η ζωή μας ένα τραγούδι, μια στροφή, ξανοίγουν την ψυχή μας. Με βάσανα μα και χαρές είναι ανάθεμά τη έχει ψηλά και χαμηλά και ζάχαρη κι αλάτι. Μα η ζωή μονόπλευρα πολύ το συνηθίζει κάποιους,  ανθρώπους, μοναχά με πίκρες τους ποτίζει.                                               Πάν Καρτσωνάκης

Σαν τον αλήτη, το μυαλό, λογαριασμό δεν δίνει Εκτροχιάζεται συχνά και λεύτερο καλπάζει. Δεν υπακούει σ’ εντολές, σε νόρμες και κανόνες σε λογικές που χαλινό και όρια του βάζουν. Πέφτουν οι φράχτες που κρατούν τα ένστικτα, τις μνήμες Αυτές που ‘ναι στα κύτταρα πολύ καλά κρυμμένες. Μα προπαντός στα όνειρα διάπλατες ανοίγουν  οι πύλες και ορμητικά χωρίς φραγμούς γιορτάζουν. Μακάρι ένα όνειρο να ’ταν και η ζωή μας  κι όταν ξυπνούσαμε, αυτό, να ‘ταν ο θάνατός μας.                                     Πάν Καρτσωνάκης

Η λογική έχει χαθεί, επικρατεί συμφέρον κοντόφθαλμο, μες τα μυαλά, πάρα πολλών ανθρώπων. Πιστεύουν, πως σημαντικός κι αξία μόνο έχει ο κόσμος τους, μικρόκοσμος, που μέσα του υπάρχουν.  Αδυνατούν, δεν έμαθαν, να δουν, να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν στεγανά δεν ζουν μέσα σε γυάλα κι όπως συμβαίνει το καλό και το κακό συμβαίνει συνήθως αναπάντεχα και μας αιφνιδιάζει. Μα φυσικά και λειτουργεί το ένστικτό τους πάντα, της επιβίωσης, αλλά δεν είμαστε και ζώα.                                   Πάν Καρτσωνάκης 

Στον ύπνο μου, τα όνειρα, κάποιες φορές το μέλλον θαρρούσα πως προέβλεπαν κι έπαιρνα αποφάσεις. Εις μάτην όμως άλλαζαν έτσι τα δεδομένα και τρόπους άλλους έβρισκαν τα μέλλοντα να έλθουν. Είτε το μέλλον άγραφο και συνεπώς αλλάζει είτε γραμμένο, σαν kismet κι αδύνατον ν’ αλλάξει το τι συμβαίνει πράγματι, και όποια η αλήθεια. θα έχω πάντα πρόβλημα, ότι και να συμβαίνει. Ωστόσο πάλι σκέφτομαι ανέκαθεν γραμμένο Λίγο πολύ στα κύτταρα του καθενός υπάρχει.                                       Πάν Καρτσωνάκης

Προσπαθώ να μιλήσω και να εκφραστώ σε μία γλώσσα εικαστική,  όπως η φωτογραφία, αλλά όπως γίνεται και με την μητρική μας γλώσσα  θα την μάθω, ακούγοντας απλώς τους μεγαλύτερους να τη μιλάνε. Την τεχνική της κάθε γλώσσας δηλαδή, την μαθαίνουμε μόνο και μόνο  για να μη μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της διατύπωσης  των σκέψεών και των ονείρων μας, ώστε να ξεδιπλώνεται ο λόγος μας  με άνεση και να είναι περισσότερο κατανοητός και σαφέστερος. Θα πρέπει δηλαδή, αν θέλω να πλουτίσω τους τρόπους έκφρασής μου  αλλά και να γνωρίσω περισσότερα για τα κρυφά μονοπάτια σκέψης  με οδηγό αυτή τη γλώσσα που διάλεξα να εκφραστώ, να μελετήσω  άλλους που στη συγκεκριμένη γλώσσα κυρίως εκφράστηκαν. Στη λογοτεχνία αλλά και στη ζωγραφική, γλυπτική,  μουσική και λοιπά, αυτό είναι λίγο ή πολύ αυτονόητο. Το ίδιο θα πρέπει να είναι και για τη φωτογραφία,  παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν λόγω του νεαρού  της ηλικίας της σαν γλώσσας έκφρασης. Προσεγγίζω ένα έργο, εγώ προσωπικά, όχι με την αυθάδεια  της γνώση

Ένα καλό βιβλίο ή ένα ενδιαφέρον άρθρο σε ένα περιοδικό,  είναι η καλύτερη παρέα για τις μικρές και μοναχικές  νυχτερινές ώρες, που μπορείς να μοιραστείς εσύ και το μυαλό σου. Το μυαλό σου να σε ταξιδεύει ελεύθερο με τη μυρωδιά  του φρέσκου καφέ και το τσιγάρο να καίει στο τασάκι,  λιβάνι στην έμπνευση!  Δίπλα σου το στυλό και το χαρτί, να κρατάς σημειώσεις  και η μουσική να γεμίζει το τοπίο με την παρουσία της. Όλοι οι άλλοι να κοιμούνται  (εκτός από σένα και κάτι άλλα φαντάσματα)  και συ σαν κολασμένος να γυρνάς από σελίδα σε σελίδα  και σαν να πίνεις αίμα από τα ίχνη που άφησαν  κάποιοι άλλοι κολασμένοι πριν από σένα . Πίνεις αίμα και σου πίνουν, έτσι καθώς ανασταίνεις κάποιους  που πέρασαν από τον υλικό κόσμο μας, σε άλλα επίπεδα πνευματικά,  αφήνοντάς μας την αγωνία τους. Κάποιους που με έκπληξη, πολλές φορές,  ανακαλύπτεις πόσο ίδιοι με εσένα είναι.  Σου τραβούν συνεχώς κουρτίνες μπρος από τα μάτια σου  αποκαλύπτοντας πόσο πιο απλά είναι όλα αλλά και πόσο σύνθετα.  Ανακαλύπτεις τ

Παράβαση Σε γιορτινό αγώνισμα παίζατε τις αμάδες και δεν καταδεχόσασταν το κωμικό παιδί, μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στην μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή.   Ζει τα ωραία πράγματα μ' αίμα και με θυσίες, προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό. Δε θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό.   Μούσα καρβουναρού, θράκα μου πυρωμένη, σπιθίτσα φουντωμένη μ' αναπνοές τρελού.   Βαρδάρη που μιλάς σαν ψάρι φαγωμένο, αχ, πολλαπλασιασμένο και σαν καρβέλι να.   Έλα την Κυριακή με το βαρύ σου τέμπο κι οι δυο Σοφία Βέμπο ακούγαμε εκεί.   Ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα, ψηστιέρα, καρβουνιέρα, μούσα δεκεμβριανή.   Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό.   Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα, που κάνει κριτική.   Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα. Όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά.   Πρόστιμο μια ζωή στην κλεψύδρα και στα εφετεία. Είναι μια κοροϊδία, σειρά του

Η ελιά Είμαι του ήλιου η θυγατέρα Η πιο απ’ όλες χαϊδευτή Χρόνια η αγάπη του πατέρα Σ΄ αυτό τον κόσμο με κρατεί Όσο να πέσω νεκρωμένη Αυτόν το μάτι μου ζητεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη Όπου και αν λάχει κατοικία Δε μ’ απολείπουν οι καρποί. Ως τα βαθιά μου γηρατειά, Δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή. Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη, Και είμαι γεμάτη προκοπή. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Εδώ στον ίσκιο μου μ’ αποκάτω Ήρθ’ ο Χριστός να αναπαυθεί Κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του Λίγο προτού να σταυρωθεί. Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη, Έχει’ ς τη ρίζα μου χυθεί. Είμ’ η ελιά η τιμημένη. Και φως πράστατο χαρίζω Εγώ στην άγρια τη νύχτα. Τον πλούτο πα δεν τον φωτίζω, Συ μ’ ευλογείς φτωχολογιά. Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη, Με φέγγω μπρος στην Παναγιά. Είμ’ η ελιά η τιμημένη.         Κωστής Παλαμάς

Ας φρόντιζαν Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια όλα τα χρήματά μου τάφαγε: αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο. Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην. Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος (ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα· τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις). Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα, κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων. Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά. Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι· κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί: του Κακεργέτη βλέψεις,  και παληανθρωπιές, και τα λοιπά. Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα, την προσφιλή πατρίδα μου Συρία. Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου. Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους— τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα; αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ. Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα, κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει, θα πάγω στον αντίπαλό του